ลำดับตอนที่ #30
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : เรื่องวุ่น 9-1
“ปี๊น"
“ทัพ! เราลัว” แมปอโทรหาอทัพมือไม้สั่น เมื่อลอเวลา 5 นาทีที่ผ่านมา รถัน้าหลัับี้และไม่ยอมแเธอไป มั่นใแล้วว่าั้ใะับี้เธอ วามเปลี่ยวอสอ้าทา ทำให้แมปอไม่ล้าอรถ พอเร่รถ้าหลั็เหมือนะเบียแึ้นมา พอะลอ็ี้ท้ายนแทบะน เธอเร็ไปหมแล้ว
“ปออยู่ไหน” อทัพผุลุึ้นรีบแ่ัวทันทีที่ไ้ยินเสียหวาลัวอแมปอ
“พึ่ออ่านมา รถใรไม่รู้พยายามับไล่ี้ท้ายรถเรา” แมปอพยายามั้สินึถึบ้านเรือน้าทา และับประอรถไว้ แ่แถวนี้็ไม่มีบ้านเรือนนั ถึมีเา็ยัไม่ื่นันเลย
“ใเย็น เราำลัไป ปออย่าวาสายนะ” อทัพแ่ัวอย่ารีบร้อน ว้าุแวิ่ผ่านหน้าห้ออิฟ้าที่ำลัเปิประูห้อออมาพอี
อิฟ้าใื่นเมื่อไ้ยินเสียห้อ้าๆ ทำเสียอหล่น และไ้ยินเสียเปิประู วิ่ลไป้าล่า
อิฟ้ารีบลุึ้นและเปิประูออมาู ทันเห็นแ่หลัอทัพออาบ้านไป เธอรีบวิ่ามลมา เา็ถอยรถออาบ้านไปแล้ว อาารออทัพ ทำให้อิฟ้าสั่นึ้นมาอย่าบอไม่ถู มีเรื่ออะไรที่ทำให้อทัพผลุนผลันออไปโยไม่ิะบอเธอแบบนี้?
“เป็นเรื่อาน อิฟ้าแใเย็นๆ ่อน” อิฟ้าปลอบใัวเอ แ่เหมือนมืออเธอสั่นเินะทำอะไรไ้ในอนนี้
.....
“ปี๊นนนนนนนนน!”
“ว้าย!”
“ปอ!” อทัพเหื่อผุึ้นเ็มหน้าผา ยิ่ไ้ยินเสียแรยาวและเสียรีร้ออแมปอ เายิ่เหยียบันเร่นแทบมิ
“เอี๊ย!”
รถระบะันนั้นพอรู้ว่าะเ้าเุมนแล้ว็หัออแวาแบบเบียๆ นแมปอหัหลบไถลนถนน เลยไปวนรถลับรยูเทิร์น้านหน้าพอีโยแมปอไม่ทันไ้ั้ัว
แมปออัวเอับพวมาลัยรถ้วยอาารุ เมื่อเท้าเหยียบเบรอย่าแรเพราะพุ่ล้าทานม้าอยู่แบบนั้น ในสมออเธอมึน หูอื้อไปหม
“ปอ!” อทัพพยายามเรีย และใื้นึ้นเมื่อมอเห็นรถแมปออีฟาถนน เาไม่เสียเวลาไปลับรถ ระบะ 4 ประู 4wd อเา ับปีน้ามเาะลามาหาแมปออย่ารีบร้อน เมื่อเห็นรถอยู่รไหล่ทา
ภาพแมปอที่ฟุบหน้าร้อไห้นสะอื้นอยู่ับพวมาลัย ทำให้อทัพผ่อนลมหายใออมาอย่าโล่อ
“็อๆ ปอ เราเอ เปิล็อประูหน่อย” อทัพเาะระเรียแมปอ
ทันทีที่เห็นอทัพ แมปอเปิประูรถโผเ้าออทัพทันที ้วยวามหวาลัว
หัวใออทัพอ่อนยวบอย่าบอไม่ถู ไม่เยเห็นแมปอในมุมอ่อนแอนานี้มา่อน ร่าที่ร้อไห้นัวโยนทำให้เาห่วเธอมา
“ไม่มีอะไรแล้วปอ ไม่มีอะไรแล้ว” อทัพพูปลอบ อเธอไว้ับอ
“ปอลัวทัพ ปอลัวมา พวมันั้ใ!” แมปอพูใส่ออทัพเสียสั่น
“เราเื่อ ไม่มีอะไรแล้วล่ะ”
“เมียเป็นอะไรรึเปล่าพ่อหนุ่ม?”
อทัพ่อยๆ ยับัวออเมื่อไ้ยินำถาม มอไปยัลุับป้าที่ลมาารถ้วยวามหวัี ในะที่แมปอเอ็้มหน้าลับอเานิ่ไปเ่นัน
“ปลอภัยแล้วรับ อบุมา” อทัพะโนอบลับ โ้ัวอบุ
“ไม่ไ้ทะเลาะอะไรันใ่มั้ยหนู” ป้าที่มา้วยยัไม่วาใ เมื่อเห็นารอรถที่ไม่ปิอรถสอัน แ่เห็นทัู้่อันึิว่าอาะเป็นแฟนันทะเลาะันรึเปล่า?
“ไม่เป็นไรแล้ว่ะ” แมปออบลับอ้อมแอ้ม ยับัวออห่าาอทัพแ่็ยัับแนอทัพไว้อยู่เพราะเธอยัสั่นและแ้าอ่อนไม่หาย
“ไม่เป็นไร็ีแล้ว มีอะไรไปุยันที่บ้าน อย่าทำแบบนี้เลย อันราย” ุป้าสอน่อ่อนะหันหลัลับไปึ้นรถและับผ่านไป
“อโทษนะทัพ ที่ทำให้นอื่นเ้าใผิ” แมปอเอ่ยอโทษอทัพ รู้สึแปลๆ เหมือนันที่มีนทัว่าเป็นเมียอทัพ และเา็ไม่ปิเสธ
“ไม่เป็นไรหรอ ปอเห็นทะเบียนรถพวนั้นมั้ย?” อทัพเปลี่ยนเรื่อ หยิบมือถือมาโทรหาปลัฤนัย และปลับวรเพื่อแ้เรื่อที่เิึ้น
“เราลัวนไม่ทันสัเ ล้อหน้ารถไม่รู้ับภาพไ้รึเปล่า”
“ไปนั่รอที่รถเรา่อนีว่า มีออะไรในรถที่้อเอาออมั้ย” อทัพับมือพาแมปอไปนั่รอบนรถ รอประันและนอื่นๆ ที่ามมา่วย ระหว่านี้็่วยย้ายอออารถ เพราะ้อลารถแมปอไปให้ที่อู่เ็ให้เรียบร้อย่อน
ปลัฤนัยมาถึนแร ามมา้วยปลับวรและทีมผู้่วยปลัที่ถูเรียัวมา ทุนถ่ายรูปและพูุยเรื่อเ็บหลัาน ่อนะแยย้ายันไปามหน้าที่
“ไม่ไปโรพยาบาลแน่นะ” อทัพับปลัฤนัยเินลับมาหาแมปอที่นั่อยู่ในรถ
ใบหน้าหวานส่ายหน้าเบาๆ อนนี้เธอิถึบ้านอย่าบอไม่ถู นี่รึเปล่าที่อทัพเป็นห่วเธอ เพราะแบบนี้ใ่มั้ย? แมปอเริ่มิวุ่นวายถึเรื่อที่เิึ้น ถ้อยำอนเป็นพ่อเป็นแม่ที่ั้านเธอเรื่อมาทำานแบบนี้ไหลเ้ามาในหัวไม่หยุ
ถ้าพวมันั้ใทำริๆ ะแรว่านี้ นี่มันะแู่่ แมปอเริ่มเาสถานาร์ออ เรื่อที่นายอำเภอสืบอยู่มันอันรายแบบนี้นี่เอ อาถรรพ์ปลัใหม่ ะมาาสาเหุนี้ เธอเอ็เริ่มถอใเหมือนัน
“ั้น็ไปพัที่หอ่อนละัน ฝา้วยนะปลัฤ” อทัพโยนุแ และล้อหน้ารถอแมปอให้ปลัฤนัยัาร่อ
“ไ้”
“วันนี้็หยุพัสัวันนะปลัปอ” ปลับวรเินมาบอแมปอที่สีหน้าไม่สู้ีนั ไม่ใ่รั้แรที่เาเห็นแบบนี้ ็ทำไ้แ่ให้ำลัใ
“่ะ” แมปอยมือไหว้อบุ รับำสั้นๆ
“ั้นผมพาปอไปพั่อนนะรับ” อทัพเอ่ยอัวและพาแมปอลับหอพั
ภาพโอบประอแมปอึ้นห้อพัอนเ้ามื และหายเ้าไปในห้อันสอ่อสอนานนับั่วโมไม่พ้นสายาออำไพ ที่ำลัออไปลาพอี นลับมาถึห้อ รอเท้าปลั็ยัอยู่ที่เิม
“โอ้ มาย็อ!” พี่อำไพันปายิบๆ ับสิ่ที่เห็น
“ทัพ! เราลัว” แมปอโทรหาอทัพมือไม้สั่น เมื่อลอเวลา 5 นาทีที่ผ่านมา รถัน้าหลัับี้และไม่ยอมแเธอไป มั่นใแล้วว่าั้ใะับี้เธอ วามเปลี่ยวอสอ้าทา ทำให้แมปอไม่ล้าอรถ พอเร่รถ้าหลั็เหมือนะเบียแึ้นมา พอะลอ็ี้ท้ายนแทบะน เธอเร็ไปหมแล้ว
“ปออยู่ไหน” อทัพผุลุึ้นรีบแ่ัวทันทีที่ไ้ยินเสียหวาลัวอแมปอ
“พึ่ออ่านมา รถใรไม่รู้พยายามับไล่ี้ท้ายรถเรา” แมปอพยายามั้สินึถึบ้านเรือน้าทา และับประอรถไว้ แ่แถวนี้็ไม่มีบ้านเรือนนั ถึมีเา็ยัไม่ื่นันเลย
“ใเย็น เราำลัไป ปออย่าวาสายนะ” อทัพแ่ัวอย่ารีบร้อน ว้าุแวิ่ผ่านหน้าห้ออิฟ้าที่ำลัเปิประูห้อออมาพอี
อิฟ้าใื่นเมื่อไ้ยินเสียห้อ้าๆ ทำเสียอหล่น และไ้ยินเสียเปิประู วิ่ลไป้าล่า
อิฟ้ารีบลุึ้นและเปิประูออมาู ทันเห็นแ่หลัอทัพออาบ้านไป เธอรีบวิ่ามลมา เา็ถอยรถออาบ้านไปแล้ว อาารออทัพ ทำให้อิฟ้าสั่นึ้นมาอย่าบอไม่ถู มีเรื่ออะไรที่ทำให้อทัพผลุนผลันออไปโยไม่ิะบอเธอแบบนี้?
“เป็นเรื่อาน อิฟ้าแใเย็นๆ ่อน” อิฟ้าปลอบใัวเอ แ่เหมือนมืออเธอสั่นเินะทำอะไรไ้ในอนนี้
.....
“ปี๊นนนนนนนนน!”
“ว้าย!”
“ปอ!” อทัพเหื่อผุึ้นเ็มหน้าผา ยิ่ไ้ยินเสียแรยาวและเสียรีร้ออแมปอ เายิ่เหยียบันเร่นแทบมิ
“เอี๊ย!”
รถระบะันนั้นพอรู้ว่าะเ้าเุมนแล้ว็หัออแวาแบบเบียๆ นแมปอหัหลบไถลนถนน เลยไปวนรถลับรยูเทิร์น้านหน้าพอีโยแมปอไม่ทันไ้ั้ัว
แมปออัวเอับพวมาลัยรถ้วยอาารุ เมื่อเท้าเหยียบเบรอย่าแรเพราะพุ่ล้าทานม้าอยู่แบบนั้น ในสมออเธอมึน หูอื้อไปหม
“ปอ!” อทัพพยายามเรีย และใื้นึ้นเมื่อมอเห็นรถแมปออีฟาถนน เาไม่เสียเวลาไปลับรถ ระบะ 4 ประู 4wd อเา ับปีน้ามเาะลามาหาแมปออย่ารีบร้อน เมื่อเห็นรถอยู่รไหล่ทา
ภาพแมปอที่ฟุบหน้าร้อไห้นสะอื้นอยู่ับพวมาลัย ทำให้อทัพผ่อนลมหายใออมาอย่าโล่อ
“็อๆ ปอ เราเอ เปิล็อประูหน่อย” อทัพเาะระเรียแมปอ
ทันทีที่เห็นอทัพ แมปอเปิประูรถโผเ้าออทัพทันที ้วยวามหวาลัว
หัวใออทัพอ่อนยวบอย่าบอไม่ถู ไม่เยเห็นแมปอในมุมอ่อนแอนานี้มา่อน ร่าที่ร้อไห้นัวโยนทำให้เาห่วเธอมา
“ไม่มีอะไรแล้วปอ ไม่มีอะไรแล้ว” อทัพพูปลอบ อเธอไว้ับอ
“ปอลัวทัพ ปอลัวมา พวมันั้ใ!” แมปอพูใส่ออทัพเสียสั่น
“เราเื่อ ไม่มีอะไรแล้วล่ะ”
“เมียเป็นอะไรรึเปล่าพ่อหนุ่ม?”
อทัพ่อยๆ ยับัวออเมื่อไ้ยินำถาม มอไปยัลุับป้าที่ลมาารถ้วยวามหวัี ในะที่แมปอเอ็้มหน้าลับอเานิ่ไปเ่นัน
“ปลอภัยแล้วรับ อบุมา” อทัพะโนอบลับ โ้ัวอบุ
“ไม่ไ้ทะเลาะอะไรันใ่มั้ยหนู” ป้าที่มา้วยยัไม่วาใ เมื่อเห็นารอรถที่ไม่ปิอรถสอัน แ่เห็นทัู้่อันึิว่าอาะเป็นแฟนันทะเลาะันรึเปล่า?
“ไม่เป็นไรแล้ว่ะ” แมปออบลับอ้อมแอ้ม ยับัวออห่าาอทัพแ่็ยัับแนอทัพไว้อยู่เพราะเธอยัสั่นและแ้าอ่อนไม่หาย
“ไม่เป็นไร็ีแล้ว มีอะไรไปุยันที่บ้าน อย่าทำแบบนี้เลย อันราย” ุป้าสอน่อ่อนะหันหลัลับไปึ้นรถและับผ่านไป
“อโทษนะทัพ ที่ทำให้นอื่นเ้าใผิ” แมปอเอ่ยอโทษอทัพ รู้สึแปลๆ เหมือนันที่มีนทัว่าเป็นเมียอทัพ และเา็ไม่ปิเสธ
“ไม่เป็นไรหรอ ปอเห็นทะเบียนรถพวนั้นมั้ย?” อทัพเปลี่ยนเรื่อ หยิบมือถือมาโทรหาปลัฤนัย และปลับวรเพื่อแ้เรื่อที่เิึ้น
“เราลัวนไม่ทันสัเ ล้อหน้ารถไม่รู้ับภาพไ้รึเปล่า”
“ไปนั่รอที่รถเรา่อนีว่า มีออะไรในรถที่้อเอาออมั้ย” อทัพับมือพาแมปอไปนั่รอบนรถ รอประันและนอื่นๆ ที่ามมา่วย ระหว่านี้็่วยย้ายอออารถ เพราะ้อลารถแมปอไปให้ที่อู่เ็ให้เรียบร้อย่อน
ปลัฤนัยมาถึนแร ามมา้วยปลับวรและทีมผู้่วยปลัที่ถูเรียัวมา ทุนถ่ายรูปและพูุยเรื่อเ็บหลัาน ่อนะแยย้ายันไปามหน้าที่
“ไม่ไปโรพยาบาลแน่นะ” อทัพับปลัฤนัยเินลับมาหาแมปอที่นั่อยู่ในรถ
ใบหน้าหวานส่ายหน้าเบาๆ อนนี้เธอิถึบ้านอย่าบอไม่ถู นี่รึเปล่าที่อทัพเป็นห่วเธอ เพราะแบบนี้ใ่มั้ย? แมปอเริ่มิวุ่นวายถึเรื่อที่เิึ้น ถ้อยำอนเป็นพ่อเป็นแม่ที่ั้านเธอเรื่อมาทำานแบบนี้ไหลเ้ามาในหัวไม่หยุ
ถ้าพวมันั้ใทำริๆ ะแรว่านี้ นี่มันะแู่่ แมปอเริ่มเาสถานาร์ออ เรื่อที่นายอำเภอสืบอยู่มันอันรายแบบนี้นี่เอ อาถรรพ์ปลัใหม่ ะมาาสาเหุนี้ เธอเอ็เริ่มถอใเหมือนัน
“ั้น็ไปพัที่หอ่อนละัน ฝา้วยนะปลัฤ” อทัพโยนุแ และล้อหน้ารถอแมปอให้ปลัฤนัยัาร่อ
“ไ้”
“วันนี้็หยุพัสัวันนะปลัปอ” ปลับวรเินมาบอแมปอที่สีหน้าไม่สู้ีนั ไม่ใ่รั้แรที่เาเห็นแบบนี้ ็ทำไ้แ่ให้ำลัใ
“่ะ” แมปอยมือไหว้อบุ รับำสั้นๆ
“ั้นผมพาปอไปพั่อนนะรับ” อทัพเอ่ยอัวและพาแมปอลับหอพั
ภาพโอบประอแมปอึ้นห้อพัอนเ้ามื และหายเ้าไปในห้อันสอ่อสอนานนับั่วโมไม่พ้นสายาออำไพ ที่ำลัออไปลาพอี นลับมาถึห้อ รอเท้าปลั็ยัอยู่ที่เิม
“โอ้ มาย็อ!” พี่อำไพันปายิบๆ ับสิ่ที่เห็น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น