วุ่นวาย ไขหัวใจให้ลงล็อค

ลำดับตอนที่ #1 : เพื่อนใหม่

                  เดือนพฤษถาคม. เทศกาลแห่งการเปิดภาคเรียน. มาถึง วันนี้วันที่ 14 นักศึกษาต่างๆ เดินกันให้วุ่นวาย ทั้วมหาลัยฯ วันเปิดเรียนวันแรก อาจจะไม่ได้เรียนอย่างเต็มที เพราะ อาจจะต้องการให้นักศึกษาที่เข้ามาใหม่หาห้อง และทำความคุ้นเคยกับนักศึกษาเพื่อนๆ ในมหาลัย

          จอ~~แจ~~
 
         เสียงนักศึกษาพูดคุยกัน สนุกสนาน เมื่อได้เจอกับเพื่อนๆ ในวันเปิดเทอม

                     ฉันเดินเข้ามาในมหาลัยโดยทางประตูข้างหลัง เพราะประตูหน้ามหาลัย คนเยอะวุ่นวาย ฉันไม่ค่อยชอบอยู่คนเยอะๆ มันหน้ารำคาญมาก อ่อ ลืม  ฉันชื่อ เนย เนตรสิตา นะ เพื่อนๆหลายคนบอกว่าฉันอาจดูเงียบๆ หยิ่งๆ  แต่มันไม่ใช่อย่างนั้นน่ะ  ฉันเคยไม่ค่อยคุยกับคนที่ไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่  

                   วันนี้เพื่อนฉันคงแปลกใจว่าฉันมาเรียน  เพราะปกติแล้วถ้าเปิดเรียนวันแรกฉันไม่ค่อยมาโรงเรียนเท่าไหร่ ไม่รู้สิ ว่าทำไมฉันไม่ค่อยมา  แต่ฉันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กแล้ว  วันนี้ หมี่กับก้อย คงสงสัยมากแน่ดู

                    ฉันเดินไปยังหน้าตึกคณะฉัน  และหาโต๊ะนั่งรอ  หมี่กับก้อย ไม่ใช่แค่วันนี้ฉันมาน่ะ  แถมฉันยังมาเช้ากว่าสองคนนั้นอีก เก่งไหม  ไม่หน้าเชื่อเท่าไหร่ ว่าฉันจะมาถึงก่อนแก้ว ปกติแก้วจะมาโรงเรียนเช้ามาก ฉัน สามคน เป็นเพื่อนตั่งแต่ มัทยมเลย ครบกันนาน จนไม่ต้องพูดอะไร พวกฉันก็รู้แล้วว่าอีกคนคิดยังไง


     "ก้อยๆ  ทางนี้ๆ"

    "เอ๋ ไมวันนี้แกมา  แถมยังเช้าอีก หิมะจะตกประเทศไทย 555"

     "เวอร์น่ะแก  ฉันแค่อยากมาอ่ ปีสุดท้ายแล้วไงลองมาสะครั้งจะเป็นไร 555"

    "ย่ะ  เออ ว่าแต่แกกินข้าวเช้ามายัง"

    "ยังอ่ไม"

     "ไปซื้อข้าวมากินกัน  เอาของไว้นี้เละไม่หายหรอก"

   "อ่อๆ  แปบยิบตังก่อน อ่  ไปกัน"

                  ก้อยมาถึงก็ช่วนฉันออกไปซื้อข้าวที่โรงอาหารมานั่งทานกัน  เพราะเช้านี้ฉันรีบเลยไม่ได้ทานข้าวมา ฉันไม่เคยมากินข้าวที่โรงเรียนเลยวันนี้วันแรก ฉันว่าน่ะต่อไปนี้ ฉันมากินข้าวที่โรงเรียนดีกว่า  เปลี่ยนบรรยากาศ  555


                     ฉันกับก้อยซื้อของเสร็จก็เดินกลับมาที่โต๊ะ  โต๊ะที่เราเลือนั่งนั้น ก็ค่อยข้างไม่สุงสิงกับใคร อ่อ ไม่ใช่ฉันคนเดียวน่ะที่ไม่ค่อยพูดกับคนอื่น  เราเป็นเหมือนกันหมดทั้งกลุ่มเลย  แค่เป็นน้อยเป็นมากกว่ากันเท่านั้นเอง


     "โห แกสองคนไม่รอฉันเลย อย่าพึ่งกินหมดน่ะ  ฉันไปซื้อบ้างรอด้วย"

                                       ฉันกับก้อยที่มาถึงโต๊ะ นั่งได้ไม่ถึง  นาที หมี่ที่วิ่งมาจากใหนไม่รู้ รีบพูดรัวๆเร็วๆ ฉันกับก้อยมองหน้ากันเเละขำออกมา  ดูๆเพื่อนฉันพูดเสร็จก็วิ่งหายไปแล้ว แต่ของบอกน่ะ  เห็นหมี่มันอย่างนี้มันเรียนเก่งที่เดี่ยวเลยล่ะ ยิ่งอังกฤษน่ะมันท็อป ตลอด ต่างกับฉันและก้อย  ที่เห็นอังกฤษที่อยากจะอ้วกมากกกกเลย


         "มาแล้ว จ้า"
 หมี่ทักพวกฉันด้วยเสียงสดใส  หลังจากที่วิ่งไปซื้อของเสร็จ


    "ไมวันนี้ แกมาเช้าจัง  ปกติพวกฉันกินข้าวเสร็ แกพึ่งมาน่ะ"
หมี่นั่งลงตรงข้างกันฉัน  ก็ถามใหญ่เลยที่เห็นฉันมาก่อนเทอ 


    "มันบอกปีสุดท้ายแล้ว  เลยลองมาดู"
ก่อนที่ฉันจะได้ตอบอะไร  ก้อยก็ตอบแทนฉันหมดเลย  ดูๆทำกันได้น่ะค่ะคุณเพื่อนนน



                  หัลงจากที่พวกฉันกินข้าวเสร็จก็ขึ้นห้องมา  โอมรูม ห้องฉันมีคนไม่มากเลยแค่ สีสิบสามคน อ่อ ฉันลืมบอกฉันเรียนบัญชี  แต่แปลกนะ  บัญชีคนฉันมีผู้ชายถึง สิบคนเลย ทั้งที่ห้องอื่นแค่สอง สามคนเอง 

      "สวัสดีนักศึกษาทุกคน นี้ก็ปีสุดท้ายแล้วตั้งใจเรียนกันหน่อยน่ะ  อ่อ และครูมีนักศึกษาใหม่มาทำความรู้จักด้วย  เชิญนักศึกษาใหม่"

                       อาจารย์เบจมาส พูดหน้าห้อง และเชิญให้เพื่อนใหม่เข้ามา  แปลกน่ะ ที่มีเข้าใหม่ปีสุดท้ายได้นี้  ปกติไม่ค่อยมีใครเข้า  และที่หน้าแปลกกว่านั้คือเข้าใหม่ถึง สองคนเลย


          "สวัสดีค่ะ ดิฉันมายา หรือเรียกว่าแต้วก็ได้ค่ะ"

          "สวัสดีครับ ผมธีรศักดิ์ เรียกว่าอาม ก็ได้ครับ"

                         เพื่อนใหม่ทั้งสองคนแนะนำตัว เสร็จก็เดินหายที่นั่ง แต้วเดินไปนั่งข้าง มิน  ส่วนอามเดินไปนั่งกลุ่ม  หัวหน้าห้อง


      "เราก็ได้รู้จักกันแล้วน่ะ  ครูก็ฝากพวกเธอดูเพื่อนๆด้วยล่ะนะ งั้นแค่นี้ล่ะ เชิญ"

       "ทั้งหมด เคารพ"

        "สวัสดีครับ/ค่ะ"

                             หลังจากนี้ครูก็ดินออกไป ทิ้งพวกฉันอยู่ในห้องตอนนี้เพื่อนใหม่ ก็เหมือนของเล่นใหม่ เพื่อนๆต่างให้ความสงใจ ถามนู้น ถามนี้   กันใหญ่เลย แต้วหันมามองพวกฉันด้วยแล้วยิ้มๆให้ พวกฉันก็ยิ้มกับเพราะไม่รู้จะพูดอะไร  เรานั่งห่างกันพอสมครว จะตะโกนคุยก็กะไรอยู่จริงใหม 
 

 ***********************

 

      พักเที่ยง

"แกกินไร เอากระเป๋าไว้นี้เนอะ"

 "อือ ไว้นี้ล่ะ  ไปกันเถอะ"

                                      พวกฉันเลือกที่นั่งตรงหน้าโรงอาหาร เพราะไม่ค่อยมีใครนั่งเท่าไหร่ และง่ายดี ถ้าพวกฉันกินเสร็จก็ไปเลย


                             พวกฉันเดินมาวื้อข้าว  ก็เจอแต้วเด็กใหม่กำลังอยู่ด้วย  แต่เห็นเดินมาคนเดียว ฉันเลยถามว่านั่งกับใคร แต้วบอกว่านั่งกันมิน  แต่มินยังไม่มา แต้วเลยมาก่อน 


  "งั้นเราไปก่อนน่ะ"
แต้วบอกฉันก็เดินจากไป

              พอฉันมาถึงโต๊ะ ก็เห็นแต้วนั่งอยู่โต๊ะตรงข้างกันนี้เอง  แถมยังนั่งคนเดี่ยวอีกแล้ว"

 "นี้แต้ว  ไปนั่งด้วยกันใหม"

 "เอ่อ แต่มิน "

 "ไม่เป็นไรหรอก"
                 ฉันหันไปช่วน แต้วมานั่งด้วยกัน  เลยถามมว่าทำไมนั่งคนเดียว  แต้วบอกว่ามินกับเพื่อนไปซื้อข้าว  แต้วยังบอกอีกว่ามินดูเป็นกลุ่มใหญ่  แต้วไม่ค่อยเท่าไหร่ ฉันเลือกช่วนมาอยู่กับฉัน แต้วก็ยินดี  แต่กลัวหมีี่กับก้อยไม่เห็นด้วย


    "ว่าไงแกสองคน "
ฉันเล่าให้สองคนนี้ฟัง"

"ได้ เพื่อนกันอยู่แล้ว"
ก้อยบอก

"ก็ดีน่ะ  มีเพื่อนเพิ่ม"
หมี่ต่อ

  "เห็นไหมเค้าบอกแล้ว ว่าหมี่กับก้อยไม่มีปัญหา  เฉพาะนั้นตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันแล้วน่ะ "

                        ฉันบอกแต้ว  ให้แต้วสบายใจขึ้น หลังจากนั้นพวกเราก็พูดคุยกันสนุก สนาน คุยกันต่างๆ เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนที่แต้วยังไม่มา  แต้วก็เราเรื่องที่โรงเรียนเก่าให้ฟัง  และยังบอกอีกว่า แม่แต่งงานใหม่  แต้วเลยมาอยู่กับป้า  แต่แต้วไม่ได้มีปัญหากับพ่อเลี้ยงหรอน่ะ  แค่อยากให้แม่มีความสุขเท่านั้น  


                        เฮ่อ ตอนนี้กลุ่มฉันก็มีเพิ่มมาหนึ่งคน  ก็เป็นสี่คนสิน่ะ .....



                    หลังจากที่พวกเรากินข้าวเสร็จก็เดินไปซื้อขนมมากินบนห้องนิดหน่อยวันนี้พวกฉันเลิก  บ่ายโมงนี้เหลืออีกแค่ชัวโมงเดี่ยวเอง


  "เนย ขอบใจน่ะที่ให้เราอยู่ด้วย"
 
    "เฮ้ย ขอบใจทำไมเรื่องแค่นี้  ยังไงเราก็เพื่อนกันอยู่แล้ว"

 "จ้า แล้ว กลับบ้านกันยังไง"

       แต้วภามพวกฉัน  หลังจากที่พวกเราลงมาจากตึกเรียน

  "พวกเค้าไปรอ รภหน้าโรงเรียนแต่เนย  ไปหลังโรงเรียน  พวกเราก็ต้องไปส่งเนยหลังโรงเรียนก่อน  แต้วไปด้วยกันใหม"

  หมี่ตอบแทนพวกเราทุกคน

 "ได้สิ  เพราะแต้วก็ต้องไปหน้าโรงเรียนอยู่แล้ว  ไปส่งเนยก็ได้"

           
                  ไม่ใช่อะไรหรอกน่ะ  ที่พวกนี้มาส่งฉันที่หลังโรงเรียนเพราะว่าสองคนนี้มีเพื่อนเดิน แต่ฉันไม่มีเพื่อนเดิน พวกเรามักเป็นแบบนี้กันตลอด  เลยทำให้ฉันรักเพื่อนกลุ่มนี้เลยล่ะ