สันติภาพจงมีแด่เรา

ลำดับตอนที่ #3 : ขอโทดนะ..ที่เจตนา

          วันนี้เป็นวันที่โชคดีสำหรับฉันจริงๆ  ประการแรกฉันมาทันโรงเรียนเข้า^^;



อันที่จริงแล้วฉันฝันร้าย แถมคู่สามีภรรยาข้างบ้านก็เล่นมวยไทยใส่กัน  เล่นเอง พากย์กันเองอีกแน่ะ =_=  



ประการที่สองฉันไม่โดนหาเรื่องจากพวกผู้หญิง^^ บางทีนะฉันแทบช็อก! หล่อนหาว่าฉันกลับ



พร้อมแฟนหล่อนO.o  ให้ตายสิฉันมารู้ทีหลังว่า รถประจำทางที่ฉันใช้บริการ หนึ่งในผู้ใช้บริการรถเมล์สายนี้มีแฟนหล่อนปะปนอยู่ด้วยT_T



ต่อไปฉันคงต้องย้ายไปอยู่ดาวอังคาร จะได้ไม่มีใครหาว่าฉันไปอยู่ร่วมโลกกับผู้ชายของเธอเหล่านั้น T^T



“นี่การบ้านของฉัน..ปึง”

-.-เออ..บอกฉันทำไมเนี่ย ท่าจะประสาท



“ยังเฉยอีก..เอาไปทำสิ”

-o- เอ๋..การบ้านนาย  แล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน



“อะไรของนาย”

หมอนี่หน้าตาคุ้นๆแฮะ o.o



“จำที่ตกลงกันไว้ ไม่ได้หรือไงยัยเป็ดน้อย^^”

ไอจำน่ะจำได้  จำได้ว่าอยากให้นายลืม  และอย่าเรียกฉันอย่างนั้น  ถ้าเพื่อนในห้องรู้ ฉันโดนล้อตายแน่ T_T



“ทำไมเรียกไอว่าเป็ดน้อยหรอ^o^”  

ฉันไปสนิทกับเธอเมื่อไหร่ยะ=_= ยายมิโกะจอมสอดรู้สอดเห็น เหยี่ยวข่าวประจำห้อง



“ก็กา.าง..อุ๊บ.แหวะ>_<”  

สมน้ำหน้าทำเป็นเชื่องตอบดีนัก^^ ถุงเท้าที่ฉันยัดใส่ปากนายน่ะ ได้รับการันตีเชียวนะว่า  สยบได้ทุกกลิ่นที่แรงกว่า 55



“ไม่รู้ล่ะ..เธอทำมาให้ฉันด้วย หรือเธออยากโปรโมทเป็ดน้อยล่ะก็ไม่ว่ากันนะจ้ะ+v+”

-.-ถ้านายไม่ขู่ด้วยลายเป็ดน้อยล่ะก็ ฉันคงหัวเราะจนลิ้นแห้งแน่ๆ  

หน้าหมอนี่ตอนนี้ยังกับคนขาดอากาศหายใจเลย ^v^แล้วหมอนี่ก็วิ่งหายไป

ฉันมองไปที่ปกหนังสือ  O.Oนี่มันหนังสือของรุ่นพี่ปี2



แล้วช้านจะทำได้ยังไง T-T



“ตกลง..เป็ดน้อยนี่อะไรหรอไอ^o^” เยี่ยวข่าวหน้าเดิม  

อยากรู้จริงๆว่าถ้าหล่อนไม่ได้รู้สักเรื่องจะขาดใจตายหรือไง >^<



“ไม่มีอะไร”  

เรื่องอะไรฉันจะบอกว่ามันคือ ลายกางเกงในตัวโปรดของช้านหา! O^o



“นะนะ..บอกฉันเถอะนะไอ ฉันอยากรู้” ไม่น่าเชื่อเลยว่าความอยากรู้อยากเห็น ทำให้มิโกะยอมอ้อนวอนคนที่แทบจะไม่ได้คุยกันเลยด้วยซ้ำ O.O



“คนเมื่อกี้เขาบอกว่า เธอน่ารักเหมือนเป็ดน้อย-.-”  

ขอโทดนะ ฉันคงบอกความจริงกับเธอไม่ได้ TvT



“เขาชมว่าฉันน่ารักหรอ^^..แต่เหมือนเป็ดเนี่ยนะ=^=”

อย่าทำหน้าอย่างนั้นเซ่ >o< ฉันว่าเป็ดน่ารักกว่าเธอหลายเท่า



“แปลว่าเขาชอบเป็ดล่ะสิ^^”

เธอเชื่อฉันสนิทใจเลยหรือไง =_=



“คงงั้นมั้ง..เธออย่าไปใส่ใจเลย”

จริงๆน้าฉันไม่อยากทำบาปเพิ่มขึ้น



“เชอะ  คุยกับเธอน่าเบื่อจริงๆ  ไปดีกว่า”

O.Oไรวะ เมื่อกี้คุยกันอยู่ดีๆ  ยายนี่แปรสภาพเร็วจริงๆ



    

ที่บ้าน

          

          ตกลงฉันต้องทำการบ้านพวกนี้จริงๆหรอT-T แค่คำถามข้อแรกฉันก็อยากจะวิ่งไปฆ่าคนตั้งคำถามแล้ว -^-



“โป๊ก..โอ๊ย”

>^<หนังสือที่ไหนเนี่ยหล่นใส่หัวฉัน  คอแทบหัก

  

“สุดยอด..ไชโย” ^^ถึงแม้จะเป็นโชคที่ได้มาด้วยความเจ็บแต่ฉันก็ดีใจ หนังสือเล่มนี้เหมือนของนายนั่น  แตกต่างกันตรงที่ มันเป็นหนังสือ



ของพี่เทคพี่ข้างบ้านที่เรียนจบแล้ว เค้าให้ฉันมาอ่านแต่ฉันไม่ได้สนใจ วางระเกะระกะไว้จนมันหล่นใส่หัวฉันนี่แหละ o.o



ฉันบรรจงเปิดมันอย่างทะนุถนอม เหมือนมันเป็นของล้ำค่า  และฉันอยากกระโดดหอมแก้มพี่เค้าสัก100ฟอด  เพราะหนังสือนี่มีคำเฉลยอยู่ทุกหน้า ^v^



          

          “ตาเธอเหมือนหมีแพนด้าเลย อิอิ”

-.-ถ้าเธอไม่หัวเราะต่อท้ายคำพูดล่ะก็  จะทำให้เธอดูเป็นเพื่อนที่ดีกว่านี้นะยายคาเอะเพื่อนสุดเลิฟของฉัน



“เมื่อคืน  ทำอะไรมาหรือเปล่าคิคิ”  

-_-เธอควรไปตรวจต่อมหัวเราะของเธอซะนะ  รู้สึกว่ามันทำงานดีเกินไป  จนทำให้ต่อมโมโหของคนรอบข้างเริ่มทำงาน



“นอนไม่หลับน่ะ”  >-<ฉันคงต้องกลับคำพูดที่ว่าจะไปกระโดดหอมแก้ม 100ฟอด เป็นกระโดดถีบ100ที

O^O  ที่ทำให้ฉันนอนดึกด้วยการเขียนลายมือแย่ๆจนฉันต้องมานั่งแกะทีละคำ  

ให้ฉันอ่านหนังสือกลับหัวยังไม่ทรมานขนาดนี้เลย ให้ตายเถอะ T^T



“คิดถึงใครอยู่ล่ะสิ..อิอิ”

ใช้สมองส่วนไหนคิดเนี่ย  ฉันคิดว่าคาเอะจะฉลาดกว่านี้ซะอีก -_-“

    

           ฉันต้องเสียสละเวลาช่วงพักเกือบทั้งหมด  เพื่อมาปั่นงานนายนั่นจนเสร็จ ฉันปิดหนังสือลงด้วยความโล่งใจ ^v^



“สวัสดีครับไอ..ทำอะไรอยู่น่ะ” นายทองห่อผ้าขี้ริ้วนี่เอง  ถ้าฉันไม่รู้มาก่อนว่านายจน ฉันคงคิดว่านายเป็นมหาเศรษฐีเชียวล่ะ -_-



“จะทานอะไรไหมครับ?  ผมเลี้ยง”

นายจอดผู้ฟุ่มเฟือย +^+



“ไอศกรีมชอคโกเลต ข้าวโพดคลุก กับขนม 5 ห่อ”

ดูซินายจะมีปัญญาซื้อมั๊ย สีหน้านายจอดอึ้งเล็กน้อย  แล้วเปลี่ยนเป็นยิ้มน้อยๆ  ดูน่ารักไม่เบา #v#



“รอเดี๋ยวนะ..” เขาวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว O.o

    

          5นาทีต่อมา  ฉันเห็นนายจอดวิ่งออกมาจากกลุ่มหญิงสาวที่กำลังดึงตัวไว้ อย่างทุลักทุเล  ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นปีศาจโหดร้าย  ที่ทำให้หนุ่มหล่ออย่างนายจอดเจอเรื่องอย่างนี้ T-T



“รอนานมั๊ย…” ฉันไม่สนใจคำถามของนายจอด  เพราะสิ่งที่น่าสนใจและสงสัยคือ นายจอดเอาเงินจากไหนมาซื้อของที่ฉันสั่ง แถมมีน้ำส้มคั้นมาด้วย OoO



“เอ่อ  นายเอาเงินมาจากไหนหรอ o.O”

ในฐานะที่นายเป็นเพื่อนฉันถึงจะเพิ่งรู้จักกันก็เถอะ  ฉันสัญญาว่าจะไม่ไปบอกตำรวจ



“ไอได้เงินจากไหน..ผมก็เหมือนกันครับ  ว่าแต่..ไอถามทำไม”

เลิกเรียกฉันแบบนั้นสักทีได้ไหม>^<



“เปล่าค่ะ-v-“  ฉันนี่นะ สงสัยเพื่อนดีดีอย่างนายไปได้  -_-  

    

          ฉันรีบกินไอศกรีมอย่างรวดเร็วจะได้ไม่เสียของ^^  ส่วนนายจอดนั่งดูฉันกินแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่



“หืม?..”  

จริงๆอยากจะถามว่ายิ้มทำซากอะไร?  แต่มันเป็นการเสียเวลาการกินของฉัน^^:



“ชอคโกเลตติดแก้มน่ะ^^”  

แค่นี้หรอที่จะบอกฉัน -_- ฉันเลยต้องเสียเวลาในการเช็ดอีก





“ไหนบอกว่า เข้าใจผิดไง แล้วนี่อะไร?”  จู่ๆยายโทรโข่งก็โผล่มาจากไหนไม่รู้  แล้วก็มาถามคำถามซึ่งฉันไม่รู้ว่าหล่อนถามใคร



“พี่ว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะจู”  

คุยอะไรกันทำไมฉันไม่รู้เรื่องง่า -O-



“ยัยนี่มันดีกว่าจูตรงไหน  พี่ถึงไปเลือกมัน”

เชอะ!ดีกว่าเธอเยอะแยะย่ะ -^- เธอลืมรสชาติการถูกผูกติดกับเสาและโดนยัดกระดาษใส่ปาก

แล้วหรือไงถึงกล้าพูดอย่างนี้ O.o  ว่าแต่เลือกอะไรจะมีการเลือกตั้งอีกแล้วหรอ O.o

นายจอดลากยายจูออกไป  เฮ่อสองคนนี้รักกันดีจริงแฮะ^v^