สันติภาพจงมีแด่เรา

ลำดับตอนที่ #7 : อย่ามายุ่งกับฉัน

\"พี่ไปก่อนนะ ต้องรีบเอารายงานไปส่ง” พี่หมาวิ่งหอบงานโมเดลออกไปทันทีที่จอดรถเสร็จ

ฉันคงไม่ผมฟูจนดูไม่ได้ขนาดนี้ ถ้าพี่ไม่บิดเอาเป็นเอาตายแบบนั้น -_-



“หยุดเดินเดี๋ยวนี้นะ..ยัยหัวฟู”

ย๊าก ใครบังอาจมาเรียกช้านว่ายัยหัวฟู oOo



“โทดทีฉันไม่ว่าง” ฉันหันหลังกลับ และเดินจ้ำทันที

แหม ก็มันดันมีตั้งสิบกว่าคน ถึงฉันจะเคยเกือบสายดำมาแล้วก็ตามทีเถอะ มาเยอะอย่างนี้ฉันตายแน่ๆ >^<



สาวผมทอง ผิวคล้ำหน้าคม หุ่นดี เดินเข้ามาหลังจากที่พรรคพวกห้อมล้อมฉัน>_<

“เธอเป็นอะไรกับพี่หม่าคุงของชั้น”

พี่หมาหลงผิดไปเป็นของยายนี่เมื่อไหร่เนี่ย -_-



“..นี่ฉันถามเธอนะยะ  ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง”



“เธอแน่ใจหรอว่าที่เธอพูดน่ะ มันเป็นภาษาคน”

ลืมตัวอีกแล้ว>o< ฉันได้ตายแน่



“เพี๊ยะ..”  ฝ่ามือกระทบที่หน้าฉันอย่างรวดเร็ว

สู้โว้ย O^O



ฉันจิกหัวยายนั่นแล้ววิ่งฝ่าวงล้อมพาไปตบสองสามฉาด  แล้วเขวี้ยงหล่อนใส่พรรคพวกที่ตามมา

ฉันปีนขึ้นไปบนต้นไม้แล้วกระโดดลงมาทับพวกหล่อนไปสามสี่คน

เหนื่อยใช่เล่นเลยนะเนี่ย =_=



“จัดการมัน” หล่อนพูดหลังจากไขว้มือฉันไว้ข้างหลัง



“เพี๊ยะ..โอ้ย” ฉันโน้มตัวลงทำให้ตบถูกคนที่จับฉันไว้

สมน้ำหน้าตบกันเอง ^O^



“ตุบ..” ฉันลงไปกองกับพื้น หลังจากถูกหญิงร่างยักษ์ต่อยเข้าที่ท้อง

กินอะไรมาฟะ หมัดหนักshipหาย >o<;



“ เธอหาเรื่องเองนะช่วยไม่ได้” สาวผมทองกล่าวขณะยืนตรงหน้าฉัน



“หน้าสวยๆของเธอน่ะ ฉันขอนะ” เธอหยิบบางอย่างที่คนทั่วไปเรียกว่ามีดโกนขึ้นมา

ถ้าเธออยากหน้าสวยอย่างฉันก็ตายแล้วไปเกิดใหม่ซะสิ  ไม่ต้องมายุ่งกับช้าน >O<*



“รุมกันแบบพวกเธอเนี่ย ใช้ไม่ได้เลยนะ” ชายหนุ่มเดินมาอย่างมาดมั่น ผมสีทองสะท้อนกับแสงแดดดูเด่นมาแต่ไกล  

ใครกันนะ อัศวินขี่ม้าขาวของฉัน ^o^



“โทกิ..” เสียงที่ดังขึ้นโดยมิได้นัดหมาย

อย่ามาซ้ำเติมฉันได้โปรด  ฉันขอโทดนายเรื่อง ขี้ นั่นไปแล้วนะ T_T



“นายไม่ต้องมายุ่ง  นี่มันศัตรูของฉัน” สาวผมทอง VS โทกิหนุ่มผมทอง



“ถ้าเธออยากให้ไอ้หม่ามาเห็นก็ตามใจ เพราะมันกำลังเดินมาทางนี้แล้ว”



“พรึบ..” เงียบฉี่  พวกหล่อนๆทั้งหลาย สลายโต๋กันหมด

ที่แท้นายเป็นคนดูต้นทางหรอกหรอ =^=



“เป็นไงมั่ง  ยัยตัวแสบ”



“เจ็บสิถามได้>o<”



“โดนขนาดนี้แล้วยังไม่หายซ่าอีกนะ”

ก็ดูนายถามเข้าสิ ถามโง่ๆ O.o



“ขอบคุณนะที่มาช่วย “

แต่อย่าหวังว่าฉันจะตอบแทนหรือสำนึกในพระคุณนายหรอกนะ..^_^;



“ไม่ได้อยากช่วยหรอก  แต่กลัวว่าเธอจะตายซะก่อนที่ฉันจะได้แก้แค้นเธอ”

โอเค ฉันคิดผิดที่ขอบคุณนายไป o_o;



“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว  ฉันไปล่ะ”

นายใช้ตาตุ่มดูหรือไงถึงเห็นว่าฉันไม่เป็นอะไร  แล้วไหนบอกว่าพี่หมาจะเดินมาทางนี้ไงไม่เห็นมาซักที O^o





         ฉันต้องใช้เวลาอยู่พักใหญ่จึงจะหอบร่างมาที่ห้องเรียนได้  

“มองทำซากอะไร  ไม่เคยเห็นคนหรอO0o” ฉันโวยวายทันทีเมื่อเห็นสายตาของเพื่อนในห้องที่มองฉันเหมือนกับว่าเห็นคนบ้า

หรือผีปอบยังไงยังงั้น

ถึงฉันจะโทรมแค่ไหนก็ดูดีกว่าพวกเธอแหละยะ -^-



“โอ๊ย..”

คาเอะบีบหูช้านทำไม >o<



“ก็เธอตอนนี้เหมือนคนซะที่ไหนกันเล่า  บอกมานะว่าไปกัดกับหมาที่ไหนมา” คาเอะลากฉันออกมาจากห้อง

“ใช่ๆ  พวกนั้นเป็นพวกไหน –แล้วทำร้ายไอเรื่องอะไร- เรื่องผู้ชายอีกหรือเปล่า -แล้วผู้ชายคนนั้นคือใคร” มิโกะเหยี่ยวข่าวหน้าเดิมซัก  

โว้ย ถ้าฉันไม่บาดเจ็บล่ะก็ ฉันจะจับเธอทุ่มลงพื้นเดี๋ยวนี้เลย o^o



“นี่เธอจะตามพวกฉันออกมาทำไม” คาเอะVSมิโกะ

ช่ายย  แบบนี้เค้าเรียกว่าสอใส่เกือก ^o^





“เธอนี่โชคร้ายจริงๆเลยนะ-o-” คาเอะพูดหลังจากที่ฉันเล่าเหตุการณ์เมื่อเช้าจบ

ถ้าใครคิดว่ามันคือเรื่องโชคดีก็บ้าแล้ว -_-



“อื้อ”



“แล้วพี่หม่าล่ะ เค้าไม่มาช่วยเธอหรอ”

อย่างพี่หมาน่ะหรอ จะมาซ้ำเติมมากกว่ามั้ง^^;



“เค้าไปส่งงานน่ะ”



“เฮ้ย..เข้าห้องเร็ว  ครูมาแล้ว-O-” เสียงมาคิคนดูต้นทางประจำห้องกล่าวเตือน ทำให้ฉันและคาเอะรีบเข้าห้อง





          “นี่เธอไปฟัดกับหมาที่ไหนมา” เสียงครูไลไลทำให้ฉันซึ่งกำลังก้มดูหัวเข่าที่ถลอกสะดุ้งตกใจ

ไม่ทราบว่าครูไปนัดกับคาเอะมาหรือไง ถามคำถามเหมือนกันเปี๊ยบ -_-



“เอ่อคือว่า..หนูตกบันไดค่ะ^^;”



“แน่ใจนะว่าตกบันไดไม่ได้ไปฟัดกับใครมา” ครูไลไลกล่าวพร้อมขยับแว่นเล็กน้อย เหมือนพยายามสแกนหาข้อมูลในตัวฉัน



“ค่ะ..แน่ใจค่ะ”

ถ้าขืนไม่โกหกอย่างนี้ ฉันคงต้องเข้าไปอยู่ในห้องปกครองข้อหาทะเลาะวิวาทในโรงเรียนเป็นแน่ T_T



“ตกบันได..ก๊ากกฮ่าๆๆ^O^” เสียงจากทุกมุมห้องดังขึ้น เพียงเวลาไม่กี่วินาทีหลังจากครูไลไลเดินออกไป



“ปัง..” เสียงของรองเท้านักเรียนหญิงยี่ห้อPOP TEENเบอร์38 กระทบกับโต๊ะตัวหนึ่ง ทำให้ภายในห้องกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง

ช้านนแค่อารมณ์เสียนิดหน่อยเองนะ~~





“คาเอะ..จะรีบเดินไล่ควายที่ไหน รอด้วยเด้>.<” เสียงเรียกของฉันทำให้คาเอะหยุดเดิน และหันมาเท้าสะเอว



“ฉันไม่ได้จะไปไล่ควาย  แต่ควายสิกำลังไล่ฉัน”

หมายความว่าไงเนี่ย -_-;



“เธอว่าฉันหรอ ยายคาเอะ” เพราะเมื่อกี้ฉันเพิ่งเดินตามคาเอะ

เธออาจโกรธที่ฉันเอาเท้าไปวางบนโต๊ะแบบนั้น  แต่เธอไม่มีสิทธิ์มาว่าฉันนะยะ oOo



“ไม่รู้สิ แต่ถ้าเธออยากรับก็รับไป”



ฉันหันหลังใส่คาเอะทันที แต่แล้ว..

“โครม” ฉันชนเข้ากับอะไรบางอย่าง



“เฮ้ย..หมดกัน อุตส่าห์ทำทั้งคืน” เสียงผู้ชายคนหนึ่งพูดเมื่อเห็นสิ่งที่ตนถือมาคว่ำลงกับพื้น

กะอีแค่กระดาษแข็งบ้าๆ บ่นอะไรกันนักกันหนา -_-;



“ขอโทษ” ฉันรีบเดินอย่างไม่แยแส

คาเอะเธอจะได้รู้ซะบ้าง ว่าทำฉันโกรธแล้วจะเป็นยังไง ^o^



“มีอะไรหรอคาเอะ ฉันไม่โกรธเธอหรอ.ก” ฉันพูดพร้อมหันหลังกลับ



“แต่ฉันโกรธเธอโว้ย ยายบ้าเธออีกแล้วหรอเนี่ย” นายโทกิเกรี้ยวกราดใส่ฉัน

โอ้ย นึกว่าคาเอะจะมาง้อ ไหงกลับกลายเป็นนายนี่มายืนด่าปาวๆ T-T



“นี่นายจะตามจองเวรจองกรรมอะไรกับฉันนักหนาหา>o<” ฉันสะบัดมือออกทันที

ฉันก็โกรธเป็นเหมือนกันนะเฟ้ย O.o;



“ฉันต่างหากที่ต้องเป็นคนพูดประโยคนั้น  รู้มั๊ยเมื่อกี้เธอซุ่มซ่ามมาชนงานที่ฉันอดหลับอดนอนทำทั้งคืน และจะต้องส่งงานในวันนี้ด้วย”

นี่ฉันเป็นคนผิดคนเดียวเลยหรอ นายต่างหากที่ซุ่มซ่ามมาชนฉันเหมือนกัน



“โว้ย ยิ่งพูดยิ่งโมโห” โทกิเหวี่ยงมือเข้ามา

อย่าทำร้ายช้านนน~~





         “นี่นายจะลากฉันไปไหน  ปล่อยนะ>.<”

นึกว่าจะใช้กำลังกับฉันซะอีก



“แฮ่กๆ  ลากฉันมาห้องเรียนนายทำไม” โทกิหยุดที่หน้าห้องของเขา

ปี2 ห้อง2 จำได้ขึ้นใจเลยล่ะ มันอยู่หน้าปกหนังสือแบบฝึกหัดยากๆที่นายเอามาให้ฉันทำบ่อยๆ



“วิดวิ้วโทกิ..ทำซะโทรมเชียวนะฮ่าๆ” เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น  ฉันส่งสายตาเขียวปัดไปที่ต้นเสียงนั้น

จ๊าก นั่นพี่หมานี่ OoO



ดีที่ฉันโทรมจนพี่หมาจำฉันไม่ได้  และพี่หมาคงคิดไม่ถึงว่าฉันจะมีสภาพเช่นนี้



“โทกิ เธอรู้ใช่ไม๊ ว่าถ้าเธอไม่เอางานมาส่งฉัน จะเป็นยังไง” เสียงครูไลไลทำให้โทกิหน้าซีด แล้วเขาก็ผลักฉันให้ไปเผชิญหน้ากับครูไลไล



“เอ่อ หนูซุ่มซ่ามทำงานของเขาพังค่ะToT” ฉันพูดพร้อมหันไปมองพี่หมาที่กำลังนั่งจีบสาวอยู่หลังห้อง



“เธอซุ่มซ่ามเป็นประจำเลยหรือไง” ครูไลไลขยับแว่นเล็กน้อย

ครูเกษียณเมื่อไหร่ หนูจะซื้อแว่นขนาดพอดีมาให้ครูนะคะ



“ค่ะ”



“ครูจะให้โอกาสเธอนะโทกิ  ฉันจะให้ส่งวันพรุ่งนี้ได้ ถ้าไม่มีงานส่งโดนทั้งคู่”

หนูเปลี่ยนใจ[ิ/i] ไม่ซื้อแว่นให้แล้วT^T~~