โซเคนโย เลนยะ(ตีพิมพ์แล้ว)

ตอนที่ 97 : (FIC) โซเคนโย ไค (ภาคพิเศษ) ฉบับโฆษณา

ข่าวดี คือเห็นว่าถามถึงกันมากก็เลยเข้ามาโปรยเนื้อหาบางตอนทิ้งไว้ให้อ่าน(ยัวน้ำลายเฉยๆ) มีแค่บางฉากเท่านั้นนะฮับ ส่วนข่าวร้ายต่อมาคือยังไม่ได้กำหนดว่าจะลงภาคพิเศษนี้เมื่อไหร่ เพราะยังติดรีไรท์โซเคนโยส่งสนพ. แถมวาดหน้าปกคงอีกนานกว่าจะมีเวลามานั่งพิมพิ์ให้

คำเตือนโปรดทำความเข้าใจ

นี่เป็นแค่ฟิก ที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับโซเคนโยในเนื้อหาจริงแต่ประการใด เป็นเพียงความบ้าบอกับอารมณ์ชั่ววูบของผู้แต่งเท่านั้น หากยังเกิดความสับสนขอแนะนำไม่ให้อ่าน และไม่มีการตีพิมพิ์อย่างแน่นอนฮับ

**********************************
ภาคพิเศษ

ขอโปรยประโยคถึงตัวละครตัวนี้สักเล็กน้อย

เก่งไม่เก่ง….

มีฝีมือไม่มีฝีมือ……

เอาให้แน่ๆสิเจ้าไค

เปิดเรื่องมา

ก็โดนด่าห่วยแตกซะแล้ว

ประวัติ

ชื่อ: โซเคนโย ไค

พ่อ: คิเอ็นจิ (เจ้าปีศาจแห่งป่ากักปีศาจ)

แม่: โซเคนโย เลนยะ (นักปราบปีศาจ,หมอผี)

ลุง(ลูกพี่ลูกน้องของแม่): โซเคนโย ซานาดะ (นักปราบปีศาจ, ครูฝึกศิลปะการป้องกันตัวสายโซเคนโย
                                           ประเภท ดาบ)

ลุง(พี่ชายแท้ๆของแม่): โซเคนโย เลนโย (ไร้ประวัติ)

เพศ: ชาย

อายุ: ปัจจุบันอายุ 15 ปี

น้ำหนัก: 63 กิโลกรัม

ส่วนสูง: 178 ซม.

หน้าตา: ดวงตาซ้ายสีน้ำเงิน ดวงตาขวาสีเทา หน้าตาถอดแบบคิเอ็นจิมาทุกประการแต่อายุยังน้อยอยู่จึง
              คมเข้มไม่เท่า อีกทั้งโดนทรงผมชีตั้ง(ที่จัดแต่งด้วยเจลทาผม)กับการแต่งตัวเหมือนกุ๊ยกรบเสน่ห์
              ไปจนหมด จึงกลายเป็นถูกเพศตรงข้ามไม่ชอบขี้หน้าเท่าไหร่ผิดกับพ่อของตัวเองโดยสิ้นเชิง ถูก
             เข้าใจผิดบ่อยๆว่าไม่ใช่คนเอเชียเพราะสีตากับใบหน้า

ลักษณะนิสัย: ค่อนข้างดูยาก แต่ในสายตาของคนอื่นมักไม่พ้นคำว่า ห่วย กับ เห่ย ดูเป็นคนไม่มีหลักสัก
                         เท่าไหร่ แต่เก่งวิชาคำนวณจนน่ากลัวแต่ก็ไม่เคยสอบผ่านสักทีเพราะไม่เคยแสดงวิธีทำ
                         แต่งตัวเหมือนเด็กเกเรแต่ไม่เคยไม่ปัญหาเรื่องชกต่อย ชอบหนีมากกว่ากำหมัดสู้โต้งๆ ถือ
                         คติอะไรง่ายๆไว้ก่อนเป็นดี ข้อดีคือเป็นคนโกรธยากหายง่ายแต่ขาดความกระตือรือร้น ไร้
                         เสน่ห์ในหมู่สาวๆทั้งที่มีหน้าตาเป็นอาวุธ ยังไม่ปรากฏว่ามีฝีมือด้านไหนเป็นพิเศษเว้นวิช
                          าเลข หมากล้อมกับเล่นเกมส์และการหนี ขอดีอีกข้อคือการเป็นคนมองโลกง่ายๆชนิดที่ว่า
                          คนทั่วไปมองไม่ได้ ข้อเสียเยอะสักหน่อยแต่ก็คงมีอะไรดีๆซ้อนอยู่ล่ะมั้ง(มั้งนะ)

สถานะ: เด็กมัธยมปลายปีหนึ่ง (เด็กครึ่งปีศาจ)                     

วันเกิด: 23 พฤศจิกายน  

ฤดู: ปลายฤดูใบไม่ร่วง

สีที่ชอบ: เขียว เทา ดำ

สีที่ไม่ชอบ: ขาว (สกปรกง่าย)

สิ่งที่ชอบ: อะไรที่ไม่ยุงยากซับซ้อน, การคำนวณ, การเล่นเกมส์ และ แมวเหมียว

สิ่งที่เกลียด: การถูกมองว่าตัวเองพิเศษกว่าคนอื่นหรือมีอภิสิทธิ์เหนือกว่าคนอื่น, เรื่องยุงยาก, วิชาสังคม
                     ศึกษา(ไม่ชอบการท่องจำ)

อาวุธประจำตัว: ไม่ปรากฏ แต่คงไม่พ้นความสามารถด้านการหนีกับพลังปีศาจ(ที่ไม่ค่อยได้ใช้)

เลขที่ประจำชั้น:19

เลขที่ประจำชั้นฝ่ายชาย: 13

ผลการเรียน: อยู่ในระดับต่ำ อยู่ระหว่าง 39-50 คะแนน

เครื่องดื่มที่ชอบ: น้ำอัดลม

เครื่องดื่มที่เกลียด: ชา(ทุกประเภท)

คนที่ไม่กล้าหือ: ทั้งพ่อทั้งแม่นั้นแหละ

ฤดูที่ชอบ: ฤดูใบไม่ผลิ

ฤดูที่เกลียด: ไม่มี

โซเคนโย  ไค

พุ่งทะยานต่อสู้

ราวหอกยาวที่บ้าบิ่น ห่ำหั่นศัตรู....

เฮ้อ... เรื่องแบบนั้นน่ะ คงบ้าไม่พอที่จะทำหรอก

เป็นฉัน...แค่รอเฝ้าหาจุดอ่อน

แล้วค่อยจัดการนิ่มๆน่าจะดีกว่า

โดย โซเคนโย  ไค

          “ห่วยแตก”

          คำด่าลั่นจนคนทุกคนที่นั่งอยู่ในห้องพักครูได้ยินกันทั่วถึง โดยเจ้าของคำว่าฝาดกระดาษคำตอบข้อสอบคณิตศาสตร์เป็นปึกในมือลงกับโต๊ะทำงานของตนประกอบคำพูด  ซึ่งผู้ฟังที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวตรงกันข้ามกับเขากลับยังนั่งนิ่งรับคำด่าเงียบๆ

          “เธอคิดว่าคำแก้ตัวสั่วๆนั้นจะฟังขึ้นรึ”  ชายร่างท้วมเกือบอ้วนอายุราวๆห้าสิบในเสื้อเชิ้ตขาวกับเนคไทสีน้ำตาลเข้มยังกล่าวคำด่าร้ายกาจใสเด็กหนุ่มฝั่งตรงกันข้าม

          “.....แต่คำตอบก็ถูกหมดทุกข้อไม่ใช่เหรอครับ....”  เด็กหนุ่มตัดสินใจเอ่ยแย้ง

          และนั้นยิ่งเรียกอารมณ์ครุกรุ่นของอาจารย์ของเขาให้สูงขึ้น  “ไอคำตอบที่ถูกทุกข้อในข้อสอบคณิตของเธอน่ะไม่มีการแสดงวิธีทำแม้แต่ข้อเดียว  แล้วเธอยังมาอ้างว่าคิดเองทุกข้อโดยมีแต่คำตอบเนี่ยนะ เธอเห็นฉันเป็นไอโง่รึไง ‘โซเคนโย  ไค’”

          เด็กหนุ่มที่นั่งก้มหน้าอยู่เงยขึ้นมามองหน้าอาจารย์ของตนทันที  ดวงตาคู่สวยของเขาถอดแบบคนเป็นพ่อออกมาได้อย่างไม่ผิดเพี้ยน อีกทั้งใบหน้าก็ไม่ต่างจากดวงตาคือถอดแบบพ่อของตนมาราวแกะสลัก ใบหน้าคมเข้มงดงามชวนค้นหาและน่าหลงใหล แต่อาจไม่คมเข้มเท่าคนที่เขาลอกแบบมานัก เพราะเด็กหนุ่มพึ่งจะอายุสิบห้าปีเท่านั้น และสีนัยน์ตานั้นกลับไม่ได้เหมือนคนเป็นพ่อของตนไปซะหมด ดวงตาของเด็กหนุ่มมีสองสีราวกับเป็นป้ายประกาศว่าเขาเป็นลูกของใคร

ดวงตาข้างขวาสีเทาและข้างซ้ายสีน้ำเงิน

หากสายตาของเขาก็ไม่ได้เย็นชานิ่งสงบหรือแข็งกร้าวจนเหมือนจะกดใครต่อใครก็ตามที่สบกลับเหมือนพ่อหรือแม่ เขาออกจะดูเป็นเด็กที่ปกติธรรมดายิ่งกว่าเด็กคนไหนในโรงเรียนเอกชนโยโคด้วยซ้ำถ้าไม่นับหน้าตาที่ไม่ค่อยมีเค้าคนญี่ปุ่นกับสีตาแปลกๆและนิสัยแปลกๆ

          แต่ทั้งหมดทั้งมวลเด็กหนุ่มนาม “โซเคนโย  ไค” นี้อาจเป็นหนุ่มฮอตที่สาวๆต้องหลงใหลเหมือนอย่างพ่อของตน.......ถ้าเพียงการวางตัวและการแต่งตัวของเขาไม่เป็นเช่นนี้

          “แล้วเธอคิดว่าไอเครื่องแบบผิดระเบียบของเธอมันเท่นักรึไง ถึงแต่งมาแบบนั้น ที่นี่มันโรงเรียนไว้สอนนักเรียนไม่ใช่นักเลง..”  อาจารย์ร่างท้วมยิ่งใบหน้าบูดบึ้งเมื่อเห็นท่าทางและการแต่งตัวของไค ชนิดที่ว่าผิดระเบียบตั้งแต่หัวจรดเท้า

          เด็กหนุ่มนามโซเคนโย  ไคที่ควรเป็นที่หลงใหลของสาวแก่แม่หมายอย่างพ่อตน กลับตรงข้ามโดยสิ้นเชิง กับการแต่งตัวที่เรียกว่าไร้เสน่ห์สิ้นดี  เส้นผมสีคำเงางามที่ควรปล่อยให้ยาวละต้นคอของตนก็ดันใช้เยลจัดจนชีโดเด่แถมยังมีการย้อมปลายผมเป็นสีแดงเพลิง หัวคิ้วด้านซ้ายเจาะห่วงสีเงิน กับหูสองข้างที่เจาะห่วงใสข้างละสามวง เสื้อนักเรียนหลุดลุ่ยไม่เป็นระเบียบ แถมกางเกงที่ใสก็ไม่ใช่กางเกงของเครื่องแบบนักเรียน รองเท้ากีฬาญี่ห่อไนกี้ถูกสวมแทนรองเท้าหุ้มส้นสีดำ ปลอกแขนบนข้อมือสองข้างชูหรา เนคไทไม่มีการผูก เชิ้ตขาวปลดกระดุมบนสองเม็ด การแต่งตัวแบบนี้ตัดถอนเสน่ห์เขาจนเหลือศูนย์ให้กลายเป็นเด็กกุ๊ยในสายตาคนอื่นแทน

          แล้วยิ่งเรื่องนิสัยการวางตัวแทบไม่ต้องพูดถึง ไคดูผิวเผินอาจเหมือนเด็กชอบเรื่องชกต่อยเพราะการแต่งตัวผิดระเบียบนี่ แต่ความจริงแล้วเขาไม่เคยมีปัญหาแบบนั้น  ถ้าทำท่าจะมีเรื่องก็ถือคติหนีไว้ก่อน ทำให้ไม่มีใครดูออกว่าเขามีฝีมือหรือไม่มี  แต่ที่แน่ๆคือเด็กนักเรียนทุกคนในห้องเรียนมองเขาเป็นพวกห่วย เห่ย ไร้ฝีมือ ผลการเรียนไม่มีวิชาไหนได้ดีเว้นคณิตศาสตร์ที่เขาทำเต็มร้องทุกครั้งแต่ไม่เคยแสดงวิธีทำ เลยได้ศูนย์ตลอด  เวลาว่างก็ชอบเล่นโกะ(หมากล้อม)หรือเล่นกับแมวจรจัดสักตัวที่บังเอิญเดินผ่านมา  

          เด็กหนุ่มไม่ค่อยแสดงท่าทางเหี้ยมโหดเหมือนอย่างแม่เขาทำ แต่ค่อนข้างจะตรงกันข้าม คือเฉื่อยชา และถึงแม้เขาจะเป็นครึ่งปีศาจ ซึ่งเป็นเชื้อสายจากพ่อของตนที่เป็นถึงจ้าวปีศาจแห่งป่ากักปีศาจ “คิเอ็นจิ”  แต่เด็กหนุ่มก็แถบไม่เคยงัดพลังปีศาจมาใช้เลย อีกทั้งมือขวาที่พันผ้าสีขาวจนถึงข้อศอกก็ฟ้องได้ดีว่าเขาได้รับการสืบถอดเชื้อสายอสูรมาจากคนเป็นแม่ “โซเคนโย  เลนยะ”

เกือบเรียกได้ว่าการมีพ่อแม่เป็นบุคคลทั้งสองนี้ทำให้เขาแทบไม่ใช่ครึ่งปีศาจด้วยซ้ำไป  แต่ถึงอย่างงั้นเขาก็ทำให้หลายๆคนออกปากว่าเขาเสียชาติเกิดที่มีพ่อแม่เป็นคิเอ็นจิกับเลนยะได้อยู่บ่อยๆ

          ไคไม่เคยแสดงอะไรที่บอกว่าเขาสืบทอดคุณสมบัติจากบุคคลทั้งสองมา

          “อ...เออ  คือเรื่องการแต่งตัวเป็นเรื่องเดียวที่ผมอยากจะขอไว้ ถ้าไม่ทำให้ใครเดือดร้อน...”  ไคยกมือขึ้นทูท้ายทอยของตนเองพลางฉีกยิ้มแห้งๆ แต่มีหรืออีกฝ่ายจะยอม

          “อย่าคิดว่าแม่เธอสนิทกับผอ.โยโคแล้วเธอจะทำได้ทุกอย่างนะโซเคนโย ไค ไอเด็กสมัยนี้ก็แบบนี้พอมีคนเขาถือหางให้หน่อย ก็ถือว่าข้าใหญ่อยากจะทำอะไรก็ทำ” สิ้นคำตวาดจากอาจารย์เจ้าอารมณ์ ราวกับว่าชั่วครูหนึ่งท่าทางของเด็กหนุ่มตรงหน้าเขาก็เปลี่ยนไปจากเฉื่อยชาเป็นเงียบขรึม ตาสองสีนั้นราวหรี่เล็กเหมือนสัตว์ร้าย พร้อมคำพูดที่ฟังแข็งกระด้างฉับพลันจากปากเขา 

          “ทราบแล้วครับ...แต่กรุณาอย่าพูดว่าผมเป็นประเภทพวกมีสิทธิพิเศษจะได้ไหมครับ” เขาเน้นทุกคำพูด ท่าทางของไคเปลี่ยนไปราวกับคนละคน แต่ถึงกระนั้นก็ยังรักษาท่าทางนิ่งๆไม่ให้แสดงออกมากจนเกินไป

          อาจารย์ร่างท้วมราวกับชาวาบเมื่อเจอสายตานั้นจากไค  ราวกับคำพูดเขากระตุ้นถูกต่อมเด็กหนุ่มเข้าจังๆ เล่นเอาเขาขนลุกซู่ 

          ....ถึงไอเด็กตรงหน้าจะดูไม่เอาอ่าว แต่บางเวลาซึ่งน้อยมาก มันก็น่ากลัวยิ่งกว่าปีศาจซะอีก

          คนเป็นครูไม่พูดอะไรอีกปล่อยให้ไคโค้งให้ก่อนหยิบข้อสอบใบที่ถูกกาหัวด้วยปากกาสีแดงยัดเข้ากระเป๋ากางเกงอย่างลวกๆ แล้วเดินออกไปจากห้องพักครู

          “รู้สึกโซเคนโย ไคเนี่ยจะเป็นไม้เบื่อไม้เมากับครูเลยนะครับ”  คำกล่าวจากคุณครูหนุ่มที่เปิดบทสนทนาเมื่อร่างสูงของไคหายไปหลังประตู

          “เฮอะ ไอเด็กพรรค์นั้นถ้าไม่สั่งสอนให้แรงๆก็ไม่จำหรอกครับ มีอย่างที่ไหนข้อสอบตอบถูกหมดทุกข้อแต่ไม่แสดงวิธีทำสักข้อ” ครูแก่ร่างท้วยเอ่ยราวเป็นสิ่งที่เขาภูมิใจหนักหนา ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยทำให้ไคเปลี่ยนแปลงอะไรสักอย่างได้เลยก็ตาม

          คู่สนทนาหัวเราะน้อยๆก่อนเอ่ยต่อ “....แต่มันก็น่าคิดนะครับ  ถึงจะบอกว่าไม่ได้แสดงวิธีทำสักข้อแต่ตอบถูกทุกข้อ  จะหาว่าเด็กคนนั้นลอกคนอื่นก็ไม่ได้นะครับ  เพราะว่าที่ผมดูคะแนนเลขมา คนที่ได้คะแนนมากที่สุดก็แค่89คะแนน ในขณะที่โซเคนโย  ไค ทำได้100คะแนนเต็ม ถึงจะไม่ได้แสดงวิธีทำก็เถอะ  แต่ถ้าเขาลอกคนที่ได้คะแนนสูงสุด อย่างมากก็ต้องได้ 89 คะแนน  แล้ว11คะแนนที่เหลือถึงจะทำมัวก็ไม่มีทางได้เต็มหรอกครับ  เพราะเป็นข้อสอบข้อเขียนทุกข้อ  แต่ถึงแม้จะเป็นแบบกาก็ไม่มีทางมัวถูกทุกข้ออยู่ดีนะครับ แถมที่สำคัญผลสอบของโซเคนโย ไคก็เป็นแบบนี้ทุกครั้ง มีคำตอบแต่ไม่เคยแสดงวิธีทำแต่ถูกทุกข้อ  ผมว่าบางที่เด็กคนนั้นอาจจะไม่ได้ลอกก็ได้นะครับ” 

          “มันอาจจะขโมยข้อสอบก็ได้นะครับ วีธีมีร้อยแปด  ไอเด็กไม่มีหลักแบบนั้นไม่มีทางทำเองแน่ๆ”  คนสูงวัยกว่าเถียงไม่ลดละ  ความไม่ชอบขี้หน้าลูกศิษย์คนนี้ของเขาดูจะฝังร่างลึก

          ครูหนุ่มถอนหายใจยาวและเปรยเสนอ  “งั้นก็เรียกผู้ปกครองมาเลยสิครับ  ยังไงเด็กคนนั้นก็มีปัญหาเรื่องการแต่งตัวอยู่แล้ว  ก็เคยเรียกพบมาหนหนึ่งแล้วไม่ใช่หรือครับ....”

          ทว่าราวคำเสนอของคนตรงหน้าฉุดกระชากความกลัวของชายร่างท้วมสูงวัย  เม็ดเหงื่อผุดบนใบหน้าอ้วนๆทันที  “อะ....เออ  เรื่องเรียกพบผู้ปกครอง  ผมคงจะไม่ทำอีก...คือมัน...”  พูดด้วยอาการสั่นน้อยๆจนเห็นได้ชัด

          “มีอะไรเกิดขึ้นกับการเรียกพบผู้ปกครองคราวที่แล้วเหรอครับ”  คนอ่อนวัยกว่าสนใจกับท่าทางนั้นของเจ้าของร่างท้วมโดยทันที

          .....ทำไมต้องดูหวาดกลัวขนาดนั้น  แค่เรื่องเรียกพบผู้ปกครอง

          “คะ...คือ คราวที่แล้วก็ไม่ได้มี...ปัญหาหรอกครับ  คนที่มาพบคือแม่ของเจ้าเด็กไคนั้น...โซเคนโย  เลนยะน่ะครับ”  ครูร่างท้วมทำทีขยับเนคไทของตนไปมาคลายความตึงเครียด  “...คือการพบผู้ปกครองคราวที่แล้วก็เรียบร้อยดี....ไม่มีการถกเถียง หรือมีการลงไม่ลงมืออะไร  ก็แค่เป็นการพบผู้ปกครองแล้วบอกถึงปัญหาของเด็กให้ฟังทั่วไป...ตะ...แต่แม่ของเจ้าเด็กไคนั้น...สายตาสีน้ำเงินที่จับจ้องนั้นมัน....”  คนเล่าออกอาการสั่นเทิ้ม ใบหน้าซีดเผือกราวกำลังลำลึกถึงฝันร้ายที่ไม่อยากหวนถึง  เขาขยับดวงตาสีดำนั้นมามองหน้าของคนอ่อนกว่าด้วยสีหน้าหวาดๆ ก่อนเอ่ยด้วยน้ำคำตื่น  “ผมคิดว่าแม่ของเจ้านั้น...เป็นแม่มด...”

          คำพูดที่เล่นเอาคนฟังเบิกตากว้างกับประโยคไม่คาดคิดว่าจะหลุดมาจากปากคนตรงหน้า 

          ...อะไรจะไร้สาระขนาดนั้น...เป็นแม่มดเนี่ยนะ

          ก็ไหนบอกว่าเป็นการเรียบพบผู้ปกครองธรรมดาไง......

ตัดฉาก...............................

          “เล่นกลับซะจนเย็น ทำไมไม่เข้าไปซะทีเจ้าไค” 

          เสียงเฉียบเอ่ยขึ้นข้างหลังของไค  จนเด็กหนุ่มต้องหันไปมองต้นเสียงก่อนทักกลับ

          “ลุงซานาดะ”

          คนทักเป็นชายหนุ่มที่สูงไม่ต่างเขาเท่าไหร่ท่าทางเคร่งขรึม  ผมและนัยน์ตาสีดำสนิทกับแว่นตากรอบสี่เหลียมผืนผ้าที่ไม่เคยเปลี่ยนรูปทรงมาหลายปีแล้ว ใบหน้าที่คมมากกว่าเดิมและดูดีกว่าเมื่อครั้งอายุสิบหก  ที่สำคัญข้างกายของเขายังคงมีวิญญาณแม่ทัพหญิงผู้ที่มีท่วงท่าที่สง่างามและทรงภูมิพร้อมในอ้อมแขนมีดาบง้าวที่ดูเรียบง่ายแต่สง่างาม

          “ถ้าจะถามถึงแม่ของเจ้าละก็ยังไม่กลับหรอกนะ... พ่อเจ้าด้วย”  อาเคเดะสวนคำพูดมาก่อนที่ไคจะอ้าปากถามอย่างรู้ทัน

          “งั้นก็เข้าบ้านได้อย่างสบายใจ”  เด็กหนุ่มว่าพลางเดินนำเข้าไปทันที  ทำเอาคนฟังที่เหลือสายศีรษะอย่างระอา เจ้าเด็กหนุ่มตรงหน้าเหมือนกับไม่ได้เชื้อทั้งพ่อทั้งแม่มาเลยก็ว่าได้

          “อยากลองฝึกฟันดาบหน่อยไหมเจ้าไค”  ซานาดะถามหลายชายเมื่อพวกเขาเดิมขึ้นมาบนตัวบ้านแล้ว

          ไคชักสีหน้าเหยเกอย่างเปิดเผยที่บ่งถึงคำตอบทันที  “อย่าชวนให้ยากลุง แค่เห็นเขาฝึกทุกวันก็เอียนแทนแล้ว”  แถมท้ายด้วยการปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย 

ตั้งแต่เปิดโรงฝึกมาเขาโดนลุงของตัวเองชวนมาหลายสิบรอบแล้ว ก็รู้อยู่หรอกว่าลุงเขาคงหนักใจไม่น้อยกับไอเด็กที่ไม่รู้จะไปซ้ายหรือขวาดีอย่างไค  ถึงจะไม่ใช่ลูกแต่ก็เป็นหลานชายคนเดียวก็อยากให้มันได้ดีสักทาง กลัวเหลือเกินว่ามันจะห่วยแตกตามคำครหาที่เขาว่ากันจริงๆ

          อีกอย่างมันจะชินกับการใช้ชีวิตมนุษย์เกินไปรึเปล่า...ครึ่งปีศาจน่ะในอนาคตต้องเจอปัญหาอีกร้อยแปดเชียวนะ ซานาดะยังทอดสายตามองตามหลังของเด็กหนุ่ม ก่อนเป็นฝ่ายขมวดคิ้วของตนอย่างไม่สบอารมณ์กับไอการแต่งตัวแหกกฎกับทรงผมชี้ตั้งนั้น แต่จะทำไงได้  แม่มันเองยังไม่เคยบ่นเรื่องนี้ เขามีสิทธิ์อะไรไปบ่น

ตัดฉาก.....................

          “คิดว่าฉันปกป้องแกได้ตลอดเวลารึไง... โง่เหมือนพ่อแกไม่มีผิด” คนเป็นแม่ตบท้ายด้วยประโยคคำพูดที่ร่างสูงสง่าของคนที่ได้ชื่อว่าเป็น’พ่อ’ต้องปรายนัยน์ตาสีเทามามองเธอกับคำสั่งสอนลูกชายที่เขาโดนเขาไปเอี่ยวด้วย

                แต่คิเอ็นจิก็ไม่ได้พูดอะไรราวชินชากับการโดนเหน็บแนมจากหญิงสาวข้างตัวที่ไม่เคยเปลี่ยนตัวเองตั้งแต่เขาเจอเธอครั้งแรกจน ณ  ปัจจุบันที่มีลูกชายยืนหัวเด่... ซึ่งก็เป็นลูกเขาด้วย

                คิเอ็นจิหันไปมองใบหน้าโทรมเหงื่อและมีบาดแผลบนหัวคิ้วของลูกชายที่หน้าตาไม่ผิดเพี้ยนจากเขานัก ถ้าเพียงมันจะเอาทรงผมตั้งๆชวนรำคาญลูกตานั้นลง และเอาห่วงที่เจาะที่หัวคิ้วออก มันคงดูเป็นผู้เป็นคนมากกว่านี้

                “อย่าให้มีครั้งที่2... เจ้าไค” เสียงเย็นชาพร้อมนัยน์ตาดุของคิเอ็นจิเรียกให้ไคต้องลอบกลืนน้ำลายอย่างเย็นสันหลังวาบไม่ได้ ก็พ่อเขาเวลาดุน่ะพูดน้อย แต่ใช้สายตาหนัก... แถมไม่ปรานีด้วยว่าจะเป็นลูกหรือใคร

                “ได้ยินที่ข้าพูดรึเปล่า” เสียงหนักถูกส่งมาจากเจ้าปีศาจอีกครั้ง ทำให้ไคพึ่งรู้ตัวว่าตนลืมตอบรับคำสั่งของพ่อตนไปเพราะมัวแต่เสียวสันหลังในสายตาของคนเป็นพ่ออยู่

                เด็กหนุ่มยิ้มแห้งๆรีบรับปากเสียงอ่อย “... ครับ”

                คิเอ็นจิหรี่นัยน์ตาที่ยังไม่คลายความเฉียบมองร่างสะบักสะบอมของลูกชายก่อนเอ่ยขึ้นใหม่ “... อย่ารับแต่ปากเจ้าไค... ข้าไม่ชอบคนหัวดื้อแบบ’แม่’เจ้า”

                คำสั่งสอนของคิเอ็นจิรอบนี้ทำให้นัยน์ตาสีน้ำเงินของหญิงสาวเรือนผมสีน้ำตาลที่ถูกพาดพิงชำเลืองนัยน์ตามองเขากลับ แต่ใบหน้ารูปสลักงดงามของคนที่ขึ้นชื่อว่า’สามี’กลับวางเฉยเหมือนเมื่อกี้ไม่ใช่คำพูดของเขาที่แอบมีการเอาคืนเธอที่เธอว่าเขาในตอนแรก… แต่เลนยะก็ไม่ได้เอ่ยปากว่าอะไรกลับเช่นกัน และปล่อยให่ทุกอย่างเงียบผ่านไป

                ในขณะที่ไคซึ่งได้แต่มองเลนยะกับคิเอ็นจิสลับกับอย่างเบื่อหน่ายบ่นรำคาญใจกับความเป็นคนไม่ยอมคนของทั้งพ่อทั้งแม่ ทำให้เด็กหนุ่มดูเหมือนต้องเตรียมใจเป็นเด็กมีปัญหาที่พ่อแม่อาจเกิดการหย่าร้างขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ได้มาตั้งแต่เด็ก ... แต่ก็อย่างที่เห็น... ผ่านมากี่ปีก็ไม่ยักจะไม่มีวี่แววว่าจะเลิกรากันซะที่ ถึงจะดูมีปัญหาเล็กๆกันอยู่ตลอดก็ตาม

*****************************************
ขอ โปรยตัวอย่างเพียงเท่านี้ฮับ ผากโพสติชมด้วยนะฮับ