คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : -๑'- ความรักกับความซวย -'๑-
เปิดเทอมภาคเรียนที่ 1 แล้ว การมาโรงเรียนสำหรับบางคนแล้วคือนรกชัดๆ แต่สำหรับฉันมันคือความสุข เพราะฉันจะได้เจอกับพี่ทีน แฟนของฉันค่ะ เขาเป็นนักเรียนดีเด่นและนักกีฬายอดเยี่ยม แฟนฉันเก่งใช่ไหมล่ะ และแน่นอนเขาเป็นหนุ่มป็อปประจำโรงเรียน เราไม่เจอกันเลยในระหว่างปิดเทอม ได้แต่ติดต่อทางโทรศัพท์ เขาจะรู้ไหมนะว่าฉันคิดถึงเขาที่สุดเลย
“ดีจ๊ะ น้องเขม ไม่เจอกันนานเลยนะ”
“อ้าว! พี่ฝุ่น สบายดีหรอค่ะ”
พี่ฝุ่น รุ่นพี่ของฉัน ซึ่งเรียนอยู่ห้องเดียวกับพี่ทีน ฉันว่าพี่ฝุ่นเป็นที่คนน่ารักมาก ผมสีดำของเธอเป็นล่อนเข้ากับใบหน้าที่ขาวผ่อง เธอดูเป็นเด็กเรียนที่ระเบียบจัด แต่ใจดีกับน้องๆ เสมอ
“สบายดีจ๊ะ เขมล่ะ”
“เช่นกันค่ะ”
“แล้วไม่มาพร้อมทีนเค้าหรอ”
“อ๋อ วันนี้พี่ทีนเขาจะมาช้าหน่อยค่ะ งั้นเขมขอตัวนะค่ะ”
“จ๊ะ แล้วเจอกันนะ”
ฉันมุ่งหน้าไปสู่ห้องเรียนใหม่ของฉัน เอมจะมายังนะ ฉันมีเรื่องจะเล่าให้เธอฟังเต็มไปหมดเลย
“ดีจ้า ยัยเขม” เอม เพื่อนซี้ของฉันวิ่งรี้มาแต่ไกล
“ดีจ้า คิดถึงแกอ่ะ”
“ฉันก็เหมือนกันแหละ แล้วพี่ทีนแก เป็นไงบ้าง”
“ก็เรื่อยๆ อ่ะ ฉันยังไม่เจอพี่เค้าเลย ตอนกลางวันก็คงเจอล่ะ”
“อื้ม นั่นสิเนอะ”
แล้วภาคเช้าของการเรียนก็เริ่มขึ้น มันช่างเป็นอะไรที่น่าเบื่อเสียนี่กระไร ทำไมเวลามันผ่านไปช้าอย่างนี้นะ
“เฮ้ยๆ เขมๆ”
“หะห่ะ”
“นั่นพี่ทีนแกเดินกับพี่ฝุ่นนี้” เอมชี้ออกนอกหน้าต่างอย่างบ้าคลั่ง
ฉันชะโงกหน้ามองตามมือของเอม ก็พบพี่ทีนเดินกับพี่ฝุ่นตามที่เอมว่าจริง
“ก็ไม่เห็นจะแปลกอะไร พี่เค้าเป็นเพื่อนกันนี่”
“ระวังไว้หน่อยล่ะกัน พี่ฝุ่นเค้าไม่ใช่ไม่น่ารักนะ”
คำพูดของเอมทำให้ใจฉันหวั่นๆ ดูๆ ไปพี่เค้าก็เหมาะสมกันดีนะ พี่ทีนก็หล่อ ส่วนพี่ฝุ่นก็สวย แต่เราต้องเชื่อใจพี่ทีนสิ ‘คนรักกันก็ต้องเชื่อใจกัน’
“เขม”
“....”
“เฮ้ย ! เขม”
“ห่ะ!”
“เป็นไรอ่ะ ฉันเห็นแกมองออกไปนอกหน้าต่างนานแล้วนะ”
“ป่ะ เปล่า เปล่า”
“ไม่เป็นอะไรแน่นะ หน้าซีดๆ”
“อะอืม ไม่เป็นไรหรอก”
“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว งั้นไปกินข้าวกันดีกว่า เพื่อนไปกันจนหมดห้องแล้ว”
“อืม ไปสิ”
โรงอาหารในคาบพักกลางวันแสนจะวุ่นวาย แต่คงไม่วุ่นวายเท่าใจของฉัน ฉันพยายามคิดว่าพี่ทีนกับพี่ฝุ่นเป็นแค่เพื่อนกัน แต่คำพูดของเอมทำให้ฉันวิตก พวกพี่เค้าคงไม่ทำให้ฉันเสียใจหรอก ขอให้เป็นอย่างนั้นล่ะกัน
“อุ๊ย!” แก้มของฉันสัมผัสกับสิ่งๆ หนึ่งที่เย็นจับใจ
“ว่าไง ยัยตัวแสบ” พี่ทีนนั่นเอง เอาแป็ปซี่โดนแก้มฉัน
“แกล้งเค้าอีกแล้วนะ พี่ทีน” ฉันงอนนิดๆ
“อ้าว ก็พี่เห็นยัยตัวแสบคนนึง นั่งเหม่อเหมือนลูกชุบเลย”
“พี่ทีนอ่ะ เค้าไม่ใช่ไอ้ชุบบ้านพี่ทีนนะ”
เข้าใจใช่ไหมล่ะ ลูกชุบ = สุนัขบ้านพี่ทีน
“อ่ะ แป็ปซี่ พี่ซื้อมาให้”
แฟนฉันน่ารักใช่ใหมล่ะ หุหุ
“ชุบ เอ๊ย เขมเป็นไรป่าว หน้าซีดๆ พี่เป็นห่วงนะเนี่ย”
“ห่วงอะไรค่ะ ยังว่าเค้าเป็นไอ้ชุบอีก”
“ฮาๆ พี่ล้อเล่นๆ รักดอกจึงหยอกเล่น เคยได้ยินไหม”
“เคยค่ะ” ไอ้เคยก็เคยอยู่หรอก แต่มาเล่นแบบนี้ทำเอาฉันหน้าแดงเลย
“งั้นพี่ไปนะ เดี๋ยวต้องรีบไปช่วยอาจารย์ป้าทำใบงาน”
“ค่ะ แล้วเจอกันนะ”
“อื้ม ที่เดิมนะ พี่อาจไปช้าหน่อย รอด้วยนะจ๊ะ ลูกชุบน้อย”
“พี่ทีนบ้า!”
“ฮาๆ พี่ล้อเล่น ดูแลตัวเองหน่อยนะเขม พี่ไปล่ะ”
“เจ้าค่ะ!”
ฉันนั่งมองหลังพี่ทีนจนลับตาไป ฉันคงคิดมากไปเองจริงๆ ฉันรักพี่นะค่ะ..พี่ทีน
“อ่าวๆ มองกันเข้าไป มองจนน้ำหวานจะตกผลึก”
“ไม่ต้องล้อเลยนะ เอม หายไปไหนมา ฉันรอตั้งนาน”
“แน่ใจหรอ ว่ารอฉัน”
“เออ แน่ใจหน่า”
“อ่ะๆ ฉันจะเชื่อน้า ยัยลูกชุบน้อย”
“ยัยเอม! แอบฟังด้วยหรอ” ฉันเขินชะมัด
“ป่าวๆ ได้ยินเอง หุหุ”
“เพื่อนนะเพื่อน”
เวลาที่ฉันตั้งตาคอยก็มาถึง นั่นคือ เวลาเลิกเรียน ฉันเดินไปรอพี่ทีนที่โต๊ะม้าหินอ่อนใต้ต้นจามจุรี มันเป็นที่ที่ฉันอยู่แล้วสบายใจที่สุด เพราะฉันมีทั้งร่มเงาของต้นไม้ และความรักที่แสนอบอุ่นของพี่ทีน ระหว่างที่รอพี่ทีนก็มีอะไรไม่รู้มากระทบหัวฉันอย่างแรง มึนค๊าฟมึน!
“เฮ้ๆ เธอ ฉันขอโทษ”
เด็กชายที่ท่าทางจะรุ่นราวคราวเดียวกับฉัน แต่สูงกว่าฉันมากเลยล่ะ เค้าวิ่งมาเก็บลูกฟุตบอลตัวการที่ทำให้ฉันเจ็บ และขอโทษโดยไม่มองหน้าฉันแม้แต่น้อย
“นี่! ถ้านายไม่เต็มใจจะขอโทษ ก็ไม่ต้องหรอกนะ ฉันลำบากใจที่จะรับ”
“อะไรนักหนาเนี่ย”
เค้ารำพึงเบาๆ แต่ฉันดันได้ยิน
“อะไรนะ แน่จริงพูดให้ได้ยินสิ”
เค้าเงยหน้ามาประจันกับฉัน ผมที่ยุ่งกระเซอะกระเซิงเพราะผ่านการเล่นกีฬามา แต่ก็ไม่ได้บดบังดวงตาคู่สวย โครงหน้าอย่างกับปั้น ผิวขาวละเอียด สรุปว่าหล่อมาก อาจจะหล่อกว่าพี่ทีนเลยด้วยซ้ำ
“ฉันบอกว่า อะไรนักหนา ได้ยินไหม ยัยบ๊อง”
“ยัยบ๊อง! ใครเป็นยัยบ๊อง ฉันชื่อเขมย่ะ”
“เธอจะชื่ออะไรก็เรื่องของเธอ เอาเป็นว่าฉันขอโทษล่ะกัน หายกันนะ บาย”
แล้วเค้าก็วิ่งกลับไปที่กลางสนามฟุตบอลของโรงเรียน ผู้ชายอะไร พูดเองเออเองหมดเลย แต่เค้าก็ดูน่ารักและขี้เล่นเวลาอยู่กับเพื่อนในสนามนะ กรรม! ฉันเผลอชมนายไปได้ไงเนี่ย
“เขม”
“ค่ะ? อ่าว พี่ทีน”
“อื้ม มองอะไรอยู่น่ะ หนุ่มๆ ในสนามหรอ” พี่ทีนทำท่างอนๆ
“ไม่ได้มองซะหน่อย เค้ามองพี่ทีนคนเดียวนะ”
“จ้าๆ พี่ก็ไม่ว่าอะไรหรอก ถ้าเขมจะมอง...เผื่อไว้ก็ไม่เสียหายอะไรนะ”
“อะไรค่ะ เผื่อไว้ เค้าไม่เข้าใจ”
“ป่าว ไม่มีอะไรหรอก พี่ว่าเย็นแล้ว กลับบ้านกันเถอะ”
“ค่ะ”
ฉันเดินเคียงข้างกับพี่ทีนเพื่อกลับบ้าน พี่ทีนมักจะจับมือฉันไว้เสมอ วันนี้ก็เช่นกัน ฉันไม่รู้ว่ามือคู่นี้ของพี่ทีนจะอยู่จับมือฉันตลอดไปไหม หรือจะมีเหตุการณ์ใดทำให้มันไม่สามารถจับมือฉันต่อไปได้ แต่ฉันสัญญาว่าฉันจะรักษามันให้ดีที่สุด..เท่าที่ฉันจะทำได้
ความคิดเห็น