สันติภาพจงมีแด่เรา

ลำดับตอนที่ #13 : -*-

“อย่าบอกนะว่าจะเอาชอคโกแลตมาให้ฉัน” โทกิพูด

“ฝันไปเถอะ..” ฉันพูดพลางแยกเขี้ยวใส่

“แล้วเธอจะเอาไปให้ใคร” โทกิถาม

“นายจอด..”

“หมอนั่นน่ะนะ..”โทกิทวนคำอย่างไม่เชื่อหู

“ทำไมล่ะ”

“เปล่า..มันสิทธิ์ของเธอที่จะให้ใคร” โทกิพูดเสียงเศร้าแล้วเดินไป

เป็นอะไรของเค้านะ

“อ้าว..ไม่ได้ให้โทกิเค้าหรอกหรอ” พี่หมาเดินมาถามเพราะเห็นโทกิเดินไป

“เปล่า..ใครว่าไอจะให้เค้าล่ะ” ฉันพูด

“ไอทำเพื่อนพี่อกหักแล้วนะนี่” พี่หมาพูดอย่างกังวล

“พี่หมาพูดอะไร..ไอไม่เห็นเข้าใจ”

“ก็ไอ้โทกิมันชอบยัยชิสุ  ที่ปัญญาอ่อน  บ๊องตื่น  ซุ่มซ่าม ที่ยืนอยู่ตรงหน้าพี่นี่ไง” พี่หมาแถลง 

“บ้าน่ะ..พี่หมาแกล้งอำไอแน่ๆ” ฉันพูด

“พี่จะอำน้องตัวเองทำซากอะไรเล่า” พี่หมาพูด

“งั้นฝากไว้ก่อนนะ” ฉันยื่นกล่องชอคโกแลตให้พี่หมาแล้ววิ่งตามโทกิไป

รอก่อนเซ่..นายกำลังเข้าใจผิดนะ  แล้วทำไมฉันต้องวิ่งตามนายด้วยเนี่ย..

“อ้าว..สวัสดีคาเอะ” ฉันหยุดวิ่งเพราะคาเอะมาขวางไว้

“เธอเป็นอะไรกับพี่หม่า”

“ถามแปลกๆก็เป็นพี่น้องกันน่ะสิ” ฉันพูดพลางมองตามโทกิที่กำลังเดินออกไปเรื่อยๆ

“โกหก..” คาเอะพูดตะคอก  ดึงความสนใจฉันกลับมา

“เธอเป็นอะไรของเธอ” ฉันถามอย่างฉุนเฉียว  เพราะโทกิเดินลับสายตาไปแล้ว

หายไปแล้ว..แล้วทำไมฉันต้องโมโหด้วยล่ะ

“ฉันยังเห็นเธอมอบชอคโกแลตให้พี่หม่าอยู่เลย” คาเอะพูดเจียนจะร้องไห้

“อย่าบอกนะว่าเธอแอบชอบพี่หมา”ฉันตามอย่างตระหนก  คาเอะพยักหน้า

“ชอคโกแลตนั่นฉันฝากพี่หมาไว้น่ะ” ฉันพูด

“จริงเหรอ” คาเอะถาม

“จริงสิ” เปล่าไม่ใช่เสียงฉันที่ตอบ  แต่เป็นเสียงพี่หมาต่างหาก

เดินยิ้มหล่อมาแต่ไกลเชียว  แหวะ

“ทางนี้พี่จัดการเอง..ไปซะยัยชิสุ” พี่หมาไล่   ฉันก็ออกวิ่งต่อพอหันกลับมาก็เห็นพี่หมารับกล่องขอคโกแลตคาเอะแล้ว

“โทกิ..” ฉันตะโกนเรียกแต่ไม่มีวี่แววว่านายโทกิจะหยุดเดิน

เดี๋ยวแม่จะกระทืบให้หมดหล่อเล้ย..เหนื่อยนะเฟ้ย

“นายหูตึงไปแล้วหรือไง” ฉันพูดอย่างหอบแดกที่หน้าประตูห้องนายโทกิ

“เฮ้ย..มีสาววิ่งไล่ตามมาถึงที่เชียวว่ะ” เพื่อนชายคนหนึ่งแซว  แต่โทกิยังคงแสดงสีหน้าบึ้งตึง

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย” ฉันพูดอย่างอายๆ

“อู้ยย..ความลับต้องคุยกันสองต่อสองซะด้วย” นายกระหายตีนคนเดิมแซว

“แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับเธอ..ไอ้cheerป๋องมรึงเงียบปากไปเลยนะเว่ย” โทกิลุกขึ้นพูด

“ก็ฉันมีเรื่องจะคุยกับนายนี่” ฉันตะโกนจนหน้าแดง

“อะไรกันนักกันหนาเล่า”โทกิเป็นฝ่ายโมโหฉันอีกรอบ

“ฉันจะมาบอกนายว่านายกำลังเข้าใจผิด  ฉันไม่ได้ชอบนายจอด  ฉัน..ฉันนน”

“หยุดด  ฉันไม่อยากรู้”โทกิพูด

“เฮ้ยย..” เสียงผู้ชายทั้งห้องดังขึ้นพร้อมกัน  เหมือนกับว่าตกใจคำพูดของเพื่อน

“แต่ฉันอยากบอก..ฉันชอบนาย  ได้ยินมั๊ย  ฉันชอบบ..นาย” ฉันพูดพลางปาดน้ำตาที่ซึมออกมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้  แล้วเดินกลับหลัง

“หลีกไปนะ..พี่หมา” ฉันพูดเพราะพี่หมามายืนขว้างประตูไว้

“ไม่หลีก..ใครหน้าไหนมันทำน้องกรูเสียใจ” พี่หมาพูดพร้อมกับมองเข้ามาในห้อง

“พี่หมาอย่ายุ่งน่ะ” ฉันพูด  แต่เหมือนพี่หมาจะไม่ได้ยิน  โทกิเดินเข้ามาใกล้

“ว่าไงโทกิ” พี่หมาถาม

“ไม่ว่าไง..ก็กำลังจะออกมาบอกน้องเค้าว่า..ผมก็ชอบเธอเหมือนกัน..”โทกิพูดเรียบๆพลางล้วงกระเป๋ากางเกง

“เฮ้...” เสียงคนให้ห้องที่นั่งลุ้นกันอยู่นานดังขึ้น

“แล้วทำไมไม่ยอมออกมาคุยกับฉันแต่แรก” ฉันถามขณะที่กำลังเดินไปที่สระน้ำพุ

“ก็เธอบอกว่าจะให้ชอคโกแลตหมอนั่น..พูดแล้วยังแค้นอยู่เลย” โทกิตอบ

“ก็บอกแล้วไงว่าเป็นการเข้าใจผิดทั้งหมด”ฉันแถลง

“ถ้าพี่หมาไม่มานายจะบอกชอบฉันมั๊ย” ฉันถามอย่างอายๆ

“บอกสิ..แต่ตอนนั้นมันอึ้งไง  เลยไม่ได้เรียกเธอตอนที่เธอจะเดินออกไป”โทกิพูด

“เชอะ..นายบ้า” ฉันพูด

“เธอก็เหมือนกันแหละ..ยัยบ้า” 

แล้วเราสองก็เดินหัวเราะไปด้วยกัน
~~~จบซะที  เรื่องแรกที่เขียน~~~