คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : I ปฐมบท
ทุกคนเกิดมาย่อมมีความพิเศษอยู่ในตัว หรือคุณอาจจะเรียกมันว่าพลังพิเศษก็ได้ แต่จะพิเศษเพียงใดขึ้นอยู่กับปัจจัยหลายประการ เช่น ชาติตระกูล เผ่าพันธุ์ และสายเลือด สายเลือดแห่งมังกรเป็นสายที่แข็งแกร่งที่สุด สายเลือดที่ปฏิเสธทุกอย่างบนโลกใบนี้ แต่ก็ยังมีหลายสายเลือด หลายเผ่าพันธุ์ที่ยังมีพลังพิเศษที่ไม่แพ้กัน ปัจจัยเหล่านี้ จึงจำเป็นต้องมีสถานที่รองรับพลังของพวกเขา ลอร์ด เวนิช เซนต์ดรค อันกราเลย์ ดรากรูนัส ผู้นำเผ่ามังกร ผู้ที่ถูกขนานนามว่า เป็นวีรบุรุษแห่งโลกผู้มีพลังพิเศษ ได้สร้างสถานที่ที่เรียกว่าโรงเรียนพิเศษ ที่ที่สามารถรองรับผู้มีพลังพิเศษได้ โรงเรียนนั้นมีชื่อว่า Dragrunues School ภายหลัง ท่านลอร์ด เวนิช ผู้ก่อตั้งได้หายสาบสูญไป และไม่มีใครสามารถตามหาเขาเจอได้เลย ในตอนนั้นผู้คนต่างยกย่องเขาให้เป็น ลอร์ดแห่งมังกรเพลิง
800 ปีต่อมา...........
ผมชื่อ แจ็ค ดราค ผมเป็นเด็กอายุ 16 ปีปลายๆ ที่เหมือนกับคนธรรมดาทั่วไป ผมอาศัยอยู่กับปู่แค่ 2 คน เท่านั้น ปู่ของผมเป็นตาแก่ที่ไม่เหมือนตาแก่ ปู่บอกผมว่า ปู่อายุ 800 กว่าปีแล้ว ผมฟังเมื่อไหร่เป็นต้องขำทุกที คุณคิดเหรอว่าคนที่ไหนจะอายุยืนขนาดนั้น ปู่ยังเคยบอกว่า ผมเกิดมาในยุคที่เรียกว่ายุคใหม่ ยุคนี้ผู้มีความสามารถพิเศษมีน้อย ส่วนผู้ที่มีพลังพิเศษในยุคนี้แทบไม่มีอยู่เลย อ้อ ผมเป็นคนๆหนึ่งในพวกที่มีพลังพิเศษแหละนะ พลังของผมน่ะไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรเลย มันเป็นเพียงพลังสายฟ้าเท่านั้นเอง ที่ผู้คนในยุคนี้เรียกมันว่า ไฟฟ้านั่นแหละ ตระกูลของเราเป็นผู้มีพลังพิเศษทุกคน ตระกูลของเราเป็นตระกูลที่มีพลังแห่งธรรมชาติ และพลังของผมน่ะเป็นชนิดที่ 1000 ปีจะมีเกิดมาคนหนึ่งในตระกูล พ่อกับแม่ผมน่ะเหรอ อย่าถามถึงเลย พ่อทิ้งผมไปตั้งแต่วันที่แม่เสีย ตอนนั้นผมยังอายุแค่ 7 วันเอง ผมเกิดมาโดยที่ยังไม่เห็นหน้าพ่อและแม่ของตัวเองด้วยซ้ำ พรุ่งนี้ผมก็จะอายุครบ 17 แล้วสิ มันเป็นเวลาที่เรียกกันว่า เป็นหนุ่มซะที ผมสามารถจะไปปที่ไหนก็ได้ และผมคงต้องออกไปตามหาพ่องี่เง่าของผมล่ะมั้งหรือไม่ก็ไปตามหาประสบการณ์ชีวิตนั่นล่ะ ปู่เคยบอกว่า “คนส่วนมากจะไม่ค่อยค้นพบพลังของตน พวกเขาจึงใช้ชีวิตแบบคนธรรมดาทั่วไป แต่เจ้านั้นแตกต่างออกไป เจ้าค้นพบพลังของเจ้าแล้ว” มันก็จริงนะ คนส่วนมากมักจะไม่ค้นพบพลังของตัวเอง ผมค้นพบได้ไงเหรอเดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง
ตอนนั้นผม อายุ 12 ก็อย่างที่ว่า ยังเป็นเด็กอยู่เลย บ้านของเราน่ะอยู่กลางป่าที่ถูกเรียกว่า ป่ามรณะ เหตุที่ถูกเรียกอย่างนั้นเพราะว่า ป่าของเราเต็มไปด้วยอสูรกาย มีทั้งที่แข็งแกร่งและอ่อนแอ ตามลำดับ ผมต้องเข้าป่าไปกับปู่ทุกอาทิตย์ เพื่อที่จะไปหาอาหารมาตุนไว้ ทุกครั้งที่เข้าป่าไป ผมก็อดนึกถึงความกลัวไม่ได้ วันนั้นเอง ผมกลัวจนเกินไป ผมหลับตาปี๋เดินไปคนเดียวโดยที่ไม่รู้ว่าผม หลงทางซะแล้วพอลืมตาขึ้นมา ปู่ก็หายไปแล้วเหลือแต่ผมคนเดียวยืนอยู่ท่ามกลางป่าไม้ ผมเพิ่งรู้ตัวว่าผมมาอยู่ในดงอสูรกาย ทันใดนั้น ข้างหลังของผมปรากฏอสูรกายสามตัว มันเป็นอสูรกายที่คล้ายกับวัวกระทิงและแพะผสมกัน แปลกตรงที่มันยืนสองขาและสูงประมาร 10 ฟุตได้ ตัวของมันเป็นสีเขียวมรกต มันสามตัวพุ่งเข้ามาทางผมที่ยืนแข็งทื่ออยู่ตรงนี้ ผมตกใจกลัวจนร้องเสียงดังออกมา ทันใดนั้นร่างกายผมก็ร้อนผะผ่าว สายฟ้าก็ระเบิดออกมาโดนใส่พวกอสูรกายทั้งสามตัว มันสลายไปทันที ผมรู้สึกหมดแรงและหมดสติไปในตอนนั้นเอง
ผมตื่นขึ้นมาอยู่ในห้องนอนของตัวเอง ปู่ยืนเฝ้าดูอาการของผมอยู่ และพูดกับผมว่า “เรามีเรื่องต้องคุยกันเกี่ยวกับพลังของเจ้า” แล้วปู่ก็เดินออกไป ผมเดินตามไปคุยกับปู่ผมอธิบายทุกเหตุการณ์ที่ประสบมา และปู่บอกกับผมว่า “เจ้าต้องฝึกฝนกับข้า ทุกวันไม่มีเว้น” ผมจึงได้ฝึกกับปู่มาจนถึงปัจจุบัน ไม่มีเว้นวันเลยล่ะ ฝึกอะไรน่ะเหรอ ก็ฝึกการใช้พลังพิเศษ ฝึกการต่อสู้กับอสูรกาย จนเดี๋ยวนี้ผม สามารถโค่นอสูรก่ายได้ทุกตัวในป่าแห่งนี้แล้ว วันนี้เองก็เช่นกัน ผมเพิ่งฝึกเสร็จมาเมื่อกี้นี้เอง ปู่บอกผมว่าให้ไปอาบน้ำ แล้วมากินข้าวเหมือนทุกวันนั่นล่ะ แต่วันนี้ผมสังหรณ์ว่าจะได้คุยเรื่องอะไรแน่นอน
ตอนอาหารเย็น
“พรุ่งนี้เจ้าก็จะ 17 แล้วสินะ” ปู่พูดขึ้นมาขณะที่เราทานอาหารเย็นกัน
“ครับ ใช่แล้ว พรุ่งนี้เช้า”
“แจ็ค เจ้าจงรับของสิ่งนี้ไว้ มันเป็นของที่พ่อเจ้าให้ไว้กับข้าก่อนที่เขาจะจากไป” ปู่ส่งกล่องสีดำขลับ เงางาม ทรงลูกบาศก์ที่ได้สัดส่วนเป๊ะ มันมีลวดลายคล้ายกับมังกรสลักอยู่
“มันคืออะไรกันครับ”
“มันเป็นกล่องอะไรสักอย่างนี่แหละ พ่อของเจ้าเคยบอกไว้ ต่าข้าลืมไปแล้ว เจ้าต้องหาทางเปิดมันออกเอง เพราะมันเป็นของๆเจ้า”
“ทั้งๆที่มันไม่มีรูอะไรเลยนะครับ”
“หาทางเอาเอง เอาล่ะ ไปนอนได้แล้ว แล้วเจ้าค่อยไปหาทางเปิดมันแล้วกัน”
แล้วเราก็แยกย้ายไปนอน
ผมยังสงสัยที่ปู่บอกมาในตอนที่ทานข้าวกันนั้น ผมคงนอนไม่หลับแน่เลย เพราะต้องหาวิธีเปิดมันออกให้ได้ ในที่สุดความง่วงก็เอาชนะผม และอ้อเกือบลืมไปนะ ปู่ขงผมชื่อ เวนิช เวนิช ดรากรูนัส ปู่บอกผมมาอย่างนี้
ความคิดเห็น