สาวสวยปากจัดกับคุณชายสุดหล่อ

ลำดับตอนที่ #4 : ช่วงเวลาดีๆ 100%

บทที่ 4 ช่วงเวลาดีๆ

หลังจากเหตุการณ์วันนั้น ทุกคนก็ดำเนินชีวิตตามปกติโดยที่ค่ายจบลงอย่างมีความสุข ไมค์น่ะไม่เขินหรอก เพราะเค้ากำลัง Falling in Love ส่วนโมน่ะเหรอ เธอก็ทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะจะทำเขินให้เค้าล้อไปเพื่อ??

ณ.โรงเรียน แห่งเดิม อากาศยามเช้าค่อนข้างจะเย็น ( ก็มันเช้าอ่ะ..จะให้ร้อนหรอ ) โรงเรียนตกอยู่ในความเงียบสงบเนื่องจากยังเป็นเวลา 6.00 น. ซึ่งคนยังไม่มาโรงเรียน แต่ก็มีเสียงเปิดประตูทำลายความเงียบขึ้น

"ทำไมไม่มีคนเลยวะ ห้องเงียบจริงๆ" โมพูดพร้อมมองไปรอบๆห้อง

"นี่เธอมองข้ามคนหล่อๆอย่างชั้นไปได้ยังไงเนี่ย" ชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่ในความเงียบกล่าวขึ้น

"อ้วก ว่าแต่..มาเช้าดีนี่นาย"

"เอาเหอะ คนมันเจ๋งก็เงี้ย" ไมค์ ชายหนุ่มรูปหล่อตอบยิ้มๆ และโมก็สังเกตเห็นกีต้าร์วางอยู่ข้างๆเขา

"นายเอากีต้าร์มาโรงเรียนไม่กลัวโดนอาจารย์ว่ารึไง?" โมถามอย่างสงสัย

"มันก็เหมือนกับที่เธอเอาวิทยุมาโรงเรียนนั่นแหละ" ไมค์ย้อน

" - -^ ชิส์"

"ดูท่าเธอจะยังเขินอยู่นะ ที่โดนจูบไป 2 ทีที่ค่ายเนี่ย~"  ไมค์พูดและจ้องหน้าโมอย่างเจ้าเล่ห์

"-////- ปะ..เปล่าซักหน่อย" แต่เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในค่าย โมก็อดหน้าร้อนๆ ขึ้นไม่ได้

"เอาเห้อะ ชั้นรู้น่าว่าเธอเขิน...งั้นมาเล่นกีต้าร์กัน" ไมค์ชวนและหยิบกีต้าร์ขึ้นมา

~อยู่คนเดียวมานานกับความเหงาใจ วันเวลาผ่านไปก็นานแสนนาน ในหัวใจฉันเองก็ยังต้องการ ใครซักคนที่คอยดูแลและห่วงใย~เสียงทุ้มนุ่มของไมค์ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบพร้อมเสียงกีต้าร์คลอเบาๆ

~จนวันนึงที่เธอได้ผ่านเข้ามา ความอ่อนล้าที่มีก็จางหายไป คงเป็นเธอที่ทำให้ฉันเป็นคนใหม่ เธอคือหัวใจ ของฉันตั้งแต่นี้~ เสียงโมดังขึ้นบ้างในอีกท่อน เสียงของเธอก็ไพเราะไม่แพ้ไมค์เลยทีเดียว

~เธอคือคนที่ฉันตามหามาแสนนาน และเป็นคนที่ฉันใฝ่ฝันในหัวใจ แม้ชีวิตของฉันตอนนี้ จะเป็นเช่นไร แต่อยากให้รับรู้เอาไว้~ พอถึงท่อนนี้ เสียงของทั้งคู่ก็ประสานกันเป็นเสียงเดียวในบรรยากาศสุดแสนโรแมนติก

ในเวลานั้น แหม่มมาถึงห้องเรียนพอดี

.....สองคนนั้นกำลังสวีทกันอยู่เลย โชคดีที่ยังไม่ได้เข้าไปขัดจังหวะนะเนี่ย..... เธอคิดในใจ และเมื่อมีเพื่อนร่วมห้องอีกคนเดินมาจะเข้าห้อง เธอก็ขวางเอาไว้

"อย่าพึ่งเข้าไปนะ ฉันขอร้อง"

~อยากบอกว่ารัก รักเธอเหลือเกิน แม้วันคืนล่วงเลยพ้นเป็นปี แต่คืนนี้จะบอกเธอนะคนดี อยากให้เธอเชื่อฉันคนนี้..........~

"ฉันรักเธอ" ไมค์ร้องท่อนสุดท้ายด้วยเสียงหนักแน่น เขามองเข้าไปในดวงตาของโมอย่างจริงจังเหมือนกับจะบอกความในใจ สายตานั้นดูหวานและจริงจังจนโมหน้าแดงและก้มหน้าลงต่ำไม่กล้าสบตา

"เธอหน้าแดงนะ" ไมค์ยิ้มให้โมอย่างอบอุ่นและอ่อนโยน ก่อนจะเอื้อมมือไปประคองหน้าเธอเบาๆ และค่อยๆโน้มหน้าเข้าหาเธอช้าๆอย่างไม่รู้สึกตัว ทั้งคู่ต่างสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของอีกฝ่าย โมพริ้มตาหลับลงเพื่อรอรับสัมผัสหวาน....

แต่ทั้งคู่ก็รีบผละออกจากกันทันทีเพราะได้ยินเสียงเอะอะประมาณว่า "โอ้ย อย่าดันสิฟระ" จากทางประตูห้องเรียนที่เปิดแง้มๆอยู่ เผยให้เห็นดวงตาหลายคู่ที่ฉายแววตระหนกตกใจ แต่ไมค์กับโมก็ไม่ได้คิดอะไร

"เอ่อ..ฉันหิวแล้ว ขอไปกินข้าวก่อนนะ^^" โมรีบขอตัวทันที

"นี่ เธอจะหิวอะไรกันตอนแปดโมง อาจารย์จะเข้าแล้วนะ" ไมค์ถามงงๆ

"เอาน่า บายๆ" หลังพูดจบโมก็รีบหันหลังเดินออกมาทันที

......เขินเว้ย เราเป็นอะไรของเราเนี่ย เฮ้อ.. หวังว่าจะไม่มีคนเห็นนะ...... โมคิด เธอยังคงรู้สึกความอุ่นจากมือของไมค์ที่ประคองที่หน้า

เมื่อไปถึงหน้าห้อง โมก็ได้พบกับความชุลมุน

.....เหมือนคนกำลังแย่งกันซื้อของลด 90% ในตลาดสดเลยแฮะ - -".....

"เอ่อ...หวัดดีโม" แหม่มพูดและยิ้มอย่างมีพิรุธ

"เธอทำอะไรอยู่อะ?"

"เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก" แหม่มยังคงยิ้มพร้อมกับปล่อยให้เพื่อนๆเข้าไปในห้อง

"โม อาจารย์มาแล้ว เข้าห้องเหอะ^^"

ตอนพักเที่ยง ณ โต๊ะกลมตัวใหญ่กลางโรงอาหาร

"พวกเธอเป็นอะไรอะ มองชั้นแปลกๆตั้งแต่เช้าแล้ว มีอะไรรึเปล่า?" โมถามด้วยความสงสัย เนื่องจากเพื่อนๆมองเธอด้วยสายตาแปลกๆมาตั้งแต่เช้า

"ก็ไม่มีอะไรนี่นา" มิ้นตอบ

"บอกมาตรงๆก็ได้ ชั้นไม่ว่าอะไรหรอก"

"ก็....เมื่อเช้าแหม่มกับเพื่อนๆในห้องเห็น เอ่อ..." กวางพูดติดๆขัดๆ

"หาาาาาาาาาาาาาาาาาา~ OoO" โมตะโกนเสียงดังลั่นพร้อมลุกขึ้นยืน ทำให้คนทั้งโรงอาหารหันมามองเธอเป็นตาเดียว

"อ้อ เปล่า ไม่มีอะไร กินข้าวกันต่อเถอะ" โมมองไปรอบๆพร้อมยิ้มแห้งๆ ก่อนจะหันไปพูดกับเพื่อนต่อ

"ก็....ก็เมื่อเช้าไม่เห็นมีอะไรเลยนี่นา แค่นั่งเล่นกีต้าร์กัน" โมพูดอย่างไม่รู้เรื่องอะไร

"แหมๆ เห็นคุยกันสนิทสนมเชียวนะ" แหม่มพูดอย่างมีเลศนัย

"อะ...อะ....เอ่อ ก็แบบเพื่อนกันอ่า ไม่มีไรๆ" โมยังคงแก้ตัวซึ่งดูเหมือนจะไม่เป็นผล

"เอาเถอะๆ ถึงเธอไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร แต่พวกเราจะเอาใจช่วยนะ ^-^" เพื่อนทั้ง 4 คนพูดพร้อมกัน

ในคาบภาษาไทย

นักเรียนห้อง ม.4/6 กำลังมองไปที่ประตูห้องอย่างระทึก

และแล้ว เวลาที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง เมื่อป้าแก่ๆ ผู้สอนวิชานี้เดินเข้ามา  แล้วกล่องที่บรรจุฝุ่นชอล์กอยู่เต็มก็คว่ำลงใส่ป้าแก่ จนทำให้เธอขาวขึ้นทั้งตัวและหัว ด้วยไวท์เทนนิ่งสูตรพิเศษ

" กรี๊ดๆๆๆๆ ใครทำอีกล่ะเนี้ย " มันเป็นเสียงของป้าแก่ๆสอนภาษาไทย

" ก๊ากๆๆๆๆๆๆๆ " ชาว4/6 ร่วมใจกันหัวเราะ ไม่มีใครสนใจตอบซักคน

" ถ้าไม่มีใครยอมรับ...ชั้นจะไม่สอนจริงๆนะ " ป้าขายส้มโอ..เอ้ยๆ อาจารย์ตะคอกเสียงดัง พร้อมมองกราดไปที่ทุกคน

เงียบ...

"เชอะ งั้นก็ไปหาคนสอนเอาเองเถอะ..คาบนี้" อาจารย์พูดและสะบัดก้นออกไปจากห้อง

" เย้ๆๆๆๆๆๆ " เป็นการร่วมใจของชาว 4/6 อีกครั้ง

" ไหนๆจารย์ก็ไปแล้ว...งั้นเรามาเล่นเกมกันมั้ยล่ะเพื่อนๆ" โมค์ หนุ่มหล่อชื่อดังของห้องเอ่ยชวนทุกคน

"เอาดิ ( - - )( _ _ ) ไม่มีไรทำอยู่แล้ว เล่นไรอะ? "เพื่อนคนหนึ่งในห้องถาม

" ตอบคำถาม"

" โห..แบบนิ ไมค์ก็ชนะดิ เล่นสอบได้ที่หนึ่งของห้องมาตลอด 4 ปีเงี้ยใครจะไปสู้ได้" หลายคนบ่นขึ้น

"อี๋ อีตานี่เนี่ยนะ สอบได้ที่หนึ่ง หน้าดูโง่ๆจะตาย" โมที่พึ่งย้ายเข้ามาใหม่พึมพำกับแหม่มเบาๆ

"ไมค์น่ะฉลาดจริงๆ สอบทีไรเค้าก็ได้ที่หนึ่งตลอดแหละ" แหม่มกระซิบตอบ

"งั้นก็คอยดูเหอะ คราวนี้ชั้นจะชิงที่หนึ่งมาจากหมอนั่นให้ได้เลย" โมยิ้มอย่างหมายมาด

ตัดมาที่ไมค์อีกรอบ

" ก็ใครบอกล่ะ ว่าจะตอบคำถามวิชาการ เล่นๆกวนๆเฉยๆ ^^ " ไมค์ตอบพร้อมยิ้มหวานให้สาวๆ

"เอางี้ๆ เล่นแบ่งชายหญิง ถ้าฝ่ายไหนแพ้ต้องเป็นทาสอีกฝ่ายวันนึง โดยฝ่ายชนะสามารถเลือกได้ว่าจะเอาใครมาเป็นทาส โอเคมะ" โมกำหนดกติกา พร้อมจินตนาการการใช้ไมค์เป็นทาสด้วยหน้าตาซาดิสม์ - -"

" โอเค " หลายคนตอบ

" งั้น ให้ผู้หญิงเริ่มถามก่อนนะ...ผู้ชายต้องเสียสละ " ยัยหน้าซีดกล่าว

" คำถามแรก...ขนอะไรเกิดในที่ลับจ๊ะ^^ "

        
               ...ยัยหน้าซีดถามอะไรเนี้ย-*-...โมคิดพร้อมรอฟังคำตอบ

เงียบ...

ฝ่ายชายเงียบหมดเลย =*=

" ขนยาบ้า!! " เสียงหนุ่มคนนึงตอบ...ไมค์นั่นเอง

" ถูก - - รู้ได้ไงเนี่ย "

" ตาผู้ชายถามบ้างนะ...ชีอะไรไม่ชอบว่ายน้ำ " ไมค์เริ่มถาม

" She doesn't like swimming. " โมตอบ

" ทำไมพระพิชัยจึงเป็นทหาร " หญิงคนนึงถามขึ้น

" เพราะว่าพระพิชัยไม่ได้เรียน ร.ด ไง " ไมค์ตอบอีกแล้ว

หลังจากนั้น...ผ่านไปประมาณ 30 นาที คะแนน 2 ฝ่ายก็ยังเท่ากันอยู่ จนมาถึงคำถามสุดท้ายที่จะตัดสิน ถ้าคราวนี้ฝ่ายใดตอบไม่ได้ก็จะแพ้ไปเลย

"ตาผู้ชายถามนะ...ปาอะไรผู้หญิงกลัว " ไมค์ถามแบบยิ้มเจ้าเล่ห์

เงียบ....

หญิงหลายคนกำลังคิดว่าสิ่งที่ตัวเองกลัวที่สุดคืออะไร

" ยอมป่าว "

"ยอมสิ" (ยอมให้ไมค์ทั้งตัวและหัวใจเลยล่ะ >_<!~) เกดตอบเพราะหวังว่าถ้าผู้หญิงแพ้..ไมค์จะเลือกเธอ

"อาไรว๊าาาา ชั้นยังไม่ได้ตอบเลยเธอยอมไปได้ไงฮะ" โมโวยวาย

"ก็ตัวแทนผู้หญิงยอมแล้วนี่หน่า เฉลยคือ...ปาเข้าไป 40แล้วยังไม่แต่งงาน^^ ไงเล่า "ไมค์เฉลยพร้อมรอยยิ้ม

" งั้นเลือกทาสเลยป่ะ? " ไมค์เริ่มถามพร้อมกับส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้กับโม

" เอ่อ...อืม " เพื่อนหลายคนตอบ...แต่ระหว่างที่ทุกคนกำลังคิดกันอยู่ว่าจะเลือกใครหรือจะโดนใครเลือก โมก็เรียกฉ่อยมาคุย

" นี่ฉ่อย...เธอรู้มั้ย เกดเค้าแอบชอบเธอมานานแล้ว" โมทำสีหน้าตอแหลเหมือนกับว่าเกดรักฉ่อยม๊ากมาก

"หะ...หาาาา!!!!" ฉ่อยตะลึง คนที่ไม่มีพร้อมทั้งหน้าตาและสมองอย่างเขา มีสาวที่เรียกว่าค่อนข้างฮอตมาชอบ!!

"จริงๆ พอมีโอกาสนี้ เค้าเลยอยากให้เธอเลือก ยังไงก็ช่วยเลือกเค้าหน่อยนะ" โมแกล้งทำหน้าเวทนาสงสารเกดอย่างรุนแรง(ความจริงคือสมน้ำหน้า)

" เอ่อ..ยะ ยัง งะ ไงก็ได้ คะ..คร้าบ" ฉ่อยตอบดูสีหน้ากังวล  "ตะ..แต่ผะ..ผมคงมะ..ไม่คู่ควรกะ..กับเค้า"

" ไม่ได้นะ!!..เกดเค้าจะเสียใจมากนะถ้าฉ่อยไม่เลือกเกด"

" งะ..งั้นก็ได้คะ..คร้าบ " ฉ่อยตอบอย่างซาบซึ้งใจ

...คุณโมนี่เป็นคนดีจริงๆ ช่วยแนะนำความรักให้กับเรา...(เวลาคิดฉ่อยไม่ติดอ่างนะจ๊ะ^^)

"งั้นก็ฝากด้วยนะ "

กลับมาที่ฝูงชน...คนที่ได้เลือกคนแรกคือไมค์ เพราะว่าไมค์เป็นคนที่ตอบมากที่สุดในบรรดากลุ่มผู้ชาย

" ชั้นเลือก..พิชญาภา " หลังจากที่ไมค์พูดชื่อโมจบ..เกดที่มีสีหน้ายิ้มอารมณ์ดีที่คิดว่าไมค์จะเลือกตัวเอง ได้แปลงร่างเป็นสาวโฉดโหดสะบัดในทันที

              ...แก!!! นังปิศาจ ชั้นจะแก้แค้น...เกดคิดพร้อมกับทำท่าไม่พอใจ

หลังจากนั้น ทุกคนก็เลือกกันจนถึงคนที่ 21ของกลุ่ม...ฉ่อยนั้นเอง

" เอ่อ...ผะ..ผะ..ผมเลือก...เกด คะ..ครับ " ฉ่อยจำคำที่โมพูดได้ขึ้นใจ...เค้าเลยพยายามเต็มที่...ฉ่อยค่อยๆเดินเข้าไปตรงหน้าเกด กุมมือของเธอไว้ข้างหนึ่งพร้อมพูดว่า

" ระ..ระ เรามา..เป็น..คู่ กะ..กะ กันนะครับ" พอกันทีกับภาพลักษณ์ของเจ้าชาย เพราะนี่คือฉ่อย!..นึกถึงหน้าตาเด็กเอ๋อที่กำลังคุกเข่าตรงหน้า พูดไปน้ำลายยืดไปจนจะหยดลงที่พื้นสิ แล้วคุณจะคิดว่า นรกมีจริง!!

ออดดดดดดดดด~~~ แล้วเสียงออดหมดคาบก็ดังขึ้น เพื่อนๆจึงรีบแยกย้ายกันออกไปก่อนที่คุณเกดเธอจะได้สติ

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~" แต่ถึงจะออกมานอกห้องแล้ว เสียงกรี๊ดของเกดก็ยังทำหน้าที่ทะลุทะลวงหูของเพื่อนร่วมห้องได้อย่างดีเยี่ยมอยู่ดี

....เฮ้ออออ สงสัยจบโรงเรียนนี้ไปคงต้องไปเช็คสภาพหูซะแล้วล่ะมั้ง.... ทุกคนในห้องคิดพร้อมกัน - -"

วันต่อมา....วันนี้เป็นวันที่โมต้องเริ่มเป็นทาสของหนุ่มสุดที่รัก เอ้ยๆ ผิด หนุ่มสุดหล่อ

"พ่อจ๋าาาาา วันนี้ขอหนูไปสายๆหน่อยนะ" โมเริ่มออดอ้อนพ่อ(ปกติไม่เคยจะทำ)

"ทำไมล่ะลูก มีอะไรเหรอ? บอกพ่อได้นะ" ต่อมความเป็นห่วงของคุณพ่อสุดที่รักทำงานอีกรอบ

"อ้อ เปล่า ไม่มีอะไรหรอกพ่อ"(เรื่องไรจะให้บอกว่า"หนูต้องไปเป็นทาสผู้ชายค่ะ" ด้วยหล่ะ - -^)

"ถ้าไม่มีอะไรก็รีบไปโรงเรียนซะ อย่าเสียนิสัย"พ่อที่แสนน่ารักกลายเป็นพ่อจอมดุได้ในประโยคเดียว

"พ่ออะ..." แล้วโมก็ต้องมาโรงเรียนแต่เช้า ด้วยประการฉะนี้เอย.....(ลิเกมากไปแล้วป้า-*-)

" รีบมารับใช้ชั้นแต่เช้าเลยนะเธอเนี่ย " ไมค์เอ่ยทักทายยิ้มๆ

" ซวยแต่เช้าเลยวันนี้ TT~TT "

" เอาเหอะๆ วันนี้อารมณ์ดีไม่ถือสา เธอถือกระเป๋าให้ชั้นได้และ " ไมค์พูดอย่างสะใจและส่งกระเป๋าที่เค้าตั้งใจยัดหนังสือมาเต็มที่จนกระเป๋าแทบปิดไม่ลงให้โม

" โอ้ย....ซวยจริงกุ..." โมบ่นพึมพำ

"ว่าไงนะ?"

"ปะ..เปล่าซะหน่อย"



"อืม" ไมค์ยอมจบง่ายๆ เนื่องจากเขาอารมณ์ดีเกินเหตุนั่นเอง ไมค์เดินตัวปลิวนำโม พร้อมผิวปากอย่างสบายอารมณ์ ก่อนที่จะหันหลังมาพูดว่า

"รีบๆ มาด้วยหล่ะ ชั้นจะรออยู่ที่ห้อง^^"

"โว้ยยยย มันวันซวยอะไรนักหนาวะเนี่ย" ภูเขาไฟลูกใหม่ที่ชื่อว่าพิชญาภา เริ่มพ่นเศษหินและลาวาออกมาแล้ว ก่อนที่จะระเบิด บึ้ม~~! ทำให้คนอื่นๆ หันมามองโมเหมือนตัวประหลาด และหัวเราะกันคิกคัก

"ทำไม ไม่เคยเห็นคนสวยตกอับเหรอวะ?" เมื่อเห็นโมมองหน้าหาเรื่อง พวกนั้นจึงสงบเงียบเรียบร้อยและเดินหนีไป

และความซวยก็บังเกิดขึ้นอีก เมื่อโมเดินมาถึงห้อง(เปลี่ยนชื่อตอนเป็น 'วันซวยๆของโม' ดีมะเนี่ย)

"ทำไมมาถึงช้าจังเลย ชั้นหิวน้ำแล้ว ไปซื้อโค้กมาแก้วนึงซิ" ไมค์นั่งเอนเก้าอี้อย่างอารมณ์ดีและทำสีหน้ากวนๆ

เมื่อได้ยินดังนั้น โมก็ยิ่งรู้สึกอยากจะเอากระเป๋าที่เต็มไปด้วยหนังสือทุ่มใส่หน้ามันเต็มๆ ซะเหลือเกิน

....ยังไงชั้นก็ต้องแก้แค้นแน่ คอยดูเหอะ....

"เออๆ ก็ได้"

เมื่อเวลาผ่านไปซัก 10 นาที

"มาแล้วๆ ^^"โมถือแก้วโค้กธรรมดาเดินกลับมายังห้องเรียนที่มีคนมาพอประมาณแล้ว

"แค่โค้กแก้วเดียวเธอไปซื้อถึงไหนน่ะฮะ ตั้งนาน นึกว่าตกส้วมตายไปแล้วซะอีก"

"จะกินไม่กิน" โมทำท่าจะเขวี้ยงแก้วโค้กออกนอกหน้าต่าง

"เฮ้ยๆๆ กินดิๆ เสียดายของ" ไมค์รีบไปคว้าแก้วมาดื่มทันที แต่เมื่อน้ำสีน้ำตาลนั้นลงคอ เค้าก็แทบจะบ้วนมันทิ้ง

"แค่กๆๆ ขอน้ำหน่อย น้ำ....." ไมค์วิ่งพล่านไปรอบห้องเหมือนแมงสาบที่โดนเซลไดรฟ์ฝาเขียว สาวๆเห็นก็เลยรีบยื่นขวดน้ำตัวเองให้

"อึกๆๆๆๆ เฮ่อ... นี่โม เธอเอาอะไรให้ชั้นกินหาาาาา!" ไมค์พูดพร้อมชี้หน้าโมอย่างเอาเรื่อง

"อ้อ ก็โค้กไง ไม่เห็นเหรอ" โมลอยหน้าลอยตาตอบ

"โค้กบ้านเธอมันเปรี้ยวๆ เค็มๆ ขมๆ เหม็นๆงี้เหรอฮะ? ผสมอะไรเข้าไปเนี่ย"

"กรดอย่างแรงจากห้องวิทย์" โมตอบเสียงเรียบ แต่เมื่อได้ยินดังนั้น ไมค์ก็แทบจะวิ่งอีกรอบ

"ไมค์ๆๆ ต้องกินน้ำละลายกรดนะ มันจะได้เจือจาง" หญิงสาวผู้หวังดีคนนึงส่งน้ำมาให้ไมค์หนึ่งขวดสิตร ไมค์แทบไม่ต้องคิด เขากระดกขวดน้ำลิตรกินอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะ

"5555+ นายเชื่อจริงๆเหรอเนี่ย โง่ว่ะ เป็นที่หนึ่งห้องได้ไงเนี่ย" โมหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

"โค้กนั่นชั้นแค่ใส่น้ำส้มสายชู พริก เกลือ พริกไทย อ้อ แล้วก็อีกอย่าง ฉี่ไงล่ะ 555+" เมื่อโมพูดงั้น เพื่อนๆในห้องก็แทบจะอ้วก โดยเฉพาะคนที่ดื่มมันเข้าไปทำหน้าอยากตายเลยทีเดียว

"หนอยเธอ ทำชั้นแสบมากนะ"

"อ้อหรอ" โมลอยหน้าลอยตากวนต่อไป

++คาบโฮมรูม++

หัวหน้าเดินมาหน้าห้องและประกาศ

"เมื่อวานคนที่ยังไม่ได้เลือกทาสน่ะรีบจัดการซะ ส่วนจะไปรับใช้กันวันไหนก็คุยกันเอาเองละกัน แต่ระวังจะไม่ทันคู่ไมค์กับโมนะ คู่นั้นแกล้งกันจนจะตายไปข้างแล้ว 55+" เมื่อได้ยินอย่างนั้น โมก็หันไปทำหน้าเยาะเย้ยใส่ไมค์ที่กำลังทำหน้าบูด

"อะ...เอ่อ...เกดคร้าบ...จะรับชะ..ใช้ผะ..ผมวันหนะ...ไหนค้าบ" ฉ่อยเดินไปหาเกดอย่างกล้าๆกลัวๆ

"ใครจะรับใช้นายยะ!" เกดตวาด ทำเอาเพื่อนๆในห้องอุดหูอีกรอบ

"อ๋อฉ่อย เกดเค้าเขินน่ะ อย่าสนใจเลย" โมที่เดินมาเมื่อไหร่ไม่รู้แอบกระซิบ ก่อนจะพูดเสียงดังให้ได้ยินกันทั่วๆ

"แต่กฏก็ต้องเป็นกฏนะเกด ฉ่อยเค้าเลือกเธอแล้ว เอ..แต่ถ้าจำไม่ผิด เธอเป็นคนทำให้ผู้หญิงแพ้ด้วยไม่ใช่เหรอ ดูท่าจะอยากทำมากนี่นา ทำไมทำท่างะ..." โมพูดไม่ทันจบก็โดนไมค์ลากมาก่อน

"มานี่เลยเธอนี่ ไปยุ่งเรื่องเค้า หน้าที่เธอน่ะอยู่นี่" ไมค์ชี้ไปที่กองงานวิชาต่างๆที่เค้าสะสมไว้นาน

"???"

"ก็เอาไปส่งไง เอางานพวกนี้ไปส่งตามห้องหมวดซะ รีบมาด้วยล่ะ"

"เออๆ ก็ได้ๆ"

...แต่เรื่องไรจะยอมส่งดีๆให้โง่ล่ะ... โมคิดต่อ ...แค่เอางานเลขไปส่งไว้ห้องภาษาไทย งานภาษาไทยไปส่งห้องอังกฤษ งานอังกฤษไปส่งห้องวิทย์ อะไรอย่างเงี้ย แค่นี้ไมค์ต้องวิ่งหัวปั่นแน่ๆ ... และโมก็ดำเนินตามแผนการ

++ณ ห้องภาษาไทย++

โมแอบย่องมาเงียบๆเพื่อจะส่งงานผิดวิชา แต่รู้สึกจะทำไม่ได้ เพราะอาจารย์ที่ปกติไม่เคยอยู่ก็ดันนั่งอยู่เต็มห้อง แต่เธอก็ยังทำตามแผนต่อไปโดยไม่ย่อท้อ (สู้เค้านะ โมเคชิ!)

"อาจารย์ขา หนูมาส่งงานค่ะ" โมตีหน้ายิ้มเรียบร้อยให้ป้าแก่ๆสอนภาษาไทยประจำห้อง ก่อนจะแอบยื่นสมุดวิชาคณิตศาสตร์ให้อาจารย์อย่างแนบเนียน และเตรียมตัวเผ่น

"เดี๋ยวก่อน ... เอ๊ะเธอชื่ออะไรนะ?"

....แค่ชื่อนร. ตัวเองยังจำไม่ได้ เป็นอาจารย์ได้ไงเนี่ย... โมคิดในใจ แต่ก็ตีหน้าใส่ซื่อตอบไป

"พิชญาภาค่ะ ^^"

"อ้อ พิชญาภา ทำไมเธอเอางานวิชาคณิตมาส่งล่ะหือ?"  อาจารย์จ้องอย่างจับผิด

....อยู่ดีๆ ทำไมเกิดฉลาดขึ้นมาได้ล่ะเนี่ย -*-....

"แหะๆ หนูส่งผิดน่ะค่ะ" โมเดินกลับไปใหม่และยื่นสมุดภาษาไทยของไมค์ส่งไป

....ไม่เป็นไร ไว้วิชาหน้าค่อยสลับก็ได้วะ....

แต่ไปที่ห้องหมวดไหนๆ เหตุการณ์เดิมก็เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า แถมโมยังได้คำพูดแถมมาจากอาจารย์เพศที่3 ที่สอนภาษาอังกฤษอีก

"เธอไม่ควรจะไปแกล้งไมค์เค้านะ เค้าออกจะหล่อลากกกกก ครูเห็นยังแกล้งไม่ลงเลย อ๊ายอาย พูดอะไรออกไปเนี่ย"

"อาจารย์คะ หนูไม่ได้ตั้งใจแกล้งเค้า หนูแค่ส่งงานผิด" โมทำหน้าเหมือนลูกแมวตกส้วม

"ครูรู้หมดแล้วย่ะ ไมค์เค้ามาบอกแต่เช้าแล้วว่าถ้าเธอเอางานอะไรมาส่งต้องเช็คดีๆ แถมไมค์เค้ายังส่งยิ้มใจละลายให้อีก อุ๊ยตายว๊ายกรี๊ดดด หลงรักนักเรียนจะผิดมั้ยเนี่ย"

โมปล่อยคุณกระเทยสอนภาษาอังกฤษให้เพ้อต่อไป แล้วเดินออกมา

...หนอย ดันดักไว้แล้วซะอีก ทำเอาเสียเวลาแทบแย่ ซวยโว้ยๆๆ... โมนึกถึงหน้าไมค์ที่คงกำลังยิ้มสะใจอยู่ในห้องแล้วนึกแค้น แต่แล้วโมก็นึกอะไรได้

"เฮ้ย หมดโฮมรูมไปนานแล้ว คาบหนึ่งเริ่มแล้วนี่หว่า" ว่าแล้ว โมก็วิ่งดุจนักกีฬาโอลิมปิกกลับห้อง

"พิชญาภา สาย 25 นาที ไปหยิบหนังสือแล้วมายืนเรียนหน้าห้องเดี๋ยวนี้!" ประกาศิตจากอาจารย์สุดดุที่สอนเลขหยุดทุกคนให้จ้องที่โมเป็นจุดเดียว รวมทั้งไมค์ที่มองด้วยสีหน้าสมน้ำหน้า

"ค่าาา TToTT"

++พักกลางวัน++

วันนี้ ที่โรงเรียนของไมค์และโมมีการจัดงานอนุรักษ์วัฒนธรรมไทย โดยมีการออกร้านขายของต่างๆ และขายอาหารไทยหลายประเภท ไมค์เลยขอชิมซะหน่อย

"นี่โม มาทางนี้เลย" พอถึงพักเที่ยง ไมค์ก็รีบลากโมไปซื้ออาหารไทยที่ออกร้านอยู่ทันที

"โม ไปซื้อน้ำพริกที่ร้านนั้นมาหน่อยซิ เห็นคนต่อคิวเยอะ น่าจะอร่อย อ้อ..แล้วก็ไม่ต้องคิดแผนแกล้งชั้นแล้วนะ ชั้นจะคอยคุมเธอทุกฝีก้าว"

"เออๆ -*-" โมต้องยอมไปต่อคิวยาวๆ แถมแดดยังแรงอีกด้วย โดยมีไมค์ยืนหลบที่ร่มๆใกล้ๆ คอยดูเธอตลอดเวลา

"อะได้แล้ว ไปได้แล้วใช่มะ?" โมยื่นถ้วยน้ำพริกให้

"ยัง วันนี้เธอเป็นทาสชั้น มานั่งโต๊ะเดียวกะชั้นเดี๋ยวนี้" โมเลยจำต้องไปนั่งกินข้าวร่วมกับหนุ่มหล่อ 3 คน นั่นคือไมค์ กายและโอมนั่นเอง โดยมีสายตาอิจฉาปนอาฆาตมาจากเหล่าชะนีรอบๆ

เมื่อถึงโต๊ะ ไมค์ก็ยื่นถ้วยน้ำพริกกะปิและจานข้าวให้โม รวมทั้งสั่ง

"ป้อนข้าวชั้นสิ อย่านั่งนิ่ง"

"ได้เลย^^" โมหยิบช้อนขึ้น ตักน้ำพริกกะปิขึ้นมาเต็มๆช้อน ง้างช้อนและดีดออกไปทันที ทำให้น้ำพริกเหม็นๆ เลอะเต็มหน้าและหยดแหมะๆ ลงไปที่เสื้อของไมค์ กุ้งแห้งติดอยู่บนผม ดูน่าอนาถสิ้นดี = =

"เธอทำอะไรน่ะ!" ไมค์พูดพร้อมเอาแขนเสื้อเช็ดหน้า แต่กลิ่นแหวะๆของน้ำพริกกะปิก็ยังไม่หาย

"อ้าว ก็นายบอกให้ป้อน แต่ไม่ได้บอกว่าป้อนไงนี่ 555 สมน้ำหน้า เหม็นหึ่งๆ แมงวันตอมแล้วเนี่ย"

"แสบนักนะ งั้นตามมานี่เลย" ไมค์ลากโมเข้าห้องน้ำชายและปิดประตูดังปัง

"เฮ้ยๆ ลากมาที่นี่หมายความว่าไงน่ะ!" โมโวยวายและพยายามสะบัด แต่ก็สู้แรงไมค์ไม่ได้

ไมค์รีบล้างหน้าและถอดเสื้อออก เผยให้เห็นหุ่นที่แสนจะบาดตาบาดใจ > <!

"เธอเอาเสื้อชั้นไปซักให้สะอาดเดี๋ยวนี้"

"เออ" เมื่อได้ยินโมตอบรับ ไมค์ก็เดินออกไปจากห้องน้ำชายแล้วหันมาพูด

"อย่าหนีนะ ไม่งั้นเจอดีแน่"

แล้วไมค์ก็ไปที่สหกรณ์โรงเรียน และซื้อเสื้อนักเรียนใหม่

ส่วนโมน่ะเหรอ......

"ป้าขา หนูขอซื้อน้ำพริกกะปิเยอะๆ เลยนะคะ ^^ หนูกินแล้วติดใจมากๆเลยค่ะ จะซื้อกลับไปฝากคุณพ่อคุณแม่ที่บ้าน" โมใช้ความตอแหลของเธอให้เป็นประโยชน์อีกครั้ง

"แหม หนูนี่น่ารักจริงๆ ป้าให้ฟรีก็ได้จ้ะ" ป้าที่ขายน้ำพริกยื่นน้ำพริกให้หลายถ้วยพร้อมใส่ถุงอย่างดี

....ป้าแกบ้ายอเหมือนกันนะเนี่ย -*-.... โมคิดในใจ แล้วก็กลับไปซักผ้าที่ห้องน้ำหญิง

"555+ คราวนี้ไมค์ได้เหม็นจนสลบแน่"

โมเทน้ำพริกที่พึ่งได้มาสดๆร้อนๆ ลงไปเต็มอ่างล้างมือ และเอาเสื้อของไมค์ลงไปจุ่ม ขยี้ๆ และแช่ไว้ ระหว่างนั้นเธอก็นั่งฮัมเพลงอยู่ในห้องน้ำ

แล้วเวลาก็ผ่านไป....

"อะนี่ ชั้นซักเสร็จละนะ" โมหยิบถุงน้ำพริกที่บรรจุเสื้อของไมค์อยู่ยื่นให้เจ้าของ

แต่เมื่อไมค์ได้กลิ่นตุๆ อย่างรุนแรงออกมาจากถุง และเมื่อเขาลองดูสิ่งที่อยู่ในถุง ก็พบว่า...เสื้อนักเรียนที่เคยขาวสะอาดและมีกลิ่นหอมของเขา ได้กลายเป็นผ้าสีเหลืองๆ น้ำตาลๆ และมีกลิ่นเหม็นกะปิอย่างรุนแรงไปแล้ว

"ว่าแล้วว่าต้องไม่สะอาด เฮ้อ ชั้นล่ะเซ็งกับเธอจริงๆ"

"ก็นายไม่ได้บอกให้ซักกับน้ำสะอาดแล้วก็แฟ้บนี่นา" โมยิ้มกวนใส่

"ชั้นไม่เอาหรอกเสื้อเน่าๆนั่น เธอจะเอาไปทิ้งไหนก็เชิญ เห็นแล้วอยากจะอ้วก"

"ขอบใจมากจ้า" โมยิ้มหวานให้ไมค์อย่างมีเลศนัย

++เย็นวันนั้นตอนโรงเรียนพึ่งเลิก ณ เวทีหน้าโรงเรียน++

โมใช้เสียงดังของเธอให้เป็นประโยชน์

"ประกาศๆ เปิดประมูลเสื้อไมค์ 4/6 เจ้าตัวพึ่งถอดเมื่อตะกี้เองจ้า ใครไม่เชื่อไปถามไมค์ได้"  ทันใดนั้น ชะนีทุกสายพันธุ์ในโรงเรียนก็ตรงดิ่งมาหน้าเวที รวมทั้งคุณหนูเกดด้วย

"ราคาเริ่มต้น 100 บาท ต่อราคาได้เรื่อยๆ นะ พอนับถึง 3 แล้วไม่มีใครต่ออีก คนที่ให้ราคามากสุดก็ได้รับเสื้อไมค์สุดหล่อไปนะจ๊ะ^^" โมยืนถือถุงน้ำพริกอยู่บนเวที ทำให้ไม่มีใครเห็นว่าเสื้อไมค์ที่อยู่ภายในมีสภาพเน่าขนาดไหน แต่ถ้าใครสังเกตดีๆ จะเห็นแมลงวันเกาะอยู่ที่ถุง

"110 บาท" ชะนีรุ่นเล็ก(ม.1) พูดราคาขึ้นมาคนแรก

"115" คราวนี้ชะนีรุ่นใหญ่(ม.6) ต่อ

"150" คราวนี้คนต่อราคาเป็นหนึ่งในรุ่นพี่สตาฟฟ์ในค่ายสังคม

"500" เมื่อเกดพูดราคาขึ้น ทุกคนหันมามองที่เธอเป็นจุดเดียว

"510" ชะนีม.6 ต่อราคาอีก

"600" คราวนี้เจ้าของเสียงคือซาร่า เพื่อนของเกดนั่นเอง

"2000" เกดพูดขึ้น และก็ไม่มีใครกล้าต่อ

เมื่อโมเห็นเกดที่พยายามประมูลเสื้อเน่าๆ ด้วยราคา 2000 บาทก็ทำให้เธอเกือบจะหลุดหัวเราะออกมา แต่ก็ยังทำหน้าที่ผู้เปิดประมูลที่ดีต่อไป

"มีใครจะต่อมั้ย 2000 บาท ครั้งที่ 1"

"2000 บาทครั้งที่ 2"

"2000 บาทครั้งที่ 3 ผู้ที่ได้เสื้อไมค์คือ เกด ม.4/6 ขึ้นมารับของได้เลยค่ะ ^^" เมื่อโมประกาศอย่างนั้น เกดก็เลยเดินเชิดขึ้นมาบนเวที และกวาดสายตาดูถูกให้คนด้านล่าง

"อ่ะนี่ 2000 ส่งเสื้อไมค์มาให้ชั้นได้แล้ว" เกดยื่นแบงค์สีเทา 2 ใบให้โม

"ขอบคุณที่เข้าร่วมการประมูลนะคะ นี่คือเสื้อไมค์ที่คุณประมูลได้" โมยื่นกล่องของขวัญอย่างดี(พึ่งไปห่อมา) ให้เกด

"เปิดดูได้เลยค่ะ" เกดค่อยๆ ดึงริบบิ้น และแกะกระดาษห่ออย่างทะนุถนอม

"ไม่ต้องช้าขนาดนั้นก็ได้ค่ะ จะได้เวลาเข้าเรียนแล้ว แล้วกระดาษนั่นชั้นซื้อเองห่อเอง ไม่ใช่ของไมค์" เมื่อได้ยินอย่างงั้น เกดก็รีบฉีกกระดาษห่อทิ้งอย่างไม่ไยดี ก่อนจะเปิดกล่อง....

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" เสียงกรี๊ด 180 เดซิเบลล์ของเกดดังขึ้น ทำให้คนทั้งโรงเรียนต้องอุดหูก่อนที่เกดจะโยนเสื้อสุดเน่าลงไปยังพื้นด้านล่างด้วยความขยะแขยง ทำให้ฝูงชะนีแตกกระเจิง หนีกันไปคนละทิศละทาง

"โม..แก เอาอะไรมาให้ชั้นประมูลเนี่ยฮ๊าาาาา"

"ก็ เสื้อไมค์ไง ไม่เชื่อไปถามเจ้าของเค้าดูเองก็ได้ แล้วก็ชั้นไม่ได้บอกนะว่ามันเป็นเสื้ออย่างดีหรือว่าเน่า เพราะฉะนั้น เสียใจด้วยนะจ๊ะ หุหุ"  โมพูดและรีบเผ่นลงจากเวทีทันที ปล่อยให้เกดยืนวีนอยู่คนเดียว เพราะเธอเสียค่าโง่ให้กับเสื้อเน่าๆนั่นตั้ง 2000 บาท(สมน้ำหน้าแล้ว 55+)

"เฮ้อ และแล้ววันที่ต้องเป็นทาสไอ้ตะเกียบบ้าก็จบซะที มีความสุขจริงๆ^O^" โมยิ้มกับตัวเองระหว่างนั่งรถกลับบ้าน

++เช้าวันรุ่งขึ้น++

วันนี้โมมาโรงเรียนด้วยเวลาที่สายกว่าปกติ(คือเวลาพร้อมเพื่อนคนอื่นๆ)  ระหว่างทางเดินเข้าห้อง มีคนชี้มาที่โมพร้อมทั้งเมาท์ถามกันอย่างสงสัย เนื่องจากโมเอากล่องใหญ่ๆ กล่องนึงมาด้วยนั่นเอง

แล้วโมก็มาถึงห้อง...

"อ้าวยัยโอโม่พลัส ทำไมวันนี้มาสายล่ะ แล้วนั่นกล่องอะไรน่ะ?" ไมค์ชี้ไปที่กล่องที่โมเอามาอย่างสงสัย

"อ๋อ หวัดดีไมค์ ชั้นทำเค้กมาขอโทษนายน่ะ เมื่อวานแกล้งเอาไว้เยอะ ขอโทษนะ^^" โมยิ้มอย่างสำนึกผิด(แบบตอแหล) และค่อยๆเดินไปทางโต๊ะไมค์

"ว๊าย!" แล้วโมก็(แกล้ง)สะดุดเก้าอี้ ทำให้เค้กที่เธอตั้งใจจะปิดฝากล่องไว้ไม่แน่น หลุดออกจากกล่อง และโปะไปที่หน้าไมค์เต็มๆ

โพละ! ครีมจากเค้กติดเต็มหน้าไมค์ แต่มันไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิ!

"อุ๊ย ขอโทษนะ ชั้นไม่ได้ตั้งใจ"

ก่อนที่ไมค์จะทันต่อว่าโม เขาก็รู้สึกได้ถึงอะไรที่ขยับได้ยุกยิกอยู่บนหน้า

"ทำไมรู้สึกแปลกๆ เหมือนมีอะไรไต่หน้าเราแฮะ เส้นผมก็ไม่ใช่..." ไมค์ทำหน้านิ่ง

"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก" แล้วสิ่งที่ไมค์เห็นก็คือ

..แมลงสาบร้อยกว่าตัวกำลังแย่งกันเบียเสียดออกมาจากเนื้อเค้กที่พวกมันถูกยัดใส่ไว้เมื่อเช้า พวกมันกำลังไต่ยั้วเยี้ยไปตามหน้า ตัวของไมค์ และเดินไปตามพื้นเต็มไปหมด ทำให้คนรอบห้องแตกตื่นและแย่งกันออกจากห้อง ทิ้งหนุ่มหล่อผู้โชคร้ายไว้กับแมลงสาบอีกนับร้อย..

"555+ สะใจจริงจริ๊ง ดูหน้าไมค์ดิ เหวอสุดๆเลย" โมที่แอบหนีมาตั้งแต่สะดุดเสร็จหัวเราะเสียงดังลั่นอยู่ที่โรงอาหาร เลือกถูกจริงๆที่เป็นแมลงสาบ สงสัยจะช็อกไปอีกหลายวันแหงๆ

"นี่โม เธอทำเกินไปรึเปล่าน่ะ ไปกู้ซากศพไมค์หน่อยไม่ดีเหรอ" แหม่มพูด ประโยคแรกกับหลังมันดูขัดๆกันเนอะว่ามั้ย

"ไม่เอาอะ ป่านนี้แมลงสาบยังอยู่เต็มห้องอยู่เลยมั้ง ไม่อยากเข้าไปอะ" โมอิดออด

"แต่ไมค์เค้าแพ้แมลงสาบนะ ป่านนี้จะเป็นไงมั่งก็ไม่รู้" แหม่มพูดต่อ

"เหรอ ตายแล้ว ชั้นไม่รู้ ทำไงดีล่ะเนี่ย" โมก็เลยเดินแง้มประตูห้อง 4/6 ดูอย่างกล้าๆกลัวๆ แต่ปรากฏว่า ในห้องเหตุการณ์กลับมาเป็นปกติแล้ว ไม่มีทั้งแมลงสาบ และร่างของไมค์

"นี่โม เธอเล่นแรงเกินไปนะคราวนี้ รู้มั้ยว่าไมค์น่ะแพ้แมลงสาบ อาการหนักมาก ตอนนี้อยู่ห้องพยาบาล" กายเดินเข้ามาบอก ตาดุๆและเสียงเฉียบๆของเขาทำให้โมรู้สึกไม่ดีเลย เธอจึงรีบวิ่งไปห้องพยาบาลทันที

เมื่อโมเข้ามาในห้องพยาบาลก็เห็นไมค์ เขากำลังหลับไม่ได้สติ อาจารย์พยาบาลก็ไปไหนไม่รู้

"ไมค์ ชั้นขอโทษนะ ชั้นไม่รู้ว่านายแพ้แมลงสาบ" โมเดินเข้าไปพูดกับไมค์ที่ยังนอนนิ่ง

"อย่าเป็นอะไรนะ...ถ้านายเป็นอะไรไป ชั้นคงไม่สบายใจ" โมพูดด้วยสีหน้าสำนึกผิด และไปกุมมือไมค์

"เฮ้ย!" โมอุทานเบาๆ เนื่องจากตอนจะดึงมือออก มือไมค์ก็ไม่ยอมปล่อยเธอซักที

"555 เป็นห่วงชั้นด้วยเหรอ เธอน่ะ" ไมค์ลืมตาและหัวเราะออกมา

"ไอ้ตะเกียบบ้า ชั้นแค่จะมาดูซากนายตะหาก"

 "ไม่ต้องมาแก้ตัวเลย ชั้นรู้น่าว่าเธอเป็นห่วง" แค่เห็นว่าโมเป็นห่วง ไมค์ก็หายโกรธแล้วล่ะ (ก็คนมันรักนี่นา)

"เออๆ งั้นปล่อยได้ยัง ชั้นจะไปเรียนละ" แล้วโมก็สะบัดมือไมค์และวิ่งออกไปจากห้องพยาบาล

วันนั้นทั้งวัน โมก็ไม่คุยกะไมค์อีกเลย จนถึงพักกลางวัน ไมค์ก็เจอกระดาษโน้ตแผ่นนึงอยู่ที่โต๊ะ

....มาที่หลังตึก 4 หลังเลิกเรียน มีเรื่องจะคุยด้วย จากโม....

"โมมีเรื่องจะคุยกะเราเหรอเนี่ย จะขอโทษหรือจะอะไรน้า? เอาเหอะ แต่ไม่ว่ายังไง วันนี้เราต้องบอกรักโมให้ได้เลย"

++หลังเลิกเรียน ณ หลังตึก4 ที่ๆโมนัดไมค์เอาไว้++

ไมค์ค่อยๆเดินมาช้าๆ

...ในโรงเรียนมีสถานที่สวยๆ อย่างงี้อยู่ด้วยเหรอเนี่ย...

ภาพตรงหน้าทำให้ไมค์อดตะลึงในความงามไม่ได้

สนามหญ้าสีเขียวอ่อนที่ดูเหมือนถูกตัดอย่างดี มีทางเดินหินปูนำทางไปเรื่อยๆ

ไมค์เดินตามทางเดินปูหินช้าๆ จนทางนั้นไปสิ้นสุดอยู่หน้าศาลาไม้เล็กๆ ริมน้ำ

หญิงสาวคนหนึ่งในชุดนักเรียนยืนหันหลังอยู่ ผมสีดำยาวสลวยของเธอพลิ้วน้อยๆ เมื่อลมพัดมาทีนึง ดอกไม้ที่อยู่บนต้นก็ร่วงพลิ้วลงมา ทำให้ภาพตรงหน้าเหมือนเป็นดังสวรรค์...

ไมค์เดินเข้าไปตรงร่างหญิงสาวช้าๆ และสวมกอดเธอไว้จากด้านหลัง ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ขัดขืน

เขาเกยคางไว้กับไหล่บางของหญิงสาว พร้อมเสียงกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู

"ชั้นชอบเธอนะโม คบกันนะ"

--------------------------------------------

จบบทแล้วค่ะ^^ ติดตามบทต่อไปได้ เร็วๆนี้