หน้ากากราชันย์ผู้ไร้เสียง

ลำดับตอนที่ #3 : ความผิดพลาดที่นำพาความตายมาเยือน

ผ่านไปได้1อาทิตย์ ที่การเรียนและการขุดเริ่มเข้ารูปเข้ารอย

 "นี่ยืนมันตรงๆเวลาเต้นรำ หน้าก็มองตรงไปยังคู่เต้นด้วย"ชายแก่บ่นกับท่าที่จ้องมองลาร์คทีไม่เคยเต้นรำมาก่อน

 "ยังไงกันละนู๊นก็ไม่ใช่นี้ก็ไม่ใช่ท่านนี้ยังไงแน่"ลาร์คบ่นพรึมพรำ

 "นี้เร็วๆเข้าเดี๋ยวสักพักจะถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว"ชายแก่เตือนและยืนจับท่าทางของลาร์คอยู่ "ต่อจากนั้นเดินก้าวสั้นๆตามจังหวะ ข้าจะสอนจังหวะง่ายๆทีใช้กับงานเต้นรำง่ายๆทุกที่ของเมือง ชายเริ่มด้วยเท้าขวาเดินไปหน้าแล้วซ้ายตามจังหวะ
1ช้า23เร็ว 1ช้า 23เร็ว 1ช้า ดีมาก เต้นวนไปเรื่อยๆ ดีมากๆ"ลาร์คสนุกกับการเต้นรำมาก

 "นี้ท่านลูเทอร์ เล่าเรื่องของท่านอีกได้มัย"ลาร์คสนใจชีวิตของลูเทอร์ที่ผ่านชีวิตมามากมาย

 "ข้านะหวังว่าสักวันคงได้ออกไปใช้สมบัติที่หาได้ แต่ไม่รู้จะมีวันนั้นเมื่อไหร่ ดูจากการขุดของเจ้าที่ผ่านมา 1 อาทิตย์
ไปได้ไม่เท่าไหร่เองอย่างมากต้องใช้เวลาอีกเกือบปีถึงจะออกไปไกล้บันไดลงท่าเรือ"ชายแก่พุดพรางนึกภาพและคำนวณ
ระยะทางจาห้องถึงท่าเรื่อ "ยังอีกยาวไกล ข้าแค่หวังว่าจะได้กลับไปใช้ชีวิตใหม่กับสมบัติที่ปร้มมา"

 และลาร์คก็กลับไปยังห้องเพื่อรออาหารเย็น

 "จาน!"เสียงผู้คุ้มมาส่งอาหาร ลาร์คเดินไปรับอาหารมา

 หลังจากกินอาหารเสร็จ ลาร์คได้ไปอ่านกวีที่ห้องของลูเทอร์อย่างเคย จวบจนเวลากลางดึกก็เริ่มการขุดอย่างทุกวัน
และทุกครั้งที่ขุดลูเทอร์ต้องค่อยรอรับเศษหินดินทรายที่กวาดลงเศษผ้าเพื่อเอาออกไปจากรู และเอาไปทิ้งลงรูที่ปลดทุกข์
เวลาผ่านไปยาวนาน และเมื่อถึงเวลาอาหารผู้คุมมาเรียกลูเทอร์รีบออกไปรับอาหารที่หน้าประตูได้ทันแต่ลาร์คยังออกมาจากรู
ผู้คุมเดินไปจนถึงห้องของลาร์ค

 "จาน!"ผู้คุมเรียก "ส่งจานมา"เมื่อไม่มีเสียงตอบอีกผู้คุมก้มลงมองผ่านไปยังในห้องและหยิบกุญแจไข ขณะที่ลาร์คมุด
รอดเข้ามาและดันเตียงปิดรูได้ทันแล้วขึ้นไปนอนพร้อมๆกับประตูที่เปิดเข้ามา

 "ตื่นๆ จะกินมัย"ผู้คุ้มทั้งเตะไปที่เตียงปลุกให้ลาร์คที่แกล้งนอนตื่น

 "กินสิกิน"แล้วผู้คุมก็ตักอาหารใส่จานแล้วจะเดินออกไป

 ลาร์คที่คิดว่าการขุคคงใช้เวลานานเกินจิงจึงจับโซ่ให้แน่นและรัดไปที่คอของผู้คุ้ม

 ผู้คุ้มที่ตัวใหญ่อ้วนหันหลังให้ถูกรัดด้วยโซ่ ลาร์คกระโดดขี่หลังและรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆจนผู้คุมสลบไป แต่ไม่ทันที่จะ
ได้หนีผู้คุ้มอีก2-3คนวิ่งมาเพราะเสียงที่ของที่ผู้คุ้มดิ้นหนี เดินเซไปเซมาชนนู๊นชนนี่จนเสียงดัน ทำให้ลาร์คถูกลากตัวไปยังห้องทรมานที่เคยผ่านมาพบแล้วครั้งนึง
 
 ห้องทรมานที่มีอุปกรณ์มากมาย ลาร์คถูกพาไปยังเก้าอี้ที่ยกขึ้นสูงเหนือบ่อน้ำอยู่ด้านหลัง ลาร์คถูกมัดติดกับเก้าอี้และผู้คุมที่ส่งอาหารเดินเข้ามาแล้วพรุ่งตรงเข้าต่อย และตามด้วยการดันเก้าอี้ไปด้านหลังให้ หัวของลาร์คจมลงในน้ำ
แล้วก็ยกขึ้น แล้วกดลงให้หายใจไม่ทัน สีหน้าของลาร์คเปลี่ยนและมาแทนที่ด้วยการหายใจถี่ๆ
 
 ลาร์คถูกกดน้ำอยู่นาน แล้วจึงถูกพาไปที่ โต๊ะตัวใหญ่ที่มีรอยเลือดอยู่เต็ม มือของลากถูกมัดลงกับโต๊ะและถูกผู้คุ้ม2คนเอาไม้กดให้มือแบร่ออก
 
 "เจ้าจะทำอะไรข้า"ลาร์ร้องขึ้นกับสีหน้าที่และอาการหายใจถี่ๆ
 
 "เดียวเจ้าจะได้รู้เดียวนี้"แล้วผู้คุ้มอีกคนก็ เอาค้อนกับเข็มเล็กๆ ที่จ่อลองที่ปลายเล็บของลาร์คที่ยืนสติไม่อยู่กับตัวและเมื่อเข็มถูกตอกลงในเล็บสร้างความเจ็บปวดแทรกซึมไปทุกรูขุมขนของร่างกาย
 
 "อ๊าก"เสียงร้องที่เหมือนร่างกายจะแตก และเมื่อสติของลาร์คจะดับลง เสียงบ้างสิ่งที่แหวกอากาศตรงเข้ามากลาง
หลัง ทำให้เนื้อปริออกไปทางยาว

 "อ๊ากกกกก"แล้วเข็มเล่มต่อไปก็ตอกลงปลายเล็บอีกนิ้ว แรงกระทบระหว่างเข้มเล่มที่2ทำให้เจ็บปวดเพิ่มขึ้นเพราะมันกระเทือนนิ้วแรกเสียงร้องที่ดังขึ้นแล้วเงียบไปก็ถูกปลุกด้วยเสียงแซ่ที่ แยกผิวที่หลังเรียกสติของลาร์ค เสียงร้องก้องปราสาทยามเช้าเรียกความหวาดกัวของนักโทษในปราสาทเป็นอย่างดี ความเจ็บปวดของเข็มที่แทรกเข้าไปในรองเล็บและหลังที่มีรอยทางยาวของแซ่ ให้ความเจ็บปวดทรมาน จนลาร์คสิ้นสติเมื่อเข็มที่ตอกครบนิ้วมือทั้ง2ข้าง ผู้คุ้มปล่อยให้ลาร์คสลบไป

 ช่วงเวลาเย็นลาร์คได้สติกลับมาจากแซ่ที่ปลุกให้สติกลับมา พร้อมกับเสียงพูดของผู้คุมที่สะใจกับเสียงร้องของลาร์ค
 
 "แกกล้ามากนะที่กล้ารัดคอฉัน แล้วคิดหนี"ผู้คุมพูดขึ้น"แกว่าเข็มที่ตอกเข้าไปมันเจ็บแล้วหรอแกยังไม่เคยรู้เวลาดึงมันออกมา แม้แต่คนร่างใหญ่ๆเลยต่อให้โดนมานับ10ครั้งก็ไม่มีวันจะชินกับความทรมานนี้หรอก"ผู้คุ้มไม่พูดเปล่าเอาไม้ทุบลงที่มือของลาร์คเรียกหยดเลือดและเสียงร้องออกจากปาก"เจ็บมากละสิ แต่มันยังไม่ใช่แค่นี้" ผู้คุมเดินตรงไปที่ถังไม้ที่มีน้ำอยู่เต็มแล้วสาดไปที่หลังของลาร์ค

 "อ๊ากกกกก"น้ำที่ผสมเกลือไหลแทรกเข้าแผลของลาร์ค เรียกเสียงร้องที่เงียบไปถูกปลุกให้ดังขึ้นมาอีกครั้ง

 "นี่แกพอได้แล้วเดียวมันตายกันพอดี"ผู้คุมอีกคนพูดขึ้น

 "ให้มันตายแหละดีแล้ว"

 "เดี๋ยวก็หมดสนุกสิ"

 "อืมก็จริง แต่ก่อนจะปล่อยมันขอเอาเข็มมันออก ให้มันรับความรู้สึกเวลา ดึงออก"ผู้คุมเดินวนกลับมาด้านหน้าแล้วจิกหัวลาร์คให้มองขึ้นมา "จำรสชาตินี้ไว้ดีๆ แกยังต้องเจอมันอีกนาน จนกว่าแกจะตายไปจากที่นี้"แล้วผู้คุมก็ค่อยๆดึงมันออกช้าๆนานๆลาร์คเจ็บปวดน้ำตาไหลแพร่เสียงร้อง "เป็นไงหายซ่าหรือยัง" แล้วผู้คุมก็ดึงเข็มออกไป ทีละเล่มๆ จนหมด เสียงร้องของลาร์คดังแล้วดังอีกจนหมดไปกับเข็มเล่นสุดท้าย ก่อนถูกพาตัวกลับมาที่ห้อง