สันติภาพจงมีแด่เรา

ลำดับตอนที่ #2 : ชีวิตฉันกับเรื่องยุ่งๆ

“จิ๊บๆ..” เสียงนกร้องกันอย่างแข็งขัน  ในยามเช้าที่อากาศดีเป็นพิเศษ  สาวน้อยลืมตาอย่างมีความสุขที่ได้หลับเต็มอิ่ม



“ตายแล้ว..นี่มันกี่โมงแล้วว  ทำไมแม่ไม่ปลุกหนู?”  ฉันเปิดประตูอย่างกระวนกระวาย  ไปดูนาฬิกาที่ห้องแม่ เพราะที่ห้องฉันมันตายสนิท  ปรากฏว่าตอนนี้9โมงแล้วT_T



“หืม..อะไรลูก”  แม่พูดในขณะที่ยังพริ้มหลับ  อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่บนเตียง



“ แม่..oOo”  สิ้นเสียงของฉัน  ยายแก่เมื่อครู่ก็เบิกตากว้างขึ้น =_=



“อ้าว  ยังไม่ไปโรงเรียนอีกหรอลูก”  

-.-คุณแม่ของช้าน  เพิ่งรู้ว่าฉันยังไม่ได้ไปโรงเรียน

    



ที่โรงเรียน



ในที่สุดฉันก็มาถึงห้องเรียนทันคาบที่3 คาบของอาจารย์สุดโหดที่พร้อมจะควักไส้ควักพุงนักเรียนได้ทุกเมื่อ  ซึ่งทำให้ฉันต้องโกหกอาจารย์



ฝ่ายปกครองหน้าประตูโรงเรียน  ว่าแม่ลื่นหัวแตกต้องพาส่งโรงพยาบาล

ขอโทดค่ะแม่‘/.\\’หนูจำเป็นT_T





โรงอาหารตอนกลางวัน



“นั่งด้วย..ได้ไหมครับ” ผู้ชายหน้าตาดีและดูสุภาพ พูดและยิ้มให้ฉัน  ทำให้ฉันไม่กล้าปฏิเสธ



“ผมชื่อ จอร์จ อยู่ปี2  แล้วคุณ..”  

OoOโอ้ว!นายจอด  คนนี้น่ะหรอที่ยายโทรโข่งหาว่าฉันส่งสายตาให้  ดูยังไงยายโทรโข่งก็ไม่เหมาะสมกับนายนี่เลยสักนิด



“ชิไอ ปี1ค่ะ”ฉันรู้สึกอึดอัดที่ต้องมานั่งกินกับหนุ่มหล่อ เพราะมันทำให้ฉันกินมูมมามไม่ได้น่ะสิ ^^;

    

          หลังจากกินเสร็จ นายจอดก็ชวนฉันเข้าห้องสมุด แต่ฉันคิดว่าห้องสมุดคงจะหมดความสงบเป็นแน่  ถ้าฉันเข้าไปกับนายจอด  เพราะแค่



นั่งกินข้าวที่โรงอาหารด้วยกัน  ก็มีก้อนน้ำแข็ง ผลส้ม ลูกอมจากทั่วสารทิศปาเข้ามา  โดยมีเป้าหมายที่หัวฉัน T_T  ฉันเลยปฏิเสธการไปห้อง



สมุดกับเขา



“คุณเป็นคนแรกนะ ที่ปฏิเสธผม^^;”  

ใครมาเจออย่างฉันแล้วไม่ปฏิเสธขอบอกว่าโคตรถึก หรือไม่ก็เป็นคนเหล็กกลับชาติมาเกิด



“ขอโทดด้วยนะ ^^” ทันทีที่ฉันพูดจบ  ก็มีฝ่ามือมาปะทะที่หน้าฉันอย่างแรง  

กะอีแค่ปฏิเสธทำไมต้องตบหน้าช้านน T.T



“ทำอะไรน่ะ..จู “  นายจอดพูดด้วยท่าทางตกใจสุดขีด กับผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาออกหมวยๆ  

O.Oนี่มันยายโทรโข่งนี่นา  ตกลงใครตบช้าน >0<



“ก็มันมายุ่งกับพี่  ทั้งๆที่จูเตือนมันแล้ว”

ฉันอยากจะร้องไห้ ยายนี่ตบฉันเพราะความคิดบ้าๆนี่หรอT-T



“เป็นอะไรหรือเปล่าไอ”

นายจอดกล้าดียังไง มาตัดชื่อฉันให้สั้นอย่างนั้น เดี๋ยวยัยโทรโข่งก็เข้าใจผิดหมด



“ฮือๆ...ฮือ”

หล่อนเป็นอะไร? ใครทำอะไร?  หรือว่าเงินหายกลับบ้านไม่ได้-0- แต่ฉันไม่ได้เอาไปนะ (คิดเรื่องเป็นตุเป็นตะต้องให้ยัยชิไอนี่)



“ไม่เป็นไร..อย่าเข้าใจผิดสิ”  ใช่ๆ เรื่องเงินน่ะไม่เป็นไรยืมนายจอดก็ได้  

และฉันก็ไม่ได้เอาเงินเธอไปด้วย



“จริงเหรอ..”  

แน่ะยังไม่เชื่ออีก นี่จะหาว่าฉันเอาเงินเธอไปรึไงหา? O.o



“จริงสิ..”  

เชื่อฉันเถอะนะ-.- นี่เป็นความจริงจากปากฉัน ที่หาได้ยากเชียวนะ^^; และถ้ายังไม่ยอมเชื่อ ฉันจะบีบคอเธอให้ตายคามือเลย  คอยดู

    

          หล่อนเดินจากไปง่ายๆ  โดยที่ไม่ขอยืมเงินจากนายจอด  หรือว่าเธอจะรู้ว่านายจอดจนเลยไม่อยากรบกวนนะ -.-



“ตอนเย็นฉันอยากเลี้ยงข้าวไอ  ขอโทดเรื่องจูน่ะ”

ใครทำฉัน ฉันก็ให้คนนั้นรับผิดชอบย่ะ แต่ฉันยกโทษให้ยายนั่นเพราะน่าสงสาร  ที่เงินหาย



“ฉันยกโทดให้แล้วล่ะ  แล้วนายเก็บเงินนั้นไปช่วยทางบ้านเถอะ อย่าฟุ่มเฟือยเลย”  จริงๆแล้วฉันชอบให้คนมาเลี้ยงข้าวนะ  แต่สำหรับนาย

จอดแล้ว ฉันไม่อยากรบกวนจริงๆ  -_-

    

ฉันเดินออกมาด้วยความรู้สึกที่คิดว่าฉันพูดได้ดีจริงๆ  ถึงแม้หมอนั่นจะทำสีหน้างงๆเหมือนไม่เข้าใจก็ตามที ‘V’