บุพเพ เสน่หา

 เธออยู่ห่างจากบ้านเขาแค่ 10 ป้ายรถเมล์แค่นั้นเอง ตลอด 3 ปีที่ผ่านมาทำไมเขาถึงไม่เคยเจอเธอเลยสักครั้ง?

วินนัยรู้สึกว่าโชคชะตาช่างเล่นตลกกับเขาจริงๆ เมื่อเห็นป้าศรีกับรถขายขนมหวานที่ยังเก็บไม่เสร็จตรงปากซอย หมวกสานใบนั้นเองที่ทำให้เขาจำป้าศรีไม่ได้ วินนัยมองหมวกปีกกว้างที่กันแดดกันลมที่วางอยู่บนรถเข็นเพราะป้าศรีถอดมันออกตอนขายของเสร็จ

..

..

“ไม่ต้องไล่พี่ พี่ไม่ไป รีบเข็นเถอะถึงแล้วพี่จะกลับเอง” วินนัยกล่าวตัดบท เมื่อเห็นวิวรางค์อ้าปากจะพูด เอื้อมมือไปช่วยเธอขยับรถเข็นแล้วออกแรงดันไปข้างหน้า

วิวรางค์ทำได้เพียงเดินเข็นรถคู่เขาเข้าซอยไปเมื่อปฏิเสธเขาไม่ได้ การมีเขายืนอยู่ข้างๆ ก็เหมือนจะทำให้ในซอยนี้ไม่ดูมืดเหมือนทุกวัน แต่หัวใจของเธอกลับวุ่นวายมากกว่าความมืดพวกนั้นซะอีก

“ยังโกรธพี่เหรอ” วินนัย ชวนคุย

“...........”

“ไม่ตอบ แสดงว่าโกรธ” วินนัยพูดต่อ

“ไปสารภาพ กับป้าศรีดีมั้ยน้า.... ว่าทำอะไรหลานป้าไปบ้าง” วินนัยพูดลอย ๆ

“พี่วิน!!”

“อย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวชาวบ้านเขาก็คิดว่าผัวเมียทะเลาะกันอยู่” วินนัยแหย่หญิงสาวต่อเมื่อพอจะรู้ว่าอะไรทำให้เธอเงียบปากไม่ได้

“บ้า!!!” คำพูดที่ทำให้นอกจากหัวใจที่เต้นแล้ว เหมือนหน้าเธอจะร้อนวูบวาบไปด้วยจนต้องหันหน้าหนี จะไล่เขายังไงดีทีนี้?