สันติภาพจงมีแด่เรา

ลำดับตอนที่ #5 : เปิดศึก..ยายงิ้ว

วันนี้มีลางสังหรณ์ไม่ดีแต่เช้า-_-  เริ่มตั้งแต่ฉันตกบันไดตอนเช้า  แถมมาสายอีกด้วย  

และฉันยังทำรายงานเล่มใหม่แทนเล่มเก่าที่ถูกปีศาจบอยฉีกเล่นยังไม่เสร็จเลย T_T



“นี่เธอ..เดินดีๆหน่อยสิ”  

O.O เอ๋ เมื่อกี้หล่อนเดินมาชนฉันนะยะ ยายงิ้วเสียงแหลมแถมโบ๊ะหน้าซะขาววอก



“ยังจะไม่ขอโทษอีกหรอ”  

=^=ฉันไม่ได้ผิดนี่ ทำไมฉันจะต้องขอโทดเธอด้วย



“ไม่..” ฉันพูดตอบไปห้วนๆ  ยายตะเกียบที่เดินมากับยายงิ้วส่ายหัวเล็กน้อย  ทำเหมือนกับว่าฉันเล่นกับใครไม่เล่น



“เธอคิดจะลองดีหรือไงยะ”  

oOo กล้ามายะใส่ฉันหรอ  บังอาจ



“เปล่า ก็แค่คิดว่า ถ้าเธอถ่ายไม่ออกก็ไม่ควรมาอารมณ์เสียใส่ฉัน เข้าใจไหม-_-” เสียงฉันดังพอที่จะทำให้ใครหลายๆคนที่กลัวยายนี่หัวหด หันมามองยายงิ้วแล้วหัวเราะ  ทำเอายายงิ้วทำอะไรไม่ถูก ^o^



“ฉันขอเตือนเธอไว้ก่อนนะ  ว่าอย่ามายุ่งกับโทกิของฉัน” หล่อนพูดและเดินหนีฝูงชนไปด้วยท่าทางที่โกรธจัด  

ที่แท้ก็แฟนคลับนายโทกินี่เอง -_-“

    



ที่โรงอาหาร



“มีคนบอกว่า เธอถูกมิยูหาเรื่อง” โทกิสุดหล่อวิ่งมาขัดจังหวะตอนฉันกินข้าว

สงสัยมาดูผลงานที่แฟนคลับก่อไว้ล่ะสิ เฮอะ!



“เสียใจด้วยนะ ที่ฉันไม่เปงอะไรเลย-o-”  ฉันตอบด้วยท่าทางเฉยเมย

ถ้านายโกรธฉันเรื่องที่ปาขี้ใส่นาย  ก็ไม่ควรส่งแฟนคลับมาทำอย่างนี้-^-



“ก็ดี..ระวังตัวดีดีล่ะ  ฉันไม่อยากเห็นคนถูกหามเข้าโรงพยาบาลน่ะ”  

เหอะๆ  แล้วนายจะเป็นคนต่อไป ถ้ายังไม่เลิกกวนเวลากินของฉัน - -;



           ฉันเห็นยายงิ้วมองมาด้วยแหละ  ฉันนึกอะไรดีๆออกแล้ว ^o^



“เอ่อ.. เค้าทำชั้นหกล้มมือถลอกเลยToT ”  สีหน้านายนั่นเป็นปลื้มสุดๆ  รีบคว้ามือฉันไปดู

โป๊ะเชะ!  เข้าเป้า ^O^



“ไหนๆ.. ” โทกิพยายามหาแผลของฉัน ที่หาให้ตายก็ไม่มีทางเจอ ส่วนยายงิ้วโกรธจัด ทนดูไม่ได้เดินหนีไปเลย  ^ ^

สุดยอด สะจายเจงๆ ~~



“ปล่อย!มือฉัน” นายโทกิที่ง่วนกับการหา มองฉันเชิงสงสัย  แต่ก็ปล่อยมือฉัน  และฉันก็กินต่อโดยไม่สนใจนายนั่นเลย -^-

    

“ว้าว..ตัวอะไรน่ารักจังเลย” ฉันหยิบสัตว์ที่ใครๆเรียกว่ากบ  ออกมาจากใต้โต๊ะฉัน

ทำเอายายงิ้วที่แอบดูอยู่ที่ประตูหลังห้องหน้าแตก ^_^*



“เอาไปทิ้งสิ น่าขยะแขยง” คาเอะพูดพร้อมทำตาเชิงขอร้อง

นั่นสิ มันน่าขยะแขยงจะตาย กบเนี่ย ที่กล้าหยิบ ก็แค่อยากหักหน้ายายงิ้วเท่านั้นแหละ T^T



“เธอคงโดนเอาคืนแล้วสิ  อิอิ” คาเอะพูดหลังจากที่มั่นใจว่าฉันหย่อนกบลงในถังขยะเป็นที่เรียบร้อยแล้ว



“พวกหล่อนคงอิจฉา ที่ฉันสวยกว่านะ” ทันทีที่ฉันพูดจบ  ก็มีเสียงชวนโมโห



“อ้วก” มนุษย์ปุถุชนหญิงชายไม่ต่ำกว่า 20 คน  พร้อมใจกันออกเสียง O.o;

นี่ พวกเพื่อนๆที่น่ารักทั้งหลาย หัดยอมรับความจริงซะบ้างเซ่ >O<



“รับนะ  คาเอะ” ฉันส่งลูกบาสให้เธอ แต่คงแรงไปหน่อย เพราะเธอดูเสียหลักเล็กน้อย



“ส่งแรงจริงนะ…นี่แน่ะ” คาเอะส่งลูกบาสมาที่ฉันอย่างเอาคืน

ชิ กล้ามาเล่นกับชิไอคนนี้หรอ ถึงเป็นเพื่อนก็ไม่เว้นนะ -_-;



“เธอก็เหมือนกันแหละ ป้า” ฉันยั่วโมโหเธอ

ก็เธอชอบมาดุฉันอยู่เรื่อย เลยเรียกว่าป้า สะใจดี ^o^



“เรียกฉันว่าป้าหรอ ยัยมังคุดเน่า” รู้สึกว่าคาเอะโกรธจัด  คราวนี้เขวี้ยงมาเลย

ฉันแค่เผลอหยิบมังคุดใส่ปากโดยไม่ได้ดู มันผิดหรือไง O.o;



ฉันตั้งท่าจะขว้างไปให้คาเอะบ้าง



“ปรื้ดดดด”

เสียงอะไรขัดจังหวะจริงๆเล้ยคนกำลังหนุกๆ แล้วยัยคาเอะยืนตาค้างทำไมนั่น แล้วทำไมไม่มีใครอยู่ในสนามนี้เลยเนี่ย OoO;



“สนุกกันพอหรือยัง” เสียงครูพละดังอยู่ข้างหลังฉัน ในระยะชิดตัว



“พอแล้วค่ะ..” ฉันยิ้มแห้งตอบคำถาม ส่วนคาเอะยังยืนค้างไม่เลิก

จะกลัวไปถึงไหนนะ ครูเค้าคงไม่โหดร้ายขนาดนั้นหรอก..^ ^;





ซะเมื่อไหร่ล่ะ T_T



ฉันกับคาเอะต้องเก็บลูกบาสทั้งหมด  และตอนเย็นก็ต้องทำความสะอาดโรงยิมอีกด้วย  

ขอบอกโรงยิมโคตะระกว้างเลย มีหวังน้ำหนักลดเป็นสิบๆโลแน่



“เพราะเธอแท้ๆเลย..” คาเอะบ่น แต่มือของเธอยังกวาดพื้นต่อไปเรื่อยๆ



“ใครเริ่มก่อนล่ะยะ ยัยป้า” ฉันบิดผ้าที่จะนำมาถูพื้นสุดแรง



“ก็เธอบ้าเขวี้ยงใส่ฉันแรงทำไมล่ะ” คาเอะคว่ำที่โกยผงกับถังขยะ



“เธอกล้ามาว่าฉันบ้าหรอ..” ฉันขึ้นเสียง ท่าทางฉันดูเอาเรื่องเต็มที่ -O-

ใครมาว่าฉันเจอดีทุกราย และการมีเรื่องกับเพื่อสนิทมันก็สนุกดีด้วย^_^; (โรคจิต)



“ทีเมื้อกี้เธอยังมาว่าฉันว่าป้าเลยนี่” คาเอะไม่ยอมน้อยหน้า

เสียงเธอจี๊ดมากแสบแก้วหูเลย >_<



“ป้า..ป้าๆๆ  ฉันจะพูดมีไรมั๊ย”  ฉันกวนกลับ ทำเอาคาเอะเลือดขึ้นหน้า

55สะใจดี  ถึงฉันจะรักสันติก็เถอะ แต่ถ้าไม่มีเรื่องเลยคงนอนไม่หลับแน่ ^o^



“ตาย..ซะเถอะ” คาเอะวิ่งไล่ฉันอย่างสนุกสนาน โดยไม่คิดถึงเรื่องทำความสะอาด

คาเอะจ๋า..เราเข้ากันได้ดีจริงๆ



“พลั่ก..โอ้ย>o<” ฉันชนอะไรบางอย่างด้วยความเร็ว ทำให้ฉันล้มลง

ใครเอาอะไรมาวางไว้กลางสนามเนี่ย  อ้าวเพื่อนเลิฟมาพยุงฉันเซ่

เธอไม่ควรอึ้งกับความซุ่มซ่ามของฉันเลยนะ เพราะมันคือเรื่องปกติ -_-;



“ว้ากก..ใครเอาตัวเอาอะไรมาไว้ตรงนี้” ฉันร้องและรีบลุกทันที เมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังนอนคร่อมมนุษย์ผู้ชายอยู่ O.O

อยากจะบ้าตาย ฉันทำอะไรลงไป มิน่าล่ะยายคาเอะถึงยืนอึ้งเป็นไก่ตาแตกอย่างนั้น T-T



“เธอมาเรียกฉันเป็นตัวหรอ..วอนซะแล้ว” ไม่พูดเปล่า โทกิวิ่งมาดึงผมฉัน



“โอ้ย..ปล่อยเซ่  อยากตายหรือไง>^<”

หนังหัวฉันจะหลุดอยู่แล้วนะ ปล่อยช้านน  สำหรับยายคาเอะ..ฉันจะมอบรางวัลโนเบลสาขาการอึ้งยอดเยี่ยม  

คุณเธออึ้งได้นานเจงๆ -_-;



“แกล้งเค้าทำไมน่ะ..” คาเอะพูดพูดเขินๆ  แต่โทกิก็ปล่อยผมฉัน

ทำไมไม่หายอึ้งเร็วกว่านี้นะคาเอะ  นายโทกิ  ไม่รู้ซะแล้วว่าไผเป็นไผ



“นายจะมาแก้แค้นฉันหรือไง-O-”



“เปล่า  ก็แค่อยากรู้ว่าใครส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวน่ารำคาญ…เผื่อจะเอาไปบอกครูไลไล” ยายคาเอะหน้าแดงที่โทกิวิจารณ์เรื่องเมื่อครู่

แต่ครูไลไลเนี่ย เป็นครูที่นักเรียนร่วมโหวตแล้วว่า คู่ควรแก่การอยู่ให้ห่างเป็นที่สุด



“เชิญค่ะ..ไม่ว่ากัน^_^” เป็นคำพูดที่ทำให้โทกิอึ้งไปเล็กน้อย คาเอะดึงแขนเสื้อฉันประมาณว่า-คิดดีแล้วหรอ-



“ฝากความคิดถึงน้องแนน ด้วยนะ” โทกิยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนโบกมือแล้วเดินออกไป

ฉันจะไปบอกหนูน้อยหมวกแดงอย่างยายแนน ให้นะว่า หมาป่าคิดถึง >_<;