หน้ากากราชันย์ผู้ไร้เสียง

ลำดับตอนที่ #2 : โทร์เวียร์เกาะแห่งความมืดมิด

 "ลุกขึ้น!"เสียงของทหารปลุกให้ลาร์คตื่น

 "จะพาข้าไปไหน"ทหาร3-4คนจับลาร์คแต่ไม่ตอบคำถามใดๆ"ข้าพูดไม่ได้ยินหรือไง"ทหารคนนึงพุ่งหมัดเข้าใส่
ท้องของลาร์ค และสลบไป

 ลาร์คตื่นขึ้นมาอรกทีก็พบตัวเองอยู่บนเรือที่ตรงออกไปที่ไหนสักแห่ง

 "เราจะไปที่ไหนกัน"ลาร์คถามผู้พายเรือคนหนึ่ง

 "โทร์เวียร์เกาะแห่งความมืดมิด"สายตาชายทีพายเรือ เยือกเย็นและสีหน้าที่ไม่อาจรับรู้ได้

 เมื่อมาถึงเกาะทีมีป้อมประสาทที่ดูเกาะแก่ ไม่มีสิ่งใดนอกจากตัวประสาทและโขดหิน

 "ลงมาเรายังต้องเดินขึ้นไปอีกไกล"ชายเดินเรือชี้ไปที่บันไดหินที่เรียงรายขึ้นไปยังทางเข้าสู่ปราสาท

 "พาข้ามาที่นี้ทำไม"ลาร์คมองไปทางชายพายเรือ

 "เป็นคำสั่งของเจ้าชายลาค์เทน"ชายพายเรือเดินลากโซ่ที่ต่อโซ่ที่มือของลาร์ค

 เมื่อเดินขึ้นมาถึงหน้าปราสาทก้มีผู้คุ้ม2-3คนเดินตรงมาและรับช่วงต่อ และพาลาร์คเข้าไปในตัวปราสาท

 ภายในนั้นอับชื่นด้วยกลิ้นเลือดที่ไหลตามพื้นและซากเน่าๆของศพทีถูกแขวนไว้ และโต้ะที่มี รอยเลือดสดๆพร้อมกับนิ้วมือใคร
บ้างคนที่ตกอยู่ไม่ห่าง บริเวณทางทีเข้ามาเต็มไปด้วยเครื่องทรมานนาๆชนิด

 ลาร์คถูกพาตัวไปห้องใต้ดินของปราสาททางเดินในสุด ภายในห้องที่กว้างพอดู มีเตียงนอนมุมด้านในตรงกับประตู
ทางขวาของห้องมีโต๊ะเล็กๆและมุมในติดกับกำแพงเป็นที่ขับถ่ายแบบรวกๆ

 "เจ้าอยู่ห้องนี้"ชายในชุดสีดำพลักและเปิดประตู

 "นี้แล้วโซ่มือกับขาไม่เอาออกหรือ"ลาร์คหันไปถาม

 "มันเหมาะกับเจ้าแล้ว คิดสะว่าเป็นเครื่องประดับ"เสียงผู้ชายที่ดูขำๆกับคำถาม

 ลาร์คเดินไปนั่งขนเตียงที่ผ่านการใช่มานักต่อนัก มีทั้งคราบเลือดสีดำๆ และรูขาดจากระยะเวลาที่นานมากๆ

 "นี้ถอยเตียงเจ้าออกหน่อยได้มั้ย"เสียงชายแก่รอดมาจากใต้เตียง"นี้เจ้าไม่ได้ยินที่ข้าพูดหรือ"เสียงชายแก่พูด
ขึ้นอีกที

 ลาร์คจึงดึกเตียงออกพบกับพื้นหินที่ขยับขึ้นมาให้เห็นบุคคลที่อายุราวๆ50-60ปีได้

 "ไงเจ้าหนุ่มน้อย โดนจับมาที่นี้เพราะเหตุใด"ชายแก่หัวล้านทีเหลือเส้นผมเพียงข้างๆเท่านั้นพูดขึ้น

 "ก็อย่างที่ท่านเห็น ข้าโดนจับมาที่นี้เพราะเข้าไปแย่งคู่เต็นรำของเจ้าชายลาร์เทน"

 "เจ้าชายลาร์เทน"ชายแก่พูดทวนเหมือนรู้จักดี

 "ท่านรู้จักหรือ"

 "ใช่ข้ารู้จักดี แต่มันนานมาแล้ว"ชายแก่เงียบไป

 "แล้วท่านอยู่มากี่ปีแล้ว"

 "9ปีเศษ"ชายแก่ตอบแบบไม่สนใจ

 "9ปี นานพอดู แล้วท่านละโดนจับเพราะเหตุใด"ลาร์คถามขึ้น

 "เพราะเหตุใดนะหรอ เมื่อ15ปีก่อนหน้านี้ข้าเป็นบาทหลวงในเมืองเล็กทางใต้ และพวกขุนนางจากเมืองหลวงและ
ทหารเข้ามาเก็บภาษี พวกข้ามีหรือจะมีเงินมากพอจะจ่ายจึงถูกทหารของเผาบ้านและฆ่าลูกเมียข้า ข้าหนีรอดมาได้จึงเป็น
โจรสลัดกลุ่มนึงที่ปร้นเรือของขุนนางมากมาย และเมื่อ10ปีข้าถูกจับ และถูกนำตัวมาที่แห่งนี้"

 "แล้วท่านอยู่มาได้ไงถึง6ปี"ลาร์คถามพลางมองไปรอบๆ

 "ข้าติดสินบนเล็กน้อยจากเงินทองทีปร้นมา"

 "นี้เข้ากลับไปห้องก่อนนี้จะได้เวลาอาหารเที่ยงแล้ว"ชายแก่กลับไปยังรูทีขุดผ่านพื้นใต้กำแพง

 "นี้ข้าชื่อลาร์ค แล้วท่านละ"

 "ลูเทอร์"

 อาหารส่งจานมา เสียงที่ดังหน้าประตู รอดช่องเล็กๆที่พอจะให้เอาจานออกไปรับอาหารได้

 "นี้เจ้าได้เนื้อบ้างมั้ย"ลูเทอร์ถาม

 "ได้แต่น้ำกับผัก"ลาร์คตอบด้วยหน้าที่ยังคงจ้องมองอาหารหรือจะเรียกเป็นเศษอาหารจะเหมาะกว่า

 "นี้เจ้าสนใจขอเสนอของข้ามั้ย"ลูเทอร์พูดเสียงเบาๆผ่านรูใต้เตียงของลาร์ค

 "ขอเสนอใด"ลาร์คตอบด้วยน้ำเสียงเดียวกัน

 "ข้าจะให้อาหารเนื้อเน่าและกับการขุดออกไปจากที่นี้เจ้าสนใจมั้ย"ชายแก่ยืนข้อเสนอที่ใครได้ฟังก็ตอบรับแน่นอน

 "แน่นอนท่านลูเทอร์"

 "นั้นเริ่มจากวันนี้เลย"ชายแก่ส่งข้าวผ่านรูมาเปลี่ยนกัยลาร์ค

 "นี้ท่านเราจะขุดกันตอนไหน"

 "หลังจากที่พวกทหารหลับ"

 "แล้วเวลาทีเหลือท่านจะทำอะไร"

 "อ่านนิยายและบทกวี"

 "ท่านเป็นหนังสือหรือ"ลาร์คถามด้วยน้ำเสียงสนใจ

 "ข้าเป็นบาทหลวงจะไม่รู้หนังสือได้ยังไง"ชายแก่ตอบ

 "สอนข้าได้ไหม"

 "ได้แต่เจ้าต้องขุดให้ได้1ฟุตเป็นอย่างน้อยด้วยช้อน"

 "ช้อน!"ลาร์คมองไปที่ช้อนของตนเองที่ใหญ่กว่านิ้วโป้งแค่ไม่เท่าไร

 "เจ้าว่างไง"ชายแก่รอฟังคำตอบ

 "ก็ได้"

 "นั้นเจ้ารอดมาห้องข้า"

 ในห้องของลูเทอร์เต็มไปด้วยหนังสือเก่าๆ และตามผนังมีรอยขีดเขียนเต็มไปหมด

 "โห ท่านเป็นทั้งเรื่องคำนวนด้วยหรือ"

 "ใช่ข้าเกิดในบ้านที่พอมีฐานะแต่ด้วยพี่น้องที่มากมายข้าเลยเข้าบวชเป็นบาทหลาง"ชายแก่พูดขึ้น

 "แล้วท่านจะสอนอะไรในวันนี้"ลาร์คถามขึ้นพรองมองไปยังหนังสือเก่าๆ

 "วันนี้ให้เจ้ารู้เรื่องของภาษาก่อนน่าจะดี"ชายแก่พูดและมองหาแท่งดำๆที่ใช้เขียนได้

 ลาร์คเรียนไปจนเข้าสู้ช่วงเย็น กลับไปยังห้องก่อนหน้าผู้คุมจะเอาอาหารมาให้เล็กน้อยและในช่วงกลางดึก
การขุดก็เริ่มขึ้น