ตะวันสีดำ

ลำดับตอนที่ #2 : แสงตะวัน

  \"ยัยรินนนนนนนน  ตื่นได้แล้วววววววว จะนอนไปถึงไหน หา!!!\"

  เสียงที่แสนจะคุ้นเคย พูดคำที่คุ้ยเคย และสีหน้าที่คุยเคยทุกวัน เสียงนี้เป็นนาฬิกาปลุกที่ตรงเวลาที่สุดเท่าที่เคยมี เสียงที่ไม่เคยตกไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน  ไม่ต้องใส่ถ่านก็ดังได้  ไม้ต้องจำเจเพราะเสียงและความดังจะเปลี่ยนไปตามอารมณ์ของนาฬิกา  แต่ถึงกระนั้นก็ไม่มีผลมากนักกับโสตประสาทของคนที่ถูกปลุก



  \"ยัยริน!!\"



  \"ตื่นแล้วจ้า!!!!  จาออกปายแล้ววววว\"มีเสียงตอบรับออกมาอย่างไม่เต็มใจนัก



สิบห้านาทีผ่านไป แต่กลับไม่มีวี่แววว่าจะมีอะไรออกมาจากห้องที่แสนจะเงียบเชียบ

ปัง!!!!! เสียงประตูถูกอะไรบ้างอย่างกระทบอย่างแรง จนไม่ต้องพูดหรือตะโกนใดๆก็ทำให้คนที่อยู่ข้างในรีบร้อนลุกออกมาอย่างไมน่าแปลกใจ

  และแล้วเธอก็พาร่างกายท่บอบบาง ผมสีดำสนิทและแสนจะยุ่งเยิงแต่มันก็ทำให้ผิวขาวๆของเธอดูโดดเด่นได้เสมอ  ดวงตาสีดำที่น่าจะกลมโต ในตอนนี้มันกลังเปิดขึ้นแค่ครึ่งเดียว

  \"ไม่มีศิลปะในการปลุกสุภาพสตรีเอาซะเลยนะพี่ มิน่าถึงหาแฟนไม่ได้\" เสียงของสาวน้อยที่ถูกปลุกตำหนิพี่ชาย พร้อมอ้าปากหาวอย่างไม่สมกับเป็นกุลสตรีแม้แต่น้อย



  \"ไม่ต้องมายุ่งเรื่อของฉัน ไปอาบน้ำ แล้วรีบมากินข้าว เร็ว!!\" เมื่อเห็นว่าพี่ชายไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะล้อเลนสาวน้อยจึงยอมทำตามโดยดี

  ความจริงแล้วพี่ชายของเธอ ครีส เลนดาร์ เป็นคนหน้าตาหล่อเหลาเอาการ รูปร่างสูงโปร่งผมสีทอง ตาสีเขียว ซึ่งบางที่รินเองก็สงสัยนักว่าเธอกับพี่ชายเป็นพี่น้องกันยังไงถึงได้ไม่เหมือนกันเอาซะเลย จะมีก็แต่ผิวขาวๆของทั้งคู่ที่ดูจะเป็นสิ่งเดียวที่เหมือนกันบ้าง  และยิ่งเรื่องนิสัยยิ่งแล้วใหญ่ รินเป็นคนที่ร่าเริงสดใสได้ในทุกโอกาส ไม่มีเรื่องทุกข์ร้อนในที่ทำให้เธอหยุดยิ้มได้เกิน 1 ชั่วโมง ส่วนคริส พี่ชายรายนั้นมันเสือยิ้มยาก หน้านิ่งเหมือนไร้ความรู้สึก สายตาเยือกเย็นจนคนถูกมองอาจเป็นน้ำแข็งได้ถาใจไม่เข็งพอ  แต่สายตาแบบนี้ไม่มีผลใดๆกับริน เพราะรู้ว่ายังไงซะโลกนี้คงไม่มีคนใจดีกว่านี้อีกแล้ว



  .......................................................................................................................................  

  

\" มีไรกินมั่งคะ คุณพี่ชาย\" สาวน้อยในชุดนักเรียนถามเมื่อนั่งลงบนโต๊ะอาหาร



   \"เห็นอะไรมั่งล่ะ\" พี่ชายพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

   \"แหม  กวนซะด้วย อิอิอิ\" น้องสาวจอบทะเล้นแซวพี่ชาย



   \"เร็วๆ รีบๆ กินซะจะได้ไปเรียน\" พี่ชายพูดอย่างเบื่อหน่าย  รินมองหน้าพี่แล้วส่ายหัว คิดในใจว่าช่างไม่มีอารมณ์ขันซะเลย แต่ก็ก้มหน้ากินข้างไปโดยไม่พูดอะไรอีก เพราะเธอรู้ดีว่าพี่คงเหนื่อยที่จะต่อล้อต่อเถียงกับเธอแล้วเพราะตั้งแต่ตื่นมาพี่ก็ทำงานทุกอย่างทั้งทำกับข้าว ทำงานบ้านแล้วยังต้องมาปลุกคนตื่นยากอย่างเธออีก เธอรู้ว่าพี่เหนื่อยแต่ที่พูดหยอกล้อเพราะอยากให้พี่อารมณ์ดีขึ้นบ้าง  

  

  รินไม่เคยเห็นหน้าพ่อแม่ พอจำความได้เธอก็อยู่กับพี่ชายมาตลอด พี่อายุมากกว่าเธอ10 ปี พี่ไม่ค่อยพูดเรื่องพ่อแมมากนัก บอกแต่ว่าพวกท่านเป็นคนดี ท่านเสียตอที่รินอายุได้แค่ 2 เดือนด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ท่านรวยมรดกที่ท่านทิ้งไว้มากพอที่จะให้ทั้งสองคนใช้ชั่วชีวิตโดยไม่ลำบาก  แต่ถึงกระนั้นพี่ก็ยังทำงานพี่ไม่ชอบอยู่เฉย พี่ชอบเปลี่ยนงานบ่อยจนรินไม่แน่ใจว่าพี่ทำงานอะไรกันแน่  ทั้งบ้านมีกันแค่ 2 คนทั้งที่บ้านก็ใหญ่โตแต่พี่ไม่เคยจ้างแม่บ้าน พี่จะทำงานบ้านเองทุกอย่างรินไม่รู้ว่าทำไมพี่ทำแบบนั้นแต่พอถามพี่ก็บอกว่าไม่อยากให้ใครมายุ่มย่าม แต่รินรู้ว่าต้องมีเหตุผลมากกว่านั้นแต่ไม่รูว่ามันคืออะไร

    



\"ไปโรงเรียนแล้วนะจ๊ะคุณพี่ชาย คุณพี่เองก็รีบไปทำงานซะนะอย่ามัทำตัวเป็นแม่บ้านจนสายล่ะ\" พอพูดเสร็จก็รีบคว้ากระเป๋านักเรียนวิ่งออกจากบ้านไปโดยที่ไม่ยอมเปิดโอกาสให้ผู้เป็นพี่พูดสิ่งใด

  

พี่ชายจึงได้แต่มองตามหลังน้องสาวที่วิ่งลับตาไปพร้อมกับยิ้มให้ความร่าเริงของน้องสาวตัวน้อย



คริสรักน้องสาวคนนี้มากเขารู้สึกว่าเธอเหมือนแสงตะวันยามเช้าที่สว่าง สดใส อบอุ่นแต่ไม่ร้อนเกินไป ทำให้คนที่อยู่ใกล้มีความสุข



แต่แล้วสีหน้าเขาต้องเปลี่ยนไปเมื่อนึกถึงอนาคตของเธอ อนาคตที่ไม่ควรมาถึง