ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : story 2 :: VampirE / / (2/2) 100%
VampirE end
mark part
แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาภายในห้องขนาดเล็กที่มีร่างสองร่างนอนกอดกันแนบสนิทอยู่ เดี๋ยวนะ กอดหรออออ!!
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ พบกับร่างบางตรงหน้าที่นอนหลับตาพลิ้มยิ้มแฉ่งฝันหวานอยู่ในอ้อมกอดของผม ฟังไม่ผิดหรอกเมื่อคืนร่างบางตรงนี้บอกให้ขึ้นมารอบนห้อง บอกว่าเดี๋ยวจะเช็ดตัวให้ แต่พอขึ้นมารอบนห้องผมก็ล้มลงบนเตียงสูดดมกลิ่นของร่างบางเต็มปอดแล้วหลับไปเฉยเลย
รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่รู้สึกว่ามีคนจ้องมองอยู่ พอลืมตาก็เห็นร่างบางยืนอยู่ตรงหน้า แล้วอะไรบางอย่างในตัวผมก็บอกให้ฉุดร่างบางลงมานอนแล้วกอดไว้แน่น แรกๆร่างบางตรงหน้าก็ขัดขืนแต่ไปๆมาๆกลับขยับตัวเข้าหาผมซะงั้น เข้าทางผมเลย
"อื้อ . . . . ตื่นแล้วหรอ มาร์ค"
"ครับ ^^ "
"เฮ่ยยย!! มานอนกอดทำไมเนี่ยย เสื้อก็ไม่ใส่"
"เอ๋า ก็คุณบอกจะเช็ดตัวให้ผม"
"แต่นายฉุดฉันไปนอนนี้"
"ไปโรงเรียนด้วยกันนะ จูเนียร์" ผมนี้หน้าด้านนะ เปลี่ยนเรื่องง่ายแท้
"ใครชื่อจูเนียร์?"
"ก็คุณไง"
"ผมปาร์ค จินยอง ไม่ใช่จูเนียร์"
"ก็ผมอยากเรียกคุณว่าจูเนียร์นี่"
"เฮ้อออ พอเลยๆเถียงไปเถียงมาเดี๋ยวก็ไม่ได้ไปโรงเรียนพอดี ไปอาบน้ำไป" ผมนี่เป็นแวมไพร์ที่เชื่อง(?)นะ สั่งปุ๊บทำปั๊บ 55
.
.
3 เดือนผ่านไป (เร็วเนอะ)
จากวันนั้นที่ผมได้รู้จักกับเจ้าของหัวใจของผม ผมก็ตามขายขนมจีบ แล้วก็ไปค้างที่บ้านจูเนียร์ของผม(?)อยู่บ่อย(มาก) และหลังจากที่ตามจีบมานานกว่า สามเดือนวันนี้ผมจะขอจูเนียร์คบเเบบจริงจังหละ เขินแปป >\\<
แต่เนื่องด้วยผมเป็นผีดูดเลือดเลยได้คำเตือนจากเพื่อนเลิฟมาว่า 'นายควรบอกจินยองไปก่อนว่านายเป็นเเวมไพร์ ถ้าบอกไปแล้วเขารับไม่ได้มึงจัะได้ตัดใจ แต่ถ้าเขารับได้ก็คบไป ดีกว่าให้เขามารู้ทีหลังแล้วทิ้งมึงไป' ผมว่าผมจะไม่บอกหละ ถึงจะเห็นด้วยแบบสุดๆกับคำเตือนก็ตาม ก็นะขอมีความสุขไว้ก่อน ถึงจะต้องเสียมันไป แต่อย่างน้อยเราก็มีความทรงจำที่ดีนะ
ตอนนี้ผมมารอจูเนียร์ที่หน้าโรงเรียน เฉกเช่นทุกวัน ผมว่าจะพาไปดินเนอร์แล้วก็พาไปสวนสาธารณะ นั่งลงบนพื้นหญ้ามองดูดาว หลังจากนั้นผมก็จะขอคบ แล้วร่างบางก็จะตกลง เราก็จะเป็นแฟนกัน ผมก็ค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าไปจูบ แล้วเราก็ . . . อย่างที่ทุกคนคิดนั้นหละ >.,< (แล้วหลังจากนั้นจูเนียร์ก็รู้ว่าผมเป็นแวมไพร์ ร่างบางรุับไม่ได้แล้วมาบอกเลิกผม ผมก็ยอมรับแล้วนั่งน้ำตาซึม 555 : ไรท์) ไม่มีทางไรท์ไม่มีทางแต่งแบบนี้แน่นอน. . . .มั้ง
"คิดอะไรอยู่" และแล้วก็มีเสียงๆหนึ่งดังขัดความคิดผม ผมหันไปตามเสียงเรียก
"มาแล้วหรอจูเนียร์"
"รอนานปะ"
"ถ้าเป็นจูเนียร์ นานกว่านี้ก็รอได้"
"บ้า! ไหนบอกจะพาไปทานข้าว เร็วเลยหิว" เปลี่ยนเรื่องทันใดเลยนะ แอบเห็นแก้มนุ่มๆนั่นขึ้นสีด้วย เขินผมอะสิ ขอเข้าข้างตัวเองนิดนึง
"คร้าบๆ ปะไปกัน" พูดก่อนจะส่งมือไปตรงหน้าร่างบาง จูเนียร์ทำหน้าสงสัยแต่ก็ส่งมือมา ผมก็รีบจับแล้วออกตัวเดินไปเลย อ้ามือจูเนียร์นุ่มจัง
"จะ.. จับมือทำไม"
"เดี๋ยวหลง" ช่างเป็นคำตอบที่เด็กชะมัด แต่ก็ได้ผล จูเนียร์ของผมหน้าแดงแปร๊ดดด เลย
ตัดฉับมาร้านอาหาร
ผมทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง หลังจากเดินมาไกล ฟังไม่ผิดหรอกผมเดินจับมือจูเนียร์จากโรงเรียนมาถึงที่นี่ ก็แหมผมไม่มีรถนี้ ทำไงได้ แต่ก็ดีไปอีกแบบนะ ได้เดินจับมือกันมาแถมร่างบางก็ไม่ปฏิเสธ ถือว่าคุ้มค่าเหนื่อย
"สั่งอาหารสิ" ผมเอ่ยบอกกับร่างบางที่นั่งเกรงๆอยู่
"โหยย มีแต่ของแพงๆอะ"
"ไม่ต้องห่วงฉันเลี้ยงเอง แล้วก็ไม่ต้องเกรงขนาดนั้นก็ได้"
"ฉันกลัวนี่ .. . ." กลัวอะไร หรือกลัวผมใส่ยานอนหลับในอาหารแล้วพาไปทำมืดีมิร้าย!!! แต่คงไม่ก็นะ นอนด้วยกันแทบทุกคืน >//<
"กลัวอะไร หืม"
"ก็ . . . ." เมื่อร่างบางพูดจบก็หันหน้าไปทางโต๊ะข้างๆ ก็พบกับพวกอันธพาลที่มาทำร้ายจูเนียร์ในวันแรกที่เราเจอกัน
"พวกนั้นไม่ทำอะไรหรอกน่า คนเต็มร้านแบบนี้" ผมเอ่ยบอกเพื่อทำให้ ร่างบางสบายใจ แต่แล้วสิ่งที่ผมพูดไปก็ดันตรงกันข้ามเมื่อไอ้พวกหมีหมาเดินเข้ามา
"เฮ่ย!!!!!!"
เอาไว้แค่นี้ก่อน พรุ่งนี้ไรท์เปิดเทอมแล้ววว
คาดว่าน่าจะมาต่อวันเสาร์ รออ่านกันด้วยน้า
ช่วยๆกันเม้นด้วย ^^
แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาภายในห้องขนาดเล็กที่มีร่างสองร่างนอนกอดกันแนบสนิทอยู่ เดี๋ยวนะ กอดหรออออ!!
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ พบกับร่างบางตรงหน้าที่นอนหลับตาพลิ้มยิ้มแฉ่งฝันหวานอยู่ในอ้อมกอดของผม ฟังไม่ผิดหรอกเมื่อคืนร่างบางตรงนี้บอกให้ขึ้นมารอบนห้อง บอกว่าเดี๋ยวจะเช็ดตัวให้ แต่พอขึ้นมารอบนห้องผมก็ล้มลงบนเตียงสูดดมกลิ่นของร่างบางเต็มปอดแล้วหลับไปเฉยเลย
รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่รู้สึกว่ามีคนจ้องมองอยู่ พอลืมตาก็เห็นร่างบางยืนอยู่ตรงหน้า แล้วอะไรบางอย่างในตัวผมก็บอกให้ฉุดร่างบางลงมานอนแล้วกอดไว้แน่น แรกๆร่างบางตรงหน้าก็ขัดขืนแต่ไปๆมาๆกลับขยับตัวเข้าหาผมซะงั้น เข้าทางผมเลย
"อื้อ . . . . ตื่นแล้วหรอ มาร์ค"
"ครับ ^^ "
"เฮ่ยยย!! มานอนกอดทำไมเนี่ยย เสื้อก็ไม่ใส่"
"เอ๋า ก็คุณบอกจะเช็ดตัวให้ผม"
"แต่นายฉุดฉันไปนอนนี้"
"ไปโรงเรียนด้วยกันนะ จูเนียร์" ผมนี้หน้าด้านนะ เปลี่ยนเรื่องง่ายแท้
"ใครชื่อจูเนียร์?"
"ก็คุณไง"
"ผมปาร์ค จินยอง ไม่ใช่จูเนียร์"
"ก็ผมอยากเรียกคุณว่าจูเนียร์นี่"
"เฮ้อออ พอเลยๆเถียงไปเถียงมาเดี๋ยวก็ไม่ได้ไปโรงเรียนพอดี ไปอาบน้ำไป" ผมนี่เป็นแวมไพร์ที่เชื่อง(?)นะ สั่งปุ๊บทำปั๊บ 55
.
.
3 เดือนผ่านไป (เร็วเนอะ)
จากวันนั้นที่ผมได้รู้จักกับเจ้าของหัวใจของผม ผมก็ตามขายขนมจีบ แล้วก็ไปค้างที่บ้านจูเนียร์ของผม(?)อยู่บ่อย(มาก) และหลังจากที่ตามจีบมานานกว่า สามเดือนวันนี้ผมจะขอจูเนียร์คบเเบบจริงจังหละ เขินแปป >\\<
แต่เนื่องด้วยผมเป็นผีดูดเลือดเลยได้คำเตือนจากเพื่อนเลิฟมาว่า 'นายควรบอกจินยองไปก่อนว่านายเป็นเเวมไพร์ ถ้าบอกไปแล้วเขารับไม่ได้มึงจัะได้ตัดใจ แต่ถ้าเขารับได้ก็คบไป ดีกว่าให้เขามารู้ทีหลังแล้วทิ้งมึงไป' ผมว่าผมจะไม่บอกหละ ถึงจะเห็นด้วยแบบสุดๆกับคำเตือนก็ตาม ก็นะขอมีความสุขไว้ก่อน ถึงจะต้องเสียมันไป แต่อย่างน้อยเราก็มีความทรงจำที่ดีนะ
ตอนนี้ผมมารอจูเนียร์ที่หน้าโรงเรียน เฉกเช่นทุกวัน ผมว่าจะพาไปดินเนอร์แล้วก็พาไปสวนสาธารณะ นั่งลงบนพื้นหญ้ามองดูดาว หลังจากนั้นผมก็จะขอคบ แล้วร่างบางก็จะตกลง เราก็จะเป็นแฟนกัน ผมก็ค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าไปจูบ แล้วเราก็ . . . อย่างที่ทุกคนคิดนั้นหละ >.,< (แล้วหลังจากนั้นจูเนียร์ก็รู้ว่าผมเป็นแวมไพร์ ร่างบางรุับไม่ได้แล้วมาบอกเลิกผม ผมก็ยอมรับแล้วนั่งน้ำตาซึม 555 : ไรท์) ไม่มีทางไรท์ไม่มีทางแต่งแบบนี้แน่นอน. . . .มั้ง
"คิดอะไรอยู่" และแล้วก็มีเสียงๆหนึ่งดังขัดความคิดผม ผมหันไปตามเสียงเรียก
"มาแล้วหรอจูเนียร์"
"รอนานปะ"
"ถ้าเป็นจูเนียร์ นานกว่านี้ก็รอได้"
"บ้า! ไหนบอกจะพาไปทานข้าว เร็วเลยหิว" เปลี่ยนเรื่องทันใดเลยนะ แอบเห็นแก้มนุ่มๆนั่นขึ้นสีด้วย เขินผมอะสิ ขอเข้าข้างตัวเองนิดนึง
"คร้าบๆ ปะไปกัน" พูดก่อนจะส่งมือไปตรงหน้าร่างบาง จูเนียร์ทำหน้าสงสัยแต่ก็ส่งมือมา ผมก็รีบจับแล้วออกตัวเดินไปเลย อ้ามือจูเนียร์นุ่มจัง
"จะ.. จับมือทำไม"
"เดี๋ยวหลง" ช่างเป็นคำตอบที่เด็กชะมัด แต่ก็ได้ผล จูเนียร์ของผมหน้าแดงแปร๊ดดด เลย
ตัดฉับมาร้านอาหาร
ผมทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง หลังจากเดินมาไกล ฟังไม่ผิดหรอกผมเดินจับมือจูเนียร์จากโรงเรียนมาถึงที่นี่ ก็แหมผมไม่มีรถนี้ ทำไงได้ แต่ก็ดีไปอีกแบบนะ ได้เดินจับมือกันมาแถมร่างบางก็ไม่ปฏิเสธ ถือว่าคุ้มค่าเหนื่อย
"สั่งอาหารสิ" ผมเอ่ยบอกกับร่างบางที่นั่งเกรงๆอยู่
"โหยย มีแต่ของแพงๆอะ"
"ไม่ต้องห่วงฉันเลี้ยงเอง แล้วก็ไม่ต้องเกรงขนาดนั้นก็ได้"
"ฉันกลัวนี่ .. . ." กลัวอะไร หรือกลัวผมใส่ยานอนหลับในอาหารแล้วพาไปทำมืดีมิร้าย!!! แต่คงไม่ก็นะ นอนด้วยกันแทบทุกคืน >//<
"กลัวอะไร หืม"
"ก็ . . . ." เมื่อร่างบางพูดจบก็หันหน้าไปทางโต๊ะข้างๆ ก็พบกับพวกอันธพาลที่มาทำร้ายจูเนียร์ในวันแรกที่เราเจอกัน
"พวกนั้นไม่ทำอะไรหรอกน่า คนเต็มร้านแบบนี้" ผมเอ่ยบอกเพื่อทำให้ ร่างบางสบายใจ แต่แล้วสิ่งที่ผมพูดไปก็ดันตรงกันข้ามเมื่อไอ้พวกหมีหมาเดินเข้ามา
"เฮ่ย!!!!!!"
เอาไว้แค่นี้ก่อน พรุ่งนี้ไรท์เปิดเทอมแล้ววว
คาดว่าน่าจะมาต่อวันเสาร์ รออ่านกันด้วยน้า
ช่วยๆกันเม้นด้วย ^^
-------50%-------
mark part
"เฮ่ย!!?!" ไอเวรนี้ นี้ขนาดอยู่ในร้านอาหารคนเยอะแยะขนาดนี้ มันยีงกล้าเข้ามาหาเรื่องอีกแฮะ สายตาของคนในร้านก็หันมามองทางนี้เป็นตาเดียว แต่มันก็ไม่สะทกสะท้านเลย ด้านจริงวุ้ย
"มีอะไรกับเรารึปล่าว?" ผมถามไปเชิงกวนๆ ทำเป็นไม่รู้จักไว้ก่อน
"ไม่มีกะแก แต่ . . .ไอ้หนูเนี้ยมี!!" มันพูดจบก็หันไปทางจูเนียร์ของผม
"มะ.. มีอะไร คะ..ครับ" จูเนียร์ของผมเสียงสั่นมากเลย ท่าทางจะกลัวมากนะ อยากกอดปลอบจัง -//-
"ครั้งที่แล้วแกทำฉันไว้แสบมากนะ ไอ้หนู" มาเรียกจูเนียร์ของฉันว่าไอ้หนูได้ไง พ่อกระโดดถีบซะดีมั้ง
"ครั้งที่แล้ว เราเคยเจอกันมาก่อนด้วยหรอครับ"
"นี่แกสมองเสื่อมรึไง แกเอาไม้หน้าสามมาตีคอฉันอะ!!" นี่ๆมาว่าจูเนียร์ของฉันอีกละ ชักจะหมดความอดทน
"อ๋อออออออ พี่อันธพาลวันนั้นนะเอง" ถึงบางอ้อแล้ว นี้ร่างบางลืมไอ้พวกหมีหมานี้จริงอะ
"แกต้องชดใช้"
หมับ
"เฮ้ย แกจะพาจูเนียร์ไปไหน" อยู่ๆก็มาคว้าตัวไปเฉย ไอ้นี่เจ้าของเขานั่งอยู่ข้างๆแท้ๆ ชั่งกล้า
"ไปชดใช้ที่ทำฉันไว้แสบไง"
"ฉันไม่ให้ไป!!" เรื่องไรจะให้ไป ผมยังไม่ได้ขอจูเนียร์คบเลยนะ
"เกี่ยวไรกะแกวะ" ยังมีหน้ามาถาม
"เขามากับฉัน!!"
"อ๋อ ที่แท้ก็เป็นแฟนกันสินะ" อร๊ากกกก เขินแปป แค่อนาคตแฟนเฟ้ย แต่นี่ไม่ใช่เวลาเขิน!!
"ไม่!!! ปล่อยจูเนียร์มา"
"ปล่อยหรอ เฮอะ!!! . . . . อยากรู้จังว่าแฟนนายจะหอมแค่ไหน"
"นี่แกจะ . . . ."
จุ๊บ 0.0
"ไปตายซะ!!!!" พูดจบผมก็ซัดหมัดลงไปบนใบหน้าของไอ้หมีหมานั่น ตามด้วย.. 'เฮอะ ขอดูดเลือดซักหน่อยเถอะ จะดูดให้หมดตัวเลย'
นี่ผมลืมอะไรรึปล่าว นี่ผมกำลังดูดเลือดโชว์สาธารณะชนอยู่หรอ เฮ้ยยยย!!! ผมละปากออกมา ใบหน้าของคนในร้านที่ตกใจจากการชกต่อยเมื่อครู่ ตอนนี้มันเปลี่ยนเป็นใบหน้าอันแสนหวาดกลัว นี่ผมทำอะไรลงไป แล้วจูเนียร์ จูเนียร์!! เมื่อหันไปก็พบกับใบร่างน่ารักที่ปกติเต็มไปด้วยรอยยิ้มแต่บัดนี้ มีแต่ . . ความสับสน
"นี่นาย . . . . เป็น . . ." ผมไม่อยากจะตอบเลย แต่ไหนๆก็รู้ไปแล้ว
ผมพยักหน้าขึ้นลงอย่างเชื่องช้า ก่อนที่ร่างบางจะวิ่งหายออกไปจากร้าน ส่วนคนในร้านบัดนี้ก็หาข้าวของมาเขวี่ยงใส่ ไม่ว่าจะเป็น โทรศัพท์ แป้ง ไข่ มะเขือเทศ มันถูกเขวี่ยงมาทางผมเพื่อเป็นการขับไล่ ผมค่อยๆเดินออกจากร้านไป
เจ็บ ... เจ็บชะมัด . . ที่หัวใจมันเจ็บ เขาคงเกลียดผมไปแล้ว จริงอย่างที่ไอ้หวังบอกผมไม่น่าได้เจอเขาเลย ...
.
.
junior part
นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล่วที่ผมไม่ได้เจอมาร์ค บ่องตงเหงาจุงเบย คิดถึงมาร์คจังเลย อยากเจอจริงจริงเลย นี่มาร์คเขาหายไปไหน ไม่ใช่ละผมกำลังจะบ้าแน่ๆเลย เฮ้อออ วันนั้นไปน่าวิ่งหนีมาเลย
"นี่เธอ ปวมไพร์มาโรงเรียนหละ ไปเร็วๆ เตรียมกระเทียมมารึปล่าว "
เสียงสาวๆพูดขัดจังหวะความคิดผม แต่เดี๋ยวนะ! แวมไพร์มาหรอ รึว่า!! ไม่รอช้าร่างกายผมขยับตามสาวๆพวกนั้นไปทันที
"ออกไปเลย!! ออกไป!!"
"โรงเรียนเราไม่ต้อนรับแวมไพร์"
เมื่อมาถึงก็เห็นกลุ่มคนหลายสิบคนกำลังยืนล้อมคนคนหนึ้งแล้วขับไล่พร้อมปากระเทียมใส่ คนที่ได้ชื่อว่าแวมไพร์ ผมรีบฝ่าวงล้อมนี่ไปแล้วพบกับ คนที่ผมอยากเจอ เจ้าของผมสีแดง นายมาร์คนี่ กำลังโดนโจมตีด้วยกระเทียม แต่แวมไพร์หนะกลัวกระเทียมไม่ใช่หรอ แต่ทำไมนายนี่ไม่กลัวหละ แต่ไม่ใช่เวลามาสงสัย
"นี่!!!!! หยุดหยุดได้แล้ว" ผมวิ่งเข้ามากันมาร์คจากกระสุนกระเทียม(?) แล้วตะโกนให้หยุด แต่ก็ไม่มีคนหยุดซักคน
"ก็บอกให้หยุดไงล่าวววววววววว!!!!!" ผมตะโกนสุดเสียง ได้ผลครับทุกคนหยุดเขวี้ยงกระเทียม
"จะปากันทำไม กระเทียมหนะ"
"ก็เรากำลังไล่แวมไพร์ไง"
"แวมไพร์ที่ไหนเล่า"
"ก็ข้างหลังนายไง"
"นี่หนะหรอแวมไพร์" ผมปลายตามองไปข้างหลัง ก่อนจะหันมาเหมือนเดิมผมว่าผมเห็นสายตาของมาร์คนะ มันเต็มไปด้วยความดีใจ อึ่ง สับสน สงสัย และอีกมากมายในแววตานั่น
"ใช่ เรารู้หมดแล้วเรื่องที่หมอนั้นไปดูดเลือดชาวบ้านหนะ"
"นี่!! พวกเธอติงต๊องรึไง ดูดลงดูดเลือดที่ไหนหละ ก็แค่เข้าไปกัดที่ลำคอให้อีกฝ่ายหมดสติเหมือนใช้ไม้หน้าสามตีที่คอไง อีกอย่างแวมไพร์ที่ไหนเขามายืนให้ปากระเทียมใส่หละ โดนแสงแดดก็ได้ ตัวก็อุ่น หมอนี่ไม่ใช่แวมไพร์อะไรนั่นหรอก"
"แต่ . . ."
"ไม่ต้องมาแต่ เลิกไร้สาระแล้วไปหาทำประโยชน์ให้โรงเรียนซะบ้าง" พูดจบ คนที่มุงยิง(?)กระเทียมใส่มาร์คก็แยกย้ายกันไป
"นาย . . . "
"ไปบ้านฉัน ฉันมีเรื่องจะคุย"
"แล้วไม่ . . ."
"ไม่รงไม่เรียนแล้ว โดดโว้ย" พูดจบก็ลากร่างหนาออกมา แล้วตรงไปที่บ้านทีนที
ณ บ้านจินยอง
เมื่อเข้ามาแล้วผมก็ให้ร่างหนานั่งลงที่โซฟา แล้วผมก็นี่งลงข้างๆ ก่อนจะเริ่มถาม
"หายไปไหนมา"
"คะ..คือ"
"คืออะไร"
"กะ..ก็ นายวิ่งหนีฉันไป ฉันก็เลยคิดว่า.."
"คิดว่าฉันโกรธที่นายไม่บอกความจริง แล้วก็อาจจะเกลียดเพราะรับไม่ได้ที่นายเป็นแวมไพร์"
" . . ." ไม่มีเสียงตอบรับมีแต่ใบหน้าที่พยักขึ้นลง ให้ตายทำไมซื้อหวยไม่ถูกแบบนี้มั่ง
"คิดไปเองทั้งนั้น ยิ่งฉันรู้แบบนั้นฉันก็ยิ่ง . . .ชอบนายมากกว่าเดิม" นี่ผมพูดอะไร เขินเป็นบ้า อร๊ากกก
"นายไม่ได้เกลียจหรอ จริงนะ"
"อือ แล้วทำไมนายโดนแดดได้ ไม่กลัวกระเทียม แถมตัวก็อุ่น ไม่เหมือนแวมไพร์ทั่วไป"
"ฉันเป็นพวกแปลกหนะ ว่าแต่ทำไมนายวิ่งหนัออกไปวันนั้นหละ" มาแล้วคำถามที่ไม่อยากจะตอบ
"ก็ . . ." ใครจะไปกล้าพูดเล่า
"ก็ . . ."
"ก็ . . . ชั่งมันเถอะ"
"อ้าววว ได้ไงอะ"
"ไม่รู้หละ!ไม่บอก!!"
"บอกมา แลกกับความลับของฉัน" ความลับของมาร์คหรอ อยากรู้จัง เราจะบอกดีไหมเนี่ยย!!
"ไม่เอา!!" ใช่ต้องใจแข็งให้รู้ไม่ได้!!
"ฉันชอบนาย เราเป็นแฟนกันนะ เนี่ยหละความลับของฉัน ทีนี้บอกได้แล้ว" >\\\<
"ห้ะ นะ.. นายชอบฉันหรอ แล้วอยากได้คำตอบมะ"
"ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง บอกมาเลย" อะไรอะ ก็ไม่อยากบอกอะ -3-
"ก็ ..."
"ก็.."
"ก็..."
"ก็.."
"ก็ . . . ."
"ก็อะไรเล่า สักทีๆ"
"ก็มัน . . .ตื่นเต้นอะ ได้เจอแวมไพร์ตัวจริงเสียงจริงเลยนะ"
"นี่นายบ้ารึป่าว เรื่องแค่นี้บอกแต่แรกก็จบ แล้วคำตอบหละ"
"คำตอบอะไร . . ."
"ฉันชอบนาย เราเป็นแฟนกันนะ"
"..." อะไรกัน ตอนนั้นจะตอบก็ไม่ให่ตอบพอตอนนี้จะมาร้องเอาคำตอบ
"นะ"
"..." ท่าทีอ้อนๆนั้นมันอะไร
"นะครับ"
"..." อร๊ากกก ทำไมแวมไพร์ของผมน่ารักงี้อะ
"นะครับ จูเนียร์ของผม"
"..." จูเนียร์ของผม! จูเนียร์ของผม!! จูเนียร์ของผม!!!!
"นี่ ตอบสักทีสิที่รัก" ที่รัก! ที่รัก!! ที่ร้ากกกกกก!!!!
"ก็ไม่ได้ปติเสธนี่"
"เยส!!! เป็นแฟนกันแล้วนะ ขอดูดเลือดหน่อย"
"เฮ่ย!! .. " ไม่ทันแล้วครับ
คมเขี้ยวค่อยๆฝังลงบนผิวเนียนเรียบ ความรู้สึกเจ็บแปร๊บๆนี่มัน..มัน .. มันรู้สึกดีจังแล้วจากการดูดเลือดก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นซุกไซร้อยู่ข้างคอ
"นี่ จะทำอะไร"
"คนรักกันเขาทำอะไรกันหละ"
"เฮ่ย!! ไม่เอ่าน้าาาา มาร์คคคคคคค"
"ฮึๆ เสร็จฉันแน่ จูเนียร์ของฉัน"
------END------
Talk :: มาลงให้แล้ววว ขอโทษที่เมื่อวานไม่ได้ลง
ด้วยเหตุผลบางอย่าง จริงๆนะ ทำไมต้องมองแบบนั้นด้วย
ยังไงก็ฝากคอมเม้นด้วยน้าาา จู๊ฟฟฟฟ ^3^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น