สันติภาพจงมีแด่เรา

ลำดับตอนที่ #8 : สองต่อสองในห้องคหกรรม

“เธอถูกเขาพาไปไหนมาหรอเมื่อตอนกลางวันน่ะ” คาเอะพูดระหว่างที่เรากำลังเดินกลับบ้านด้วยกัน



ฉันคืนดีกับคาเอะแล้ว  หลังจากที่หล่อนมาง้อโดยการซื้อไอศกรีมรสชอคโกแลตให้ฉัน ^O^



“เอ่อ..” ไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ



“เธอต้องรับผิดชอบ ช่วยฉันทำโมเดลด้วย”  นายโทกิวิ่งเข้ามาขัดการสนทนาของฉันกับคาเอะ



“เรื่องอะไรไม่ทราบยะ>o<”

ฉันไม่มีความจำเป็นที่จะต้องช่วยงานนายนี่



“ตามใจเธอนะ เพราะลำพังฉันคืนเดียวคงทำไม่เสร็จแน่”

เริ่มมีความจำเป็นแล้วล่ะ -_-;



“เพราะนายแท้ๆเลย”



“เพราะเธอต่างหากเล่า ยายบ้า”



“แล้วจะให้ฉันรับผิดชอบอะไร-_-?”



“เธอต้องช่วยฉันทำโมเดลใหม่ทั้งหมดให้เสร็จภายในคืนนี้ด้วย”



“จะบ้าหรอ>O<”

ฉันต้องอยู่ทำงานบ้าๆหามรุ่งหามค่ำกับนายโทกิเนี่ยนะ ไปตายซะดีกว่า



“ฉันจะรอเธอที่ห้องคหกรรมนะ ไปละ” โทกิวิ่งไปและหันมาโบกมือ

บ้าน่า ห้องคหกรรม..สุดยอดของความสยองเลย T^T



“ไอจะไปไหม?” คาเอะถาม



“ต้องไปสิ ไม่งั้นติดลบวิชาของครูไลไลแน่  เอ้อ ถ้าแม่ฉันโทรตามก็บอกไปนะว่าฉันจะนอนค้างบ้านเธอ เพราะถ้าฉันกลับบ้านในสภาพนี้มีหวังบ้านแตกแน่” คาเอะพยักหน้า



“เจอกันพรุ่งนี้  เอาเสื้อเธอมาให้ฉันเปลี่ยนด้วยนะ” คาเอะขมวดคิ้วเล็กน้อย

เป็นห่วงฉันล่ะสิ ไม่ต้องหรอกฉันดูแลตัวเองได้ ^^



“ไม่เอาอ่ะกลัวเสื้อเลอะ เธอออกจะซน”

นี่เธอ นอกจากจะไม่ห่วงฉันแล้ว ยังเห็นเสื้อสำคัญกว่าฉันอีกเร้อ -_-



“นี่คาเอะ”



“โอ๋ ล้อเล่นจ้า งั้นบายนะ” คาเอะโบกมือเล็กน้อย แล้วถือกระเป๋าเดินไป

รู้สึกแปลกๆไงไม่รู้แฮะ O.o





ห้องคหกรรมอยู่ในตึกอาคารไม้  ตอนม.ต้นฉันเคยเข้าไปเรียนวิชาชุมนุมที่ห้องนี้  แต่พอรู้ว่าเคยมีรุ่นพี่นักเรียนหญิงผูกคอตายที่ห้องนั้นมาก่อน  ฉันก็รีบเปลี่ยนชุมนุมทันที T_T



“เอี๊ยดด…โทกิ” ฉันเปิดประตูไม้พร้อมก้าวเท้าเข้าไป  ภายในห้องยังคงเหม็นอับเหมือนเดิม



“ไหนบอกจะมารอ ไปอยู่ไหนซะล่ะ-o-” ฉันบ่นพึมพำ



“อยู่นี่ แบร่” สัตว์ประหลาดหน้าผีโผล่มาข้างหน้าฉันระยะเผาขน



“กรี๊ดด…>O<”



“โอ๊ยย..>.<” สัตว์ประหลาดลงไปกองกับพื้น



“นี่เธอเตะน้องชายฉันทำไม อูยย>o<” สัตว์ประหลาดถอดหน้ากากกลายเป็นหนุ่มหล่อหน้าเขียวเพราะเพิ่งถูกเตะผ่าหมาก



“ช่วยไม่ได้ นายอยากแกล้งทำไมล่ะ^_^”



“แล้วผู้หญิงที่ไหนเค้าเตะผ่าหมากผีกันล่ะ ยายบ้า”



“ฉันชื่อชิไอไม่ใช่ยายบ้า เรียกให้ดีดีหน่อย”



“ไม่เว้ย จะเรียกยายบ้าๆๆ”

ฉันจะฆ่านายT_T~~





“ใครสั่งให้เธอเอาประตูมาติดบนหลังคา หา” โทกิบ่น เมื่อหยิบกระดาษสีแดงรูปสามเหลี่ยมขึ้นมาดู



“อ้าว ใครจะไปรู้ว่าติดตรงไหน”



“ประตูบ้านเธอติดบนหลังคาหรือไงยายบ้า”



“ขอโทด=^=”

ก็คิดซะว่าหลังคารั่ว เลยเอาประตูมาอุดรูรั่วก็สิ้นเรื่อง



“แล้วนี่อะไรเนี่ย เธอเอาหน้าต่างไปแปะไว้บนถนนทำไม”



“ก็หน้าต่างของนายมันเหมือนทางม้าลายนี่>o<”



“ เธอไม่ได้ช่วยอะไรขึ้นมาเลยนะเนี่ย”

นายว่าฉันเป็นตัวเกะกะงั้นหรอToT



“ดี งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ”



“ไม่ต้อง เธอช่วยฉันออกแบบห้องนอนกับห้องน้ำละกัน”

นายไม่ต้องห่วง ฉันไม่คิดจะกลับบ้านอยู่แล้ว





ตอนนี้โทกิหลับไปแล้วคงเพลียเพราะไม่ได้นอนมาหลายคืน ส่วนฉันกำลังบรรจงแปะโปสเตอร์นักฟุตบอลเล็กๆบนผนังห้องนอนของโมเดล  



“เสร็จเสียที^o^” ฉันมองผลงานของตัวเองอย่างปลื้มอกปลื้มใจ  พลันหันไปมองโทกิที่พิงผนังหลับอยู่

อุตส่าห์พกเสปรย์พริกไทยมาก็ไม่ได้ใช้ เพราะหมอนี่ไม่ได้ลวนลามฉันเลย -_-



“ฮึบ..” ฉันหยิบผ้าผืนหนึ่งไปห่มให้โทกิ

เห็นมะ ฉันเป็นคนมีน้ำใจ ^_^;



ฉันลุกเดินมานอนอีกฟากหนึ่งของห้อง  ฉันค่อยๆเอนตัวพิงกับตู้

กลัวผีอิบอ๋ายเลย>_<~~





“จิ๊บๆ..” ฉันลืมตาขึ้นเล็กน้อย และกำลังจะหลับต่อ



“O.Oเฮ้ย..นายมานอนเบียดฉันได้ยังไง” ฉันดันหัวโทกิออกห่าง จนเขาเริ่มรู้สึกตัว



“อ้าว ก็กลัวเธอหนาว” เขาพูดพลางขยี้ผมตัวเองเบาๆ



“ฉันไม่หนาวโว้ย>O<”



โทกิไม่ได้สนใจที่ฉันพูดเท่าไหร่นัก เขาลุกไปดูโมเดลที่ตั้งอยู่กลางห้อง

ฝีมือช้านนน ^O^



“เฮ้ย..เธอเอาอะไรมาติดเลอะเทอะผนังห้องนอนในโมเดลเนี่ย”

นายไม่รู้อะไร นั่นมันหัวใจของห้องนอนในฝันเชียวล่ะ ^v^



“โปสเตอร์รูปนักฟุตบอลไงล่ะ แจ๋วไหม^o^”



“เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ  แต่ช่างเหอะแก้ไขไม่ทันแล้ว” เขายกโมเดลขึ้นแล้วเดินออกไป





“เหม็นตัวชะมัด คาเอะน้าา..คาเอะเมื่อไหร่จะมา” ฉันเดินบ่นอยู่หน้าห้องอาบน้ำ



“ต้วมๆเตี้ยมๆออกมาจากไข่  เจ้าหนอนตัวให.ญ่ ติ้ด” เสียงเรียกเข้าที่พี่หมาแอบเปลี่ยนให้



“นี่คาเอะ  เมื่อไหร่จะมายะ รอจนตัวเน่าแล้วนะ>O<” ฉันบ่นใส่โทรศัพท์ทันทีที่เห็นว่าเป็นเบอร์คาเอะโทรเข้ามา



“เอ่อ  คือว่าคาเอะประสบอุบัติเหตุ น้าจึงโทรมาบอกเพราะเห็นว่าหนูสองคนสนิทกัน”

อ้าวไม่ใช่คาเอะหรอกหรือ O^o



“แล้วคาเอะเป็นอะไรมากไหมคะ” ฉันเปลี่ยนระดับเสียงและน้ำเสียงทันที



“เอ่อคุณหม.อ..ตึด..ตึด” เสียงตัดสายดังขึ้น

ทามไมไม่บอกกันให้รู้เรื่องก่อนเล่า oOo





“คาเอะอยู่ไหนคะ..-o-;” ฉันวิ่งเข้าไปถามแม่ของคาเอะ ที่หน้าตาโทรมกว่าปกติ



“ห้องไอซียูจ้ะ”  แม่คาเอะพูดพร้อมปาดน้ำตาบนหน้า

ห้องฉันเห็นคุณหรอ  เอ๋ ไม่ใช่นี่ O.o



“คาเอะเสียเลือดมาก และน้าก็เป็นโรคเบาหวานให้เลือดไม่ได้”



“หนูให้ได้ค่ะ หนูมีเลือดกรุ๊ปเดียวกับคาเอะ”

ถ้าฉันไม่ปล่อยให้คาเอะกลับบ้านคนเดียวก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น



ฉันถูกหมอต้อนเข้ามาในห้องๆหนึ่ง  เขาสั่งให้ฉันนอนบนเตียง  

บรรยากาศน่านอนชะมัด ^V^



“จึ้ก…อ้ากกOoO” วัตถุปลายแหลมแทงที่แขนฉันทะลุเนื้อเข้าไป

หนูอยากกลับไปนอนที่บ้านTOT~~





ฉันเดินเซไปเซมาอยู่พักใหญ่หลังจากปล่อยให้หมอสูบเลือดไป

ดูดไปเป็นถุงๆ อย่างกับเลือดหมูที่แบ่งขายในตลาด



“คาเอะจ๋า” ฉันกุมมือคาเอะที่นอนรับเลือดฉันอยู่บนเตียง หลังจากที่ถูกย้ายออกจากห้องไอซียูแล้ว



“หืม” คาเอะค่อยๆลืมตาขึ้น



“อ้าวไอหรอ นึกว่าเทพบุตรที่ไหนมาปลุกซะอีก”



“^v^;”



“ลูกแม่เป็นอะไรหรือเปล่า ดูสิมอมแมมหมดเลย” แม่เปิดประตูวิ่งเข้ามากอดฉัน

เหม็นไหมล่ะ -_-



“หนูไม่ได้เป็นอะไร”

คนป่วยอยู่บนเตียงมองบ้างสิป้า =O=



“สวัสดีค่ะคุณน้า” คาเอะสวัสดีแม่ฉันอย่างทุลักทุเล

จำได้ว่าฉันยังไม่ได้สวัสดีแม่คาเอะเลย O_o



“ไม่ต้องก็ได้จ้ะ หนูนอนพักผ่อนเยอะๆนะ” แม่ฉันวางของเยี่ยมไว้บนโต๊ะแล้วเดินออกไป

สงสัยรีบกลับไปดูแลเด็กๆที่ฝากไว้กับพี่หมา



“เธอกลับไปอาบน้ำที่บ้านเถอะ ฉันเริ่มเหม็นแล้ว” คาเอะพูดขึ้นระหว่างที่ฉันกำลังนั่งปอกแอปเปิ้ลผลใหม่หลังจากที่ทำเละไปหลายผล -_-;



“อื้อ แล้วตอนเย็นจะมาหานะ^o^” ฉันลุกไปล้างมือและรีบกลับบ้านทันที





“เมื่อคืนแอบไปเที่ยวที่ไหนมา” พี่หมายืนดักถามที่หน้าประตูห้องน้ำทันทีที่ฉันอาบน้ำเสร็จ



“ยุ่งน่ะ>o<”

ขืนบอกไปว่าอยู่ทำงานกับโทกิทั้งคืนฉันตายแน่



“แล้วหน้าเธอไปโดนอะไรมา” พี่หมาชี้มาที่แก้มฉัน



“ยุ่งอีกและ”



“ไม่ได้อยากยุ่งนักหรอก แต่เพราะเธอฉันจึงต้องดูแลเด็กตอนเช้าแทนแม่จนอดไปโรงเรียน”



“เรื่องของพี่”



“ยัยชิสุ”



“ต้วมๆเตี้ยมๆออกมาจากไข่  เจ้าหนอนตั.ว.ตี้ด -_-;”



“ฮ่าๆ..ชอบหรือเปล่าเสียงนี้” พี่หมาเยาะเย้ยและเดินเข้าห้องไป

ไอพี่บ้า>.<



“สวัสดีค่ะ”  ฉันพูด



“หายหัวไปไหนหา?” เสียงโทกิที่มีดีกรีความดุเต็มพิกัด

โกรธใครมาฟะ -_-;



“อยู่บ้าน..ว่าแต่นายเอาเบอร์ฉันมาจากไหน?”



“ไปค้นดูที่ฝ่ายทะเบียนมา”



“เค้าให้นายเข้าไปได้หรอ?”



“อืม ก็แค่ขู่จะยิงทิ้ง มันก็กลัวหงอยแล้ว”

เหอ ไม่กลัวก็บ้าแล้ว O_o



“แล้วนายโทรมาทำไม?”

อย่าบอกนะว่าจะขู่ยิงฉันทิ้งอีกคน



“เปล่าไม่มีอะไร งั้นแค่นี้นะ ตึดๆ..ตึด”

ไอ้โรคจิต >_<





“ไอ มาดูน้องๆแทนแม่ก่อนเร็ว” เสียงแม่จากชั้นล่างทำให้ฉันที่กำลังหลับอยู่บนกองรายงานนับสิบชิ้นสะดุ้งตื่น



“ทำไมอ่ะแม่? หนูทำงานอยู่”

ทำอยู่จริงๆนะ เชื่อสิ -_-



“แม่จะไปจ่ายตลาดหน่อย แล้วแม่ก็ขึ้นไปดูแล้ว เห็นว่าแกหลับอยู่ชัดๆ”

ขึ้นมาเมื่อไหร่เนี่ย O^o



“หนูไปจ่ายตลาดให้ก็ได้” ฉันเดินลงมาชั้นล่างอย่างงัวเงีย

ยังดีกว่าอยู่กับเด็กพวกนี้ -_-;



“ไม่ต้อง เมื่อวานแกก็ซื้อผักเน่าๆมา”



“ก็คนขายเขาหยิบให้นี่แม่”



“นั่นแหละ แกดูไม่เป็น”

ตกลงฉันต้องดูแลเด็กพวกนี้เร้อ T^T



“พี่ชิไอมาเล่นเรื่องหนูน้อยหมวกแดงกับแนนนะ” แนนดึงขากางเกงฉัน

เบาๆหน่อยเดี๋ยวหลุดย่ะ



“อืมก็ได้  แล้วจะให้พี่เล่นเป็นอะไรล่ะ”



“เป็นคุณยายไงคะ”

จะไม่ให้ฉันเล่นเป็นอย่างอื่นเลยหรือไง ToT



“คุณยายขา หนูน้อยหมวกแดงเอาผลไม้มาเยี่ยมคุณยายค่ะ”



“ขอบคุณจ้ะ แต่ในเรื่องหนูน้อยหมวกแดงต้องเจอหมาป่าก่อนไม่ใช่หรอO.o”

แล้วในเรื่องฉันต้องถูกกินด้วย T_T



“ไม่เอา แนนเกลียดหมาป่า ไม่ต้องมีหมาป่าแหละดีแล้ว”

โอ้ยายแนน เปลี่ยนเรื่องตามใจชอบเลย



“นี่ยายชิสุ ตอนนี้กี่โมงแล้ว” พี่หมาเดินลงมาจากห้อง



“สี่โมงเย็นแล้วค่ะพี่หมา”



“พี่หมาอิอิ พี่หมา..” บอยเด็กชายวัย4ขวบพูดอย่างขบขัน



“ตายแล้ว ต้องไปเยี่ยมคาเอะก่อน>.<” ฉันอุทานขึ้น



“เพื่อนคนที่นั่งอยู่กับเธอวันนั้นหรือเปล่า”



“นั่นแหละคาเอะ  พี่หมาฝากเด็กๆด้วยนะ” ฉันวิ่งพรวดพราดออกจากบ้านโดยไม่ฟังคำปฏิเสธใดใดของพี่หมา





ที่โรงพยาบาล



“เป็นไงบ้างอาการดีขึ้นหรือยัง^v^” ฉันถามคาเอะที่นอนอยู่บนเตียง



“ดีขึ้นเยอะเลย  รายงานที่ฉันทำคู่กับเธอน่ะฝากด้วยนะ^-^”

คิดถูกแล้วหรอที่ฝากงานไว้กับฉัน Ovo



“จ้า แต่เธอยังไม่ได้บอกฉันเลยว่า ไอ้บ้าหน้าไหนมันบังอาจขับรถมาชนเธอ”



“เอ่อ..ไม่เป็นไรหรอก” คาเอะยิ้มแห้งๆใส่ฉัน



“บอกมาเลยคาเอะ  ฉันจะจับมันทุ่มใส่ถังขยะและเอาไปผูกกับรางรถไฟให้รถไฟทับตายเลย”



“ฉันไม่รู้หรอกว่าใครชนฉัน  รู้แต่ว่าคนชื่อหม่าเค้าอุ้มฉันมาส่งโรงพยาบาล” คาเอะพูดอย่างเขินๆ

อย่างพี่หมาเนี่ยนะ ถ้าบอกว่าขับรถชนคนตายฉันยังจะเชื่อมากกว่า -_-;



“แน่ใจหรอว่าใช่พี่ฉันO_o”



“ถ้าเป็นคนที่แกล้งปิดตาเธอวันก่อน ก็แน่ใจจ้ะ^-^;”

อย่าลืมสิคาเอะ พี่หมาโยนหนอนใส่ฉันด้วย~~