รักวุ่นวุ่น ในงานกีฬาสี

เนื้อเรื่อง

“ เอาล่ะนะ  ตอนนี้เราตกลงแล้วจากทั้งสามห้องที่รับผิดชอบงานกีฬาสีสีฟ้า  ห้องเราได้รับหน้าที่คุมกีฬานะ ”

        เสียงหัวหน้าห้องพยายามประกาศแก่สมาชิกในห้อง  ถึงแม้ว่าจะมีคนฟังไม่ถึงครึ่งก็ตาม  ก็ตามนั้นแหละห้องเราก็คงต้องรับหน้าที่อย่างอื่นไม่ไหว  ถ้าต้องรับพวก ทำสแตนเชียร์  หรือ  ขบวนสีก็คงมีหวังเละเทะแน่  ก็นะสภาพในห้องผมนะหรอเดียวจะอธิบายคร่าวแล้วกันนะ  ในห้องนี้มีผู้ชายซะส่วนใหญ่ทำให้บรรยากาศในห้องค่อนข้างคึกขื้น  แต่บางทีมันก็มากเกินไป  ส่วนใหญ่ผู้ชายในนั้นก็ค่อนข่างเอาดีทางกีฬา  แน่นอนว่าเข้าเรียนบ้างไม่เรียนบ้าง  อีกส่วนเป็นพวกที่เรียนปานกลางค่อยช่วยเหลือกิจกรรมพวกผู้หญิงบางเป็นครั้งคราวแต่แน่นอนขึ้นกับอารมณ์ของพวกเขา  แล้วก็ยังมีผู้ชายอีกนิดหน่อยที่มักจะโดนให้ช่วยกิจกรรมเสมอ  แน่นอนที่ผมอธิบายมานี้คุณคงคิดว่าผู้หญิงในห้องของผม  คงต้องเป็นเหมือนนางฟ้าแน่นอนใช่ไหมล่ะพวกเขาคงต้องเหมือนสมบัติประจำห้อง  แต่มันติดอยู่ที่ว่าบางครั้งโรคความจริงกับความฝันมันแต่กัน  มีคนที่หน้าดีอยู่ไม่กี่คนเท่านั้น  ส่วนที่เหลือนะหรอ  พูดมากเสียงดังไม่มีความเป็นอิสตรีเอากันซะเลย  ส่วนผมนะหรอผมพึ่งย้ายมาจากโรงเรียนแน่นอนว่าไม่มีสิทธิ์ออกปากเสียงอะไรในห้องเท่าไหร่นักในห้อง  ผมจึงมักจะโดนจับยัดให้ทำกิจกรรมเสมอและดูเหมือนครั้งนี้ก็คงไม่ต่างกัน

“ งานคราวนี้ทุกคนต้องช่วนกันนะเราจะแจกงานให้ทุกๆคนได้เท่ากัน ”

ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีนะซิ

“ เอาล่ะนะ  พวกมะพร้าว( พวกเอาดีทางกีฬา ) ฉันจะให้พวกนายทั้งหมดคุมกีฬาฟุตบอลทุกประเภทนะ ”

“ ส่วน เอก  ปัน บอม ไปคุมแบตนะ  โอม  เมฆ  ไอซ์  ไปคุมกรีฑา ” 

โอเคเราคุมกรีฑากีฬายอดฮิต  ออผมบอกทุกคนยังว่าผมชื่อ เมฆ

 “ ปลื้ม  มาร์ค  กฤต  คุมแฮนบอลนะ ”

“ ส่วนที่เหลือฉัน  กับพวกผู้หญิงคุมเองพรุ่งนี้เราจะเรียกน้องมาประชุม  แล้วหาตัวนักกีฬา ”

ผมก็กลับปกติเหมือนทุกทีและหวังว่าทุกอย่างมันจะผ่านไปได้ด้วยดี  แต่เช้ารุ่งขึ้นความจริงอันแสนโหดร้ายก็มาเยือนพวกผม  เมื่อทางโรงเรียนไม่ได้ให้ตารางการแข่งขันกีฬามาพวกผมที่ต้องคัดตัวนักกีฬาค่อนข้างมีปัญหามากเพราะไม่รู้ประเภทและจำนวนคนแข่งที่แน่ชัดของกีฬาแต่ละประเภท  แถมรุ่นน้องต่างพากันไม่ยอมลงแข่งกีฬา  บางคนลงแข่งก็หาคนคุมกีฬาที่ลงไม่ได้ ( ข้อนี้คงโทษใครไม่ได้นอกจากพวกพี่ๆ ) ผมนี้กับกุมขมับทุกอย่างวุ่นวายไปหมด

“ พี่ค่ะๆ  แฮนบอลลงไหนหรอค่ะ ”

“ เออ  แปปนะครับ ”  โชคดีนะที่ผมสนิทกับปลื้ม และ มาร์ค  แต่ปัญหาคือมันหายหัวไปไหนกันวะ

“ เออ  น้องครับ  น้องลงชื่อไว้ในนี้ก่อนได้ไหม ”

“ ได้ค่ะ ” 

เด็กสาวคนนั้นตอบพร้อมส่งยิ้มให้ทันไหนนั้นความคิดในหัวผมก็พุดขึ้นมานางฟ้าชัดๆ  เออ ผมก็ไม่รู้ว่ากล้าคิดไปได้ยังไงรุ่นน้องนะโว๊ย  เมฆใจเย็นไว้  เราไม่ใช้โลลิค่อนนะเพื่อน  หลังจากที่เธอเดินจากไปผมก็มองดูชื่อของเธอก่อนที่จะดึงสติตัวเองเข้าสู่ความวุ่นวายอีกครั้งกับการหานักกีฬา

หลังจากนั้นไม่นานพวกเราก็เลิกการประชุมสีครั้งแรก

“ ปลื้ม  เอานี้น้องพวกนี้อยากลงแข่งแฮนบอล ”

“ อ่าๆ ขอบใจ ”

หลังจากนั้นผมก็ยุ่งกับการหานักกีฬาของผมกับการคัดตำแหน่งวิ่งพวกแถมไม่มีเวลาไปคิดเรื่องอื่นเลยเว้นแต่

“ เมฆ  ช่วยพวกฉันหน่อยดิวะ ”

“ ช่วยอะไรวะ ปลื้ม ”

“ ช่วยกูซ้อมเด็กแฮนบอลหน่อยดิ ”

“ ของกูยังไม่เสร็จดีเลย ”

“ มึงก็ให้ไอ้ โอมกับ ไอ้ไอซ์  คุมไปดิ  นะช่วยกูเถอะ ”

“ อ่าๆ  ถ้าว่างจะไปนะ ”

ผมตอบให้มันแบบผัดๆไปกะว่าอีกเดียวมันก็คงลืม  แต่ไอ้เรามันก็คนดีซะด้วยไม่ช่วยก็คงไม่ได้  ล้อเล่นจริงๆผมก็แค่ไม่อยากผิดคำพูดไม่ว่ากับใคร  ผมค่อยๆเดินไปที่ซ้อมของพวกแฮนบอลสีของผม  ใจหนึ่งก็อยากช่วยอีกใจกูก็ขี้เกียจเหลือเกินเอาเถอะเรา  ในที่สุดผมก็ไปพบไอ้ปลื้มจนได้

“ โอ้เมฆ  มาแล้วกะ ”

“ อ่า  มีไรให้ช่วยวะ ”

“ ก็อย่างที่เห็นมึงช่วยสอนแฮนบอลให้พวกน้องผู้หญิงม.ต้นหน่อยดิ ”

ผมหันไปมองตามนิ้วมือของไอ้ปลื้มแต่ผมก็ต้องสะดุดเมื่อผมเห็นไอ้เอก  ที่กำลังพยายามสอนพวกรุ่นน้องอยู่

“ ไอ้เอกก็มาช่วยแล้วนิ ”

“ แค่มันคนเดียวไม่ไหวหรอก  ถือว่าช่วยกันเถอะนะ ”

“ เฮ้ยยย  เอาวะ  เอาก็เอา ”

ผมเดินเดินไปหาไอ้เอกที่กำลังสอนรุ่นน้องให้วิ่งกระโดดชู้ทำแต้ม  แต่ดูเหมือนน้องเขาจะยังทำไม่ได้เรื่องนั้นแหละนะ

“ เอกถึงไหนแล้ววะ ”

“ ก็อย่างที่เห็นนั้นแหละ  น้องเขายังจับลูกไม่มันเลย ”

        ถึงตรงนี้ผมล่ะเหนื่อยใจไอ้เราก็ใช่ว่าจะเป็น  กติกาตูยังไม่ค่อยรู้เลยครับ  รู้แค่ว่ามันก็คล้ายๆกับบาสเพียงแต่เปลี่ยนจากชู้ลงห่วง  เป็นเคี้ยวบอลให้เข้าโกลแทน  แถมยังเล่นบาสก็ใช้ว่าจะเก่งพึ่งหัดได้เดือนสองเดือนเอง

“ เราให้น้องเขาฝึกรับส่งลูกก่อนไหม ”

“ อืม  ตูก็ว่างั้น ”

ผมกับเอกลงมัตติเดียวกันให้น้องเขายืนเป็นวงกลมแล้วส่งรับบอลกันก่อน  แต่ก็แน่นอนผลออกมาเป็นไปแบบที่ทุกคนคาดการไว้ได้ว่าไม่ได้เรื่อง  ให้ระหว่างที่ผมกับเอกนั่งกุมขมับอยู่นั้นมันก็มีบ้างอย่างเคลื่อนที่เข้ามาแน่นอน  มันไม่ใช่ยูเอฟโอแน่นอน  แล้วก็ไม่ใช่อะไรที่ไร้สาระอยากก้อนเมฆด้วย   ทุกคนหน้าจะเดากันออกใช่ไหม

“ พี่ค่ะระวังงงงง !!! ”

        ใช่แล้วมันคือลูกแฮนบอลนั้นองและที่แน่ๆตอนนี้มันโดนหน้าผมเต็มๆ 

“ เป็นอะไรรึเปล่าค่ะ ”

“ ออ  เปล่าครับไม่เป็นไร ”

        ผมยืนส่งลูกแฮนบอลกลับให้น้องเขาทั้งที่ยังมึนตึบ  แต่แทนที่น้องเขารับไปแล้วจะไปซ้อมต่อเขากับยังยืนอยู่ที่เดิม

 “ เอ๊  พี่นี้เอง ”

ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นก่อนจะเห็นรุ่นน้องคนที่มาขอลงชื่อกับผม

“ ออ  น้องนี้เอง ”

“ แล้วพี่มาทำอะไรหรอค่ะ  ไหนว่าไม่ได้คุมแฮนบอลไง ”

“ ก็พอดีมีคนขอให้มาช่วยนะ ”

“ หรอ  งั้นหนูขอฟากตัวด้วยนะโค้ช  หนูชื่อ... ”

“ ฝน ”  ผมพูดแทรกขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

“ รู้ชื่อหนูด้วยหรอ ”

“ ก็นะพอดีก็มีคนมาลงแฮนบอลที่พี่คนเดียวนี้น่า  เอาล่ะพี่ชื่อ  เมฆนะ  ไปซ้อมปะเพื่อนรออยู่ ”

“ อะไรกัน  เมฆ  คิดจะจีบรุ่นน้องหรอเพื่อน ”

“ พูดบ้าอะไรของแก  เอก ”

“ ก็ไม่เห็นเป็นไร  นี่หว่า  กินเด็กเป็นอมตะนะโว๊ย ”

“ ยังไม่หยุดอีก  เดียวน้องเขาก็เข้าใจผิดหรอ ”

“ ไปบอกไอ้ปลื้มนี้กว่า  เมฆกินเด็ก  เมฆกินเด็ก ”

“ จะหาเรื่องกันใช่ไหม ”

        โชคดีที่ตอนที่ไอ้เอกมาพูดฝนไปซ้อมแล้วเพราะเราเองบางทีก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่า เรามาช่วยเพราะเพื่อนหรืออะไรกันแน่   เอาเถอะหลังจากนั้นผมก็มาอยู่ช่วยซ้อมแฮนบอลซะส่วนใหญ่จนสนิทกับรุ่นน้องเขาทุกคนถึงจะไม่ได้ซ้อมจนโหดเทพแม่งขิงๆ  แต่เราก็คงพอไปได้แล้วถ้าเทียบกับตอนแรกน้องเขาก็พัฒนาขึ้นมากเลยละ

        ในที่สุดพวกเราก็ได้ลงแข่งนัดแรกของเราพวก  เจอกับสีเขียวเหลือเชื่อว่าเราทำได้ดีเกินคาดเราชนะเรียกได้ว่าขาดรอยเลยทีเดียว  เเต่ปัญหามันอยู่ที่รอบต่อไปสามชิกตัวหลักคนหนึ่งในทีมต้องไปแข่งกีฬาให้รร.แถมอีกฝ่ายเป็นสีชมพู่  ซึ่งรวมนักกีฬาบาสไว้เกือบทั้งทีมไม่สงสารกูเลย  แถมหนึ่งในนั้นมีคนหนึ่งที่ไม่ได้เป็นนักกีฬาบาสก็จริงแต่ตัวใหญ่กว่าผมที่เป็นเด็กผู้ชายม.ปลายซะอีกเอาเข้าไปจะไว้ไหมเนี่ย  ถึงจะไม่ได้หวังให้เป็นแชมป์แต่ลึกเราก็อยากให้พวกน้องเขาเข้าไปได้ลึกกว่านี้  เอาเถอะอยู่ที่น้องเขาล่ะนะ

“ พี่เมฆเอาไงดี  ไอ้แปม ก็ไม่อยู่ ”

“ เอาน่าพวก ซ้อมด้วยกันทุกคนนะไม่ได้ซ้อมคนเดียว ”

“ ใช่แล้วเมฆพูดถูก  ถ้าไม่ลองให้ถึงที่สุดก็ไม่มีทางรู้หรอกว่าผลจะเป็นยังไง ”

“ เอาล่ะ  แผนของเราคือ  หลังสาม  กลางหนึ่ง  ด้านหน้าอีกสอง ”

“ กองหลังตำแหน่งเดิม  กลางแก้มพี่ฝากด้วย ” 

“ แต่ด้วยคราวนี้  เหนื่อยหน่อยนะช่วยกันให้ได้  ถ้าได้บอลรีบส่งบอลให้แนวหน้าแล้วช่วยเขาบุกด้วย ”

“ กองหน้าจำไว้อีกฟากจะใช่แผนบุกสี่เหลือกองหลังไว้สองคน  ให้รีบคว้าโอกาสให้ได้ ”

“ ทำไมเราไม่เน้นบุกละค่ะ ”

“ พี่ไม่อยากยอมรับแต่เราบุกสู้เขาไม่ไหว้  จำไว้แค่แต้มเดียวก็ชนะได้ขอให้ได้หนึ่งลูก ”

“ จำไว้ถ้าสำเร็จเราจะเปลี่ยนเป็นเล่นเยือนเกม  กันให้ดีที่สุดบุกเมื่อมีโอกาส  โอเคไปได้ ”

        ถึงผมจะบอกแผนแบบนั้นไปแต่ก็ใช่ว่าจะได้ผล  ผ่านไปสิบนาทีแรกไม่มีใครทำประตูได้แถมกองหลังที่ตัวใหญ่เท่าบ้านเท่าเมืองยังไม่ลงเราต้องทำแต้มให้ได้  แต่ดูเหมือนแผนผมได้ผลในที่สุดเราก็ยิงเข้าหนึ่งลูก  แต่เพราะลูกนั้นทำให้อีกฟากเอาตัวปัญหาลง   ฝั่งเราทำแต้มเพิ่มไม่ได้แถมยังถูกตีเสมอ  กองหลังบ้างคนกับกลางเริ่มไม่ไหวแล้ว  ส่วนฝนที่พร้อมเล่นการไหวตอนนี้ก็ป่วยอยู่  ผมต้องรีบเปลี่ยนคนเข้าแทน  หมดครึ่งแรกเกมนั้นยังสูสีแต่อีกฝ่ายมีตัวสำรองมากกว่าถ้ายื้อนานๆคงไม่ไหวแต่ปัญหามันเพิ่มเริ่ม  โกลของเรานิ้วซ้นจนเล่นต่อไม่ได้แถมทีมเราไม่มีโกลสำรองซะด้วย

“ ฝนลงเป็นโกลหน่อยไหวไหม ”

“ ค่ะพอไหว ”

        แต่อย่างที่รู้กันยังไงโกลเราคงไม่ไหว  เปลี่ยนตัวลงไปยังไม่ถึงสามนาทีเราก็โดนนำจนได้ ผมดูเหตุการณ์ต่อไปจนตอนนี้  3-1 ฝั่งเราคงกันไม่ไหวแล้วจริงๆ

“ กรรมการของเวลานอกครับ ”

“ เอาล่ะเราคงเห็นแล้วว่าเราคงกันไม่อยู่แน่ ”

“ พี่ขอเปลี่ยนแผน ”

“ บุกไปเลยสี่คน  หลังเหลือสองพอ ”

“ แล้วถ้าโดนยิงอีกล่ะค่ะ ”

“ ฟังนะตอนนี้เราไม่มีอะไรจะเสียเเล้ว  เล่นให้เต็มที่พยายามเล่นโซนของอีกฝ่ายไว้ ”

“ ถ้าเราเล่นแต่โซนฟากเขาได้เขาก็บุกมาไม่ได้ ”

        ดูเหมือนแผนพิเรนของผมได้ผลเรายิงได้อีกหนึ่งประตู  แต่ว่าสุดท้ายเราก็ตามอีกฝ่ายไม่ทันเกมจบลงที่สกอร์ 3-2  เราแพ้

“ เอาล่ะทุกคนทำได้ดีแล้วเราไปพักที่แสตนเชียร์กันเถอะนะ ”

        ผมหันหลังยังไม่ทันเดินพวกน้องๆก็พากันร้องไห้  ชิบหายล่ะตรูไม่เคยปลอบใครซะด้วยกรรมแท้  แล้วตรูจะทำไงดีล่ะเนี่ย

“ เอาน่าอย่าร้องสิ  เราทำดีที่สุดแล้ว ”

เยี่ยมดีมากเอก  นายโซโลเลยโชคดีที่ผมไม่ได้พูดออกไป  ถ้าพูดมีหวังโดนด่าเละแน่

“ แต่ว่า  เพราะหนูรับบอลไม่ได้ ”

“ อย่าโทษตัวเองสิ ”

เอกยิ้มเอามือลูบหัวฝน  ก่อนที่ฝนจะเริ่มหยุดร้องไห้

“ ฝนพี่เห็นแกเดินแปลกๆตั้งแต่ตอนลงแข่งแล้วมันอะไรรึเปล่า ”

“ ก็เจ็บนิดหน่อยค่ะ ”

“ งั้นมาเดียวพี่พาไปเต็นพยาบาล ”

        ทันใดทีฝนขึ้นขี่หลังเอกไปผมกลับรู้สึกใจหายแปลกๆ  ทั้งอึดอัดและกระวนกระวาย  ผมแถมอยากไปเดินไปหยุดแต่ก็มีรุ่นน้องคนอื่นยังร้องไห้อยู่  สุดท้ายผมก็ทำได้แค่บ่อยสองคนนั้นไป  และ  ค่อยๆรอให้รุ่นน้องคนอื่นหยุดร้องไห้ไปเอง

หลังจากนั้นไปนานทุกคนก็เข้าร่วมพิธีปิดงานกีฬาสีนี้   แล้วแยกย้ายกันกลับบ้านส่วนผมก็รอช่วยคนอื่นเก็บข้าวของ  ในระหว่างนั้นผมก็มองไปเห็นฝนกำลังนั่งซึมอยู่คนเดียว  ผมเลยเดินเข้าไปหา

“ ไงยังเสร้าไม่หายอีกหรอ ”

“ ก็นิดหน่อยค่ะ ”

“ ไม่ต้องโทษตัวเองขนาดนั้นก็ได้ ”

“ พี่ผิดเองที่ให้เราลงไปเล่นตำแหน่งนั้น ”

“ ไม่หรอค่ะ ”

“ แต่จริงๆตอนนี้หนูไม่เป็นอะไรแล้ว ”

“ แล้วนั่งหงอยทำไม ”

“ พี่คิดว่า...ถ้าหนู.... ”

“ ถ้าอะไร ”

“ ถ้าหนูชอบพี่เอก  จะผิดไมค่ะ ”

“ จริงๆแล้วหนู.......................... ”

        ผมไม่รู้ว่าฝนพูดว่าอะไรต่อจากนั้น  ผมแค่รู้ว่าผมรู้สึกเหมือนโดนอะไรสักอย่างตีแสกเข้าที่หน้า เหมือนถูกต่อยเข้าที่ค้างสับสนและมึงงงไปหมด   แล้วทำไมผมต้องรู้สึกอะไรแบบนี้  ฝนก็แค่รุ่นน้องที่มาซ้อมแฮนบอลเท่านั้น  จบวันนี้ก็จะไม่ได้เจอกันอีกแล้วแท้ๆ

“ ไม่เห็นเป็นไรนิความรักมันบังคับกันได้ด้วยหรอ ”

“ แต่ว่าถ้าเขาปฏิเสธละ ”

“ อย่ายอมแพ้ซิ  เล่นนะถ้ายังไม่จบก็ไม่รู้นะว่าใครจะชนะ ”

“ ไม่หลอกค่ะ  อย่างวันนี้พี่ก็รู้นิค่ะว่าเราจะแพ้ ”

“ ไปที่สนามบาสสิ ”

“ เอะ  ทำไมละค่ะ ”

“ ไอ้เอกชอบไปเล่นตอนเย็นที่นั้นทุกวันนะ ”

“ พี่ไม่ได้ฟังเลยรึไง ”

“ ฟังสิก็เพราะฟังนั้นแหละ  ถึงวันนี้ทีมเราจะแพ้  ไม่สิถึงวันนี้ฝนจะแพ้หรือโดนปฏิเสธ ”

“ แต่ว่า  ก็ไม่มีใครที่โทษหรือทอดทิ้งฝนเลยสักคนนะ ”

“ อีกอย่างถ้าฝนอกหักมาเมื่อไหร่  พี่ก็จะคอยให้คำแนะนำข้างสนามอยู่ตรงนี้เสมอ ”

“ เพราะรุ่นพี่นะมีไหวให้เวลาต้องมาหาคนปรึกษาไม่ใช่หรือไง ”

ฝนนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มพูด

“ ขอบคุณนะค่ะ  พี่เป็นทั้งโค้ชแล้วก็รุ่นพี่ที่ดีที่สุดเลย  หนูขอตัวก่อนนะ ”

        ฝนลุกขึ้นเดินไปสนามบาส  บ่อยให้ผมนั่งอยู่ตรงเก้าอี้คนเดียวผมทิ้งให้ตัวเองอยู่คนเดียวสักพัก  เพราะผมคงอยากพักจากงานกีฬาสี  ไม่สิคงเป็นเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้มากกว่าสุดท้ายเรามันก็...เป็นได้แค่รุ่นพี่ละนะเอาล่ะผมคงไม่ไปหาน้ำใบบัวบกกินซะหน่อยซะแล้วสิ

- จบ -