สุริยัน จันทรา ดารา

ลำดับตอนที่ #3 : การสูญเสีย2 (100%)

Chapter 3

งานศพถูกจัดขึ้นในอีกหนึ่งอาทิตย์ต่อมา สุสานนั้นอยู่ไม่ไกลจากโรงแรมเท่าใดนักแต่ก็ถือว่า

ไกลพอดูสำหรับการเดินเท้า แต่ที่นี่ก็เป็นที่ดินของคุณปู่ที่ได้รับตกทอดมาเช่นกัน สุสานของ

บรรพบุรุษเกือบทุกรุ่นถูกฝังไว้ที่นี่ตามประเพณีโบราณ หลุมศพของคุณปู่ถูกฝังไว้ข้างๆกับภรรยาตาม

พินัยกรรมราวกับจะสื่อว่า แม้ตัวตายก็ขออยู่เคียงข้างตลอดไป... ความรักที่คุณปู่มีต่อภรรยานั้นเป็น

ความรักอันลึกซึ้งที่หาได้ยากยิ่งในปัจจุปัน...

“อึก อึก โฮ....” เสียงร้องไห้ของเด็กสองคนดังระงมไปทั่วบริเวณจัดงานศพ หิมะแรกที่เย็นเยียบพัด

โปรยปรายลงมาราวกับจะตอกย้ำความเศร้าเสียใจของพวกเธอ

"นี่จะร้องไห้คร่ำครวญอีกนานไหม น่ารำคาญจริงๆ!” อาหญิงที่มีศักดิ์เป็นลูกคนแรกของคุณปู่พูดอย่าง

รำคาญเต็มที่

"ใช่ๆ มาทำเป็นสะอึกสะอื้นหวังจะให้คนสงสารล่ะสิ ทำเป็นมารยาไปเถอะ ฉันไม่สงสารพวกแกหรอก

นะเด็กที่ไหนก็ไม่รู้ คุณพ่อนะคุณพ่ออยู่ดีไม่ว่าดีเก็บเด็กมาเลี้ยงทำไมก็ไม่รู้ ใช่ไหม" คุณอาสองพูด

เสริมขึ้นอย่างอดไม่ได้ แล้วก็หันหน้าไปหาน้องอีกคนที่เป็นผู้ชายซึ่งก้มหน้าอยู่ทางข้างๆหลุมศพ เป็น

เชิงขอความเห็น

"อืม...หนาวแล้วกลับกันเถอะ"เขาพูดเบาๆแบบขอไปทีเหมือนไม่อยากยุ่ง แล้วเดินเลี่ยงออกไป

"นี่ แล้วอย่าตามมานะ" อาหญิงคนที่สองพูด ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งรำคาญจริงอยู่ว่าเด็กไม่ได้ทำอะไร แต่ใคร

จะรู้ในอนาคตมันอาจแว้งกัดเราก็ได้ เราต้องระวังตัวเข้าไว้ สมัยนี้น่ะไว้ใจใครไม่ได้หรอก...แค่เด็กก็ไว้

ใจไม่ได้...

"แล้วแกก็จำไว้ด้วยนะว่าที่โรงแรมนั่นจะไม่ต้อนรับแกในฐานะหลานของคุณพ่ออีกต่อไป ถ้าแกอยาก

อยู่ต่อก็ต้องทำงานเหมือนคนรับใช้ทั่วๆไป เข้าใจใช่ไหม" ลูกคนแรกหันกลับมาพูดทิ้งท้ายก่อนเดิน

ออกไปพร้อมกับลูกคนที่สอง

ไอโอลีและเฟนเดลเลีย ยืนอยู่ท่ามกลางหิมะด้วยความรู้สึกที่ปนเปอย่างบอกไม่ถูก เสียใจ... เหงา...

โกรธ...อ้างว้าง...ตอนนี้พวกเธอนั้นรู้สึกได้ถึงความว่างเปล่าที่เกิดขึ้นในใจ ทุกอย่างมันว่างเปล่าไป

หมด ภาพของหลุมศพคุณปู่ที่เธอเคารพรักสะท้อนอยู่ในดวงตาของพวกเธอตลอดเวลา ลมหนาวพัด

กระหน่ำราวกับกำลังกรีดร้อง แม้พวกเธอจะจับมือกันอยู่แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น มันทำให้รู้แต่เพียง

ว่ายังมีอีกคนอยู่ข้างๆเท่านั้น...

ในเมื่อคนสำคัญ...ที่เปรียบประดุจดั่งเสาหลักของชีวิตได้จากพวกเราไปแล้วอย่างไม่อาจทวงคืนกลับ

มา แล้วพวกเราจะทำยังไงต่อไปดี? ใช้ชีวิตต่อไปยังไง? ใครที่จะคอยสอน คอยชี้ถูกผิด?คอยไต่

ถาม? ใครที่จะคอยดูแลตอนพวกเราไม่สบาย? ใครที่จะคอยห่วงใยพวกเรา? ใคร...ที่จะคอยเล่านิทาน

เรื่องเดิมๆด้วยเสียงอันอบอุ่นก่อนนอน?

น้ำตาที่ไหลรินออกมาเป็นสายได้แห้งเหือดไปจนหมด ไม่มีใครรู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน

 "นี่กลับบ้านกันเถอะ"  แล้วเฟนเดลเลียก็พูดขึ้นมาด้วยเสียงที่แหบแห้ง

-ถ้าปู่ไม่อยู่แล้วหลานต้องดูแลตัวเองนะ ในโลกนี้ยังมีเรื่องราวมากมายให้เรียนรู้ อย่าจมกับอดีต ปู่เชื่อ

ว่าหลานต้องทำได้- เธอนึกถึงคำพูดที่คุณปู่เคยพูด ตอนนั้นเธอไม่เข้าใจแต่ตอนนี้เธอรู้แล้ว เธอต้อง

ผ่านมันไปได้ ผ่านช่วงเวลาแสนเศร้านี้ไปพร้อมๆกับเฟนเดลเลีย

          พื้นหิมะที่เริ่มหนา ต้นไม้ทั้งสองข้างทางต่างก็ไร้ซึ่งใบไม้ หิมะที่ตกลงมาเริ่มเกาะตัวตามกิ่งไม้

หญ้าสีเขียวตามข้างทางโผล่ออกมาให้เห็นเล็กน้อย ทางเดินปูด้วยหินหยาบๆที่ทอดยาวออกไป  ไม่มี

แม้เสียงนกร้อง ทุกอย่างเงียบงัน เหลือเพียงแต่เสียงฝีเท้าสองเสียงที่เดินย่ำไปตามทางอย่างช้าๆ

 

"โอ๊ยตายแล้ว!! นั่นคุณไอโอลีกับคุณเฟนเดลเลียนี่นา" พนักงานต้อนรับร้องขึ้นเมื่อเห็นเด็กทั้งสอง

เดินเข้ามาในโรงแรม 

บรรยากาศอุ่นๆภายในโรงแรมทำให้เธอสองคนรู้สึกดีขึ้นมาก กลิ่นเก่าๆที่คุ้นเคยทำให้นึกถึงคุณปู่

อย่างช่วยไม่ได้ กลิ่นขนมปังอ่อนๆและกลิ่นไม้หอม ถึงจะมีแสงสว่างแต่มันกลับทำให้พวกเธอรู้สึกง่วง

นอน ร่างกายที่ชาด้วยความหนาวเริ่มมีความรู้สึกขึ้นมาเล็กน้อย

พนักงานรีบนำผ้าห่มหนาๆไปห่อตัวเด็กทั้งสองพร้อมตะโกนร้องให้คนในโรงแรมมาช่วยกัน  ตอนนั้นก็

เป็นเวลาดึกพอสมควรแล้วคนที่ลงมาจึงมีไม่มาก มีเพียงพี่เลี้ยงของพวกเธอที่ชื่อคาเรนกับเด็กยก

กระเป๋าอีก 2-3 คนเท่านั้น พอพี่เลี้ยงพบพวกเธอเข้าก็ถึงกับร้องไห้ด้วยความสงสารแล้วก็พยายามทำ

ตัวของพวกเธอให้อุ่นที่สุด

 รอยหิมะกัดปรากฏให้เห็นทั่วไปหมด ขณะที่พี่เลี้ยงกำลังพาไอโอลีและเฟนเดลเลียขึ้นห้อง 

คุณอาคนแรกและคนที่สองก็ลงมาดูว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เมื่อทั้งสองเห็นไอโอลีกับเฟนเดลเลียแล้วก็

ตรงเข้ามาแกะมือของพี่เลี้ยงออกจากเด็กทันที

"นี่แกทำอะไรน่ะหา ไม่รู้รึไงว่าตอนนี้มันเป็นแค่คนรับใช้เท่านั้น นังพี่เลี้ยงนี่อยากโดนไล่ออกรึไง

หา"หนึ่งในนั้นก็ว่าไม่ยั้งพี่เลี้ยงมองพวกเธออย่างโกรธแค้นแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ 

"ทนไม่ไหวแล้วนะ.."เสียงเบาๆดังมาจากปากของไอโอลี เธอเบื่อคนพวกนี้เต็มทนแล้ว

"ว่าไงนะ เดี๋ยวเถ... "อาคนแรกพูดยังไม่ทันจบประโยคก็มีเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นทำให้พูดไม่

ออกเสียก่อน

     ด้วยความที่เป็นเด็กไอโอลียังคงมีอารมณ์ที่ไม่คงที่อยู่มาก แม้ว่าความจริงเป็นคนใจเย็นแต่พอมี

เรื่องหลายๆอย่างเข้า เธอก็ย่อมจะทนไม่ไหว ไอโอลีเงยหน้าขึ้นและสบตากับอาหญิงคนแรก ตาสี

เขียวมรกตเรืองวาบด้วยความโกรธ จิตสังหารถูกปลดปล่อยออกมาอย่างไม่รู้ตัว บรรยากาศกดดันที่

แผ่ออกมานั้นทำให้คุณอาไม่สามารถที่จะทรงตัวได้ไหวเธอทรุดฮวบลงไปนั่งกับพื้นทันที แต่สายตา

ยังคงจับจ้องอยู่ที่นัยน์ตาสีมรกตราวกับถูกตรึงไว้ ทรงพลัง... ทรงอำนาจ... ราวกับไม่ใช่มนุษย์...

หมับ! แขนของไอโอลีที่กำลังโกรธอย่างมากโดนมือเล็กๆอีกมือจับไว้ ความเย็นจากมือนั้นทำให้เธอ

ได้สติแล้วหันกลับไปมอง ตาสีม่วงอ่อนนั้นมองเธอราวกับปลอบประโลม “ใจเย็นๆ ไอล์” เสียงของ

เฟนเดลเลียดังขึ้นเตือนสติที่กำลังขาดหายด้วยโทสะ

คิ้วเล็กๆขมวดเข้าหากันก่อนจะคลายออก เสียงถอนหายใจยาวๆดังออก เกือบไป...โกรธแบบนี้ไม่ดี

เลย... เฮ้อ... ไอโอลีพยักหน้าเป็นเชิงว่าควบคุมได้แล้ว บรรยากาศกดดันคลายออก ทำให้คนที่อยู่

ตรงนั้นได้หายใจกันทั่วท้องอีกครั้ง

หลังจากนั้นคาเรนก็พาพวกเธอไปนอนด้วยสีหน้าซีดเผือดและไม่ได้ว่ากล่าวอะไรทั้งสิ้น

“ขอโทษทีมันทนไม่ได้จริงๆ” ไอโอลีเอ่ยขณะนอนอยู่บนเตียง

“ไม่หรอก ถ้าเธอไม่ทำฉันว่าฉันก็ต้องทำอยู่ดี ฉันก็เกือบยั้งไม่ไหวแล้วเหมือนกัน”อีกเสียงเอ่ยตอบใน

ความมืด

ไม่นานนักเตียงสองเตียงที่อยู่ข้างกันก็มีแต่เสียงลมหายใจแผ่วเบาเป็นจังหวะ ลำพังเด็กอายุเพียงเก้า

ขวบเจอเรื่องราวมากมายในหนึ่งวันก็สมควรที่จะเหนื่อยอ่อนเป็นธรรมดา พวกเธอจึงหลับไปในเวลา

ไม่นานโดยที่ไม่รู้ตัวว่ามีคนคอยมองดูพวกเธออยู่ในอีกฟากของห้องที่มืดสนิท

คนๆนั้นคิดอยู่กับตัวเองเงียบๆคนเดียว

--นี่นับเป็นครั้งแรกในชีวิตที่พวกเธอสูญเสียคนสำคัญไป แต่พวกเธอกลับยอมรับมันได้อย่างสงบ 

ความเข้มแข็งที่พวกเธอมี ในครั้งนี้ยังมากกว่าผู้ใหญ่หลายๆคนด้วยซ้ำ ความพิเศษนี้คงจะมีแค่เพียง

พวกเธอเท่านั้นกระมัง ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นธิดาแห่งเทพปกปักทั้งสององค์... 

        ความอิจฉาริษยาหรือความมืดในจิตใจ นั้นมีอยู่ในคนทุกๆคน อยู่ที่ว่าคนๆนั้นจะยอมปล่อยให้

มันกัดกินหัวใจได้ลึกถึงเพียงไหน ความอิจฉาเหล่านั้นพยายามหาทางที่จะออกมายังโลกภายนอกอยู่

แล้ว บุคคลที่สูญเสียความเป็นตัวตนของตน ยอมให้ความเลวนั้นมาครอบงำจิตใจ ย่อมไม่รู้ผิดชั่วหาก

ใครผู้ใดมาขัดขวางก็ย่อมไม่ลังเลที่จะกำจัด ไม่เว้นแม่แต่เด็กตัวเล็กๆที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไร มนุษย์...ช่าง

เป็นสิ่งมีชีวิตที่เต็มไปด้วยกิเลส แปดเปื้อนและแผดเผาตัวตนไม่จบสิ้น ไม่ว่าจะในโลกใดๆก็เหมือนกัน

ทั้งนั้น...—เสียงทอดถอนใจดังขึ้นในความมืดอย่างเศร้าหมอง 






-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

จบตอนแล้วค่าา ก็ต้องขอโทษด้วยเพราะตอนนี้มันสั้นไปหน่อยอ่ะค่ะ แต่ยังไงๆก็เมนต์ให้ด้วยนะคะ ขอบคุณผู้อ่านทุกๆท่านมากๆๆๆๆ   สวัสดีค่ะ