สาวสวยปากจัดกับคุณชายสุดหล่อ

ลำดับตอนที่ #1 : เรื่องบังเอิญ..ที่เจอกันในสถานที่ที่บังเอิญ ( Rewrite!!)

" โหพ่ออะ จับหนูย้ายโรงเรียนอยู่ได้ หนูเบื่อแล้วนะ"เสียงใสของเด็กสาวดังขึ้นอย่างเบื่อๆ ขณะคุยกับพ่อของเธออยู่บนรถที่แล่นอยู่บนถนนใจกลางกรุงเทพฯ

"โธ่ลูกจ๋า ก็พ่อพาลูกไปโรงเรียนไหน ลูกก็ไปมีเรื่องกับเด็กที่นั่นตลอดเลยนี่นา จะให้พ่อทำไงล่ะจ๊ะ"พ่อตอบพร้อมยิ้มเอาใจลูกสาว

เด็กสาวทำหน้าบูดใส่ผู้เป็นพ่อ  แต่เขากลับยิ้มแห้งๆตอบ

และรถก็มาหยุดอยู่ที่โรงเรียนเอกชนมีชื่อแห่งนึง "ถึงโรงเรียนแล้วจ้ะลูกจ๋า"

" เบื่อๆๆๆๆ ไม่อยากย้ายเล้ยยยยยย ไม่อยากหาเพื่อนใหม่แล้ว พ่อนะพ่อ! "

             
 เมื่อเธอเดินเข้ามาในห้อง ทุกคนในห้องต่างมองมาที่เธอเป็นจุดเดียว  เธอชื่อโม

ด้วยหน้าตาอันมีเอกลักษณ์ ทั้งดวงตาที่กลมโตสวย จมูกเล็กได้รูปรับกับใบหน้าเรียวได้เป็นอย่างดี ทำให้ไม่แปลกเลยว่าเธอจะเป็นที่สนใจของทุกๆคนในห้อง

แต่ถึงหน้าจะสวยแต่ในใจน่ะกำลังคิดว่า

     ...ไอ้พวกนี้  มองหาพระแสงไรไม่ทราบ น่ารำคาญ...

ในห้องเรียน ม.4/6 คาบแรก

" นักเรียนใหม่หรอ เธอน่ะ " อาจารย์แก่ๆสอนภาษาไทยที่พึ่งเข้ามาในห้องถามขึ้น

" ฮะ?อะไรนะ อ่อ ก็เห็นๆอยู่ไม่ใช่เหรอ" เธอตอบแบบหน้าตาย  ทำให้เพื่อนทั้งห้องหันมามองเธอเป็นสายตาเดียว แต่เธอกลับทำหน้าเมินเฉยจนเพื่อนข้างๆของเธอกระซิบเธอเบาๆว่า "อาจารย์คนนี้ดุมากนะ ระวังหน่อย"

แต่ยัยโมกลับทำหน้ากวนประสาทอาจารย์เขาต่อ...เพราะถึงยังไงอาจารย์ก็ไม่มีเหตุผลพอที่จะเสียเวลามาว่านักเรียนคนเดียวเพราะคนอื่นในห้องตั้งใจเรียนมากๆจนไม่ได้สนใจกับสิ่งที่โมทำ

            ...พักเที่ยง...

     โมนั่งอยู่ในห้องคนเดียวโดยยังไม่มีอะไรถึงท้องเลย  

10 นาทีผ่านไป...เพื่อนที่นั่งข้างๆกับเธอ ก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับทำหน้าซีด เหมือนคนไม่สบาย

           ....ยัยนี่ เป็นอะไรเนี่ย เอ๊ะ!!  หรือว่าโรคตอแหลกำเริบ... <-นี่คือความคิดอันชั่วร้ายของโม

" สวัสดีจ๊ะเราชื่อพีทนะยินดีที่ได้รู้จักนะ " เสียงสั่นๆของยัยหน้าซีดพูดขึ้น

         ....เอาไงดีวะ..ตีสนิทไว้เพื่อประโยชน์ดีกว่า....ความคิดแย่ๆของยัยโม

" สวัสดีจ๊ะ เราชื่อโมนะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะจ๊ะ " ยัยโมทำหน้าตอแหลสุดๆ [ขั้นเทพ]

" ว่าแต่เธอ ทำไมหน้าซีดจัง 0.0? " โมเอ่ยถาม

" อะ...อะ..เราปวดหัวนิดหน่อยน่ะ " พีทตอบ

" ชม.ต่อไปเรียนพละด้วย..ชั้นว่าเธอไปพักซะหน่อยดีกว่านะ"

"เราไม่เป็นไรจริงๆ ไม่ต้องไปหรอก"

"ไม่ซิ เดี๋ยวยิ่งเป็นหนักนะ ไปเถอะ ฉันพาไปส่งเอง "

และแล้วพีทก็ยอมไปจนได้...คืออันที่จริง โมมาส่งเพราะห้องน้ำที่เธอจะเปลี่ยนชุดพละ มันอยู่ใกล้กับห้องพยาบาล เธอไม่มีเพื่อนเดินมาด้วย เลยอาสามาส่งยัยซีด...เฮ้ย ผิดๆ ยัยพีท

 พอเธอส่งพีทเรียบร้อย เธอก็เดินเข้าห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนชุดทันที

ณ. ห้องน้ำ...

    ...ทำไมผู้หญิงห้องเราไม่มาเปลี่ยนชุดที่นี่นะ มันใกล้สนามกว่าห้องน้ำโน้นเป็น 10 กว่าเท่าเลยนะ... ความคิดชั่วร้ายของยัยโม(อีกแล้ว)

"กรี๊ด พี่โอมขาาาาาาาาาาาาาา หันมาทางนี้หน่อยสิค๊าาาา"เสียงแหลมของหนึ่งในฝูงชะนีดังขึ้น

"โอ๊ย น่ารำคาญๆ"โมเปลี่ยนชุดไปบ่นไปเพราะข้างนอกที่สนาม มีชะนีฝูงใหญ่กำลังเชียร์หนุ่มๆสุดหล่อที่กำลังเตะบอลกันอยู่อย่างเมามันส์

       ...ไอ้พวกบ้ากำลัง กับนังชะนีพวกนี้ ไม่ไปเรียนกันหรอไงวะ จะเรียนกันอยู่แล้วยังมาเตะบอลอยู่ได้...

เธอคิดไปบ่นพึมพำไป จนเค้าเลิกเล่นกันหมดแล้วเธอก็ยังเปลี่ยนชุดไม่เสร็จ(ช้าซะ =_=")

       ' ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ' โทรศัพท์มือถือราคาแพงของเธอดังขึ้น

" ฮัลโหล " เสียงเรียบเฉยออกแนวเบื่อหน่ายของโมตอบรับ

( ลูกจ๋า เรียนเป็นยังไงบ้างจ๊ะ? ) พ่อที่แสนดีของเธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงร่าเริง

" พ่อ  งานก็มีไม่ทำ เอาเวลามานั่งโทรหาหนูเนี้ยนะ "

( โห...พ่อแค่คิดถึงลูกรักของพ่อเองน๊า ไม่ได้เจอลูกตั้งนานแล้ว )

" พ่อ..มันแค่ไม่กี่ชม.เนี้ยนะ เดี๋ยวกลับบ้านก็เจอกันแล้ว พ่อนี่น่ารำคาญจริงๆ- -^"

( โอ๋ๆ อย่างอนนะลูกจ๋า พ่อแค่โทรมาเฉยๆ )

" เออๆ หนูเปลี่ยนชุดอยู่ แค่นี้นะ " โมตัดบททันที

( งั้นเจอกันตอนเย็นนะจ๊ะ บ๊ายบาย เรียนให้สนุกนะ )

" อืมๆ บาย " และแล้วเธอก็วางโทรศัพท์

" โทรมาเพื่อไรเนี้ย แม่ก็มี..ไม่โทร ทำไมต้องโทรมากวนเราทุกทีด้วยเนี้ย " เธอบ่นพึมพำตามนิสัย

     ...เออ ช่างเหอะ เปลี่ยนชุดต่อดีกว่า  ตอนนี้กำลังเงียบดี กว่าพวกชะนีจะไปกันได้...

พอเธอเริ่มเปลี่ยนเสื้อ ความเงียบก็เข้าปกคลุมห้องน้ำหญิง

     " ปัง!!! " เสียงเปิดประตูดังขึ้นโดยแรง

" กรี๊ดดดดดดดดดดดดด "

" เฮ้ย นี่มันห้องน้ำหญิงนี่หว่า " ชายหนุ่มรูปงามกล่าวขึ้น

" ไอ้หน้าตะเกียบ นายเข้ามาทำบ้าอะไรเนี้ย ชั้นเปลี่ยนชุดอยู่!!! "เสียงตะโกนดังขึ้น

          โมเอารองเท้าพละปาใส่หัวหนุ่มหล่อคนนั้น ซึ่งโดนเต็มๆ เธอรีบวิ่งเข้าไปในห้องส้วมเล็กๆเพื่อเปลี่ยนชุด แล้วพอเธอออกมา

ผู้ชายคนนั้นก็ยืนถือรองเท้าของเธออยู่ด้วยสีหน้าบูดๆ ก่อนกล่าวว่า

" เธอนิ ไร้มารยาทที่สุด เอารองเท้าปาหัวคนอื่นได้ไง"

" ไอ้บ้ายังมีหน้ามาว่าชั้นอิก นายเข้าห้องน้ำหญิงทั้งๆทีมีผู้หญิงเปลี่ยนชุดอยู่เนี่ยนะ ตาบอดหรือโรคจิตกันแน่ "

" นี่เธอ กล้าดียังไง มาว่าฉันว่าบ้า "

" ก็เออสิ นายมันบ้า เข้าห้องน้ำหญิงไม่อายใคร ได้ยินรึยัง ไอ้บ้า!! "

เธอเน้นคำว่า ไอ้บ้า ใส่เค้า

"เออๆ ฉันขอโทษ พอใจยัง" เขาทำหน้ากวนๆใส่เธอ แล้วเดินออกไปทันที

นี่เป็นครั้งแรกที่โมเถียงไม่ออก...เพราะ...ตานั่นกวนกว่าเธอซะอีก

                        ....คอยดูนะ...ฉันจะต้องแก้เผ็ดนายแน่ๆ....

       ..ใน ชม. พละ...

   ชม.พละ เป็นคาบที่ใช้หาเพื่อนได้ดีที่สุดเพราะเป็นวิชาที่ต้องจับกลุ่มและก็ได้เรียนกับห้องอื่นด้วย  ในคาบเนี้ยโมหาเพื่อนที่ปากจัดไม่แพ้กันได้ 4 คน ก็มี แหม่ม กวาง แจน และก็มิ้น ทั้ง 4 คนเป็นเพื่อนกันอยู่แล้ว

4คนเนี้ย เป็นกลุ่มที่ไม่ค่อยมีใครอยากมีปัญหาด้วยเพราะทั้งปากจัด ทั้งพวกเยอะ และอื่นๆอีกมากมาย

                 เพื่อนคนแรก เหมือนจะเป็นหัวหน้าทีมของทั้ง 4คน

เธอ ชื่อว่า แหม่ม แหม่มมีดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนแสดงถึงความเป็นผู้ใหญ่ ไว้ผมยาวตรงถึงกลางหลัง เธอเป็นคนสุขุม ใจเย็นได้ทุกเวลา

                 คนที่ 2 เธอชื่อกวาง กวาง กวางเป็นคนที่สวยมากๆ สวยแบบออกแนวเซ็กซี่ๆนิด แต่ไม่ดูเป็นคนสวยแบบหวานๆ เธอมีผู้ชายมาจีบเธอเป็นแถวยาว แต่เธอก็ไม่เคยสนอ่ะนะ คติของเธอคือ

                  *** ไม่ได้เจ้าชู้...แต่เอ็นดูผู้ชายทุกคน ***

                มาถึงคนที่ 3 แจน เด็กน่ารักแบบใสๆ เธอเป็นคนที่ปากจัดน้อยที่สุดในกลุ่มแล้ว แจนมีแฟนอยู่ ม.5 เป็นหนุ่มหล่อ สุดเท่ ที่เหมาะกับเธอมาก  จนคนรอบข้างหมั่นไส้ 555+

                คนสุดท้ายซักที เธอชื่อ มิ้น เป็นสาวคุณหนู ปากร้าย เธอมีดวงตาสีออกน้ำตาลแดงๆ แสดงถึงความหยิ่งเล็กน้อย แต่เวลาเธออยู่กับเพื่อนๆในกลุ่มเธอจะไม่มีแววตาแบบนั้นแสดงออกมา แค่จะเรื่องมากนิดหน่อย

         
"เอ๊ะ ตรงนั้นพวกชะนีทำอะไรกันอยู่นะนั่น?"แจนเอ่ยถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นเหล่าชะนีฝูงใหญ่กำลังมุงอะไรบางอย่างอยู่

"ป่ะ งั้นไปดูกันเหอะ"โมเอ่ยชวน แล้วก็เดินนำเพื่อนๆไปยังใจกลางฝูงชะนี

เมื่อยัยโมเห็นสิ่งมีชีวิตที่อยู่กลางวง เสียงของโมก็ดังขึ้น

"เฮ้ย ไอ้หน้าตะเกียบ !!! "เสียงของโมดังจนทุกคนเงียบ แล้วหันมามองเป็นสายตาเดียวกัน

" เธอหมายถึงใครเนี้ย? " กวางกระซิบถาม

โมชี้ไปที่ไอ้หน้าตะเกียบ จนกวางตบหัวเธอเบาๆแล้วพูดว่า

" เค้าดังมากในโรงเรียนเลยนะเธอ " โมเบิกตากว้างแล้วตะคอกกลับว่า

" ไอ้เนี้ยน่ะหรอ? หาาาาาาาา "

ทุกคนแถวนั้นทำหน้างงกันเป็นแถว แต่ทั้ง 5 คนกลับเมินเฉย

" เค้าหน่ะชื่อ ไมค์ อยู่ห้องเดียวกันกับเธอ แหม่ม กวาง "แจนพูดต่อ

ยัยโมกำลังจะตะโกนตอบด้วยความตกใจแต่มิ้นจับปิดปากไว้ทัน

" เค้าทำอะไรให้เธอล่ะ? " กวางถามอย่างสงสัย

" มันเข้ามาในห้องน้ำ ตอนชั้นเปลี่ยนชุดอยู่ แล้วยังมีหน้ามาด่าชั้นอีก "

" หาาาาา? เธอไปทำอะไรเค้าก่อนรึเปล่าเนี้ย? " แหม่มถาม

" ก็พอเข้ามาชั้นก็เอารองเท้าปาใส่หัว...ไม่รู้ว่าโดนป่าว " โมพยายามเก็บอารมณ์ เมื่อนึกไปถึงเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้น

ทุกคนต่างยิ้มแห้งๆให้เธอ  แล้วมิ้นก็พูดว่า

" ถ้าพวกชะนีรู้เข้านะ เธอตายแน่ แฟนคลับหมอนั่นน่ะเยอะจะตาย"

พอเลิกคาบพละ

" หิวโว้ยยยยยยยย " เสียงของโมตะโกนลั่นห้อง

"นี่เธอ ยังไม่ได้หาอะไรกินหรอ?" แหม่มถาม

" อืม TT. TT "

" มัวทำบ้าไรเนี้ย ไม่กินข้าว " กวางหันมาถาม

" คิดแผนแกล้งอาจารย์สอนภาษาไทย " โมตอบแบบพออกพอใจ "แล้วก็เริ่มคิดออกแล้วด้วย^^~"

" O.O "แหม่มเบิกตากว้าง...แต่กวางกลับตอบว่า

" เอาดิๆ...น่าหนุกๆ "

" เธอคิดไงถึงแกล้งอาจารย์เค้าเนี่ย?"แหม่มสงสัย

"ก็นะ นิสัยชั้นคือเห็นอาจารย์แก่ๆขี้บ่นๆเป็นไม่ได้ มันไม่ชอบอะ" โมพูดอย่างตรงความจริงสุดๆจนคนที่เหลือเห็นด้วย

"งั้นพวกเราเล่นด้วยคนนะ"

             หลังจากนั้น..ทั้ง 3 คนก็ช่วยกันคิดแผนแกล้งอาจารย์สอนภาษาไทยทั้ง 3คนคุยกันโดยไม่เกรงใจอาจารย์สังคมที่สอนอยู่หน้าห้องเลย

เลิกเรียน

" เฮ้ย...เธอน่ะ " ไมค์เรียกโมเสียงดังกลางห้อง

" หือ?...นายเรียกชั้นหรอ?" โมตอบพร้อมทำหน้าแบบกวนๆใส่

" เธอนั่นแหละ!! " ไมค์พูดพร้อมจ้องหน้าโมอย่างเอาเรื่อง

" อ๋อหรอ?...แล้วมีอะไรมิทราบ " โมตอบไปด้วยหน้ากวนๆ

" หัดตั้งใจเรียนหน่อยสิ เห็นวันๆเธอเอาแต่คุย"

" แล้วนายเกี่ยวไรด้วยฮะ " หน้าของโมกวนขึ้นเรื่อยๆ

" คือชั้นนั่งอยู่หลังเธอ..มันน่ารำคาญมากรู้มั้ย คนจะเรียน พวกเธอก็คุยกันจนชั้นฟังไม่รู้เรื่อง"

" ไม่รู้..ชั้นไม่สนย่ะ " โมทำหน้าแบบกวนสุดๆ

แล้วกวางก็เรียกขึ้น

" โมโมะจัง! มานี่แป๊ปสิ"

" ฮะ..อะไรนะ...มะ..มะ..โมโมะ เธอชื่อโอโม่พลัสหรอ? " ไมค์ตีหน้าซื่อพร้อมถามด้วยสีหน้าสงสัย

            ...ชั้นไม่ยอมให้เธอแกล้งชั้นฝ่ายเดียวแน่... ความคิดของไมค์ในตอนนั้น

" ทุกคนฟังทางนี้หน่อยสิครับ " ไมค์ตะโกน

ในเมื่อเค้าเป็นหนุ่มหล่อมาดคุณชาย ทุกคนในห้องจึงหันมาตั้งใจฟัง

"พิชญาภา ม.4/6 ชื่อเล่นว่า โอโม่ พลัส...ก๊ากๆๆๆๆ "

ทั้งห้องร่วมใจกันหัวเราะ

" นะ..นะ..นาย " โมแกล้งสำออย บีบน้ำตา!!!

" OoO?? "

" ชะ..ชั้น ไม่คิดเลยว่านายจะเกลียดชั้นขนาดนี้"แต่ในใจเธอกลับคิดว่า '555+ รู้สึกผิดล่ะซี่ ชั้นสตรอเบอรี่เก่งใช่มั้ยล่ะ โฮะๆ'

" เอ่อ..เราขอโทษนะ เราไม่คิดว่าเธอจะเสียใจขนาดนี้ ขอโทษจริงๆ " เขาขอโทษอย่างสำนึกผิดจริงๆ

" 555+ " เสียงหัวเราะดังลั่น

" นายนี่โง่ชะมัด..ชั้นไม่มีทางร้องไห้กับเรื่องโง่ๆแบบนี้แน่นอน  ก๊ากๆๆๆๆๆ " โมหัวเราะจนน้ำตาไหลของจริง

" หนอย ~ "

"แล้วจะทำไมจ๊ะ 555+ " โมทำหน้ากวนมากใส่เค้า

 

"ก็จะทำอย่างงี้น่ะสิ!"พูดจบ ข้อมือบางๆของโมก็ถูกไมค์กระชากเข้าไปจูบเต็มๆท่ามกลางสายตาตื่นตะลึงของเพื่อนๆร่วมชั้น!!

 

"กรี๊ดดด กะ..กะ...แก ชั้นจะแก้แค้น คอยดูนะ " โมโกรธสุดๆ

" เอาซี้ ถ้าหากว่าเธอทำได้ล่ะก็นะ..."

...

..

.

 to be continued..
*********************
ตอน1 ฉบับรีไรท์จบแล้วค่า เป็นไงมั่ง อ่านแล้วช่วยเม้นหน่อยนะ จะได้ไปปรับปรุง