คัมภีร์เทวะ

ตอนที่ 21 : การต่อสู้ของราชันทั้งเจ็ด

"..." หลี่เฉิน

ก่อนหน้านี้ หยวนจี๋ ได้ส่งกระแสเสียงผ่านลมปราณบอกเหล่าผู้อาวุโสทั้งห้าให้รีบมาจับกุม หลี่เฉิน เป็นการเร่งด่วน เพราะเป็นบุคคลที่เจ้าสำนักต้องการตัว และได้บอกด้วยว่า ระดับพลังปราณเหนือกว่าตน

เมื่อทั้งหมดยืนล้อมหลี่เฉินไว้ ทุกคนก็ตกตลึงไม่น้อย ที่เห็นว่าเด็กน้อยเบื้องหน้าตนเองนั้น ไม่สามารถตรวจจับพลังปราณได้ ซึ่งแน่นอนว่าจะต้องอยู่ในระดับที่เหนือกว่าพวกตนอย่างแน่นอน แต่พวกเขาก็ไม่คิดว่าหลี่เฉินจะมีลมปราณระดับ เทวะ อย่างแน่นอน เพราะมันเป็นเพียงในตำนานเท่านั้น พวกเขาต่างคิดว่าหลี่เฉิน คงมีลมปราณในระดับราชันขั้นสูงสุด ซึ่งเทียบเท่ากับเจ้าสำนักหงเหิน หรือแต่คงอยู่ในระดับที่ต่ำกว่าอาวุโสสูงสุดของสำนักหงเหินแน่นอน นี่จึงทำให้พวกเขาไม่ได้เกรงกลัวเท่าใดนัก และคิดว่าจะสามารถจับกุมตัว หลี่เฉิน ได้อย่างแน่นอน

"เจ้ายอมให้พวกเราจับกุมตัวโดยดีเสียดีกว่าไม่งั้น..." หยวดจี๋ เว้นคำพูดเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่โหดเหี้ยมว่า "หากไม่ยอมโดยดี เจ้าอาจจะถูกจับตัวไปในสภาพที่พิกาล และทรมาน จนอยากจะตาย"

........ " ถ้าคิดว่าทำได้ ก็เข้ามาได้เลย "  ....  หลี่เฉิน กล่าวตอบออกไปพร้อมกับยกยิ้มที่มุมปาก 

"หึ...รับมือ"  หยวนจี๋ กล่าวพร้อมกับพุ่งเข้าโจมตีทันที ด้วยความเร็วระดับสูงสุด เพราะเขาคิดว่าคู่มือของเขาเป็นตัวตนที่ระดับราชันเช่นกัน เพียงเมื่อหยวนจี๋เข้าใกล้ตัวหลี่เฉินในระยะหนึ่งช่วงแขน ร่างของหยวนจี๋ก็หายไปต่อหน้าของหลี่เฉินแล้วมาปรากฎตัวตรงด้านข้างและพร้อมกันกับที่หยวนจี๋เตะเข้ากลางหลังของหลี่เฉิน

การเคลื่อนไหวต่าง ๆ   หลี่เฉิน มองเห็นทะลุปรุโปร่ง เขายกแขนซ้ายขึ้นมากันลูกเตะเอาไว้ได้ทันท่วงที หยวนจี๋ไม่ได้ตกใจแต่อย่างใด เพราะเขาคาดการเอาไว้แล้ว จากนั้นการประโคมทั้งหมัดและลูกเตะก็รัวใส่หลี่เฉินอย่างบ้าคลั่ง

แต่ทั้งหมดหลี่เฉินก็รับได้หมด

การต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือด จนบริเวณที่ทั้งสองอยู่เริ่มมีฝุ่นคละคลุ้งไปทั่วรอบ ๆ  พวกเขา ทำให้ศิษย์ของสำนักหงเหินทั้งหมด ไม่สามารถมองเห็นได้ มีเพียงแค่เหล่าผู้อาวุโสทั้งห้าเท่านั้น ที่มองเห็นการต่อสู้ทั้งหมด และนั่นจึงทำให้พวกเขาเริ่มขมวดคิ้วอย่างเคร่งเครียด เพราะภาพที่เห็นนั้น เป็นภาพที่หลี่เฉิน รับการโจมตีของ หยวนจี๋ อย่างสบาย ๆ  เหมือนกับกำลังเดินเล่นเท่านั้น ผิดกับ หยวนจี๋ ค่อย ๆ  เพิ่มพลังการโจมตีขึ้นไปเรื่อย ๆ จากระดับพลังปราณ 6 ส่วนก็เพิ่มขึ้นไปเป็น 7 8 และกำลังจะเพิ่มไปถึง 9 ส่วน แต่หลี่เฉินดูเหมือนยังไม่ได้เอาจริงด้วยซ้ำไป

'ทำไมเจ้าเด็กนี่ถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้นะ' หยวนจี๋ เริ่มจะมีอาการอ่อเพลียจากการใช้พลังไปจำนวนมาก และเริ่มรู้สึกเสียเปรียบขึ้นมาอย่างมาก จากที่คิดไว้ว่าจะสามารถต่อสู้ได้สูสีกัน กลับกลายเป็นเขาที่ใช้พลังถึงเก้าส่วน แต่กลับไม่สามารถสร้างบาดแผลให้อีกฝ่ายได้เลยแม้แต่น้อย

และในจังหวะที่หยวนจี๋กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ก็สบโอกาสให้หลี่เฉินได้เห็นช่องโหว่ในเสี้ยววินาทีนั้นเอง เขาจู่โจมใส่ที่ท้องของหยวนจี๋ทันที

"อั๊ก"  ..... ตูม !!  หยวนจี๋กระอักเลือดพร้อมกระเด็นไปไกลหลายเมตรจนปะทะกับต้นไม้ใหญ่ด้านหลังจนเกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว ต้นไม้หักโค่นลงกระทบกับพื้นดินจนเกิดฝุ่นคลุ้งไปทั่วบริเวณ

ผู้อาวุโสทั้งห้าเห็นดังนั้น ก็สบจังหวะบุกเข้าโจมตีหลี่เฉินต่อเนื่องทันที 

"ฟู่ววว    ฟุบ ฟุบ ฟุบ"  ทั้งห้าพุ่งทะยานเข้าโจมตีอย่างรวดเร็วและร่างกายพลันหายวับไปกับตาทั้งหมด

"บูม บูม ๆ ๆ "  ภาพที่ปรากฎให้เห็นคือเหล่าผู้อาวุโสใส่หมัดและเท้าเข้าจู่โจมหลี่เฉินจนเกิดคลื่นอัดกระแทกกระจายออกมารอบ ๆ  จนเกิดพายุย่อย ๆ  พัดใส่บริเวณรอบ ๆ  รวมถึงบริเวณที่เหล่าศิษย์สำนักหงเหินที่กำลังมองดูการต่อสู้อยู่ด้วย จนหลายคนที่มีปราณอ่อนด้อยถึงกับกระเด็นไปเกือบสามเมตร

"นี่คือพลังระดับราชันงั้นรึ"  ศิษย์คนหนึ่งกล่าวออกมาหลังจากที่ตั้งหลักและสติได้  หลายคนนั้นอยู่ในอาการตกตลึง และหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด

ด้านหลี่เฉิน  ที่บัดนี้กำลังถูกต้อนจากราชันทั้งห้า เริ่มจะรับมือลำบากขึ้นมาบ้างเล็กน้อย

"ตูมม"

หลี่เฉินโดนหมัดซ้อนหลอกตาเข้าเต็มใบหน้า กระเด็นตกลงพื้นและแถพื้นไปไกลกว่าสิบเมตร

'ฟุบ'  หยวนจี๋ ปรากฎตัวกับกลุ่มของผู้อาวุโสทั้งห้า พอดี หลังจากที่หลี่เฉินเสียท่าให้กับผู้อาวุโส

แม้จะเห็นว่าโดนโจมตีตรงใบหน้าจนกระเด็นไปไกล แต่ทั้งหกคนก็ไม่ได้บุกจู่โจมต่อแม้แต่น้อย ทั้งนี้ เพราะพวกเขานั้น กำลังฟื้นฟูร่างกายอยู่นั่นเอง แต่ทั้งหมด ก็อยู่ในสภาพเตรียมพร้อมรับการตอบโต้จากหลี่เฉินตลอดเวลา เพราะรู้ดีว่า หลี่เฉิน ไม่ได้บาดเจ็บสาหัสแต่อย่างใด

ไม่นานนัก หลี่เฉิน ก็ลุกขึ้นมาแล้วเดินเข้ามาหาพวก หยวนจี๋ อีกครั้งและมาหยุดอยู่ห่าง ๆ  เพียงไม่กี่สิบเมตร

"พวกท่านชัดกระบี่ออกมาเถอะ เพราะข้าจะไม่ออมมือเด็ดขาด"   หลี่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมจริงจัง แตกต่างจากก่อนหน้านี้สิ้นเชิง

...............................จบตอน.................................