ตอนที่ 4 : บทที่ 3 100%
บทที่ 3
บรรยากาศดีท้องฟ้าแจ่มใสเหมาะแก่การเดินเล่น จิบชาเป็นการเริ่มวันแรกของการเปิดเรียนที่ดี หึหึ แต่คงไม่ใช่สำหรับสามคนนั้นแน่นนอน ผมปรายตามองเด็กหนุ่มสามคนที่นอนจมกองเลือดอยู่กลางห้องสภาสาเหตุเพราะอะไรหนะหรอ หึ ฝีมือผมล้วนๆเลยล่ะครับ
“ตกลงว่าพวกนายได้ทำอะไรกับเด็กหนุ่มคนนั้นรึเปล่า”
“ปะ…เปล่าครับ! พวกผมไม่ได้ทำอะไรเขาเลยนะครับ!เขาหนีไปก่อน”
“งั้นถ้าจับได้ก็ทำสินะ”
“…”
หึ
พลัก!!!!
เด็กหนุ่มที่ตอบคำถามผมเมื่อกี้สลบลงไปกับพื้นหลังจากที่ผมเตะเข้าที่ก้านคอแบบไม่มียั้ง ออ อย่าเอาไปบอกใครนะครับว่าผมโหด ผมออกจะใจดี^^
“อภัยให้พวกเราด้วยครับคุณแดฮยอน!!!พวกเราผิดไปแล้ว!!!” พวกที่เหลือก้มหัวขอโทษเป็นการใหญ่เพราะแค่นี้สภาพก็เรียกได้ว่าเละ ถ้าโดนมากกว่านี้ล่ะก็…
“พวกมึงไปได้และอย่าโผล่มาให้กูเห็นหน้าอีก" เมื่อได้รับอนุญาตพวกมันก็ไม่รอช้ารีบพาเพื่อของตัวเองแล้วรีบออกไปทันที
ถ้างั้นยองแจของผมหายไปไหน โว้ย!!!จะบ้าตาย!!! ตอนนี้ผมเป็นห่วงคนตัวเล็กจนไม่เป็นอันทำอะไรแล้ว!!!!
“มึงก็ใจเย็นแหมโกรธซะโลกจะแตก”
“แล้วถ้าเจลโล่หายไปมึงจะทำยังไงฮิมชาน”
“โกรธมาก โกรธได้โกรธไปโกรธให้ตายไปเลย”
“ไอ่เวรแล้วทำมาบ่นกู”
บอกคำเดียวว่าตอนนี้
.
.
.
ซวยสุดๆ ยูยองแจกำลังตกอยู่ในภาวะวิกฤตอย่างมาก
หลังจากแยกกับชานยอลผมก็ไม่รอช้ารีบตรงไปที่อาคารหลังเดิมเพื่อจะกลับไปหาคนตัวสูงแต่มันดันเป็นเวลาที่นักเรียนทุกคนออกมาจากหอประชุมพอดีและด้วยเพราะอะไรไม่รู้นักเรียนทุกคนถึงยืนจ้องผมกันตาวาวซะขนาดนั้น
“เฮ้ยแกดูนั่นดิ สวยอ่ะ พึ่งเคยเห็นผู้ชายที่สวยแบบนี้นอกจากคุณจุนฮงกับคุณจงออบในโรงเรียนเราเนี่ยแหละ” แล้วสองคนนั้นใคร?
“เด็กใหม่ป่ะวะ” ใช่ครับพึ่งเข้า
“น่าคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหนนะ” และอีกสารพัดมากมายที่ผมไม่อาจจะฟังรู้เรื่องได้ถามว่าทำไมผมยังไม่ไปหาแดฮยอนน่ะหรอ เพราะพวกนี่ยืนล้อมผมไว้จนไปไหนไม่ได้หน่ะสิ! โทรศัพท์ก็ไม่มีอะไรจะซวยขนาดนี้ยูยองแจ หลังจากผ่านวิกฤตนี้ไปผมจะไปซื้อโทรศัพท์คอยดู!
“เฮ้ยนาย! ยู ยองแจ!!!” หืมใครเรียกผม มีผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนโบกมือให้ผมอยู่ในหมู่ฝูงชนข้างๆเขามีผู้ชายร่างบางน่ารักยืนอยู่ด้วย ใครหว่า???
“ไม่ต้องมางงเลยฉันเรียกนายนั่นแหละ” ผมเดินไปหาเขาแบบงงๆแล้วทำไมทุกคนถึงเงียบและอึ้งขนาดนั้นหล่ะ
“เอ่อ คุณคือ?”
“อ๋อ ฉันบัง ยงกุก ส่วนนี่จงออบ แฟนฉัน” บัง ยงกุก จงออบ ผมรู้จักพวกเขาด้วยหรอ?
“พวกเราเป็นเพื่อนแดฮยอนหน่ะ” อ๋อเพื่อนของแดฮยอนนี่เอง
“อ๋อครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“เออช่างมันก่อนเถอะนายมากับเราก่อนแดฮยอนมันจะเป็นบ้าอยู่แล้ว” ผมที่ยังมึนๆอยู่ถูกผู้ชายที่ชื่อยงกุกและจงออบลากขึ้นอาคารเรียนมาหยุดอยู่หน้าห้องที่ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดี
“ไอ่แดฮยอน!!!!!!!!”
แดฮยอน
“ไอ่แดฮยอน!!!!!!!” ผมหันไปมองต้นเสียงที่เปิดประตูเข้ามาแบบไร้มารยาท
“อะไรกูกำลังอารมณ์ไม่ดีมึงอย่าพึ่งกวน” ผมตอบไปด้วยความโมโหคนกำลังเครียดแฟนหายโว้ย!(?)
“แดฮยอน” เสียงหวานคุ้นหูดังขึ้นจากหลังยงกุก ร่างเล็กที่คุ้นตาค่อยเดินออกมาก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อเห็นผมพร้อมวิ่งมาหาผมเหมือนเด็กน้อย
หมับ!
ไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายวิ่งมาถึงผมพุ่งไปรวบตัวยองแจมากอดไว้ก่อนเรียบร้อยกลิ่นหอมอ่อนๆจากร่างบางยืนยันว่านี่คือยองแจตัวจริงทำให้ผมยิ้มกว้างเหมือนยกภูเขาออกจากอก คนสำคัญที่สุดสำหรับผมกลับมาแล้ว
“อย่าหนีหายไปแบบนี้อีกนะครับคนดีของผม”
“อื้อ แดฮยอนไม่โกรธแจใช่ไหม” อีกฝ่ายเงยหน้ามองเห็นด้วยความรู้สึกผิด ผมยิ้มให้ เห็นแบบนี้ใครจะโกรธลงกันหล่ะ
“ไม่โกรธหรอกครับ ก็แจน่ารักขนาดนี้ผมจะโกรธลงได้ยังไงล่ะครับ” หอมแก้มอีกฝ่ายให้หายคิดถึงซะจนคนตัวเล็กแก้มแดง
“คิคิ”
“อะแฮ่ม! ขอโทษที่ขัดจังหวะ ระลึกสักนิดว่ามีพวกกูอยู่ไอ่แดฮยอน” ผมหันไปมองไอ่พวกตัวขัดจังหวะด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อยก่อนจะพายองแจไปนั่งที่โซฟาแล้วผมนั่งลงข้างๆ
“ยองแจผมจะแนะนำให้รู้จักนะ นั่นประธานนักเรียนบังยงกุกแล้วก็เลขาแฟนยงกุกชื่อมุนจงออบ นั่นสมาชิกสภา คิมฮิมชานกับแฟนชื่อชเวจุนฮงหรือเจลโล่”
“ยินดีที่ได้รู้จัก ผมยู ยองแจครับ” ตัวเล็กของผมลุกขึ้นก้มหัวให้พวกเพื่อนๆของผมเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงตามเดิม
“น่ารักว่ะพี่ ถ้ามีน้องชายแบบนี้นะผมรักตายเลยจริงไหมพี่ฮิมชาน” เจลโล่ยิ้มให้ยองแจก่อนจะหันไปบอกฮิมชานซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้าตาม
“ใช่ แต่น่ารักแบบนี้คนสนใจไม่น้อยแน่ ถ้ามีปัญหาอะไรมาบอกพวกพี่ได้นะ”
“ใช่ๆและที่สำคัญระวังตาเฒ่าหัวงูที่ยืนยิ้มเหงือกบานนั่นด้วยล่ะ” จงออบพูดขำๆแต่เล่นเอายงกุกสะบัดหน้าหนีไปด้วยความงอนแต่ขอเถอะแม่งฮาว่ะคุณประธาน
“ขอบคุณครับ” ผมลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆก่อนจะนึกขึ้นได้
“ยองแจมาอยู่ในสภานักเรียนไหม”
“เอ๋?”
“เออใช่ตำแหน่งผู้ช่วยเลขาว่างอยู่นี่หว่า”
“ได้หรอครับ ยองแจพึ่งปีหนึ่งเอง”
“ได้ครับน้องยองแจ ลองเป็นพวกพี่จัดการซะอย่างอะไรๆก็เป็นไปได้” จงออบบอกอย่างมั่นใจแน่หละพ่อมันเป็น สส นี่
“แต่ยองแจไม่เคยเป็นมาก่อนนะ ยองแจจะทำได้หรอ” อั่ก!! เดาว่าหลายๆคนคงโดนดาเมจพลังทำลายล้างสูงไปเรียบร้อย ยองแจครับทำหน้าตาน่ารักแบบนี้นระวังผมไม่ทนนะจะบอก
“ได้สิครับ แดฮยอนจะได้ดูแลยองแจได้ไงนะๆๆๆๆๆๆ” ผมอ้อน(?)คนตัวเล็ก
“ก็ได้ครับ”
“ในที่สุดสภานักเรียนของเราก็มีเทวดาไม่สินางฟ้ากับเขาสักทีโว้ย!!!!!!!!!” ไอ่เวรเหงือกมหาปะลัยมึงเล่นซะยองแจตกใจสะดุ้งโหยงเลย
“ว่าแต่แดฮยอนที่พื้นมีคราบเลือดอยู่เกิดอะไรขึ้นหรอ”
0o0 หน้าผม
0-0 หน้าคนอื่น
-_- หน้ายองแจ
“แดฮยอนไม่ได้ทะเลาะกับใครใช่ไหม”
“เอ่อ…..”
“แดฮยอนผิดสัญญา ไหนบอกว่าจะไม่มีเรื่องแล้วไง!”
“ไหนแดฮยอนบอกว่าไม่ว่าจะเป็นปัญหาเรื่องอะไรก็จะพูดกันดีๆไม่ใช้กำลังไง!”
.
.
.
.
.
.
.
ฉิบหายแล้วไงกู
ขอโทษที่หายไปนานไม่เม้นไม่อัพต่อเหมือนเดิม
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แฟนดุด้วย
น้องแจใจเย็นนะลูกถถถถถถ