คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Our condition...
2
ผมนั่งนิ่งอยู่ในห้องรับแขกกว้างของคอนโดแห่งหนึ่ง ซึ่งที่นี่ก็คือที่พักของโอ เซฮุน! พอหมอนั่นขับรถพาผมมาถึงที่นี่ก็ขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที แต่…ไปเปลี่ยนที่แอฟริกาหรือไงเนี่ย ผมรออยู่นานแล้วนะ!!
“แอบด่าผมในใจอยู่หรอฮะ” เสียงทุ้มๆดังขึ้นก่อนที่ร่างสูงในชุดเสื้อแขนยาวผ้าฝ้ายกับกางเกงกีฬาขายาวจะนั่งลงบนโซฟาตรงข้ามกับผม ในมือเขาถือแก้วเซระมิกที่มีควันลอยฉุยอยู่สองแก้ว
“เปล่านี่~ ใครแอบด่านายกัน” ผมทำเฉไฉ ใครจะไปสารภาพล่ะว่าแอบด่าอยู่จริงๆ
“หรอฮะ?” โอ เซฮุนมองหน้าผมนิ่ง ก่อนจะวางแก้วเซระมิกใบหนึ่งตรงหน้าผม แล้วพูดต่อ “งั้นก็เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า” ร่างสูงแก้วขึ้นจิบด้วยท่าทีสบายๆ ตรงข้ามกับผมที่นั่งเกร็งไปทั้งตัว “ที่พี่ยอมตามผมมาที่นี่ เป็นเพราะอยากได้ข้อมูลไปทำข่าว ถูกมั้ยฮะ?” อืม~ ถูกส่วนเดียวนะ ฉันอยากได้ข้อมูลนายไปให้คริสต่างหาก แต่ปล่อยให้นายนั่นคิดแบบนั้นล่ะดีแล้ว
“ใช่!” ผมพยักหน้า
“ผมจะยอมบอกข้อมูลบางส่วนที่ยังไม่ถูกเปิดเผยให้พี่ แต่พี่ก็ต้องทำตามเงื่อนไขของผมเหมือนกัน” เซฮุนพูดเสียงเรียบ ตามคมตวัดขึ้นสบตาผมอย่างชั่งใจ… เอาไงเอากันสิ ผมไม่ป๊อดอยู่แล้ว!! (ไรต์เตอร์ : ถึงป๊อดก็ไม่ทันแล้วล่ะเสี่ยวลู่)
“ได้อยู่แล้ว ขอแค่เงื่อนไขนายไม่บอกให้ฉันไปตาย อะไรฉันก็ทำได้ทั้งนั้น!” ในส่วนนี้ผมมั่นใจมากว่าตัวเองสามารถทำได้ทุกอย่าง ดังนั้นต่อให้หมอนี่บอกผมไปไถ่นาผมก็ไม่สะทกสะท้าน!!
“หึ~ พี่แน่ใจนะ” เซฮุนหัวเราะในลำคอ… มีอะไรน่าขำ?
“แน่สิ! ไม่เห็นมีอะไรต้องลังเล” เพื่อให้ได้ข้อมูลสำคัญมา เพื่อให้งานนี้สำเร็จ จะอะไรผมก็ยอมอ่ะ แลกกับชีวิตที่สุขสบายของผมจนถึงสิ้นเดือนเชียวนะ
“…งั้นพี่ก็เตรียมกระดาษกับปากกาขึ้นมาได้เลย” สิ้นเสียงโอ เซฮุน ผมก็ตั้งท่าเตรียมพร้อม ในมือจับกระดาษกับปากกาแน่น แล้วเซฮุนก็เริ่มเล่ารายละเอียดของโปรเจคบริษัท ซึ่งบางเรื่องก็ทำเอาผมถึงกับตาโตในความสำคัญของมัน บางครั้งก็แอบมองหน้าเซฮุนว่ามีสีหน้าอย่างไร แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้มีสีหน้าลำบากใจแต่อย่างใด แต่เล่าด้วยท่าทางสบายๆเหมือนพูดถึงเรื่องทั่วไปอยู่มากกว่า จนร่างสูงพูดจบ ผมก็อ่านข้อมูลในมือคร่าวๆ ก่อนเอ่ยถามอย่างระแวง
“จะแน่ใจได้ยัง ว่าข้อมูลที่นายให้เป็นเรื่องจริง” ผมมองหน้าคนที่กำลังยกแก้วขึ้นจิบ เซฮุนไม่พูด เขาวางแก้วลง หลับตาลงช้าๆ “โอ เซฮุน?”
“อันนี้ผมก็หาสิ่งยืนยันให้พี่ไม่ได้ นอกจากพี่จะไปถามกับคณะผู้บริหารที่บริษัท” เซฮุนลืมตามองผม ผมว่าผมเห็นความอ่อนล้าในสายตาคู่นั้นนะ แต่มันก็น้อยนิดมาก เหมือนกับเขาพยามสะกดกลั้นมันเอาไว้
“อย่างงี้ฉันก็อาจจะถูกหลอกฟรีได้น่ะสิ” ผมถามเสียงเขียว มีอย่างที่ไหนให้ไปถามเอาเอง ใครจะกล้าขนาดนั้น
“แต่ผมไม่ได้โกหกพี่หรอกนะ” เซฮุนยังคงมองหน้าผม ไม่หลบตาไปไหน สายตาของเขาจริงจังมาก จนผมยอมเชื่อว่าคนที่โกหกคงไม่มีสายตาแบบนี้
“…ฉันเชื่อนายก็ได้” แต่ถ้าจับได้ว่าเขาหลอกผมเมื่อไหร่ ผมจัดการเขาแน่!! “ว่าเงื่อนไขของนายมาสิ” ผมว่าผมจะไม่พูดเรื่องนี้ก่อนแล้วนะ แต่คนตรงหน้าเองก็เหมือนกับรอให้ผมทวงถามก่อน ถึงไม่ยอมปริปากพูดอะไร
“พี่สัญญาว่าจะยอมทำตามแล้วนะ” ดวงตานิ่งเรียบทีแรกกลับวาววับขึ้นมาทันที เซฮุนยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะพูดในสิ่งที่ทำให้ผมต้องอึ้งค้าง “เงื่อนไขของผม คือพี่ต้องมาเป็นแฟนผมตลอดทั้งเดือนนี้”
“นาย!! จะบ้าหรือไง! ให้ฉันไปเป็นแฟนนายเนี่ยนะ!!!” กว่าผมจะหาเสียงตัวเองเจอ ก็พบว่าโอ เซฮุนกำลังกลั้นขำอยู่ แต่เวลานี้ฉันไม่มีอารมณ์ขัดหรอกนะ เรื่องเงื่อนไขที่นายตั้งมันสำคัญกว่า!!!
“อุบ หึ… ผมคิดแล้วว่าพี่ต้องไม่ยอม” เซฮุนพยามกลั้นหัวเราะอีกครั้ง แต่ดูเหมือนจะกลั้นไม่ค่อยอยู่ “งั้นให้ผมไปเป็นแฟนพี่ก็ได้” ร่างสูงยังคงยิ้มอย่างอารมณ์ดี …ฉันเป็นแฟนนาย กับ นายเป็นฉัน? ต่างกันตรงไหน??
“อะไรของนาย โอ เซฮุน มันก็ไม่ได้ต่างกันเลยนะ” ผมแย้งเขาด้วยสายตาจับผิด หมอนี่บ้าหรือเปล่าเนี่ย!
“ถ้าพี่อยู่กับผม พี่ก็จะรู้เองล่ะ ว่ามันต่างกันตรงไหน” โอ เซฮุนยิ้มแล้วเลิกคิ้วขึ้นกวนๆ …หมอนี่กำลังทำให้ผมอยากรู้ล่ะ ว่ามันต่างกันยังไง ไม่ได้ๆ ผมไม่ยอมหลงกลเด็ดขาด
“ต่างหรือไม่ก็ช่าง แต่ฉันไม่ยอมเป็นแฟนนายเด็ดขาด!” ผมไม่มีทางเด็ดขาด เงื่อนไขอื่นมีตั้งเยอะแยะ ทำไมต้องเป็นเงื่อนไขนี้ด้วย ไม่ยอมๆ!!
“แต่พี่สัญญากับผมแล้วนะ” แทนที่จะโวยวาย ใบหน้าของเซฮุนยังคงประดับไปด้วยรอยยิ้มบางๆอย่างผู้เหนือกว่า ชิ! หมอนี่จะมีอะไรมาบังคับผมได้ ข้อมูลก็อยู่ในมือผม แค่ผมชิ่งออกจากที่นี่ได้ผมก็รอดแล้ว~
“แล้วไง ไม่มีข้อตกลงเป็นรายลักษณ์อักษร นายก็ทำอะไรฉันไม่ได้” หึ! ผมไม่มีอะไรต้องกลัว “หรือนายอัดเสียงไว้” ผมถามอย่างพึ่งนึกได้ แต่เซฮุนก็ส่ายหน้าแทนคำตอบ ทั้งๆที่เสียเปรียบขนาดนั้น แต่เขาก็ยังคงยิ้มได้ มีอะไรที่ผมนึกไม่ถึงอยู่หรือไงนะ
“พี่แน่ใจนะว่าจะไม่ยอมตอบตกลงดีๆ” เซฮุนถามเรียบๆ แต่ใบหน้ายังคงยิ้มน่ากลัว… ยิ้มแบบนี้มัน…ไอ้คริสสองเลยนี่หว่า! ปะ…เปลี่ยนใจตอนนี้ดีมั้ยเนี่ย
“ใช่!” ไม่สิ! เสี่ยว ลู่หานต้องหนักแน่น ไม่กลัวอะไรง่ายๆ!!
“งั้นคงต้องบังคับกันแล้วสิ” เซฮุนขยับลุกขึ้น รัศมีคุกคามนั้น ทำให้ผมที่พึ่งได้สติก็ขยับลุกตามอย่างรวดเร็วพร้อมทั้งวิ่งอ้อมมายืนหลบหลังโซฟา
“นายจะทำอะไร! โอ เซฮุน” คนตัวสูงไม่ตอบ เขาเดินตรงมาที่ผม แต่เรื่องอะไรผมจะยืนรอให้เขามาหาล่ะ วิ่งสิครับ! วิ่ง…ไปทางไหนดีล่ะ ประตู! ใช่ๆ ประตู!! แต่เหมือนร่างสูงจะรู้ทันความคิด เขาเดินมาดักที่ประตูจากอีกทาง
“หึ~ พี่หนีไม่พ้นหรอก” เซฮุนยิ้มร้าย อ้ากก! ทำไงดี! หน้าต่างเลยดีมั้ย? แต่นี่มันชั้นสิบหก ถึงจะหนีเซฮุนพ้นแต่คงต้องไปเจอยมทูตแทน เซฮุนสาวเท้าเข้ามาใกล้ผมที่ยืนงงทิศอยู่ ผมไม่มีทางเลือก ได้แต่เดินถอยหลังไปเรื่อยๆเท่านั้น ขอให้ด้านหลังผมไม่เป็นระเบียงหรือขอบอะไรที่ไม่มีที่กั้นแล้วกัน!
“อะ…โอ เซฮุน อย่าเข้ามา!” ผมเริ่มรู้สึกตัวว่าเดินถอยหลังชิดเข้าไปทุกที และ โป๊ะเชะ! ด้านหลังผมไม่ได้เป็นระเบียงหรือขอบอะไรน่าหวาดเสียวจริงด้วย แต่มันเป็นซอกตู้!!!
“หึ หึ~” เซฮุนที่เห็นว่าผมจนมุมแล้วก็หัวเราะอย่างมีชัย แต่ก็ยังก้าวเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆอยู่ดี นี่มันก็แทบจะชิดกันอยู่แล้วนะ! ออกไปนะไอ้เด็กบ้า!!
“นายจะทำอะไร ออกไปนะเซฮุน!” ผมพยามถอยหลบเซฮุนที่เข้ามาใกล้ แต่ด้านซ้ายก็ตู้ ด้านขวาก็ตู้แบบนี้ จะให้ดำดินหนีหรือไงเนี่ย
“ลงโทษคนไม่รักษาสัญญาไงฮะ” ร้อยยิ้มน่ากลัวขัดกับใบหน้าหล่อเหล่าเลื่อนเข้ามาใกล้หน้าผมอย่างจงใจ แขนทั้งสองข้างของเซฮุนถูกเปลี่ยนมาคร่อมตู้ทั้งสองไว้ ปิดทางหนีทั้งหมดของผม “ผมจะให้โอกาสพี่อีกครั้ง…” ใบหน้าคมคายค้างนิ่งห่างจากใบหน้าผมไม่ถึงสิบเซ็น “พี่จะตอบตกลงหรือเปล่า?” สติผมขาวโพลน สมองไม่ทำงาน ตาคมสวยของเซฮุนจ้องเข้ามาในดวงตาผม ในหน้าขาวเนียนนั่นอยู่ใกล้แค่นี้ รู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของคนตรงหน้า …และเสียงหัวใจของตัวเอง
“มะ…” คำปฎิเสธและสติของผมถูกกลืนหายไปทันทีที่ริมฝีปากนั้นก้มลงมาประกบ เป็นจูบที่ไม่มีอะไรมากกว่านั้น แค่เพียงริมฝีปากของเราแตะกันเท่านั้น ผมเบิกตากว้างค้าง ก่อนที่เซฮุนจะถอนริมฝีปากออกไป แล้วถามอีครั้ง
“คราวนี้พี่จะตอบตกลงได้หรือยังฮะ?” ใบหน้าของเซฮุนยังไม่เลื่อนห่างไปไหน ปลายจมูกโด่งแตะเบาๆที่จมูกผม เขาถามคำถามเดิมสียงนุ่ม แต่สมองผมก็ว่างเปล่าเกินกว่าจะตอบออกไปได้ในทันที ริมฝีปากของคนตรงหน้าก็ประทับลงมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ริมฝีปากบางนั้นขยับจูบอย่างชำนาญ ทำให้ผมเผลอกำเสื้อของเขาแน่น ไม่นานลิ้นร้อนก็แทรกตัวเข้ามาในโพรงปากเล็กได้สำเร็จ ลิ้นเรียวคลอเคลียกันไปมา ...ราวกับโดนสูบวิญาณ เรี่ยวแรงที่มีอยู่ค่อยๆหายไป แต่เสียงหัวใจที่อยู่ในอกกลับดังขึ้นเรื่อยๆ
“อื้อ...” เซฮุนยังคงครอบครองริมฝีปากของผมต่อไป จนลมหายใจของผมเริ่มขาดห้วง คนตัวสูงจึงค่อยๆละริมฝีปากออก
“หึ~” เซฮุนยิ้มพราวพร้อมลูบแก้มผมเบาๆ
“...มีอะไรน่าขำ นายกำลังจะทำให้ฉันขาดใจตายนะ!” ผมประท้วง ทั้งๆที่ตัวเองยังไม่มีแรงยืน
“แล้วสรุป... พี่จะยอมตกลงเป็นแฟนผมหรือยัง” ร่างสูงเอียงคอถามยิ้มๆ ทำเอาผมที่จิตใจยังไม่อยู่กับเนื้อกับตัวถึงกับใจเต้น นี่ถ้าผมปฏิเสธไป ผมจะโดนจูบอีกรอบหรือเปล่าเนี่ย!
“ฉัน...” หน้าคมโน้มลงมาใกล้ “เออๆ ฉันยอมเป็นแฟนนายก็ได้!” ผมรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายดันอกเซฮุนออกไป ก่อนจะพุ่งไปที่ประตู โว้ยย~ ทำไมชีวิตผมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้เนี่ย!!
ปล. ตอนนี้สั้นไปหน่อยนะคะ ไรต์เตอร์แต่งไม่ทันค่ะ ขออภัยจริงๆ
ความคิดเห็น