เพียงเธอ... (ประกวดร้อยเรื่องราว ด้วยรักจากแม่)

ข้อมูลเบื้องต้น

เพียงเธอ...

ความรักใดเล่า จะยิ่งใหญ่เท่าความรักของแม่

แม่ให้ทุกสิ่งที่ลูกต้องการ แล้วลูกล่ะเคยบ้างไหมที่จะฟังคำขอของแม่

nu eng


ธีมบทความโดย

เรื่องสั้นเรื่องนี้ส่งเข้าประกวดในกิจกรรม

ร้อยเรื่องราว...ด้วยรักจากแม่

และได้รับรางวัลชมเชยค่ะ =]

คิคิ...มีความสุขจัง

กับรางวัลชิ้นแรกในการประกวดบนโลกออนไลน์

 
 

ลงวันที่ ๑๒ สิงหาคม พุทธศักราช ๒๕๕๓

นางสาวมนันยา         สายชู

เนื้อเรื่อง

เพียงเธอ...

เช้าวันที่อากาศสดใส เสียงนกร้องประสานเสียงแว่วมาแต่ไกล ราวกับกำลังร้องเพลง ต้อนรับรุ่งอรุณแสงอบอุ่นของดวงอาทิตย์ยามเช้าลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาภายในห้องๆ หนึ่ง ในห้องนั้น 'แม่' กำลังนั่งกุมมือเหยี่ยวย่นของหญิงชราผู้หนึ่งที่นอนอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าซีดเซียวอิดโรย ริ้วรอยต่างๆ มากมายและผมสีดอกเลาบางๆ บนศีรษะแสดงให้เห็นถึงวันเวลาที่เลยผ่าน หากบนใบหน้าของหญิงชรากลับเต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มและแววตาห่วงใยที่มีให้กับแม่ของฉันเสมอมา มือคู่นั้นค่อยๆ เลื่อนมาลูบใบหน้าของแม่ มันช่างเป็นสัมผัสที่แสนอ่อนโยน ก่อนหยดน้ำตาเล็กๆ ของแม่จะรินไหลพร้อมกันกับที่รอยยิ้มสุดท้ายของหญิงชราจางหายและมือคู่นั้นก็ค่อยๆ ร่วงหล่นลงไม่หลงเหลือสัมผัสใดๆ อีกเลย ฉันยังจำมันได้ดีเสียงร้องไห้ของแม่ดังระงมแสดงให้เห็นถึงความอ่อนแอและเจ็บปวดอย่างที่ฉันไม่เคยได้เห็นมาก่อน

ภาพเหตุการณ์วันนั้นเมื่อตอนที่ฉันอายุได้เพียงแปดขวบปรากฎเด่นชัดในความทรงจำของฉันอีกครั้งและในครานี้มันซ้อนทับกันกับเหตุการณ์ปัจจุบันที่กำลังดำเนินอยู่ มือบอบบางไร้เรี่ยวแรงของแม่เลื่อนขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้กับฉันที่กำลังพูดพร่ำแต่คำว่า ‘ขอโทษ’ แม่ส่ายหน้าเบาๆ ด้วยแววตาอบอุ่นและสัมผัสแห่งความอาทรที่ฉันไม่เคยได้รับมาตลอดช่วงระยะเวลาสิบห้าปีที่ผ่านมา ทั้งหมดเป็นเพราะตัวฉันเอง จึงทำให้เรื่องราวในวันนี้ต่างจากเรื่องราวในวันนั้น เพราะแม่ได้ดูแลยายอยู่ข้างๆ ยายมาโดยตลอด แต่ตัวฉันไม่เคยได้ทำมันเลย

“อย่าไปเลยนะลูก” แม่เอ่ยขอร้องขณะที่ฉันกำลังเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเพื่อเตรียมตัวออกเดินทางในวันพรุ่งนี้

“นี่มันชีวิตของหนู เรื่องของหนู แล้วแม่ก็บอกหนูเองว่าพอเรียนจบ แม่จะให้อิสระกับหนู จะให้หนูได้ทำในสิ่งที่ต้องการไม่ใช่หรือคะ และตอนนี้แม่ยังจะมาห้ามไม่ให้หนูไปอีกในเมื่อนี่คือสิ่งที่หนูต้องการ แม่เห็นแก่ตัว!” ฉันตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงก้าวร้าวโดยไม่ได้นึกถึงจิตใจของแม่เลย ว่าแม่จะเจ็บปวดรวดร้าวมากเพียงใด เพียงเพราะต้องการแค่อิสระต้องการออกเดินทางไปยังสถานที่ต่างๆ เพื่อหาแรงบันดาลใจให้กับงานเขียนของฉัน ฉันจากแม่ไปโดยไม่ได้กลับมาเลียวแลแม่เลยสักนิด มีเพียงเงินค่าต้นฉบับทุกเดือนที่ฉันจะส่งไปให้แม่ เพื่อตอบแทนคุณ

และในวันนี้ฉันก็ได้ทุกสิ่งที่ต้องการจากวันนั้นแล้ว ฉันได้เป็นนักเขียนที่มีชื่อเสียง มีแฟนคลับมากมาย ได้รับความรักจากผู้คนรอบข้าง โดยที่ฉันเองกลับลืมไปว่ายังมีใครอีกคนที่เฝ้ารอให้ฉันกลับไปหา แต่ฉันก็มัวหลงระเริงอยู่กับความรักที่คนอื่นมอบให้ ความรักจากผู้คนแปลกหน้า ทั้งที่จริงๆ แล้วยังมีผู้หญิงคนหนึ่งที่มอบความรักแสนบริสุทธิ์ให้กับฉันเสมอมา

ฉันรู้แล้วว่าจริงๆ แล้วคนที่เห็นแก่ตัวที่สุดก็คือฉัน เป็นฉันเอง ฉันกลับมาหาแม่ในวันที่ทราบข่าวจากลูกพี่ลูกน้องว่าแม่ป่วยหนักมาก ฉันรู้ว่านี่อาจจะสายไปเสียแล้วกว่าที่ลูกอย่างฉันจะสำนึกในสิ่งที่ได้ทำผิดพลาดไป คงไม่มีวิธีใดที่จะช่วยลบล้างความผิดนี้ของฉัน ฉันจะยอมรับผลกรรมทุกอย่างขอเพียงแค่ให้ฉันได้ดูแลแม่บ้าง ตอบแทนคุณแม่บ้างโดยไม่ใช่เงินเหมือนที่ผ่านมา

“ลูกสบายดีใช่มั้ย” เสียงแหบพร่าของแม่เอ่ยถามฉันด้วยความห่วงใยทั้งที่ตัวท่านเองจะอาการหนักมากก็ตาม

“ค่ะ หนูสบายดี” น้ำตาของฉันรินไหลออกมาไม่ขาดสาย เพราะความห่วงใยของแม่ที่มีกับฉัน ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันมองข้ามมาโดยตลอด

แม่ยิ้มทั้งน้ำตาเมื่อได้ฟังคำตอบก่อนจะยัดสมุดเล่มเล็กๆ ใส่มือของฉัน “แม่เก็บเงินที่ลูกให้ไว้ทุกบาทสุกสตางค์เลยนะ แม่ไม่ได้ต้องการสิ่งนี้จากลูกหรอก แม่ขอแค่ได้เห็นหน้าลูกก็พอ...” ดวงตาของแม่ฉายแววความสุขอย่างเหลือล้น รอยยิ้มผุดพราวขึ้นบนใบหน้าไม่เหมือนกับคนป่วยเท่าใดนัก นั่นยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิดและเกลียดตัวเองมากขึ้นไปอีกที่มองไม่เห็นความรักความห่วงใยของแม่

“หนูขอโทษ ! หนูรักแม่นะ” สิ้นเสียงของฉันเปลือกตาของแม่ก็ปิดสนิทไปพร้อมๆ กับรอยยิ้มที่ยังคงประทับอยู่บนใบหน้าซีดเซียวนั้น

ถ้าในวันนั้นฉันลดความเอาแต่ใจออกไปบ้าง ทำตามที่แม่ขอร้อง ฉันก็อาจจะได้ดูแลแม่ ได้อยู่เคียงข้างแม่ ได้ทำหน้าที่ลูกที่ดีเหมือนกับคนอื่นเขาบ้าง คงไม่เหมือนในตอนนี้ที่ทำได้เพียงกอดร่างไร้วิญญาณของแม่ไว้แนบอกและร่ำไห้ออกมาโดยไม่สนใจสายตาของใครต่อใคร

รักบริสุทธิ์ผุดผ่องใส จากใครเล่าแม่เจ้าเอย...

โดย : ชากังราว .,*