ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นี่แหละฉัน
“ สันติจงมีแด่เรา” นั่นเป็นคำขอพรหรือปล่าวก็ไม่รู้นะ แต่ฉันอยากให้เป็นเช่นนั้นจริงๆ
แต่T-T โธ่..ทำไมนะทามม๊าาาาย ฉันถึงไม่มีมันเลยล่ะ
“ เธอคนนั้นน่ะ..มานี่หน่อยซิ “ เสียงผู้หญิงที่ดังจนน่ากัวเรียกฉัน
ฉันไม่เข้าใจเลยว่า ฉันไปเหยียบหางยายพวกนั้นตอนไหน พวกหล่อนถึงได้จ้องจะคอยกัดฉันทุกครั้งที่เห็นหน้าฉัน
“ มีอะไร…o-0”
ฉันก็ถามไปงั้นๆแหละ ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่าไม่พ้นเรื่องหึงผู้ชายไม่เข้าท่าของพวกผู้หญิงหร้อก (เธอไม่ใช่ผู้หญิงรึไง)
“ อย่าทำเป็นไม่รู้..ฉันเห็นนะว่า เธอส่งสายตายั่วยวนพี่จอร์จของฉัน..”
*-* ให้ตายเถอะ ฉันสาบานได้เลยว่า ฉันเพิ่งได้ยินว่ามีคนชื่อแปลกๆอย่างนี้ในโรงเรียนนี้ด้วย -.-
“ฉันปล่าวซะหน่อย..เธอคิดไปเองหรือเปล่า”
เฮ่อ ฉันชักหิวข้าวแล้วนะ เมื่อเช้าก็ยังไม่ได้กินอะไรมาเลยเพราะตื่นสายไปหน่อย
“อย่ามาโกหก..แล้วเธอกล้าดียังไงมาหาว่าฉันกุเรื่อง”
ดู๊ดู..มันกัดไม่ปล่อยแฮะ และชั้นก็ไม่ว่างพอที่จะมาทำร้ายผู้หญิงด้วย
“ดีพอที่จะทำให้นายจอดของเธอ มาแนบแทบเท้าชั้นล่ะย่ะ”
>0<โอ้วว..ไม่ฉานพูดอารายออกปาย
“กรี๊ดดดดดๆๆๆ”
0.0 ตายแล้วยายนี่ ยัดโทรโข่งเป็นอาหารหรือเปล่าเนี่ย ถ้าหูฉันมีเท้ามันคงวิ่งไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ ตุ๊บ…โอ้ย” ฉันวิ่งชนถูกอะไรบางอย่างเข้าอย่างจัง หลังจากที่วิ่งหนียายนั่นมาได้
“ ทำไม เธอเดินไม่ดู..หา!” ฉันวิ่งชนผู้ชายคนนึง เป็นหนุ่มรูปงามมีผมสีบรอนทองเลื่อมแดง สูงเกือบ180 ซม. ตาสีน้ำตาลดูน่ากัวเหมือนโกรธใครอยู่ (เธอนั่นแหละ)
“แน่ะ..ถามและยังไม่ตอบอีก”
*0* โอ๊ะ มัวแต่ตะลึง คนอาไรหน้าตาดีแต่ดุ๊ดุ
“ขอโทด..ค่ะ” (-.-) ทำท่าทางเจี๋ยมเจี้ยมไม่มีพิษมีภัยสุดขีด
“เออ..และทีหลังจำไว้อย่ามาชน ,ซายาชิ โทกิ, คนนี้ ”
“แบร่ :b คิดว่าตัวเองเก่งนักหรือไง” อิอิ ฉันตะโกนกลับไปเมื่อนายนั่นเดินหายไปในฝูงนักเรียนที่แย่งต่อแถวซื้ออาหารแล้ว ^^:
>0< ฉันต้องซื้อสมุดเล่มใหม่อีกแล้วสิเนี่ย ก็สมุดที่อยู่ใต้โต๊ะฉันทุกเล่มขาดวิ้นไม่มีชิ้นดี
จะใครซะอีกล่ะยายโทรโข่งคนเมื่อกลางวันแน่ๆ (เพราะคนอื่นที่มาแกล้งถูกยัยนี่จัดการหมดแล้ว)
“ +^+ โทดฐานที่ทำให้ฉันต้องเสียเงินไปซื้อสมุดใหม่ เธอจะต้องชดใช้” ฉันเดินไปหายัยโทรโข่งแล้วบอกให้หล่อนรับผิดชอบ ซื้อสมุดมาให้ฉันใหม่ทั้งหมด ตอนแรกยายนี่ก็ไม่ยอมหรอกนะ เหอะ^.^ฉันก็ไม่ยอมง่ายๆเหมือนกัน ฉันจับหล่อนผูกติดกับเสาต้นใหญ่ต้นหนึ่งของโรงเรียน แล้วเอากระดาษสมุดของฉันที่หล่อนฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ยัดใส่ปากหล่อนตอนแรกฉันก็ไม่คิดจะโหดหรอกนะ แต่พอจับหล่อนมัดได้พี่แกเล่นแหกปากกรี๊ดซะลั่น ฉันทนไม่ไหวเลยเอากระดาษอุดปากยายนั่นซะเลย เชอะอยากกรี๊ดดีนัก =^= จนในที่สุดหล่อนทนกับการไม่ได้กรี๊ดไม่ไหว เลยยอมชดใช้ค่าเสียหายทั้งหมด $.$
“ฉันเป็นโรคความจำเสื่อมแล้วหรือไงนะ” ฉันบ่นเมื่อความขี้ลืม ทำให้ฉันต้องลากสังขารเดินขึ้นมาที่ห้องตอนเลิกเรียนT^T ทำไงได้-.-ฉันดันลืมของขวัญที่จะเอาไปเซอร์ไพร์แม่ ไว้บนห้องน่ะสิ
“โครม!..โอ๊ย!” T_T เจ็บสุดๆเลย ใครกันที่สกัดเท้าฉัน ทำให้ฉันต้องมากองอยู่บนพื้น ฉันลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ทำเอาพวกที่แกล้งฉัน อึ้งไปตามๆกัน
“ไหนใคร…บังอาจมาแกล้งฉัน” สายตาของฉันในตอนนี้ พร้อมที่จะพิฆาตได้ทุกสิ่งที่ขว้างหน้า
“ฉันก็แค่สั่งสอน ที่ตอนกลางวันเธอบังอาจทะเล่อทะล่าวิ่งมาชนฉัน”
นายคนที่ดีแต่หน้าเมื่อตอนกลางวันหนิ
“แต่ ฉันขอโทดไปแล้ว >0< ”
ฉันไม่ใช่พวกโรคจิตซะหน่อย ที่อยากวิ่งไปชนใครต่อใครไปทั่ว
“หรอ..แต่ฉันไม่ให้อภัย ^.^”
แน่ะ ยังกวนประสาทฉันไม่เลิก o0o!ฉันจะมัวต่อปากต่อคำกับหมอนี่ทำไมเนี่ย ฉันต้องไปเอาของขวานนน
“ทำผิดแล้วคิดหนีรึ?..ผู้ต้องหา”
>0<ปล่อยฉ้านน หมอนี่ดึงแขนฉันไว้ ไม่ให้ฉันไปเอาของขวัญอ่าT.T
“ใครเป็นผู้ต้องหา? แล้วเมื่อกี้นายเอาคืนไปแล้วไง? จะเอาอะไรอีก?” ตอนนี้เหลือฉันกับนายนั่นสองคน กลุ่มพวกเมื่อกี้หายไปไหนก็ไม่รู้
“ไม่ ยังไม่พอ เธอจะต้องทำการบ้านให้ฉันทุกวัน^^”
หมอนี่ท่าจะบ้า +.+
“ทำไม…” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ
“ถ้าเธอไม่ตกลง ฉันก็จะไม่ให้เธอไปไหน :b “
(-.-“) ว่างมากหรือไงฟะ!หมอนี่
“ก็ได้..ปล่อยฉันซะทีสิ =.=”
หมอนี่เชื่อฉันจริงๆด้วยแฮะ-_- ฉันรีบวิ่งทันทีที่หมอนั่นปล่อยแขนฉัน
“เธออย่าลืมที่พูดซะล่ะ ฉันรู้ความลับเธอนะ..เป็ดน้อย^^”
0O0 หมอนั่นรู้ได้ไงว่าฉันใส่รูปเป็ดมา #^#คงเป็นตอนที่ฉันล้มเมื่อกี้ อายชะมัด
ที่บ้าน
“แหม่^.^..ลูกนี่น่ารักที่สุดเลย”แม่พูด พร้อมโผเข้ากอดฉันอย่างแรงจนฉันอึดอัด^^;
“เดี๋ยวนี้ยังมีใครแกล้งลูก เหมือนตอนอนุบาลอีกมั๊ย เดี๋ยวแม่จัดการให้”
(-.-*)ร้อยวันพันปีไม่เคยถาม แถมตอนอนุบาลที่ฟ้องแม่คุณเธอก็ไม่สนใจอะไร T_T หลังจากนั้นฉันเลยจัดการด้วยตัวเองมาตลอด
“(-.- ) ( -.-) (-.- )..ไม่มีค่ะ”
เหอะๆ ถึงจะมีก็ไม่ต้องถึงแม่หรอก หนูจัดการเรียบร้อยแล้ว^^;
แต่T-T โธ่..ทำไมนะทามม๊าาาาย ฉันถึงไม่มีมันเลยล่ะ
“ เธอคนนั้นน่ะ..มานี่หน่อยซิ “ เสียงผู้หญิงที่ดังจนน่ากัวเรียกฉัน
ฉันไม่เข้าใจเลยว่า ฉันไปเหยียบหางยายพวกนั้นตอนไหน พวกหล่อนถึงได้จ้องจะคอยกัดฉันทุกครั้งที่เห็นหน้าฉัน
“ มีอะไร…o-0”
ฉันก็ถามไปงั้นๆแหละ ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่าไม่พ้นเรื่องหึงผู้ชายไม่เข้าท่าของพวกผู้หญิงหร้อก (เธอไม่ใช่ผู้หญิงรึไง)
“ อย่าทำเป็นไม่รู้..ฉันเห็นนะว่า เธอส่งสายตายั่วยวนพี่จอร์จของฉัน..”
*-* ให้ตายเถอะ ฉันสาบานได้เลยว่า ฉันเพิ่งได้ยินว่ามีคนชื่อแปลกๆอย่างนี้ในโรงเรียนนี้ด้วย -.-
“ฉันปล่าวซะหน่อย..เธอคิดไปเองหรือเปล่า”
เฮ่อ ฉันชักหิวข้าวแล้วนะ เมื่อเช้าก็ยังไม่ได้กินอะไรมาเลยเพราะตื่นสายไปหน่อย
“อย่ามาโกหก..แล้วเธอกล้าดียังไงมาหาว่าฉันกุเรื่อง”
ดู๊ดู..มันกัดไม่ปล่อยแฮะ และชั้นก็ไม่ว่างพอที่จะมาทำร้ายผู้หญิงด้วย
“ดีพอที่จะทำให้นายจอดของเธอ มาแนบแทบเท้าชั้นล่ะย่ะ”
>0<โอ้วว..ไม่ฉานพูดอารายออกปาย
“กรี๊ดดดดดๆๆๆ”
0.0 ตายแล้วยายนี่ ยัดโทรโข่งเป็นอาหารหรือเปล่าเนี่ย ถ้าหูฉันมีเท้ามันคงวิ่งไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ ตุ๊บ…โอ้ย” ฉันวิ่งชนถูกอะไรบางอย่างเข้าอย่างจัง หลังจากที่วิ่งหนียายนั่นมาได้
“ ทำไม เธอเดินไม่ดู..หา!” ฉันวิ่งชนผู้ชายคนนึง เป็นหนุ่มรูปงามมีผมสีบรอนทองเลื่อมแดง สูงเกือบ180 ซม. ตาสีน้ำตาลดูน่ากัวเหมือนโกรธใครอยู่ (เธอนั่นแหละ)
“แน่ะ..ถามและยังไม่ตอบอีก”
*0* โอ๊ะ มัวแต่ตะลึง คนอาไรหน้าตาดีแต่ดุ๊ดุ
“ขอโทด..ค่ะ” (-.-) ทำท่าทางเจี๋ยมเจี้ยมไม่มีพิษมีภัยสุดขีด
“เออ..และทีหลังจำไว้อย่ามาชน ,ซายาชิ โทกิ, คนนี้ ”
“แบร่ :b คิดว่าตัวเองเก่งนักหรือไง” อิอิ ฉันตะโกนกลับไปเมื่อนายนั่นเดินหายไปในฝูงนักเรียนที่แย่งต่อแถวซื้ออาหารแล้ว ^^:
>0< ฉันต้องซื้อสมุดเล่มใหม่อีกแล้วสิเนี่ย ก็สมุดที่อยู่ใต้โต๊ะฉันทุกเล่มขาดวิ้นไม่มีชิ้นดี
จะใครซะอีกล่ะยายโทรโข่งคนเมื่อกลางวันแน่ๆ (เพราะคนอื่นที่มาแกล้งถูกยัยนี่จัดการหมดแล้ว)
“ +^+ โทดฐานที่ทำให้ฉันต้องเสียเงินไปซื้อสมุดใหม่ เธอจะต้องชดใช้” ฉันเดินไปหายัยโทรโข่งแล้วบอกให้หล่อนรับผิดชอบ ซื้อสมุดมาให้ฉันใหม่ทั้งหมด ตอนแรกยายนี่ก็ไม่ยอมหรอกนะ เหอะ^.^ฉันก็ไม่ยอมง่ายๆเหมือนกัน ฉันจับหล่อนผูกติดกับเสาต้นใหญ่ต้นหนึ่งของโรงเรียน แล้วเอากระดาษสมุดของฉันที่หล่อนฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ยัดใส่ปากหล่อนตอนแรกฉันก็ไม่คิดจะโหดหรอกนะ แต่พอจับหล่อนมัดได้พี่แกเล่นแหกปากกรี๊ดซะลั่น ฉันทนไม่ไหวเลยเอากระดาษอุดปากยายนั่นซะเลย เชอะอยากกรี๊ดดีนัก =^= จนในที่สุดหล่อนทนกับการไม่ได้กรี๊ดไม่ไหว เลยยอมชดใช้ค่าเสียหายทั้งหมด $.$
“ฉันเป็นโรคความจำเสื่อมแล้วหรือไงนะ” ฉันบ่นเมื่อความขี้ลืม ทำให้ฉันต้องลากสังขารเดินขึ้นมาที่ห้องตอนเลิกเรียนT^T ทำไงได้-.-ฉันดันลืมของขวัญที่จะเอาไปเซอร์ไพร์แม่ ไว้บนห้องน่ะสิ
“โครม!..โอ๊ย!” T_T เจ็บสุดๆเลย ใครกันที่สกัดเท้าฉัน ทำให้ฉันต้องมากองอยู่บนพื้น ฉันลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ทำเอาพวกที่แกล้งฉัน อึ้งไปตามๆกัน
“ไหนใคร…บังอาจมาแกล้งฉัน” สายตาของฉันในตอนนี้ พร้อมที่จะพิฆาตได้ทุกสิ่งที่ขว้างหน้า
“ฉันก็แค่สั่งสอน ที่ตอนกลางวันเธอบังอาจทะเล่อทะล่าวิ่งมาชนฉัน”
นายคนที่ดีแต่หน้าเมื่อตอนกลางวันหนิ
“แต่ ฉันขอโทดไปแล้ว >0< ”
ฉันไม่ใช่พวกโรคจิตซะหน่อย ที่อยากวิ่งไปชนใครต่อใครไปทั่ว
“หรอ..แต่ฉันไม่ให้อภัย ^.^”
แน่ะ ยังกวนประสาทฉันไม่เลิก o0o!ฉันจะมัวต่อปากต่อคำกับหมอนี่ทำไมเนี่ย ฉันต้องไปเอาของขวานนน
“ทำผิดแล้วคิดหนีรึ?..ผู้ต้องหา”
>0<ปล่อยฉ้านน หมอนี่ดึงแขนฉันไว้ ไม่ให้ฉันไปเอาของขวัญอ่าT.T
“ใครเป็นผู้ต้องหา? แล้วเมื่อกี้นายเอาคืนไปแล้วไง? จะเอาอะไรอีก?” ตอนนี้เหลือฉันกับนายนั่นสองคน กลุ่มพวกเมื่อกี้หายไปไหนก็ไม่รู้
“ไม่ ยังไม่พอ เธอจะต้องทำการบ้านให้ฉันทุกวัน^^”
หมอนี่ท่าจะบ้า +.+
“ทำไม…” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ
“ถ้าเธอไม่ตกลง ฉันก็จะไม่ให้เธอไปไหน :b “
(-.-“) ว่างมากหรือไงฟะ!หมอนี่
“ก็ได้..ปล่อยฉันซะทีสิ =.=”
หมอนี่เชื่อฉันจริงๆด้วยแฮะ-_- ฉันรีบวิ่งทันทีที่หมอนั่นปล่อยแขนฉัน
“เธออย่าลืมที่พูดซะล่ะ ฉันรู้ความลับเธอนะ..เป็ดน้อย^^”
0O0 หมอนั่นรู้ได้ไงว่าฉันใส่รูปเป็ดมา #^#คงเป็นตอนที่ฉันล้มเมื่อกี้ อายชะมัด
ที่บ้าน
“แหม่^.^..ลูกนี่น่ารักที่สุดเลย”แม่พูด พร้อมโผเข้ากอดฉันอย่างแรงจนฉันอึดอัด^^;
“เดี๋ยวนี้ยังมีใครแกล้งลูก เหมือนตอนอนุบาลอีกมั๊ย เดี๋ยวแม่จัดการให้”
(-.-*)ร้อยวันพันปีไม่เคยถาม แถมตอนอนุบาลที่ฟ้องแม่คุณเธอก็ไม่สนใจอะไร T_T หลังจากนั้นฉันเลยจัดการด้วยตัวเองมาตลอด
“(-.- ) ( -.-) (-.- )..ไม่มีค่ะ”
เหอะๆ ถึงจะมีก็ไม่ต้องถึงแม่หรอก หนูจัดการเรียบร้อยแล้ว^^;
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น