สันติภาพจงมีแด่เรา

ลำดับตอนที่ #10 : ศึกชิงนาง

"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้" ฉันพูดพร้อมสะบัดมือ แต่โทกิก็ยังไม่ปล่อยมือฉัน 

"เฮ้ยเพื่อนๆ..นี่ชิไอแฟนกู  น่ารักมั๊ย" โทกิพูดพร้อมกับดึงแขนฉันขึ้น  ผู้ชายในห้องต่างมองฉันและยิ้มให้  ซึ่งแตกต่างกับผู้หญิงที่บึ้งตึงใส่ฉัน

นายพูดอะไรออกมาหา

"น่ารักมากเลยว่ะ"  เสียงที่คุ้นหูแทรกขึ้นท่ามกลางความความเงียบของห้อง  ไม่ใช่ใครอื่นพี่หมาน่ะเอง

ตายล่ะหว่า

"กูขอนะ..แฟนแกน่ะ" พี่หมาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง  ทำให้คนในห้องอ้าปากค้าง  ยกเว้นฉันกับโทกิ

พี่หมาคิดจะทำอาไรเนี่ย  ไม่หนุกด้วยนะ

"เฮ้ยไอ้หม่า  แกพูดอย่างนี้หมายความว่าไงวะ"  โทกิแสดงสีหน้าโกรธจัด

หนุ่มหล่อสองคนทะเลาะกันเพื่อแย่งช้าน… เอ้ย ไม่ใช่เวลามาดีใจนี่หว่า

"เกิดอะไรขึ้น" ครูเกรียงไกรเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับศรีษะโล้นเตียนเอ่ยขึ้น

งานนี้ตายแน่ ไอ้ชิไอ

"เรื่องของพวกผมครูไม่ต้องมายุ่ง" โทกิพูดอย่างไม่เกรงกลัว ทำให้ครูเกรียงไกรนิ่งเงียบอย่างว่าง่าย

ฉันพนันได้เลยว่าถ้าเป็นครูไลไลนายจะไม่ทำอย่างนี้แน่

"กูจะให้น้องชิไอเป็นคนเลือก" พี่หม่าพูดกับส่งยิ้มปานเพชรฆาตมาที่ฉัน

ไอ้พี่หมาบ้าเลือด

"งั้นเธอเลือกมาละกันชิไอ" โทกิพูดด้วยสายตาหมดหวัง

อะไรฟะทำไมจะต้องให้ฉันเลือกระหว่าง พี่ตัวเอง-ศัตรู ไม่ต่างกันเล้ย 

"ฉันไม่เลือกใคร" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด

ไม่มีคนอื่นให้เลือกเลยหรือไง

"งั้นมรึงกับกูมาประชันกัน  ว่าใครจะชนะใจน้องชิไอก่อนกัน" พี่หมาพูดอย่างไม่ยอมแพ้

อยากจะอ้วกพูดไปได้ น้องชิไอ 

"ตกลง" โทกิกล่าว

ถ้าพี่หมาไม่เปลี่ยนนามสกุลเมื่อปีก่อนล่ะก็  โทกิคงรู้แน่ว่าเราสองคนเป็นพี่น้องกัน

"สนุกกันพอหรือยัง  ฉันจะไปเรียน" ฉันพูดพร้อมแกะมือตัวเองออกจากมือของโทกิที่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าถึงเวลาเรียนแล้ว

ฉันวิ่งกลับมาที่ห้องอย่างเหนื่อยหอบ  มาหยุดที่หน้าประตูห้อง

"เธอไปไหนมา"  น้ำเสียงเย็นชาที่แฝงความน่ากลัวของครูไลไลกล่าวขึ้น  ความจริงแล้วคาบนี้เป็นคาบของครูชินที่ไม่มาในวันนี้ ครูไลไลเลยมาสอนแทน

โรงเรียนนี้ไม่มีครูคนอื่นสอนแทนอีกแล้วหรือไง  ทำไมต้องให้ครูไลไลมาสอนแทนด้วย

"เอ่อ..ขอโทดค่ะ" ฉันตอบได้แค่นั้น  เพราะไม่รู้จะหาข้ออ้างอะไรแล้ว

ครูได้ยินข่าวว่ามีศึกชิงนางที่ชั้นปี2ห้อง2  หรือรู้ข่าวไหม" ครูไลไลถามต่อ

ทำไมข่าวมันเร็วติดจรวดอย่างนี้ฟะ

"ไม่ทราบค่ะ" ฉันตอบและเดินไปยังที่นั่งของตัวเอง

ทั้งที่ฉันคิดไว้แล้วว่าจะตั้งใจเรียน  แต่ก็ยังมีพวกจอมก่อกวนในห้องที่คอยปาเศษกระดาษที่มีรูปเป็ดวาดไว้ฉวัดเฉวียนผ่านไปมารอบๆตัวฉัน  บ้างก็ตกลงบนโต๊ะ บ้างก็ตกลงพื้น  และก็ลงที่หัวฉัน

อยากจะบ้าตาย ....

"เฮ้ย  หยุดซะทีจะได้ไหม"  ฉันลุกขึ้นและตะโกนระบายโทสะออกมา

ไหนใครปาใส่ฉัน  โผล่หัวออกมาซะ

"เป็นอะไรหืม?"  เสียงของครูไลไลเรียกสติฉันให้กลับคืน  พวกเพื่อนๆก็หัวเราะคิกคัก

หน๋อยแน่ะไอ้พวกนี้ เลี้ยงเสียข้าวสุกจริ๊งๆ (เธอไปเลี้ยงพวกเขาตอนไหนไม่ทราบ:ผู้เขียน)

"เธอคิดว่าการสอนของฉันมันแย่ จนเธอทนไม่ได้เลยหรอ" ครูไลไลถามเสียงเข้ม

ไม่ใช่อย่างน้าน  ถึงครูสอนแย่หนูก็ทนได้..อึ๊ย

"ไม่ใช่ค่ะ คือ หนูปวดขาเลยอยากยืดเส้นยืดสาย  และที่พูดอย่างนั้นก็เป็นการบอกตัวเองให้หยุดฟุ้งซ่านและมาฟังครูสอนค่ะ" ฉันแก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ ท่ามกลางความสะอิดสะเอียนของบรรดาผองเพื่อนทั้งหลายในห้อง

"แน่ใจนะ" ครูไลไลเคาะไม้เรียวมาที่โต๊ะของฉันสองสามที

"แน่เสียยิ่งกว่าแน่อีกค่ะ" ฉันตอบชัดถ้อยชัดคำ

"ก็ดี..งั้นเธอก็ยืนยืดเส้นยืดสายอย่างนี้จนกว่าจะหมดคาบนี้" ครูไลไลกล่าวและเดินห่างจากฉันไปหยุดยืนที่หน้าห้อง  และทำการสอนตามแบบฉบับของเธอ

ง่า

หลังจากเลิกเรียนแล้วในตอนเย็น  ฉันก็จัดการพวกมนุษย์จอมวายร้ายทั้งหลาย  โดยการเอากระเป๋าไปทิ้งถังขยะ สลับรองเท้ากับห้องข้างๆ และอื่นๆตามที่ใจอยากแกล้ง

ฉันเดินออกจากประตูหน้าโรงเรียนอย่างมีความสุข  แต่แล้ว…

"เย้..น้องชิไอมาแล้ว" พี่หมาวิ่งเข้ามาหาฉัน  ใกล้กันจากที่พี่หมาวิ่งมาก็มีโทกิยืนอยู่

ก็มาแล้วอ่ะเด่ะ เห็นเป็นอะไรล่ะ

"น้องชิไอกลับกับพี่หม่านะ" พี่หมาพูดอย่างออดอ้อน  ฉันฟังแล้วรู้สึกคลื่นไส้

"นี่พี่ห.." ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ

"นั่น..น้องชิไอตอบตกลงแล้ว" พี่หมาจูงมือฉันเตรียมพาขึ้นรถมอเตอร์ไซค์

"หยุด  ชิไอเค้ายังไม่ได้บอกเลยว่าจะไปกับใคร" อยู่ๆโทกิก็มายืนขว้างพี่หมากับฉันไว้

อิจฉาฉันล่ะสิพวกสาวๆ ที่นอกจากฉันจะสวยเป็นพิเศษแล้วยังมีหนุ่มมารุมตอมเอ้ยรุมล้อมอีก

"ไม่ไปกับใครทั้งนั้น" ฉันพูดอย่างมาดมั่นพร้อมเอามือกอดอก

ง้อฉันสิ พวกสาวๆจะได้อิจฉาฉันยิ่งขึ้นอิอิ

"ดี" ทั้งสองหนุ่มสุดหล่อพูดพร้อมกัน และเดินจากฉันไปคนละทิศ  ปล่อยให้ฉันยืนเป็นตัวตลกของผู้คนรอบข้าง

เจ็บใจชะมัด

ฉันกลับบ้านคนเดียวด้วยอารมณ์บูดเบี้ยว  เมื่อเดินเข้าบ้านตรงปากซอย เห็นหมาเตะหมา  เห็นแมวเตะแมว 

"ไอ้พี่หมา" ทันทีที่ฉันเขวี้ยงกระเป๋าลงพื้น  เสียงของฉันก็ดังขึ้น  แม่หน้านิ่วคิ้วขมวดเดินมาหาฉัน

"เรียกพี่เค้าดีดีสิลูก" แม่ปรามฉัน

จะให้เรียกดีได้ยังไง เล่นแกล้งกันซะขนาดนี้

"มีอะไรจ๊ะ น้องชิไอ" พี่หมาเดินลงบันไดมาพร้อมกับหน้าตายียวนกวนทีนสุดๆ

"พี่หมาคิดจะทำอะไร..ไม่สนุกด้วยนะ"

"อ้าว..พี่จะหวงน้องสาวบ้างไม่ได้หรอ"

"แต่หนูกับโทกิไม่ได้เป็นอะไรกันนะ" ฉันเถียง

"ไม่ต้องบอกก็รู้  อย่างโทกิมันไม่หน้ามืดเอาเธอมาเป็นแฟนหรอกน่า55"

อีพี่บ้าหลอกด่ากันชัดๆ

"ขำตายล่ะ..แต่เลิกเล่นเกมบ้าๆนี่เถอะนะ..น้าา" ฉันออดอ้อน

โอ๊ย  ทำไมฉันต้องลดตัวลงมาขอร้องพี่บ้าๆอย่างนี้ด้วย

"ใสเจีย  เสียใจ  ซอรี่  พี่ไม่เลิก ก๊ากๆๆ"

รู้สึกว่าฉันไม่ขำด้วยเลย ตรงกันข้ามฉันกับคับแค้นใจเป็นที่สุด

"โอ๊ย..ยัยชิสุ เธอชกท้องฉันทำไม  เป็นทอมไปแล้วหร้อ" ฉันไม่สนใจคำพูดและสีหน้าที่เหมือนปวดขี้ของพี่หมา

ชิ  สมน้ำหน้า...

"เธอมากับไอ้หม่ามันได้ยังไง" โทกิพรวดพราดถามฉันทันทีที่ฉันลงจากรถของพี่หมา

นั่งซ้อนมาไง น่าเสียดายหล่อแต่โง่

"ก็คนเค้าเป็นแฟนกันทำไมจะมาด้วยกันไม่ได้" พี่หมาพูดพลางถอดหมวกนิรภัย

ฉันไปเป็นแฟนกับพี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

"ยินดีด้วยนะ" โทกิพูดและเดินจากไป

ยินดีเรื่องอะไร

"ไรวะแค่นี้ก็ถอยเสียละ  แล้วอย่างนี้เนี่ยนะจะคิดมาจีบน้องสาวฉัน" พี่หมาพูดขึ้น  แต่โทกิก็ยังคงเดินต่อไปโดยไม่มีวี่แววว่าจะหยุดเดิน  พี่หมาวิ่งไปหาโทกิอย่างโกรธๆ  และปล่อยให้ฉันยืนอยู่คนเดียวอีกเช่นเคย ...