หน้ากากราชันย์ผู้ไร้เสียง

ลำดับตอนที่ #1 : ต้นกำเกินปัญหา ท่ามกลางเทศกาลฤดูใบไม้ผลิ

หญิงสาวในชุดผู้สูงศักย์พร้อมเด็กน้อยวัยไม่ถึงปี ที่หลับอย่างสบายในอ้อมอกแม่ แต่หน้าหญิงสาวนั้นบ่งบอก
ความเศร้าทีมีต่อเด็กน้อย ในแววตาให้ความรู้สึกอบอุ่นที่มอบให้เด็กน้อยในอ้อมกอด

 "ถึงเวลาแล้วสินะ!"หญิงสาวพูดขึ้นมา

"ท่านรีเซีย ทุกอย่างเตรียมพร้อมแล้ว"เสียงชายผู้หนึ่งที่เปิดประตูเข้ามา
 
 "แต่  ข้ายังไม่พร้อม"แววตาหญิงสาวจับจองทีเด็กน้อย แต่ไม่มีทีท่าจะหันไปสนทนากับชายที่เข้ามา

 ชายผู้รออยู่ตัดสินใจเดินเข้ามาหาหญิงสาวกับลูกน้อยและปลอบ "ข้าก็ยังมิพร้อมแต่มันเลียงมันไม่ได้ กบฏเข้ามาใน
วังหลวงแล้วท่านเทอร์เรีย"ทั้ง2เดินออกไปพร้อมลูกน้อย มุ่งตรงไปยังแม่นมและองค์รัก

 "ลาก่อนลูกน้อยของข้า เจ้าต้องกลับมาพร้อมความสามารถและเข้มแข็ง"หญิงสาวผู้เป็นแม่กล่าวว่า

 หญิงสาวผู้เป็นแม่ได้แต่ยิ้มมองชายหญิงอุ้มลูกของเธอออกไปนอกเมืองพร้อมกับรถม้าเก่าๆ

 "ลาก่อนลูกรักของแม่"เสียงพูดที่เบาพร้อมน้ำตาที่ไหลลงมาเป็นสายพร้อมเสียงของทหารที่บุกเข้ามาทางประตูเมืองเกิดศึกนองเลือดล้มล้างราชวงค์ครั้งใหญ่

 19 ปี ผ่านไป

 "ลาร์ค !"เสียงเรียกจากหญิงวัยชรา
 
 "..."ไม่มีเสียงตอบ

 "ตื่นได้แล้ว นี้สายมากแล้วนะ"หญิงวัยชราตะโกนเสียงอีกระลอก

 "ฮะแม่ ตื่นเดียวนี้แหละ"ลาร์คชายหนุ่มผมสีทองสว่างสะท้อนรับกับแสงแดดอ่อนๆที่ทอแสงลงมาต้อนรับกับฤดูใบไม้ผลิของวันใหม่ ดวงตาคู่งามที่ราวกับอาทิตย์ยามรุ่งอรุณ ลุกขึ้นนั่งยืดเส้นยืดสายแล้วเดินไปหาแม่

 "นี้อาหารเช้า"พร้อมส่งจากข้าวที่เหมือนอาหารเหลวสีเหลืองและแซมด้วยสีเขียวๆทีน๊าจะเป็นผัก

 "แม่ไม่มีอย่างอื่นแล้วหรอ กินแบบนี้มาหลายอาทิตย์แล้วนะ"สีหน้าเด็กหนุ่มบึ้งตรึง กับอาหารที่กินมาตลอดหน้าหนาว

 "มีอะไรก็กินไปเถอะเงินเรามีไม่มากพอที่จะซื้อของที่ดีกว่านี้แล้วนะลูก"เสียงแม่ตอบกลับ

 ลาร์คจำใจตักอาหารเข้าปากไปทีละคำๆจนหมด แล้วดื่มนมตาม"แม่ครับผมไปข้างนอกนะ เย็นๆจะกลับ"ตะโกนบอกแม่ก่อนเดินออกไปนอกบ้าน

 ระหว่างการเดินเข้าเมืองลาร์คพบกับขบวนรถม้าของคณะละครสัตว์ ขบวนที่ทอดยาวไปสู่ตัวเมืองพรอนเทียร์ร่าลาร์ควิ่งตรงไปยังคนขี่ม้าที่ดูน๊าจะเป็นเจ้าของขบวน "นี้ๆ คุณจะเป็นการแสดงที่เมืองนี้หรอ"สายตาจับต้องคนขี่ม้าเพื่อรอคำตอบ

 "ใช่แล้วเราจะมาเปิดการแสดงทีนี้ 3วัน"ชายขี่ม้าตอบพร้อมถอดหมวกก้มให้ลาร์คเล็กน้อย

 "แล้วจะเริ่มแสดงเมื่อไหร?"ลาร์คถามพร้อมมองหน้าไปทางดวงอาทิตย์

 "ช่วงค่ำของวันนี้และวันพรุ่ง"ชายขี่ม้าตอบพร้อมขวบม้าเข้าขบวนสั่งการต่อ

 "ขอบคุณท่านมาก"ลาร์คก้มหัวให้เล็กน้อย

 ลาร์ควิ่งตรงเข้าเมืองไปพร้อมกับขบวนรถม้าของคณะละครสัตว์ จนผ่านเข้าเขตประตูเมืองที่มีคนเดินไปมามากมายตามด้วยเสียงผู้คน ทีสนุกสนานกลับเทศกาลประจำเมือง

 ภายในเมืองทีเต็มไปด้วยผู้คนและร้านค้ามากมาย ลาร์คเดินเล่นอย่างสนุกสนานไปกับ เทศกาลต้อนรับฤดูใบไม้ร่วง ลาร์คเดินอยู่จนเข้าช่วงเย็น และพบกับขบวนรถม้าที่มาจากเมืองหลวง ชาวบ้านต่างแตกตื่นกลับการมาเปิดงานของ เจ้าชาย
ลาร์เทน เดอะรอยด์ เดอะปรินซ์ อ๊อฟกาเซรีย์

 การเปิดงานของเจ้าชายเต็มไปด้วยกองทหารสวมชุดเกาะสีเงินวาวเรียงแถวตรงหน้า เวทีที่จัดตรงบริเวณบันไดปราสาทที่เจ้าครองเมืองออกมารอการต้อนรับกับภรรยาและลูกสาววัยเดียวไกลเคียงกับลาร์ค และเมื่อเจ้าชาย ลาร์เทนออกมา
จากรถม้า ลาร์คผู้ซึ่งไม่ได้สนใจอะไร เพียงแต่จ้องตาลูกสาวเจ้าของเมือง หญิงสาวผมดำในชุดขาว ใบหน้างามราวนางฟ้า ผิวนางขาวนวลรับแสงจันทร์ ริมฝีปากแดงราวกลีบกุหลาบ ลาร์คมองนางจนมิอาจรู้เลยว่าเวลาผ่านไปยาวนานเพียงใด
จนเมื่อเจ้าชายลาร์เทนพูดเปิดงานจบก็ เปิดงานด้วยการขอลูกเจ้าเมืองเต้นรำ ลาร์คได้เพียงยืนมองนางเต้นรำเท่านั้น
 
 "นี้ๆดูสิ เทอร์เรียลูกเจ้าของเมืองเหมาะสมกับเจ้าชายดีเนอะ"หญิงผมทองคนนึงพูดขึ้น

 "ไม่หรอกดูข้าสิสวยกว่านางสะอีกทั้งหน้าจะและเนื้ออกเนื้อใน เข้ากับเจ้าชายลาร์เทนมากนัก"ผู้หญิงผมสีน้ำตาลอ่อนอีกคนพูดประชดประชัน

 "ดูเจ้าชายสิทั้งสูงทั้งหล่อ ผมก็สีทองประกายแววตาสีทองเข้ากับผมและรูปหน้า"ผู้หญิงผมทองพูดจบ ทั้ง2ก็ทำตาเคลิ้มไปกับความคิด

 แต่หารู้ไมว่าผู้รับฟังมิมองตามหญิงทั้ง2คนเลย ได้แต่จับจ้องมองแต่คู่เต้นรำของเจ้าชาย เมื่อเพลงจบลาร์คเดินตรง
เข้าไปหานางโดยมิสนใจเจ้าชาย  ลาร์คเดินตรงมาหยุดที่หน้าเทอร์เรีย ก้มหัวน้อยๆแล้วกล้าว

 "พอจะเป็นเกียรติ ให้ข้าทำความรู้จักท่านได้หรือไม"แต่ไม่ทันที่ลาร์จะแนะนำตัวก็ถูกพูดแทรกขึ้น

 "เจ้าเป็นใครบังอาจมาขัดขว้างการเต้นรำของข้า"เจ้าชายลาค์เทนประกาศก้อง

 เมื่อลาร์คหันไปพบกับเจ้าชายลาค์เทน

 "นี้มัน/นี้มัน"ลาร์คและลาค์เทนพูดพร้อมกัน ทั้ง2ต่างยืนมองหน้ากันไม่มีใครพูด อะไรต่อ เพราะเมื่อหน้าตารูปร่าง แม้กระทั้งเสียงยังเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน บริเวณโดยรอบต่างพากันแตกตื่นเดินหนีออกจาก และรวมทั้งเทอร์เรียถูกนำตัวออกไปและมีทหารนับ10แทนที่ โดยลาร์คไม่ทันสังเกตุรอบ ข้าง

 "ทหารจับมันไว้"เสียงเสนาบดีวาเซ็นดังขึ้น ทหารก็ล้อมวงและจับด้วยโซ่ตรวน

 "นี้มันเกิดไรขึ้น"เจ้าชายลาค์เทน พูดขึ้นพร้อมหันไปทางเสนาบดีวาเซ็นทียืนทำหน้าประหลาดใจไม่แพ้กัน

 "หม่อมฉันพอทราบพะยะคะ"เสนาบดีวาเซ็นกล่าว

 "ดี นั้นบอกข้ามาเลยไว้ว่าเจ้านี้เป็นใคร รูปร่าง หน้าตามิผิดไปจากข้า"เจ้าชายลาค์เทนเดินวนสำรวจลาร์ค

 "เรื่องนี้ไปคุยกันในห้องพักเถอะพะยะคะ"เสนาบดีโค้งตัวและทำมือไปทางตัวปราสาท

 "ก็ดี นั้นพาตัวชายผู้นี้ไปขังสะ"เจ้าชายลาค์เทนสั่งและออกเดินไปยังตัวปราสาท

 เมื่อมาถึงในห้องบรรถม เจ้าชายลาค์เทน นั่งลงทีเก้าอี้ทำสีหน้าคิดหนัก

 "มันเป็นใครหรือวาเซ็น"เมื่อนั่งคิดได้ไม่นาน

 "มันคือบุตรชายฝาแฝดของเจ้าชายพะยะคะ"เสนาบดีตอบอย่างรวดเร็ว

 "บังอาจข้า ฝาแฝด เจ้าเอาเรื่องนี้มาล้อเล่นกับข้าได้อย่างไร มิกลัวหัวเจ้าจะหลุดหรือ"เจ้าชายลาค์เทนจองไปยัง
เสนาบดีวาเซ็น

 "หามิได้ ข้าเพียงไม่ได้บอกท่านเพราะนึกว่าบุตรชายอีกองค์ตายไปแล้ว เมื่อกาลก่อนเสด็จพ่อท่านสินพระชนด์ข้าจึงเข้าไปช่วยท่านเพราะในเมืองเกิดกบฏ ข้านึงว่าบุตรชายฝาแฝดท่านเสียแล้วเพราะภายในวังเกิดการฆ่าฟันกันมากมายเพื่อ
แย่งกันเป็นใหญ่"เสนาบดีกล่าว

 "แล้วนี้จะทำอย่างไรกับมันดี"

 "ข้าว่าท่านควรจะจำจัดทิ้งสะเพราะถ้าบุตรแฝดท่านรู้ความจริงอาจคิดชิงบันลังค์"เสนบดีวาเซ็นให้ขอเสนอ

 "ข้าเห็นด้วย แต่นั้นยังไงก็พี่น้องข้านะท่านนะวาเซ็น"

 "อย่างนั้นส่งมันไปเกาะโทร์เวียร์ของนักโทษที่ตัดขาดจาดโลกภายนอกและไม่มีผู้ใดกลับมาได้ พะยะคะ"

 "ดีนั้นทำตามที่ท่านบอก"เจ้าชายลุกขึ้นเดินไปทีเตียง

 "ข้าจะทำให้เรียบร้อยพะยะคะ ข้าขอทูลลา"เสนาบดิก้าวเดินออกจากห้องไป

 ทิ้งให้เจ้าชายลาร์เทนหลับไหลไปกับสิ่งแปลกใหม่ที่เข้ามาในชีวิต