สันติภาพจงมีแด่เรา

ลำดับตอนที่ #12 : ขี้เกียจคิดอ่ะ

“นี่คาเอะ..เธอจะทำชอคโกแลตไปให้ใครหรอ” ฉันถามขณะที่เทน้ำใส่หม้อ

“ความลับจ้ะ..”คาเอะพูดขณะที่อ่านวิธีการทำอย่างขะมักเขม้น

“เหวอออ..”ฉันร้องเสียงหลง  เพราะมีอะไรบางอย่างมาจิ้มที่เอวฉัน

“ไอ้พี่หมาบ้า” ฉันสบถ

“คิดจะเอาไปให้หนุ่มหน้าไหนล่ะ..”พี่หมาถาม

“หน้าที่หล่อกว่าพี่สิบเท่า” ฉันตอบ

แล้วจะไปหาได้ที่ไหนเนี่ย..

“ถ้าน้องพี่รอคนที่หล่อกว่าพี่สิบเท่าเกิดล่ะก้อ..ขึ้นคานแน่ๆ555+”

“หมายความว่าไง” ฉันส่งสายตาเขียวปัด

“เพราะตั้งแต่พี่เกิดมายังไม่เคยเห็นมนุษย์หน้าไหนหล่อกว่าพี่เลยน่ะสิ”พี่หมาพูดพลางกดหัวฉันเกือบทิ่มลงหม้อ

“เหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้องเลย..อิอิ” เสียงคาเอะพูดขึ้น

ฉันไม่บังอาจหลงตัวเองเทียบเท่าพี่หมาได้หรอก

“แล้วพี่จะคอยดูว่า  คนที่น้องคาเอะจะให้ชอคโกแลตนี่หล่อกว่าพี่หรือเปล่า” พี่หมาพูดกวนก่อนจะเดินไปเล่นกับบอย

“คอยดูละกัน” คาเอะพูดในลำคอ  แล้วยิ้มเล็กๆที่มุมปาก

“เธอจะทำในนายโทกิหรอ” ฉันถาม 

“นี่เธอคิดว่าคนที่หล่อเทียบเท่าพี่หม่าของเธอมีแค่นายโทกิหรือไงนะ” คาเอะพูด

อ้าว..ก็ฉันสงสัยนี่นา

                ฉันเลยต้องอดความอยากรู้ไว้   ไม่เป็นไรหรอกวันวาเลนไทน์ฉันก็จะได้รู้ว่าใครคนไหนที่คาเอะแอบชอบ  เรานั่งทำชอคโกแลตรูปหัวใจกันจนดึก 

“ให้หม่าไปส่งละกันนะลูก  เป็นผู้หญิงกลับบ้านดึกๆมันอันตราย” แม่ฉันพูด  ฉันรู้สึกว่าคาเอะหน้าแดงนิดๆ

“เอ่อ..ไปเป็นไรค่ะ”

“ไม่เป็นไรได้ไง  เกิดเธอไปจับใครข่มขื่นเข้าล่ะแย่เลย” พี่หมาพูดพลางเดินนำไปที่รถมอไซค์

“เจอกันพรุ่งนี้นะ..ไอ” คาเอะโบกมือลาฉัน

“จ้า..”

“มัวแต่ยกขาฉี่ใส่เสาไฟฟ้าหรือไง..ถึงได้ไปนานขนาดนี้” ฉันเอะอะทันทีที่พี่หมาเดินเข้ามา

“พูดดีดีก็ได้ว่าเป็นห่วง..” พี่หมาพูด

“เชอะ..คนอุตส่าห์รอ” ฉันทำเชิดพลางเดินขึ้นห้อง  เพราะแม่ขึ้นนอนแล้ว

                จริงๆแล้ววันวาเลนไทน์ก็เหมือนเป็นวันสำคัญของครอบครัวเหมือนกัน..ทำไมน่ะหรอ  ก็มันเป็นวันเดียวกันกับที่พี่หมาได้ออกมาเห่า  เอ้ย..ออกมาดูโลกยังไงล่ะ   ฉันกับแม่คิดจะเซอร์ไพร์พี่หมาที่บ้าน  เซอร์ไพร์ยังไงน่ะหรอ ..ความลับ (บอกก็ไม่เซอร์ไพร์จิ)

“ตายละ..ทำไมวันนี้จู่ๆลุกขึ้นมาถักเปียผูกโบว์ชมพูกับเค้าได้ล่ะ” พี่หมาทัก

“วันนี้เป็นวันพิเศษนี่นา” ฉันพูด พี่หมาหันมามองฉันอย่างสงสัย

“เป็นวันวาเลนไทน์ไง..จำไม่ได้หรอ” ฉันพูด

“โถ่..นึกว่าพิเศษยังไง” พี่หมาพูดพลางสตาร์ทรถ

“พี่ไม่ชอบหรือไง  จะได้มีสาวๆมาให้ของขวัญ” ฉันถาม  พี่หม่ามองกล่องชอคโกแลตในมือฉัน

ก็นายจอดน่ะสิ  ดันเข้าใจผิดซะ

“แล้วทำไมเอามาแค่นี้ล่ะ  เห็นยังมีในบ้านอีกเยอะแยะ”

เก็บไว้เซอร์ไพร์พี่นั่นแหละ

“เก็บไว้กินเองบ้างสิ  จะให้หมดเลยได้ไง” ฉันพูด  พี่หมาส่ายหัวแล้วหยิบหมวกกันน็อคขึ้นสวม

“วันนี้ครึกครื้นเป็นพิเศษเน๊อะ” ฉันพูดเมื่อเห็นพี่หมาเบรกรถหน้าโรงเรียน

“อืม..ไม่รู้จะตามมากันทำไม” พี่หมาพูดอู้อี้ในหมวกกันน็อคเมื่อเห็นแฟนคลับจากโรงเรียนเก่ามาดักรอ

“ก็ทำแบบคราวที่แล้วสิ  พุ่งเข้าไป..พวกนั้นไม่รู้หรอ.ก”ยังไม่ทันสิ้นประโยคดี

“กรี๊ดดดด  พี่หม่า..  อยู่นี่เอง” เสียงหญิงสาวคนหนึ่งพูดพลางชี้มาที่มอไซค์ที่ฉันนั่งอยู่

“กรี๊ดดดด..ซ้อนผู้หญิงมาด้วย  ไม่ยอมนะไม่ย๊อม” เสียงคนอื่นๆดังตามมา  แล้วแข่งกันวิ่งมาประชิดตัว

อดเข้าโรงเรียนแน่วันนี้

“นี่เธอ..ลงไปเลยนะ  ยังเสนอหน้านั่งอยู่อีก” เสียงหญิงผมสีดำดกพูดขึ้น  ทำให้ฉันต้องกระโดดลงจากรถ

“พวกเธอว่างนักหรือไง..หม่าคุงเค้าจะเข้าโรงเรียนก็ไม่ได้” เสียงหญิงสาวสวยหุ่นดีผมทองผิวคล้ำตะโกนจากประตูโรงเรียน  พูดกันให้ชัดก็ยัยคนที่เอาพวกมารุมฉันคราวก่อนนั่นแหละ 

“เรียกพวกมาหรอ..ยัยหมวยหน้าใสถักเปีย” หญิงผมดกดำพูด  เพราะเธอเห็นว่าฉันยืนอยู่ใกล้ๆหล่อน

ใช้ตาตุ่มดูหรือไงถึงมาบอกว่าเป็นพวกเดียวกัน  และฉันก็ไม่ได้ตาตี่ด้วย..

“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง..ปล่อยตัวหม่าคุงมาซะ  แล้วฉันจะไม่เอาเรื่องเธอ” หญิงผมทองพูดอย่างเอาเรื่อง

คุ้นๆเหมือนละครตอนตำรวจขอตัวประกันคืนงั้นแหละ

“เธอมีดีอะไรให้ฉันกลัวไม่ทราบ” น้ำเสียงที่ไม่สะทกสะท้านสวนกลับ

หึ๋ย  ยัยผมทองนี่มีลูกน้องมหาบึกบึนเลยนะ  ยังไม่รู้รสหมัดผีเสื้อสมุทรซะแล้ววว

“เกิดอะไรขึ้นห่ะนักเรียน...แล้วพวกเธอเป็นใครกัน  ครูขอความกรุณาอย่ามารบกวนความสงบกับแถวนี้” เสียงครูไลไลดังพร้อมๆกับการปรากฏตัว  บุคลิกอันน่าเกรงขามที่ทุกคนในโรงเรียนพากันสยดสยองพองขนเมื่อเผชิญหน้า  ทำให้พวกเธอยอมปล่อยตัวพี่หมาเป็นอิสระจากพันธนาการ