[YAOI] #เพียงคุณคนเดียว

ตอนที่ 4 : [3/30] รักเธอคนเดียว [35%]

[3/30] รักเธอคนเดียว

[ศรุต]

รักเธอคนเดียว แม้จะดูเป็นคำสั้นๆ คำหนึ่งเท่านั้น

แต่ว่ามันจะยาวนานแสนนาน

ตราบที่มีลมหายใจ...ขอให้เชื่อใจฉัน

[ณัฐ ศักดาทร]

“ครับ” ผมส่งเสียงตอบรับออกไปสั้นๆ เมื่อโทรศัพท์มีการแจ้งเตือนสายโทรฯ เข้าและเห็นแล้วว่าชื่อที่แสดงบนหน้าจอคือพี่ชายซึ่งคงจะโทรฯ เข้ามาเพื่อติดตามความคืบหน้าของงานที่เขามอบหมายให้ผมมาช่วยดูแลแทน

[คุณศรุตถึงห้องพักหรือยัง?]

“เพิ่งถึงเลยครับ คุณศรันย์จะให้ผมอัพเดตงานเลยไหม? แต่วันนี้ไม่ได้คืบหน้ามากหรอกนะครับ กว่าจะได้เริ่มคุยกันก็บ่ายแล้ว” ผมตอบรับขณะที่มืออีกข้างกำลังดึงปมเนกไทให้คลายออกเพื่อที่หลังจากวางสายจะได้อาบน้ำและพักผ่อนเสียที

[เรื่องงานพี่โทรคุยกับคุณนิธานมาก่อนแล้ว]

“หืม?”

[จะถามเรื่องห้องพักน่ะ เป็นสองห้องแรกของชั้นวีไอพีเลยนะที่แต่งเสร็จ...ชอบไหม?]

“ถ้าผมตอบว่าไม่ชอบล่ะ?”

[พี่จะให้คุณศรุตออกค่าตกแต่งใหม่]

“ฮ่าๆ ต้องชอบสิครับ ตอนคุยกับทีมออกแบบก็ไม่คิดว่าของจริงจะจัดออกมาได้ถูกใจผมขนาดนี้” ผมตอบหลังจากกวาดสายตาไปรอบๆ ห้องพักแบบสวีทภายในโรงแรมแห่งใหม่ของพี่ชาย ซึ่งคำตอบจะเป็นอย่างอื่นได้หรือในเมื่อผมเป็นผู้เสนอไอเดียด้วยตัวเอง

[แล้ว...ทีมงานเฉพาะกิจเป็นอย่างไรบ้างครับคุณศรุต]

“...” คำว่าทีมงานเฉพาะกิจจากคุณศรันย์ทำให้ภาพของคนที่ผมไม่คิดว่าจะได้เจอเขาที่นี่ชัดเจนขึ้นมาในความคิด ชัดมากเสียจนบดบังผู้เกี่ยวข้องคนอื่นๆ ที่ผมควรจำได้ไปเสียหมด

[ถูกใจไหม?]

“เจาะจงถามเหมือนวางแผนมาแล้วเป็นอย่างดี”

[คุณเขาว่างพอดีต่างหากครับ พี่คิดว่าจะได้ยินคำขอบคุณจากคุณศรุตเสียอีก]

“เรามีกันแค่สองคนนะครับ ทำไมผมจะไม่รู้ว่าคุณศรันย์คิดจะทำอะไร” จะให้คิดว่าเป็นเรื่องบังเอิญทั้งๆ ที่เพียงคนเดียวที่รู้ว่าเจ้าของหัวใจของผมคือใครก็คือพี่ชายคนนี้น่ะหรือ?

[แต่ถึงคุณศรุตจะรู้ตัวแล้วก็แก้ไขอะไรไม่ทันหรอกนะ]

“ที่บอกว่ามาดูงานรอบนี้ไม่ได้เพราะต้องคอยรับส่งลูกชายนี่เป็นแค่ข้ออ้างใช่ไหมครับ?”

[ฮ่าๆ ถ้าคุณศรุตเอะใจตั้งแต่แรกจะรู้ว่านี่เป็นช่วงปิดเทอมของหลาน กว่าคุณศิลาจะเริ่มเรียนพิเศษก็ต้นเดือนหน้า]

“กับน้องชายก็ร้ายกาจได้ลง” ก็คิดอยู่ว่าเหตุผลไม่ค่อยสมจริงเท่าไร ปกติหน้าที่ดูแลหลานก็เป็นของพี่สะใภ้ หรือถ้าติดธุระจริงๆ คนงานที่บ้านก็มากมายไม่น่าเป็นปัญหา...แต่เพราะนานๆ ครั้งพี่ชายถึงจะเอ่ยปากให้ช่วยเรื่องงานผมเลยไม่คิดจะถามให้มากความ

[โอกาสไม่ได้มีบ่อยๆ หรอกนะคุณศรุต]

“ทำไมถึงเลือกหาโอกาสมายื่นให้ทั้งๆ ที่รู้ว่าผมไม่มีโอกาสตั้งแต่ต้นล่ะครับ”

[เพราะพี่เชื่อว่าพี่รู้จักคุณศรุตดี น้องชายพี่ไม่มีทางปล่อยให้ความรู้สึกของตัวเองไปทำลายความรักของคนอื่นหรอก]

“...” นั่นน่ะสิ...เพราะไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนรักของผมก็คือการได้มอบความรู้สึกดีๆ ให้เขาอยู่ในพื้นที่ของผมเพียงเท่านั้น

ไม่คิดขวนขวาย ไม่ต้องการครอบครอง ความสุขของผมเกิดขึ้นง่ายๆ เพียงเพราะรอยยิ้มบนใบหน้าเขาที่มีให้ทุกครั้งที่ได้พบกัน

[ถ้าการตัดใจมันยากก็รักไปเถอะ]

“...” ใช่ครับ...ผมกล้ายอมรับว่ายากเกินไปเพราะผมเคยพยายามมาแล้วหลายครั้ง

มากที่สุดคือเปลี่ยนความใกล้ชิดเป็นความห่างไกล เพราะหวังให้ระยะทางและผู้คนหน้าใหม่ๆ ดึงความสนใจของผมออกจากคนเพียงเดียวเสียที แต่ก็เท่านั้นแหละครับ การได้กลับมาเจอกันอีกครั้งในระยะเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงทำให้ผมรู้ว่าความพยายามที่ผ่านมานั้น...ล้มเหลว

[รักเขาให้หมดหัวใจของคุณศรุตนั่นแหละ]

“...” ผมไม่รู้หรอกว่าความรักที่ให้ไปตอนนี้เรียกว่าหมดทั้งใจได้หรือยัง แต่ลึกๆ ผมรู้ตัวดีว่าส่วนหนึ่งที่ยังเฝ้ามองความเป็นไปของเขาอยู่ตรงนี้มันเป็นเพราะผม...รักตัวเอง

[เหนื่อยกับรักครั้งนี้เมื่อไร...ค่อยเอาหัวใจคืนกลับมาก็ยังทัน]

“...” หรือถ้าทนไหวและมั่นใจแล้วว่าไม่มีใครที่ผมรักได้มากกว่า จะให้ผมได้รักเขาอยู่ในมุมของผมไปทั้งชีวิตก็คงไม่ใช่ปัญหาอะไร

[เดี๋ยวพี่เตรียมงานเอาไว้ให้เผื่อว่าถึงตอนนั้นคุณศรุตอยากจะแก้อาการอกหักด้วยการทำตัวยุ่งๆ]

“หาคนช่วยงานมากกว่าน่ะสิ...สักครู่นะครับคุณศรันย์” ผมลดโทรศัพท์ลงเมื่อได้ยินเสียงเตือนจากหน้าประตู

“คุณศรุต เรากับพี่จิ๋วจะออกไปหาร้านนั่งชิลล์ ไปด้วยกันไหมครับ?”

“แค่คุณนุ่มนิ่มกับคุณลิตเติ้ล?”

“ใช่ครับ พวกพี่ทีมงานคนอื่นเขาไปกันก่อนแล้ว ตอนแรกเราปฏิเสธไปเพราะตั้งใจว่าจะพักแต่พออาบน้ำเสร็จเท่านั้นแหละ...ตาสว่างจ้าเลย”

“ฮ่ะๆ เอาสิครับ เดี๋ยวพี่ไปด้วย” ผมหลุดหัวเราะเมื่อสองมือของคนตรงหน้ายกมากำๆ แบๆ ประกอบว่าตาเจ้าตัวเขาสว่างมากแค่ไหน

“พี่จิ๋วยังอาบน้ำอยู่เลย คุณศรุตจะอาบน้ำให้สบายตัวก่อนก็ได้นะครับ ถ้าสักยี่สิบนาทีเราค่อยมาเคาะเรียกอาบทันไหม?”

“ทันครับ ตามนั้นเลย แล้วเจอกัน”

“เจอกันครับ...คุณศรันย์”

[คืนนี้พี่คงไม่รบกวนแล้วล่ะ คุณศรุตไปเตรียมตัวเถอะ]

“เดี๋ยวครับคุณศรันย์”

[หืม?]

“ขอบคุณนะครับ” แม้จะไม่สามารถเข้าใกล้อีกคนมากไปกว่านี้ได้ แต่การได้เห็นรอยยิ้มกว้างๆ ของเขาเมื่อสักครู่ก็ยังทำให้ผมมีความสุขมากมายเหมือนอย่างที่เคยเป็นมาตลอด

[35%]