หน้ากากราชันย์ผู้ไร้เสียง

ลำดับตอนที่ #4 : ความลับของลูเทอร์

"เป็นไงบ้างลาร์ค"เสียงชายแก่เรียกด้วยน้ำเสียงบ่งบอกถึงความเป็นห่วง

 ไม่มีเสียงใดๆจากลาร์คที่สลบไม่ได้สติ ที่ทิ้งตัวนอนกลับพื้นห่างจากประตูไม่ไกล

 "ไม่น่าเลย"ชายแก่พยุงลาร์คไปอย่างทุลักทุเลแล้วจับลาร์คทิ้งลงบนเตียงให้นอนคว่ำหน้า ด้วยเหตุที่แผลในส่วนผิวด้านหลังดูเลวร้าย เสื้อที่ขาดเป็นรอยยาวป่ะปนด้วยผิวที่ฉีกขาด แผลเหวอะหว่ะลึกยาวเป็นแนว ชายแก่กลับห้องไปหยิบผ้าที่ดูสะอาดที่สุดเท่าที่จะหาได้ชุบน้ำแล้วกลับไปยังห้องของลาร์ค แล้วจัดแจงถอดเสื้อที่ขาดและรอยเลือดออก แล้วเอาผ้าเช็ดไปที่แผลอย่างเบามือ นิ้วทั้ง5ของปลายมือทั้ง2 บวมและช้ำเลือดที่คลั่งอยู่ปลายเล็บที่แตกหักจากการแทรกของเข็ม ชายแก่จำเป็นต้องถอดเล็บของลาร์คออกด้วยความอักเสบที่รุนแรง แต่เพียงรอเวลาให้ลาร์คพอมีแรงขึ้นมาบ้างเท่านั้น
 
 ต่อจากเหตุการณ์ได้1วันลาร์คพอรู้สึกตัวเองบ้างแล้ว ลูเทอร์ชายแก่ข้างห้องจึงขอให้ลาร์คอดกลั้นความเจ็บปวดจากการ
ถอดเล็บที่ต้องรีบทำโดยด่วนเพื่อให้นิ้วใช้การได้เป็นปกติ ถ้าทิ้งไว้นานอาจจะเน่าถึงขันต้องตัดนิ้วเลยที่เดียว
 
 ลูเทอร์ชายแก่รีบจัดเตรียมผ้าที่ดูสะอาดม้วนเป็นก้อนให้ลาร์คกัดในปาก และมานั่งหน้าลาร์คที่ยังคงนอนคว่ำหน้าอย่างหมดเรียวแรง ชายแก่จับข้อมือลาร์คแล้วใช้ฟันกัดที่เล็บของลาร์คแล้วดึงออกมา ลาร์คที่ดูเหมือนไร้เรี่ยวแรงกลับดิ้นรนทุรนทุราย
กับความเจ็บปวด แต่สักพักก็สบายตัวกว่าเดิมเป็นอย่างมาก
 
 ลูเทอร์ชายแก่ผมล้านและลาร์คชายหนุ่มที่ผ่านความทรมานจากการหลบหนีอย่างสิ้นคิด ร่างที่นอนจมกับรอยเลือดบนเตียงนอน ร่างของลาร์คเหมือนซากศพเข้าไปทุกวันเพราะได้รับน้ำจากลูเทอร์เท่านั้น ไม่มีแรงพอที่จะขยับปากกินอาหาร
 
 ร่างชายหนุ่มกองอยู่บนเตียงได้หลายอาทิตย์ดูดีขึ้นมากจนพอจะขยับตัวได้บ้างแล้ว ลูเทอร์จัดแจงเอาอาหารที่เก็บทิ้งไว้มาให้กินทีละคำช้าๆ ลาร์ครู้สึกเสียใจและดีใจที่มีคนดูแลเค้าเป็นอย่างทดี คอยเป็นห่วงเค้าที่นอกเหนือจากแม่แล้วตัวเค้าแทบจะไม่มีผู้อื่นที่คอยห่วงใยเค้าเลย น้ำตาลาร์คไหลออกมาจากนันย์ตาสีทองที่ส่อประกายให้กับชายแก่ข้างหน้าแทนคำขอบคุณในความห่วงใยตลอดเวลา

 เช้าอีกวันจากที่ลาร์คได้ระบายความรู้สึกต่างๆไปกับน้ำตา

 "ลาร์คใกล้เวลารับอาหารแล้วรีบเร็วเข้า ไม่ได้กินมาอาทิตย์แล้ว ถ้ายังไม่กินให้อิ่มกว่านี้จะหายช้ายิ่งขึ้นนะ ข้ากลับไปห้องก่อนละ"หนังจากลูเทอร์มุดผ่านรูมากปลุกและตื่นให้ลาร์คไปรับอาหาร หลังจากที่ต้องแบ่งจากลูเทอร์กินมาครั้ง2ครั้งก็ยึดตัวขึ้นด้วยมือและแขนที่เรียวแรงที่เหลือไม่มาก แล้วล้มลงไปอีกครึ้งแต่ก็ยังทนลากตัวไปจนถึงหน้าประตูเพื่อส่งจานข้าวก่อนผู้คุมมา

 "จาน"ผู้คุมตักใส่แล้วมองรอดเข้ามามอง"พอมีแรงแล้วสินะ ถ้าซ่าอีกคงได้เห็นดีกัน"ผู้คุมยิ้มอย่างเหียมเกลียน

 ลาร์คหมดแรงนอนหายใจยาวๆเข้าออกสักพักแล้วออกแรงให้ตัวขึ้นมานั่ง ให้หลังชนประตูแล้วทิ้งเวลาหายใจอีกจนพอจะให้หายเหนื่อยแล้วเอามือตักอาหารมาที่ละคำๆ

 หลังกินเสร็จก็ทิ้งตัวนอนตรงนั้นและหลับไปในที่สุด จนเวลาผ่านไปจนเที่ยงเสียงผู้คุมก็ดังขึ้น

 "จาน รีบส่งมา"ผู้คุมพูดด้วยอารมณ์รำคาญเต็มทนที่ต้องเรียกซ้ำๆ2-3รอบ

 ลาร์ดพอรู้สึกตัวก็รีบส่งจากออกไปรับอาหารมา ช่วงเวลาอาทิตย์2อาทิตย์นี้ ลาร์คนอนและกินจนร่างกายพอจะมีแรงพูดและเดินบ้างแล้ว แต่นิ้วมือและหลังยังคนเจ็บและปวดอยู่บ้าง ทางด้านลูเทอร์ก็ใช่เวลาอยู่กับการขุดและมาดูอาการของลาร์ค
ที่ยังคงมีไข้อยู่บ้างในช่วงดึกก่อนลงไปขุดต่อ จนเวลาผ่านไปเกือบเดือนลาร์คเริ่มร่างกายหายเป็นปกติแต่มือและหลังที่ยังคงความเจ็บ ก็ได้แต่เรียนวิชาต่างๆจากชายแก่ลูเทอร์ ในช่วงที่ตนยังไม่หายดี
 
 ลูเทอร์สอนหลายๆอย่างจนหวนคิดถึงคำพูดที่ลาร์คเคยให้ตนเล่าชีวิตของตนให้ลาร์คฟัง คืนวันนั้นก่อนที่จะเริ่มขุดลูเทอร์ก็พูดขึ้น

 "ลาร์คเจ้ารู้มัยว่าเจ้าเหมือนเป็นลูกชายของข้า ถ้าเค้ายังไม่ตายตอนนั้นคงอายุห่างจากเจ้าได้3-4ปี ช่วงเวลาที่ข้าเริ่มจำความได้ช่วงนั้นไปเวลาที่สงบสุขมาก ครอครับที่อบอุ่นมีทั้งพ่อแม่ พี่ชายข้า พี่สาว ตัวข้า และน้องชายคนเล็กแต่ช่วงเวลาของความสุขนั้นหมดเร็ว"ลูเทอร์หยุดพูดและหายใจแรงๆ
 
 "เมื่อกษัตริย์โรบาร์ด เดอะรอยด์ เดอะปรินซ์ อ๊อฟกาเซรีย์  ซึ่งเป็นพ่อของเจ้าชายลาร์เทน เดอะรอยด์ สิ้นพระชนด์ลงขุนนางในเมืองต่างลุกขึ้นหวังกุมอำนาจ ช่วงเวลาแห่งความสุขก็จบลง ข้าเองก็ออกมาจากบ้านเพราะเมืองที่ข้าอยู่
ผู้ปกครองเมืองส่งทหารมาเก็บภาษีใครไม่มีเงินทองก็ถูกยึดทรัพย์ถ้าไม่มีแล้วก็เปลี่ยนเป็นลูกชายให้ส่งไปเป็นทหารที่ชายแดนลูกสาวก็ส่งเข้าวัง ถ้าไม่เหลือสิ่งใดแล้วก็เผาและฆ่าทิ้ง"ลูเทอรืพูดด้วยเสียงที่สั่นคลอน

 "แม้ครอบครัวข้าจะรวยและพอมีอำนาจบ้างแต่ก็ไม่สามารถอยู่รอดได้เมื่อพี่ชายข้าถูกส่งไปชายแดนแล้ว พี่สาวข้าถูกส่งเข้าวัง แต่พี่สาวข้าขัดขืนและคิดหนีจึงถูกฆ่าตายและครอบครัวข้าจึงต้องโทษ"สีหน้าของลูเทอร์เศร้ามากและเหมือนน้ำตาคลอและเริ่มไหลลงมาเป็นทาง
 
 หลังจากที่เงียบไปได้สักพักลูเทอร์ชายแก่หัวล้านก็เล่าต่อ
 
 "พ่อแม่แล้วน้องคนเล็กข้าถูกจับตัวและโดนฆ่าตายในบ้าน มีแต่ข้าที่หนีออกมาได้ ข้าเดินท่างเร่รอนไปหลายๆเมืองจนไปอยู่ในโบสถ์ แล้วก็ได้เรียนอยู่ที่นั้น"ลูเทอร์หันหน้าออกไปช่องอากาศที่มีลูกกงเหล็กเป็นซีกๆมองไปยังดวงดาวแล้วพูดขึ้นมา

 "ข้าอยู่ที่เมืองนั้นจนมีความรักกับภรรยาข้าและแต่งงานกันมีบ้านหลังเล็กๆอยู่กันได้ไม่นานก็มีลูกชาย แต่แล้วชัวิตก็เปลี่ยนมาเลวร้ายอีกครั้ง เพราะทหารบุกพังเข้ามาในบ้านข้าตอนที่ข้าไปโบสถ์ ฆ่าลูกเมียข้าต่อหน้าต่อตา ข้าวิ่งเข้าไปและฆ่าทหาร2คนนั้น"ลูเทอร์หันมายิ้มให้กับลาร์ค

 "ถ้าลูกชายข้ายังอยู่คงจะหน้าตาหล่อเหล่าเช่นเดียวกับเจ้า"ลูเทอร์เอามือไปลูบหัวลาร์คที่นอนฟังอย่างตั้งใจโดยไม่รังเกียจที่ลูเทอร์มาลูบหัวเลย แต่กลับรู้สึดอบอุ่นกับสัมผัสนั้น จนให้เค้าคิดว่าอยากให้บุคคลตรงหน้าเป็นพ่อเค้าเสียให้ได้ลูเทอร์หยุดมือที่ลูบอยู่บนหัวลาร์คแล้าเล่าต่อ

 "จนถูกประกาศจับตัวข้าต้องหนีจนไปรวมกับโจรสลัดกลุ่มนึง ข้าใช้ชีวิตปล้นฆ่าเรือของขุนนางที่ขนเงินทองของชาวบ้านมากมายจนถูกจับได้"พูดพรางถอนหายใจ

 "ถ้าข้าย้อนกลับไปได้อยากขอแค่อยู่กลับลูกเมียข้าใช้ชีวิตเรีบยง่ายก็พอ"หันไปยิ้มกลับลาร์ดแล้วจะมุดกลับไปยังห้องแต่ลาร์ดได้คว้ามือของลูเทอร์แล้วพูดขึ้นว่า
 
 "ท่านมาเป็นพ่อของข้าได้มั้ย ข้าเกิดมาก็มีแต่เพียงแม่ข้าที่ดูแลข้าจนโต ไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากพ่อที่แม่คอยตอบทุกครั้งที่ข้าถามว่า พ่อข้าตายแล้ว"ลาร์คหันไปมองตาลูเทอร์ที่กำลังก้มตัวลงมา ทั้ง2กอดกันแล้วลูเทอร์พูดขึ้น

 "ได้เสมอไอ้ลูกชาย"ลูเทอร์ยิ้มแล้วมุดกลับไปยังห้องที่มา

 คืนนั้นลาร์คนอนแล้วยิ้มด้วยน้ำตาและหลับไปในที่สุด สวนลูเทอร์ชายแก่หัวล้านยังคงขุดรูต่อไป