ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Galexteronline

    ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

    • อัปเดตล่าสุด 26 ก.ค. 55


                                                 กริ๊ง...กริ๊ง....เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
                                 "ใครโทรมาว่ะเนี่ย"เสียงบ่นดังมาจากร่างหนึ่งบนเตียงมือของเขาคว้าไปหยิบนาฬิกา แล้วมองดูเวลา
                                 ตีห้าครึ่ง
                                 เพล้ง
                                 เสียงของนาฬิกาที่ถูกขว้างกะแทกกับเสาจนแตกเป้นเศษกระจก
                                 "อ้าวเผลอมือไปหน่อย"ร่างบนเตียงพูด
                                 กริ๊ง...กริ๊ง... เสียงนาฬิกาดังต่อ
                                 "ครับ ครับ ไปรับเดี๋ยวนี่ละ"เขาค่อยๆคลานไปพร้อมหลบเศษกระจกไปด้วย 
                                 พอเข้าถึงระยะเขาก็เอื้อมมือสุดแขนไปคว้าโทรศัพท์ไว้แล้วเขาก็กดรับ
                                 "ฮัลโล มีอะไรครับ"เด็กชายทัก
                                 "ฮัลโล ไอ้เสือ"มีเสียงตอบรับ
                                 เด็กหนุ่มนิ่งไปพักหนึ่งแล้วตอบว่า
                                 "อืม...ถ้าจะมาขายประกันผมไม่ซื้อหรอกนะ"
                                 "เฮ้ยนี่พ่อเอง"เสียงตอบมา
                                 "หรือถ้าจะเป็นบัตรเครดิตผมก็ไม่ทำหรอกนะ"เด็กชายพูดต่อ
                                 "เฮ้ยนี่พ่อนะ"
                                 "ถ้าชวนขายกิฟฟารีนล่ะก็ไปไกลไกลเลยนะ"
                                 "เฮ้ยได้ยินไม พ่อเอง"
                                 "หรือถ้าจะ...."ไม่ทันพูดจบก็มีเสียงตะโกนมาจากปลายสาย
                                 "เฮ้ยนี่พ่อเองนะ โว้ย!!!!!!!!!!!"
                                 "อ้าว พ่อเองเหรอ"เด็กหนุ่มหนุ่มเริ่มหายสลึมสลือแล้ว
                                 "ถ้าเป็นพ่อก็น่าจะรีบบอกกันนะครับปล่อยให้ผมพูดตั้งนาน"
                                 ตูว่าตูบอกเอ็งแล้วนะ(โว้ย) ผู้เป็นบิดาคิดในใจ
                                 "ว่าแต่มีธุระอะไรครับ"เด็กหนุ่มถาม
                                 "คือว่านะไอ้พลพ่อมีของขวัญให้ว่ะ"
                                 "ของขวัญ"เด็กหนุ่มที่บิดาเรียก พล หรือก็คือ ชื่อ จอมพลนั่นเอง
                                 กริ๊ง...กิ๊ง....ก๊อง เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น 
                                 " สงสัยของที่พ่อส่งให้คงถึงมือเอ็งแล้วแหละงั้นแค่นี้นะ ....ตู้ด"ว่าแล้วพ่อของจอมพลก็วางสายไป จอมพลทำหน้างงเล็กน้อยแล้วพูดออกมาว่า "อะไรอีกละ" 
                                 ว่าแล้วจอมพลก็เดินไปหน้าบ้านพบบุรุศไปสนีย์อยู่หน้าบ้าน
                                 "สวัสดีครับมีใครอยู่ไหม"ไปรศนีย์ตะโกน เงียบ... "มีใครอยู่ไหมครับ"
    เขาตะโกนต่อ เงียบ... "อะไรเนี่ยไม่มีใครอยู่รึไงเนี่ย"
                                 "อยู่ครับ"
                                 "เฮ้ย!!!"จอมพลโผล่ขึ้นมาโดยที่ไปศนีย์ไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย
                                 'โผล่มาเมื่อไรว่ะ'
                                 "มารับของน่ะครับ"ไปรสนีย์ที่ อึ้งๆ อยู่ตั้
    งสติได้ก็ยื่นให้จอมพลเซ็นรับทันที
                                 'มาตอนไหนว่ะ'ไปรศนีร์คิดในใจ
                                 "เซ็นเรียบร้อยแล้วครับงั้นนี่เป็นพัสดูที่ส่ง...."พูดได้แค่นั้นไปรศนีร์ก็ไม่เห็นพัสดุแล้ว "เอ... พัสดุอยู่...."
                                 "อยู่นี่ครับ"
                                 "เฮ้ย!!!!"อีกครั้งแล้วที่มาโดยไม่ได้ตั้งตัว'ไงกันเนี่ย'
                                 "งั้นแค่พี่ไปก่อ..."เสียงสะดุดไปเพราะตอนนี้ไม่มีใครอยู่ตรงนี้แล้ว
                                 "ผะ..ผี ป่าวเนี่ย"ไปรศนีร์พูดตะกุกตะกักพูดได้แค่นี้ชายหนุ่มก็บิดมอเตอไซออกไปอย่างไว'รู้งี้ไม่มาส่งของแต่เช้ามืดแบบนี้หรอก'ไปรศนีย์คิดในใจ
                                "เฮ้อ"
                                  จอมพลมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วถอนหายใจเพราะนี่ไม่ใช่คร้งแรกที่ไม่มีคนรู้สึกถึงเขา ง่ายก็คือเค้าเป็นคนที่มีควาจืดจางขันสุดคนทั่วไปจะไม่รู้สึกถึงเค้าถ้าเค้าไม่เข้าไปทักตรงๆ เพื่อนๆเรียกเขาว่าไอ้จืด แต่ถึงจะมีคนแต่ชื่อให้เขาใหม่เขาก็ไม่ได้ดูมีตัวตนขึ้นมาบ้างเลย                    
                                "ช่างเถอะ"เขาปลง"ว่าแต่พ่อส่งอะไรมาให้เนี่ย"เขาแกะกล่องพัสดุออกและพบกระดาษแนบมา 1แผ่น กับกล่องสีดำ สีมีโลโก้ที่เขียนว่า...
                                "Galexter Online..."จอมพลรู้จักชื่อนี้มันเป็นชื่อของเกมส์ออนไลท์ที่เล่นกันทั้งกาแล็กซี่ในปัจจุปัน เกมส์นี้ถูกสร้างขึ้นโดยความร่วมมือระหว่าง NASAกับบริษัทเกมส์ของดาวดวงอื่นซึ่งตอนนี้มันกำลังฮิตมากๆด้วยอ่ะนะ 
                               "ส่งเกมส์มาให้เหนอเนี่ย"เค้าพลิกดูกล่องไปมา"ว่าแต่ไอ้นี่มันกระดาษอะไร"
    จอมพลค่อยๆคลี่แผ่นกระดาษออกเห็นข้อความว่า
                               "สวัสดีไอ้เสือ คือว่าพ่ออ่ะนะเอาเกมส์มาให้แกเนี่ยไม่ได้ให้แกกลายเป็นเด็กติดเกมส์นะ แต่พ่อเห็นแกเหงาว่ะ เพื่อนก็ไม่ค่อยมี พ่อก็เป็นทหารอยู่แถวชายแดน แม่ก็เป็นหมออยู่ต่างจังหวัด พ่อก็กลัว่าแกจะขาดความอบอุ่นน่ะ เดี๋ยวกลายเป็นเด็กมีปัญหา"
                               "ขอบคุณครับพ่อ"จอมพลพูดพร้อมยิ้ม ในขณะที่คนอื่นไม่เห็นเขาก็มีพ่อกับแม่เขานี่แหละที่รู้สึกได้ถึงตัวเขา
                               "เอาละ ไหนลองเล่นหน่อยสิ"เขาหันไปดูกล่อง Galexter Online 
                               พอเขายกเครื่องเล่นออกมา มันมีลักษณะเป็นแว่นตาสีดำ มีปุ่มอยู่ด้างข้าง3ปุ่มและมีช่องเสียบ USB 1 ช่อง เขาลอง พลิกไปมาดู "ธรรมดาจังว่ะ ...หืม" เขาเหลือบไปเห็นสติ้กเกอร์ที่ติดไว้มีข้อความเขียนว่า 
                              "ชาร์จไฟก่อน 8 ชั่งโมง"
                              "..."
                              "อืม"
                              "พ่อคงชาร์จมาให้ใช่มั่ย"
                              แน่นอนว่าไม่....
                              
                              เวลาบ่าย2โมง
                              "เอาละถึงเวลาที่รอคอย"ในที่สุดก็ครบแปดชั่วโมงของการรอคอย
                              "ในดูสิต้องใช้ไง"เขาเริ่มอ่านคู่มือ
                              "สรุปคือต้องนอนถึงจะเล่นได้สินะ"เขาหยิบเครื่องเล่นเกมส์มาสวมไว้แล้วนอนบนเตียง
                              "..."
                              "นอนไม่หลับ"เขารำพึงออกมา         
                              ผ่านไปราวครึ่งชั่วโมง
                              "โธโว้ย!!! ไม่ง่วงเลยทำไงดีวะ"เรื่องปกติอยู่แล้วที่คนเราจะไม่หลับตอนกลางวัน ในวันที่อากาศร้อนตับแลบขนาดนี้ 
                              "ไอ้เครื่องเล่นนี้มันไม่มีวิธีทำให้หลับรึไงวะ"เขาวิ่งไปหยิบคู่มือมาอ่าน
                              "อ้อที่แท้ต้องกดปุ่มข้างนี่เอง"เขาสวมเครื่องเล่นแล้วกลับไปนอนอีกครั้ง
                              ปี๊ป เสียงกดปุ่มenter
                              "ยินดีต้อนรับเข้าสู่หน้าเตรียมพร้อมการเล่นกาแล็กเตออออนไลค่ะ"
                              "หืมมีเสียงตอบด้วย"จอมพลพูดเบาๆ
                              "ท่านต้องการเข้าเล่นกาแล็กเตอออนไลด้วยวิธีการได้คะ"
                              มีไอคอน 2 อันขึ้นมา
                              อันแรกหลับเองโดยธรรมชาติ
                              อันที่สองใช้งานบริการของระบบ
                              บริการของระบบ....
                              จอมพลกดปุ่มขึ้นลงเพื่อเลือกไอคอนอันที่2แล้วกดปุ่มenter
                              คราวนี้มีไอคอนขึ้นมาอยู่ 3 อย่าง
                              อย่างแรกเขียนว่า ฟังเพลงหรือเล่านิทานเพื่อให้ท่านนอนหลับได้สบาย
                              "..."จอมพลกดข้ามอย่างไม่ลังเล
                              อันที่2 สั่งอาหารจากร้านค้าเพื่อรับประทานให้อิ่มท้องจะได้หลับได้ง่ายขึ้น
                              "โครกกกก"เสียงท้องร้องดังขึ้น
                              "ยังไม่ได้กินข้าวเลยนี่หว่า สั่งมากินดีกว่า"จอมพลกดเลือกไอคอนที2 ก็ปรากฏ หน้าต่างสั่งอาหารขึ้นมา
                              "ไหนดูดิมีไรให้กินมั่ง"
                              จอมพลกดดูราคาก๋วยเตี๋ยวต้มยำ
                              250 บาท.... ราคาสนามบิน...โหดสลัด!!!!!
                             
                              ผ่านไป ครึ่งชั่วโมง
                              "เอาละ กินข้าวเรียบร้อย"หลังจากที่จอมพลกินข้าวเรียบร้อยเขาก็กลับมานอนพร้อมสวมเครื่องเล่นเกมส์อีกครั้งแต่ถึงกินข้าวมาจนอิ่มท้องก็ไม่ได้ทำให้มีความง่วงขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย             
                              คราวนี้จอมพลเลือกไปที่ไอคอนอันที่ 3 ซึ่งเขียนว่า หลับด้วยวิธีการทางการแพทย์                  
                              "วิธีการทางการแพทย์"จอมพลเลือกไอคอนนั้นแล้วมันก็เข้ามาหน้าหนึ่ง
                              "อะไรเนี่ย"จอมพลพูดขึ้นมาด้วยความสงสัยเพราะอยู่ดีๆมันก็มีหนังตลกขึ้นมา"หรือว่าให้ดูหนังจนง่วง"  
                              จึก
                              "โอ้ย อะไรเนี่ย"จอมพลร้องเพราะตอนนี้เขารู้สึกได้ว่ามีของแหลมบางอย่างจิ้มที่คอ
                              "หรือว่าเป็นวิธีฉีดยาสลบ!­"จอมพลพูดได้น้ำเสียงดีใจสุดๆที่แท้หลังตลกให้ดูเพื่อความผ่อนคลายนี่เองและแล้วในที่สุดเขาก็จะได้เล่นสักที ทว่า ยาไม่ฉีดออกจากเข็มฉีดยาสักที
                              "ทำไมไม่ฉีดยาสักทีเนี่ย"
                              แล้วก็มีเสียงมาจากเครื่องเล่นเกมส์
                              "ไม่มียาสลบกรุณาบรรจุยาสลบค่ะ"
                              "..."
                              แล้วเข็มมันคาอยู่ที่คอเนี่ยนะแล้วค่อยบอก จอมพลคิด
                              

                             "เอาละถึงเวลาแล้ว"จอมพลล้มตัวลงบนที่นอนพร้อมนำยานอนหลับที่ซื้อมาเข้าปาก
                             "หึ..ค่อยๆง่วงนิดๆแล้ว"
                             ตาของจอมพลค่อยๆปิดลง...
                             เครื่องเล่นได้พาจอมพลเข้าเล่นเกมส์แล้ว
                                                .....................................
                              
                              
                                               
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×