ตอนที่ 7 : บทที่ 6 50%
ซวย….
คำๆเดียวที่ผู้ชายนามว่าปาร์ค ชานยอลจะเอ่ยได้เดินมาได้ไม่เท่าไหร่ฝนตก== ผมนั่งลงหน้าป้ายรถเมย์รอฝนเบาลงแล้วค่อยไปต่อเพราะคอนโดผมใกล้นิดเดียวเองเดินไปไม่นานก็ถึงผมมองไปรอบๆบรรยากาศโรแมนติกชะมัดอยากให้มีคนนั่งเคียงข้างT^T
“ชานยอล…”
หลอนจนได้ยินเสียงแล้วเนี่ย!
“ชานยอล…”
ได้ยินอีกแล้วผมเป็นบ้าแน่เลย!
“ปาร์คชานยอล!!!”
“ว๊ากกกกกกกก!!!!!!!”
โคร่ม!!! เจ็บสัด!
ผมตกเก้าอี้เพราะตกใจก่อนจะเงยหน้ามองคนที่เรียกตัวเองร่างบางมองมาทางผมด้วยความเป็นห่วงเสื้อนักเรียนที่เปียงน้ำฝนบางจนเห็นหน้าท้องแบนราบ…เฮ้ยพอๆ-.,-
“อ้าว..ยองแจมาได้ไงอ่ะ”
“ทะเลาะกับแดฮยอนน่ะ…”
“….”
ผมมองร่างบางที่ฝืนยิ้มให้ของตาแดงก่ำจากการร้องไห้ทำให้หัวใจของผมเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูกผมดึงคนตรงหน้ามากอดเบาๆเพื่อปลอบใจ
“ขอบคุณนะ…”
หลายนาทีที่ไม่ใครพูดอะไรผมพายองแจมาที่ห้องหาเสื้อผ้าให้เปลี่ยนแต่ดูเหมือนจะหลวมไปนิดหน่อยคนตัวเล็กเช็ดผมอยู่บนเตียงโชคดีที่โทรศัพท์ของเจ้าตัวไม่เป็นอะไรมากเอาไปเป่าสักหน่อยน่าจะใช้ได้
“ยองแจกินมาม่าได้ไหมอ่ะผมไม่ค่อยทำกับข้าวกินน่ะ”
“อื้ม!”
ดูผมรันทดเนอะ==
หลังจากทานมาม่าเสร็จคนตัวเล็กนั่งดูทีวีไปเรื่อยเปื่อยโทรศัพท์ของเจ้าตัวที่แห้งแล้วสั่นไม่หยุด
“ยองแจรอบที่5แล้วนะนั่นน่ะ”
“ช่างสิยองแจโกรธ”
น้ำเสียงกับสีหน้าที่ขัดกันทำให้ผมเงียบดวงตาเศร้าๆนั่นทำให้ผมรู้ว่าอีกฝ่ายเสียใจที่ทำแบบนี้
“รับเถอะ…”
“??”
“ทำแบบนี้ยองแจนั่นแหละที่จะเจ็บเองเพราะฉะนั้นรับเถอะนะ^^”ผมยิ้มยองแจมองหน้าผมก่อนจะยองหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับผมเดินออกไปรอที่ระเบียงตอนแรกยองแจมีหน้าตาที่เศ้ราแล้วค่อยๆเปลี่ยนเป็นโกรธแล้วก็ค่อยๆยิ้มออกมาผมเบือนหน้าหนี
คงจะดีกันแล้วสินะ….
เจ็บชะมัด…
“ชานยอล”
“….”
“เดี๋ยวแด้บอกว่าจะมารับขอบคุณมากนะ”
“….”
“ชานยอล?”
“….”
“เป็นอะไรรึเปล่า?”
มือบางจับแขนผมเบาๆผมมองการกระทำนั้นก่อนจะยิ้มให้แล้วส่ายหน้าเบาๆ
“ลงไปเองได้รึเปล่าผมอยากจะนอนสักหน่อยน่ะรู้สึกไม่สบาย” ผมโกหกแค่ไม่อยากเห็นภาพบาดตาเท่านั้น
“เอ๋ไม่สบายหรองั้นดูแลตัวเองดีๆนะกินยาด้วยล่ะเดี๋ยวพรุ่งนี้แจแวะมาเยี่ยมอย่าทำอะไรฝืนล่ะ”
“ครับ^^”
“งั้นแจไปนะบายๆ
ผมล้มตัวลงที่เตียงหลังจากร่างบางออกไปแล้ว แอบชอบคนมีเจ้าของนี่เจ็บชะมัด
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
