คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ท้องฟ้าสีแดง กับมนต์บทที่หนึ่ง
The Red
Magic
Magic
By Wachittri
ท้องฟ้าสีแดง กับมนต์บทที่หนึ่ง
“เฮ้ พวกเราดูที่ท้องฟ้านั่นสิ สีแดงยังกับเลือด แล้วนั่นอะไรนะ เงาดำนั่น พายุหรือไงกัน ดูสิมันใหญ่ขึ้นๆ พายุแน่ๆเลย เร็วเขาพวกเรา เก็บของเร็ว ต้องมีพายุแน่ๆ”
“โอ้ย ลมบ้าอะไรกันนี้ พัดข้าวของข้าเสียหายหมดแล้ว เร็วๆ พวกเรา ฝนตกแล้ว เก็บของเร็ว”
“ยอชล่ะ ยอชลูกข้า ใครเห็นลูกข้าบ้าง ยอช....ยอช....เจ้าอยู่ไหน มาเร็วเข้าฝนตกหนักใหญ่แล้ว”
“เดซี่ เจ้าเห็นยอชลูกข้าไหม”
เดซี่..... “ ข้าเห็นวิ่งไปที่ทางขึ้นเขา ตรงที่ท้องฟ้าแดงๆนั่นไง เจนเจ้ารีบไปตามยอชเถอะ ดูสิฝนตกหนักใหญ่แล้ว เดี๋ยวข้าจะช่วยเก็บผักพวกนี้ของเจ้าเอง แล้วรีบกลับมาล่ะ ข้าไม่เคยเห็นท้องฟ้าสีแดงอย่างนี้มาก่อนเลย”
เจน..... “ ขอบใจมากเดซี่ ข้าจะรีบไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”
ขณะที่ยอชกำลังวิ่งไปดูท้องฟ้าสีแดง ด้วยเหมือนมีแรงดึงดูดมหาศาลให้เขาวิ่งมาที่นี่ ที่เชิงเขาแห่งนี้ เขาวิ่งไปด้วยสายตาที่แน่แน่ว และไม่ได้มีความรู้สึกกลัวกับท้องฟ้าสีแดงนั่นเลย ฝ่าสายฝนที่ตกอย่างหนัก และเสียงท้องฟ้าที่ร้องอย่างบ้าคลั่ง แปลกมากที่เขากับรู้สึกเคยชินกับเสียงนั่น และรู้สึกเหมือนมีพลังเพิ่มมากขึ้น เมื่ออยู่ท่ามกลางสายฝนที่หนักและลมที่รุนแรง ในใจของเขาเหมือนร้องร่ำหาแสงสีแดงนั่น เขาเร่งฝีเท้า ใกล้เข้าไป ใกล้เข้าไป ในขณะที่เขาวิ่งไปที่ท้องฟ้าสีแดงนั่นสายตาของเขาก็ไปสะดุดกับภาพที่เห็นตรงหน้า ชายแก่ในชุดคลุมสีดำ มายืนทำอะไรในขณะที่ฝนตกหนักอย่างนี้ ตัวเขาล่ะวิ่งมาทำอะไรในขณะฝนตกหนัก ท่ามกลางพายุที่บ้าคลั่งอย่างนี้ที่นี่ เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน แต่ดูเหมือนมีอะไรบางอย่างที่สั่งให้เขามาที่นี่ ทันใดนั้นเหมือนเท้าทั้งสองข้างของเขาโดนมนต์สะกด มันหยุดนิ่ง ไม่ก้าวไปข้างหน้าหรือที่ใดๆทั้งสิ้น ยอชหยุดอยู่เบื้องหลังชายแก่ ช่างเป็นชายที่ดูน่ากลัวยิ่งนัก ไหล่กว้าง ยืนตรง นิ่ง ดูสงบ ต่างจากพายุที่กำลังบ้าคลั่ง ฝนที่ตกเหมือนฟ้ารั่ว ยอชรู้สึกว่า ตอนนี้หูของเขาไม้ได้ยินเสียงใดๆ ดั่งกำลังรอคอยฟังเสียงจากที่ใดที่หนึ่งอยู่
“มานี่สิเจ้าเด็กน้อย ข้ากำลังรอเจ้าอยู่ ดูที่ท้องฟ้านั่นสิ สีแดงที่เจ้าเห็นนั่น มันก็คือตัวเจ้า หัวใจเจ้า พลังของเจ้า
ถึงเวลาแล้วที่เจ้าจะต้องเอามันคืนจากข้า เดินมาที่ข้าสิ แล้วก็มองไปที่ท้องฟ้าสีแดงนั่น เร็วเข้า เจ้าไม่มีเวลามากนักหรอกนะ”
ยอช ก้าวเท้าเดินไปที่ชายแก่ หนึ่งก้าว สองก้าว สามก้าว....... เขาหยุดอยู่หน้าชายแก่ แหงนหน้ามองไปที่ท้องฟ้าสีแดงนั่น แล้วก็เหมือนกับว่ามีแรงพลังมหาศาลพุ่งเข้าใส่เขา แสงสีแดงนั่นกำลังพุ่งตรงมาที่ร่างเขา แรงลมมหาศาลพุ่งเข้าใส่เขา เขารู้สึกถึงแรงเหล่านั่นกำลังจะทำให้ร่างกายเขาแตกเป็นเสี่ยงๆ เขาหลับตาแน่น ความรู้สึกอึดอัดเหมือนกำลังจะตาย หรือว่าเขากำลังจะตาย นานแค่ไหนเขาก็ไม่รู้ได้ แต่ความรู้สึกอึดอัดเหล่านั้นหายไปหมดแล้ว ไม่มีลม ไม่มีฝน เขาค่อยๆลืมตาขึ้น แหงนมองบนท้องฟ้า มันปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีร่องรอยฝน หรือพายุใดๆทั้งสิ้น เขาได้ยินเสียงนกและเห็นมันบินไปเกาะที่กิ่งไม้นั่น โอ้! นี้มันเกิดอะไรขึ้น เขาฝันไปหรือยังไงกัน แล้วชายแก่นั่น เขาหายไปไหน ยอชมองไปรอบๆตัวเพื่อมองหาชายแก่คนั้น แต่ไร้ร่องรอย ไม่มีใครหรือร่องรอยใดๆของชายแก่ ยอชเริ่มสำรวจตัวเอง
เสื้อผ้าเขาทำไมไม่เปียก ร่างกายเขาไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ทุกอย่างปกติ ยอชเริ่มตะโกนเรียกชายแก่คนนั้น แต่ก็ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับ เกิดอะไรขึ้น ไม่มีแม้ร่องรอยหยดน้ำ หรือร่องรอยสิ่งผิดปกติอะไรเลย เป็นไปไม่ได้ เขาบอกตัวเอง ใช่เขาต้องวิ่งกลับไปที่ตลาด ทุกคนจะตอบคำถามเขาได้ว่าเขาไม่ได้ฝันไปแน่ๆ ยอชวิ่งลงเขากลับมาที่ตลาด โอ้เป็นไปไม่ได้ ทุกอย่างเหมือนเดิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นั่นแม่ของเขากำลังขายผักให้ลุงโทนี่กับป้ามาเรีย อะไรกันมันเป็นไปไม่ได้ พายุนั่นแรงมาก ฝนตกหนักมาก เป็นไปไม่ได้ทีทุกอย่างเหมือนเดิม หรือว่าฝัน ใช่เขาต้องฝันไปแน่ๆ
เจน.... “ ยอชลูกไปไหนมา เร็วเข้าเถอะมาช่วยแม่ที วันนี้ผักขายดีมาก กลับไปเอาผักที่บ้านมาเพิ่มให้แม่ที เอารถเข็นนั่นไป มาเดี๋ยวแม่จะเอาของออกให้ เอ้า ช่วยแม่หยิบของออกที ” ยอช งงมากแต่เขาก็ไม่มีเวลาที่จะถามแม่มาก ยอชรีบกลับไปเอาผักตามที่แม่สั่งไว้
ในขณะที่ยอซกำลังเดินกลับบ้าน เขารู้สึกร้อนมาก เหมือนมีไฟอยู่ในตัวเขา ทำให้ยอซนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นว่าหรือว่าเขาจะไม่ได้ฝัน เขารีบเดิน เพื่อจะได้ถึงบ้านเร็วๆ แต่เขากับรู้สึกว่าขาทั้งสองข้างมันไม่ยอมก้าวไปข้างหน้าเลย
ยอชรู้สึกตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เขาพยายามจะก้าวเท้าไปข้างหน้า แต่มันกับไม่ขยับเขยื้อนเลย ยอชเริ่มรู้สึกร้อนมากขึ้น แล้วเขาก็ต้องตกใจอย่างหนัก เมื่อมองเห็นว่ามือของเขาทั้งสองข้างกำลังเปลี่ยนเป็นสีแดง มันแดงเหมือนสีของถ่านที่กำลังไหม้ไฟ และเขาก็รู้สึกเหมือนกับว่ากำลังจะอ๊วกอะไรออกมา มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ยอชรู้สึกว่าเขาไม่สามารถกลั้นสิ่งที่กำลังจะออกมาจากท้องเขาได้ ในที่สุดเขาก็อ๊วกสิ่งหนึ่งออกมาใส่มือทั้งสองข้างของเขา
ยอชตกใจกับสิ่งที่เห็น มันเป็นกระดาษแต่เป็นสีแดงเพลิง ในนั้นมีตัวหนังสือที่เขาแน่ใจว่ามันไม่ใช่ภาษาที่เขาเคยเห็นมาก่อน ด้วยความตกใจกับสิ่งที่เห็น ยอชโยนสิ่งนั้นทิ้งจากมือเขา แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกลับทำให้เขาตกใจยิ่งกว่า เมื่อบริเวณที่เขาทิ้งกระดาษสีเพลิงนั่นไปกลับเกิดไฟที่ลุกและเริ่มลามแผ่กว้างไปเรื่อยๆ เขาไม่รู้สึกร้อนกับเปลวเพลิงนั่น แต่นั่นมันกำลังจะล่ามไปที่บ้านเขา ทำยังไงดี ยอชตกใจกลัว เขาพยายามหาอะไรมาดับไฟ แต่ทุกสิ่งที่ยอชสัมผัสมันกลับติดไฟลุกไหม้จากมือสีแดงเพลิงของเขาทั้งสองข้าง ยอชพยามร้องตะโกนให้คนมาช่วยแต่เขาก็ได้คิดว่าทุกคนจะเห็นมือสีแดงเพลิงของเขา เขากลัวจนไม่รู้จะทำยังไง ไฟนั่นกำลังลุกไหม้โหมด้วยแรงลมพายุเหมือนกับตอนที่เขาเห็นท้องฟ้าสีแดงนั่น ยอชกลัวสับสน แต่ก็ไม่กล้าที่จะจับอะไรเพราะกลัวว่าทุกอย่างจะไหม้จากมือสีแดงเพลิงของเขา เหมือนมีสิ่งใดที่ดลใจยอชเดินตรงฝ่ากองไฟไปที่กระดาษสีเพลิงแผ่นนั้น ยอชแปลกใจที่เขาไม่รู้สึกร้อนกับกองไฟนั่นเลย เขาก้มลงหยิบกระดาษเพลิงแผ่นนั้นขึ้นมา แล้วเขาก็ต้องตกใจอีกครั้ง
โอ้...เป็นไปไม่ได้ นี่มันอะไรกัน ทุกอย่างกลับเป็นเหมือนเดิม ไม่มีกองไฟที่กำลังจะไหม้ลามไปที่บ้านเขา ไม่มีลมพายุที่โหมกองไฟนั่น มันเกิดอะไรขึ้น ยอชยืนนิ่งตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขา เขายืนนิ่งไปพักใหญ่จึงรู้สึกได้ถึงสิ่งที่อยู่ในมือ มือทั้งสองข้างของเขายังเป็นสีแดงเพลิง กระดาษแผ่นนั่นก็เช่นเดียวกัน เขาเริ่มอ่านอักขระที่อยู่ในกระดาษแผ่นนั้น ทันทีที่ยอชอ่านจบ ทุกอย่างรอบตัวก็มืดไปหมด เห็นพียงแสงสีแดงจากตัวอักขระที่เขาพึ่งอ่านจบ โอ้นั่นตัวอักขระเหล่านั้นกำลังลอยออกมาจากกระดาษสีเพลิง ยอชก้าวเท้าถอยหลังจากออกมาจากตัวอักขระพวกนั้น นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันอีกล่ะ ดูสิดู ตัวอักขระพวกนั้นกำลังเปลี่ยน มันกลายเป็นลูกกุญแจสีแดงเพลิง 9 ดอก ลอยเรียงกันอยู่ ยอชรู้สึกเหมือนมีพลังอะไรเขาก็ไม่รู้ได้ บังคับให้เขาก้าวเท้าออกไป และเอื้อมมือออกไปเพื่อหยิบกุญแจนั่น ยอชไม่ได้ดูว่าเขาหยิบกุญแจดอกไหน เพราะเขาไม่ได้รู้สึกอยากที่จะทำอย่างนั้นเลย ทุกอย่างมันเกิดขึ้นจากอะไร จากพลังอะไรเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ทันทีที่เขาหยิบกุญแจมา กุญแจอีก 8 ดอกก็หายไป แล้วก็ปรากฏประตูสีแดงเพลิงขึ้นมา ยอชได้แต่คิดว่านี่อะไรกันอีกล่ะ เขาจะต้องเข้าไปประตูนั่นหรือไงกัน ทุกอย่างถึงจะได้จบ เขาต้องกลับบ้านไปเอาผักมาให้แม่ ป่านนี้แม่คงรอเขาแย่แล้ว แต่เขาไม่มีทางเลือกอื่นนี่
ยอชเดินตรงเข้าไปที่ประตูนั่น เขามองดูลูกกุญแจที่อยู่ในมือก่อนที่จะค่อยๆใช้มันไขไปที่ประตูนั่น ประตูค่อยๆเปิดออกอย่างช้าๆ
โอ้ ! นี่มันอะไรกัน .... ยอชรู้สึกตกใจกับภาพเบื้องหน้า ขาของเขามันพาเขาก้าวผ่านประตูนั่นไปอย่างไม่รู้ตัว
เขาค่อยๆเดินไปข้างหน้า อย่างสุดที่จะระงับความตื่นเต้นนั่นได้ สิ่งที่เขาเห็นเขาไม่สามารถจะอธิบายได้ มันเป็นเมือง เมืองน้ำแข็ง ทุกอย่างที่นี่กลายเป็นน้ำแข็งหรือไงกัน ดูนั่นสิ ต้นไม้ ผู้คน ข้าวของ ทำไมทุกอย่างถึงได้เป็นน้ำแข็งไปหมด ยอชเริ่มมองไปรอบๆตัว ที่นี่มันคืออะไรกัน แล้วประตู ประตูหายไปไหน เขาจะต้องติดอยู่ที่นี่หรือไง มีใครอยู่ที่นี่บ้าง ยอชเริ่มวิ่งไปรอบๆ เขากำลังหาประตู หาทางกลับบ้าน แต่สิ่งที่เขาเห็นมันก็คือเมืองน้ำแข็ง ทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่เป็นน้ำแข็ง ยอชหยุดวิ่ง เขาไม่ได้รู้สึกเหนื่อยหรือหนาวเย็นอะไร แต่เขาไม่รู้จะวิ่งไปไหน ไม่มีจุดหมาย ไม่มีทางออก ยอชเริ่มออกเดินอีกครั้ง เขาค่อยๆสำรวจเมืองนี้ มีน้ำแข็งเป็นรูปร่างต่างๆ มันเหมือนคนที่อยู่ในน้ำแข็งนั่น ไม่ใช่รูปปั้น แต่มันเหมือนคนที่กลายเป็นน้ำแข็ง ดูสิ ต้นไม้นั่นมันเหมือนมีชิวิตแต่มันกลายเป็นน้ำแข็ง มันเกิดอะไรขึ้นที่นี่ หรือว่าเขาฝันไปอีก ยอชไม่รู้ว่าเขาจะต้องทำยังไง เขาค่อยๆเดินต่อไปเรื่อยๆ ผ่านบ้านเรือน ผ่านสิ่งต่างๆที่กลายเป็นน้ำแข็ง เขาคิดว่ามันเป็นยังงั้น ที่นี่ไม่มีสิ่งมีชีวิตเลยหรือไงกันนะ
ยอชเดินไปเรื่อยๆ จนไปเจอแผ่นไม้สลักข้อความไว้ที่ทางเข้าบ้านหลังหนึ่ง มันแปลกที่แผ่นไม้นี้ ไม่ได้กลายเป็นน้ำแข็ง ที่แผ่นไม้นั่นสลักข้อความไว้ว่า
“ ด้วยความโกรธแค้นของข้า ด้วยหยาดน้ำตาที่สูญเสีย
ข้าขอสาปแช่งพวกเจ้า ให้ทรมาน เจ็บปวด
และรับรู้ทุกความเจ็บปวดของข้า ชดใช้ทุกหยาดน้ำตาที่สูญเสีย
ข้าขอฝังพวกเจ้าทั้งเป็น ให้ทรมานอยู่ใน น้ำแข็ง
จนกว่าน้ำตาของข้าจะเหือดแห้ง ”
ยอชไม่เข้าใจว่าข้อความนั่นใครเป็นคนเขียน หรือเกิดอะไรขึ้นที่นี่ แต่มันช่างโหดร้ายที่จะฝังทุกอย่างอยู่ในน้ำแข็ง
แต่แปลกกว่าที่บ้านหลังนี้ไม่ได้กลายเป็นน้ำแข็งไปด้วย ยอชค่อยๆเดินตามทางไปที่ประตูบ้านนั้น
ก๊อกก๊อก...
ยอชเคาะประตูนั่น ไม่มีเสียงตอบ “ มีใครอยู่ข้างในหรือเปล่า...มีคนอยู่ไหม ” เงียบไม่มีเสียงตอบ
เขาจึงค่อยๆผลักประตูเข้าไป ทุกอย่างยังคงเงียบไม่มีเสียงใดๆ เขาค่อยๆเดินสำรวจ ที่นี่เหมือนไม่มีคนอยู่มานานมาก ฝุ่นเต็มไปหมด แต่ทำไมที่นี่ถึงไม่กลายเป็นน้ำแข็งเหมือนบ้านหลังอื่นๆ
ยอชเดินไปหยุดอยู่ที่โต๊ะในห้องๆหนึ่ง เขาเอื้อมไปหยิบมาปัดฝุ่นที่นั่น แล้วก็นั่งลง และก็เผลอหลับไป .......
....เวลาผ่านไป เขาตกใจตื่นด้วยเริ่มรู้สึกร้อน ร้อนมาก เหมือนเมื่อครั้งที่เขาอ๊วกกระดาษสีเพลิงนั่นออกมา
ยอชเริ่มรู้สึกเหมือนครั้งนั้น เขารีบวิ่งออกไปนอกบ้าน ด้วยกลัวว่าจะเกิดไฟไหม้เหมือนครั้งนั้นอีก ....
ทันทีที่เขาออกมานอกบ้านหลังนั้น มือทั้งสองข้างของเขานั่นได้กลายเป็นสีแดงเพลิงไปแล้ว และเขาก็มั่นใจว่าเขากำลังจะอ๊วก ......
อ๊อก .......
สิ่งที่ออกมาและอยู่ในมือเขานั่น ......มันคือหนังสือเล่มสีแดงเพลิง.....เขาค่อยๆเปิดหนังสือนั่น .....
พระเจ้า ! สิ่งที่เขาเห็น คือตัวอักขระสีแดงลอยอยู่ในหนังสือนั่น.....เขาไม่อยากอ่านอักขระนั่นเพราะไม่รู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นอีก....แต่เขาก็ไม่สามารถต้านทานพลังลึกลับที่กำลังสั่งให้เขาอ่านมัน........
ความคิดเห็น