ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : story 2 :: VampirE / / (1/2)
VampirE 1
..แวมไพร์ ผีดูดเลือด ค้างคาว..
..เรื่องราวเหล่านี้ถูกกล่าวขานกันสืบต่อมา..
..บางคนอาจคิดว่ามันเป็นเรื่องหลอกเด็ก..
..แต่สำหรับผม มันไม่ใช่เรื่องหรอกเด็ก..
..แต่ผมเชื่อ...เชื่อว่ามันมีจริง..
..ทำไมผมถึงเชื่อหนะหรอ..
เพราะ...ผมเนี้ยแหละคือ..."แวมไพร์"
mark part
"เอ้า เข้าที่ได้แล้วนักเรียน วันนี้เราจะมีนักเรียนใหม่มาเรียนกับเราด้วยนะ" เสียงพูดคุยเจื่อยแจ้วของเหล่านักเรียนหยุดลง พร้อมกับ ร่างของนักเรียนใหม่ที่ย่างก้าวเข้ามาในห้อง
"ว้าวววว!!" และเสียงของเหล่านักเรียนก็ดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นใบหน้าของนักเรียนคนใหม่
ใบหน้าและดวงตาอันคมกริบ จมูกโด่งก็รับกับริมฝีปากที่ใครเห็นก็อยากจะสำภัส ผิวขาว ขาวจนจัดอยู่ในขั้นซีดตัดกับสีผมแดงเพลิง รวมๆแล้วนักเรียนใหม่คนนี้ ช่างดึงดูดสายตาของเหล่านักเรียนชาย หญิงได้เป็นอย่างดี
"แนะนำตัวสิจ้ะ" เสียงของอาจารกล่าวบอกกับนักเรียนใหม่
"สวัสดีครับ ผม มาร์ค ต้วน ฝากตัวด้วยครับ"
.
.
ตึ้งตึงตึ้งตึ่ง ตึ่งตึงตึ้งตึ่ง
เสียงออดของโรงเรียนดังขึ้นเพื่อเป็นสัญญานบอกว่าได้เวลากลับบ้านแล้ว นักเรียนภายในห้องค่อยๆทยอยกลับบ้านไปจนหมดเหลือก็แต่ผม ที่ได้ฉายา'แวมไพร์แห่งห้องเอ'ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาเรียน ผมก็ไม่ค่อยสนใจกับไอฉายาอะไรนั้นหรอกเพราะมันเป็นจริง . . . . ฮึๆ คุณฟังไม่ผิดหรอกผมเนี่ยแหละ แวมไพร์ตัวจริงเสียงจริง!!!!
ผมค่อยๆยันตัวลุกขึ้นเตรียมที่จะไปที่ประจำของผม ที่ที่ผมจะสามารถหาอาหารได้ไม่ยาก บาร์ไงหละ
ณ บาร์
"อ้าว!!!มาแล้วหรอไอ้มาร์ค" เสียงของเพื่อนผมเอง มันชื่อ แจ็กสัน หวัง ไอ้นี้มันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับผม มันรู้ว่าผมเป็นแวมไพร์แต่มันก็ยังทำเหมือนผมเป็นมนุษย์ธรรมดาๆคนนึง
"ก็มาแล้วดิวะ ถ้ายังไม่มาพี่จะเห็นผมไหมครับ" ผมตอบเสียงทะเล้น เราเป็นเพื่อนสนิทกันมานาน ผมเคยถามมันว่า'มึงไม่กลัวกูหรอ' แต่มันก็ส่ายหน้าแล้วตอบกลับมาแบบชิลๆว่า'แวมไพร์ที่ไหนออกไปเดินกลางแจ้งแดดแจ๋ได้ ตาก็ไม่แดง กระเทียมก็ไม่กลัว' แต่ก็จริงครับ ผมเป็นแวมไพร์ที่แปลกมาก สามารถโดนแดดได้ กินกระเทียมก็ได้ ตาก็ไม่แดง จะแดงก็เฉพาะตอนดูดเลือดเท่านั้น แต่ถึงแบบนั้นผมก็ไม่เคยมีเพื่อนคนไหนอยู่กับผมได้นานเท่าไอ้หวังแล้ว
"วันนี้กูเตรียมสาวไว้ให้มึงแล้ว . . ." เมื่อมันพูดจบก็พยักเพยิดให้ผมมองตามมันไป ก็พบกับสาวสวยคนนึง
ไม่รอช้าผมรีบสาวเท้าเข้าไปหา ก่อนจะยั่วยวนจนสาวสวยคนนั้นหลง แล้วพาลากมาที่หลังบาร์ ก่อนที่หน้าของผมจะซุกลงที่คอระหงนั้น ซุกไซร้ไปมาเพื่อให้คนตรงหน้าเคลิ้มก่อนที่การซุกไซร้จะเปลี่ยนกลายเป็นคมเขี้ยวที่ค่อยๆฝังลงบนเนื้อขาวเนียน เมื่อดื่มอาหารจนสาสมแล้ว ผมจึงค่อยๆละปากออกมาพร้อมกับร่างหญิงสาวที่ร่วงลงไปกับพื้น ไม่ตายหรอกครับ มันเป็นเรื่องแปลกอีกเรื่อง ที่เวลาผมดูดเลือดใครไม่ว้าจะดูดนานแค่ไหนคนที่เป็นเหยื่อก็ไม่เคยตายซักคน อย่างมากก็สลบ
"เรียบร้อยแล้ว กูกลับก่อน" ผมบอกกับแจ็คสันเมื่อเดินกลับมาถึงโต๊ะ
"จะรีบไปไหนวะ ไม่ดื่มซักหน่อยหรอ"
"ไม่หละ กูดื่มมาอิ่มแล้ว" ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะค่อยออกตัวเดินออกมาจากตัวบาร์ ถึงจะมาบ่อยแต่ผมก็แค่มาหาอาหาร เมื่อดื่มอาหารเสร็จผมก็กลับทันที ไม่เคยอยู่ต่อสักครั้งถึงไอ้หวังจะรั้งไว้ทุกครั้งก็เถอะ แต่มันก็ไม่เคยทำสำเร็จ
ผมค่อยๆเดินมาเรื่อยอย่างเชิ่งช้า สำผัสกับอากาศยามค่ำคืน แสงสีจากดวงไฟที่สว่างจ้า เสียงเพลงที่เปิดคลอเบาๆ บรรยากาศแบบนี้สามารถหาได้ไม่ยากใน เมืองใหญ่ที่เต็มไปด้วยนักท่องราตรี แต่แล้วผมก็ได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังมีเรื่องกันอยู่ ผมเดินตามเสียงไปเรื่อยๆ ก่อนจะพบกับชายร่างหนาตัวบิ้กเบ่งสี่คนกำลังยืนล้อม ผู้ชายร่างบางที่เหมือนผู้หญิงนั้น เมื่อเห็นแบบนั้นผมก็ตรงไปทางนักเลงพวกนั้นทันที
"สี่ต่อหนึ่งเอาเปลียบกันนี่หว่า" ผมพูดขึ้นเสียงดังไอ้หมีหมาพวกนั้นหันมามองผมเป็นตาเดียว
"มึงเป็นใคร" คำถามเบสิกของพวกตัวโกงที่ถามเวลาพระเอกมาช่วยนางเอกถูกนำมาใช้
"เป็นใครก็ชั่ง . . . . แต่พวกมึงกำลังลุมพวกไม่มีทางสู้อยู้ . .ทำไมไม่หาคู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อหน่อยหละ"
"หนอย!!! เฮ้ยพวกเราลุมมัน" เสียงของคนที่คาดว่าน่าจะเป็นหัวหน้าสั่งลูกน้องทั้งสาม ก่อนที่ลูกน้องมันจะเปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นผม
ตุบ!!
อ่ากกก!!
แอ่!!
"ฝีมือดีนี่ แต่ก็จบแล้วหละ" เมื่อผมจัดการกับลูกน้องมันได้หมดแล้วผมก็กำลังจะหันไปหาหัวโจ่กแต่เสียงของมันก็ดังมาจากข้างหลัง ก่อนผมจะหันกลับไป
"ระวัง!!" เสียงของร่างบางที่ผมเข้ามาช่วย ร้องออกมา แต่ก็
ฉึก!!
มีดเล่มเล็กถูกเฉือนมาบริเวณไหล่ของผม โชคดีที่ผมไหวตัวทัน มันคงจะเลงกลางหลังไว้ แต่ถึงจะโดนแทงกลางหลังผมก็ไม่ตายหรอกผมหนะแวมไพร์เชียวนะ
"ฮึ่ย!! พลาดซะได้!!" เสียงของลูกพี่หมีหมาสบถออกมาด้วยความโมโหที่ตนทำพลาด
ตั่บ!!!
ไม่ใช่ฝีมือผมนะ ร่างบางที่เมื่อกี้ร้องตะโกนบอกผม ตอนนี้ไม่รู้โผล่มาจากไหนอยู่ๆก็ฟาดไม่หน้าสามลงบนท้ายทอยของไอหมีหมานั้นทันที
"คุณเป็นอะไรไหมครับ" ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ เฮ่ย!!นี่ผู้ชายหรอ!! ทำไม. . . .น่ารัก 0///0 นี่ขนาดในที่มืดยังน่ารักขนาดนี้ ถ้าเห็นชัดๆจะขนาดไหน
"ม..ไม่เป็นไรครับ" ผมเป็นอะไรเนี้ยใจเต้นแบบนี้หรือว่า . . .ผมเป็นโรคหัวใจ -..-
"ไปบ้านผมก่อนนะ" เฮ่ย!! มีชวนไปบ้านด้วยคิดไรปะเนี่ย
"มะ..ไม่เป็นไร แผลแค่นี้เอง" ผมพยายามเป็นอย่างมากเพื่อบังคับเสียงให้หายสั่น แต่ก็ไม่ได้เลย หมดกันผม แวมไพร์มาดเท่ห์ต้องมาหลุดเพราะไอน่ารักที่ไหนไม่รู้
"ไม่เป็นไรได้ไง ดูสิ มาเถอะเดี๋ยวผมทำแผลให้" พูดจบเขาก็ลากผมไปทันที
.
.
junior part
ผู้ชายบ้าอะไรเป็นแผลขนาดนั้นแต่กลับบอกว่าไม่เป็นไร พระเอกรึเกินนะ ตอนนี้ผมรากเขาเข้ามาในบ้านผมแล้ว ผมอาศัยอยู่บ้านหลังเล็กๆ พ่อกับแม่ผมอยู่ปูซาน ส่วนผมมาเรียนต้อในโซลก็เลยต้องอยู่คนเดียว
เมื่อเปิดประตูเข้ามาในบ้านผมก็ลากคนแปลกหน้าที่ช่วยผมไว้ไปนั่งที่โซฟาห้องรับแขกก่อนผมจะลุกไปเอากล่องยามาทำแผลให้
"ถลกแขนเสื้อหน่อย" ผมเอ่ยสั่ง คนแปลกหน้านั่นก็ทำตามอย่างว่านอนสอนง่าย
"โอ้ย!!!" ยังถลกไม่ถึงไหนก็ร้องออกมาแล้ว
"ไหนบอกไม่เป็นไรไง ถลกไม่ได้ก็ถอดออกมา"
"เอ๋!!?!"
"เอ๋เอ๋ออะไรหละ ถลกแขนเสื้อไม่ได้ก็ถอดออกมาเสื้อหนะ" ผมปล่าวคิดอะไรนะ แค่ถลกแล้วลำบากก็ถอดสิ ฮะ!! อะไรผมไม่ได้ร้อนตัวนะ นี่!!เลิกมองผมด้วยสายตาแบบนั้นนะ ชริงอน
" . . ." เขาไม่ตอบอะไร แต่ก็พยักหน้ารับแล้วค่อยแกะกระดุมออกทีละเม็ด แต่เอะนั้นมันเครื่องเเบบโรงเรียนเรานี้ สงสัยเรียนที่เดียวกัน เมื่อถอดออกมาแล้วผมก็หยิบเสื้อนั่นขึ้นมา
"นายเรียนโรงเรียนนี้หรอเอ่อ . . . .มาร์ค" ผมเอ่ยถามก่อนจะ หันไปดูป้ายชื่อ มาร์ค ต้วน หรอไม่ใช่คนเกาหลีหรอเนี้ยว่าแล้วก็ลืม ว่าต้องทำแผล ผมวางเสื้อผ้าที่เปื่อนเลือดบริเวณแขนขวาลงแล้วหันไปหยิบกล่องยามา ก่อนจะนั่งลงข้างหน้านายมาร์ค
0/////0
"นี่นายเป็นอะไรรึปล่าว" เสียงของนายมาร์คเรียกผมออกจากภวังค์ ผมเข้าไปในภวังค์ตอนไหนอะหรอ ก็ตอนนั่งลงข้างหน้านั้นหละ โอ้ววว ผมไม่อยากจะบรรยาย ร่างกายกำยำ กล้ามเป็นมัดๆ กล้ามท้องแบ่งเป็นช่องๆเหมิือนช็อคโกแลต ไวท์ช็อคโกแลตซะด้วย คนบ้าอะไรขาวขนาดนั้ ผมว่าผมขาวแล้วนะนายมาร์คนี้ขาวกว่าอีก ซีดเลยก็ว่าได้ 0//0
"นี่นาย" อ้าาา ผมเผลอจ้องร่างกายนั้นอีกแล้ว ผมไม่ได้ชอบนะก็แค่อิจฉา จริงๆนะ เฮ้ออ พอๆทำแผลดีกว่าเดี๋ยวจะไม่ได้ทำกันพอดี(ทำกัน!!!! : ไรท๋ // ไรท์อย่าทะลึ่งนะ>\\< : เนียร์)
เมื่อทำแผลเสร็จผมก็บอกให้นายมาร์คพักบ้านผมก่อนแล้วพรุ่งนี่ค่อยไปโรงเรียนพร้อมกัน ทีแรกก็เหมือนจะปฏิเสธแต่ก็ตอบตกลง
"เอ่ออ . . . นาย..?"
"ผมปาร์ค จินยอง"
"อ๋อ . . .คือว่าผมเหนียวตัวอะ"
"อาบน้ำไม่ได้นะเพิ่งทำแผลไป"
"แล้ว . ."
"ขึ้นไปรอบนห้องนะ เดี๋ยวผมขึ้นไปเช็ดตัวให้"
ผมคิดไปเองรึปล่าวเขาแลหน้าแดงๆนะ ตั้งแต่ถอดเสื้อ หรือว่าจะป่วย อ่าเขาอาจจะหนาวก็ได้ก็ยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลยนี้ แล้วทำไมผมไม่หาเสื้อให้เขาใส่นะ เฮ่ย!!! ผมไม่ได้ชอบที่เขาถอดเสื้อนะ ก็แค่เอาชุดนักเรียนไปซักเปอะเลือดแล้วมันจะซักออกยาก อะไร ผมร้อนตัวอีกแล้วหรอ ปล่าวนะ!!!
บนห้อง ผมเดินถืออ่างน้ำเช็ดตัว เสื้อผ้าที่จะเอามาให้เปลี่ยน ตรงไปยังห้องนอนของผมมันก็มีห้องเดียวนั้นหละอยู่คนเดียวก็มีห้องเดียวสิ
ก๊อกๆๆๆ
เงียบครับ ผมตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป ก็ผมเจ้าของห้องไม่เห็นเป็นไร เมื่อเปิดเข้าไปก็พบกับ . . . . อร๊ากกกกก น่ารักจัง นายมาร์คนั้นกำลังนอนขดตัวกลมอยู่บนเตียง กอดตู๊กตาตัวโปรดผมเหมือนเด็กเลยยยย
ผมค่อยๆย่างกายเข้าไปข้างเตียง แล้วเริ่มลงมือเช็ดตัวทันที จะว่าไปแล้ว นายมาร์คนี่ก็หล่อดีแฮะ ไม่สิโคตรหล่อเลยอะ หัวแดง จมูกโด่ง คิ้วหนา ดวงตาคม อร๊ากกก นอกจากน่ารักแล้วยังหล่ออีก เฮ่ย!!!พวกคุณอีกแล้วก็บอกว่าไม่ได้ชอบไง ชริ
"อืม . . ." คนบนเตียงขยับกายนิดหน่อย ก่อนที่ดวงตาคมนั่นจะลืมขึ้น
"ฉันทำให้ตื่นหรอ . . ."
"จินยองหรอ . . ."
เมื่อร่างหนาพูจบก็ดึงผมลงไปนอนขั้างๆแล้วใช้แขนกอดลัดผมไว้แทนตุ๊กตา
"นี่ปล่อยฉันนะ" ผมเริ่มโวยวาย
"อื้อ . . . " ดู ดูเขาทำนอกจากจะไม่ปล่อยแล้วยังลัดแน่นกว่าเดิมอีก
"นี่ไม่ใส่เสื้อผ้ารึไง"
"อื้อ . . ."
"นี่!! ฉันไม่ใช่ตุ๊กตานะ"
"อื้อ . . . " เฮ้อหมดความพยายามละ ไม่ว่าจะพูดอะไรร่างหนาก็ไม่ยอมปล่อยผม สงสัยต้องปล่อยเลยตามเลย จะว่าไปนายมาร์คนี่ก็อุ่นดีนะ ว่าแล้วก็ซุกใบหน้าเข้าหาแผงอกนั้นแล้วค่อยๆเข้าสู่ห้วงนิทรา บางทีผมอาจจะชอบนายมาร์คไปแล้วก็ได้
"ฝันดีครับ จูเนียร์ของผม"
talk :: ยู้ฮู มาต่อแล้วน้าาาาาา
น้องเนียร์เริ่มชอบพี่มาร์คแล้ว แล้วพี่มาร์คหละ
อิ____อิ จะรีบมาต่อให้นะรีดเดอร์
thank you all comment ^[++×+]^
"เอ้า เข้าที่ได้แล้วนักเรียน วันนี้เราจะมีนักเรียนใหม่มาเรียนกับเราด้วยนะ" เสียงพูดคุยเจื่อยแจ้วของเหล่านักเรียนหยุดลง พร้อมกับ ร่างของนักเรียนใหม่ที่ย่างก้าวเข้ามาในห้อง
"ว้าวววว!!" และเสียงของเหล่านักเรียนก็ดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นใบหน้าของนักเรียนคนใหม่
ใบหน้าและดวงตาอันคมกริบ จมูกโด่งก็รับกับริมฝีปากที่ใครเห็นก็อยากจะสำภัส ผิวขาว ขาวจนจัดอยู่ในขั้นซีดตัดกับสีผมแดงเพลิง รวมๆแล้วนักเรียนใหม่คนนี้ ช่างดึงดูดสายตาของเหล่านักเรียนชาย หญิงได้เป็นอย่างดี
"แนะนำตัวสิจ้ะ" เสียงของอาจารกล่าวบอกกับนักเรียนใหม่
"สวัสดีครับ ผม มาร์ค ต้วน ฝากตัวด้วยครับ"
.
.
ตึ้งตึงตึ้งตึ่ง ตึ่งตึงตึ้งตึ่ง
เสียงออดของโรงเรียนดังขึ้นเพื่อเป็นสัญญานบอกว่าได้เวลากลับบ้านแล้ว นักเรียนภายในห้องค่อยๆทยอยกลับบ้านไปจนหมดเหลือก็แต่ผม ที่ได้ฉายา'แวมไพร์แห่งห้องเอ'ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาเรียน ผมก็ไม่ค่อยสนใจกับไอฉายาอะไรนั้นหรอกเพราะมันเป็นจริง . . . . ฮึๆ คุณฟังไม่ผิดหรอกผมเนี่ยแหละ แวมไพร์ตัวจริงเสียงจริง!!!!
ผมค่อยๆยันตัวลุกขึ้นเตรียมที่จะไปที่ประจำของผม ที่ที่ผมจะสามารถหาอาหารได้ไม่ยาก บาร์ไงหละ
ณ บาร์
"อ้าว!!!มาแล้วหรอไอ้มาร์ค" เสียงของเพื่อนผมเอง มันชื่อ แจ็กสัน หวัง ไอ้นี้มันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับผม มันรู้ว่าผมเป็นแวมไพร์แต่มันก็ยังทำเหมือนผมเป็นมนุษย์ธรรมดาๆคนนึง
"ก็มาแล้วดิวะ ถ้ายังไม่มาพี่จะเห็นผมไหมครับ" ผมตอบเสียงทะเล้น เราเป็นเพื่อนสนิทกันมานาน ผมเคยถามมันว่า'มึงไม่กลัวกูหรอ' แต่มันก็ส่ายหน้าแล้วตอบกลับมาแบบชิลๆว่า'แวมไพร์ที่ไหนออกไปเดินกลางแจ้งแดดแจ๋ได้ ตาก็ไม่แดง กระเทียมก็ไม่กลัว' แต่ก็จริงครับ ผมเป็นแวมไพร์ที่แปลกมาก สามารถโดนแดดได้ กินกระเทียมก็ได้ ตาก็ไม่แดง จะแดงก็เฉพาะตอนดูดเลือดเท่านั้น แต่ถึงแบบนั้นผมก็ไม่เคยมีเพื่อนคนไหนอยู่กับผมได้นานเท่าไอ้หวังแล้ว
"วันนี้กูเตรียมสาวไว้ให้มึงแล้ว . . ." เมื่อมันพูดจบก็พยักเพยิดให้ผมมองตามมันไป ก็พบกับสาวสวยคนนึง
ไม่รอช้าผมรีบสาวเท้าเข้าไปหา ก่อนจะยั่วยวนจนสาวสวยคนนั้นหลง แล้วพาลากมาที่หลังบาร์ ก่อนที่หน้าของผมจะซุกลงที่คอระหงนั้น ซุกไซร้ไปมาเพื่อให้คนตรงหน้าเคลิ้มก่อนที่การซุกไซร้จะเปลี่ยนกลายเป็นคมเขี้ยวที่ค่อยๆฝังลงบนเนื้อขาวเนียน เมื่อดื่มอาหารจนสาสมแล้ว ผมจึงค่อยๆละปากออกมาพร้อมกับร่างหญิงสาวที่ร่วงลงไปกับพื้น ไม่ตายหรอกครับ มันเป็นเรื่องแปลกอีกเรื่อง ที่เวลาผมดูดเลือดใครไม่ว้าจะดูดนานแค่ไหนคนที่เป็นเหยื่อก็ไม่เคยตายซักคน อย่างมากก็สลบ
"เรียบร้อยแล้ว กูกลับก่อน" ผมบอกกับแจ็คสันเมื่อเดินกลับมาถึงโต๊ะ
"จะรีบไปไหนวะ ไม่ดื่มซักหน่อยหรอ"
"ไม่หละ กูดื่มมาอิ่มแล้ว" ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะค่อยออกตัวเดินออกมาจากตัวบาร์ ถึงจะมาบ่อยแต่ผมก็แค่มาหาอาหาร เมื่อดื่มอาหารเสร็จผมก็กลับทันที ไม่เคยอยู่ต่อสักครั้งถึงไอ้หวังจะรั้งไว้ทุกครั้งก็เถอะ แต่มันก็ไม่เคยทำสำเร็จ
ผมค่อยๆเดินมาเรื่อยอย่างเชิ่งช้า สำผัสกับอากาศยามค่ำคืน แสงสีจากดวงไฟที่สว่างจ้า เสียงเพลงที่เปิดคลอเบาๆ บรรยากาศแบบนี้สามารถหาได้ไม่ยากใน เมืองใหญ่ที่เต็มไปด้วยนักท่องราตรี แต่แล้วผมก็ได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังมีเรื่องกันอยู่ ผมเดินตามเสียงไปเรื่อยๆ ก่อนจะพบกับชายร่างหนาตัวบิ้กเบ่งสี่คนกำลังยืนล้อม ผู้ชายร่างบางที่เหมือนผู้หญิงนั้น เมื่อเห็นแบบนั้นผมก็ตรงไปทางนักเลงพวกนั้นทันที
"สี่ต่อหนึ่งเอาเปลียบกันนี่หว่า" ผมพูดขึ้นเสียงดังไอ้หมีหมาพวกนั้นหันมามองผมเป็นตาเดียว
"มึงเป็นใคร" คำถามเบสิกของพวกตัวโกงที่ถามเวลาพระเอกมาช่วยนางเอกถูกนำมาใช้
"เป็นใครก็ชั่ง . . . . แต่พวกมึงกำลังลุมพวกไม่มีทางสู้อยู้ . .ทำไมไม่หาคู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อหน่อยหละ"
"หนอย!!! เฮ้ยพวกเราลุมมัน" เสียงของคนที่คาดว่าน่าจะเป็นหัวหน้าสั่งลูกน้องทั้งสาม ก่อนที่ลูกน้องมันจะเปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นผม
ตุบ!!
อ่ากกก!!
แอ่!!
"ฝีมือดีนี่ แต่ก็จบแล้วหละ" เมื่อผมจัดการกับลูกน้องมันได้หมดแล้วผมก็กำลังจะหันไปหาหัวโจ่กแต่เสียงของมันก็ดังมาจากข้างหลัง ก่อนผมจะหันกลับไป
"ระวัง!!" เสียงของร่างบางที่ผมเข้ามาช่วย ร้องออกมา แต่ก็
ฉึก!!
มีดเล่มเล็กถูกเฉือนมาบริเวณไหล่ของผม โชคดีที่ผมไหวตัวทัน มันคงจะเลงกลางหลังไว้ แต่ถึงจะโดนแทงกลางหลังผมก็ไม่ตายหรอกผมหนะแวมไพร์เชียวนะ
"ฮึ่ย!! พลาดซะได้!!" เสียงของลูกพี่หมีหมาสบถออกมาด้วยความโมโหที่ตนทำพลาด
ตั่บ!!!
ไม่ใช่ฝีมือผมนะ ร่างบางที่เมื่อกี้ร้องตะโกนบอกผม ตอนนี้ไม่รู้โผล่มาจากไหนอยู่ๆก็ฟาดไม่หน้าสามลงบนท้ายทอยของไอหมีหมานั้นทันที
"คุณเป็นอะไรไหมครับ" ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ เฮ่ย!!นี่ผู้ชายหรอ!! ทำไม. . . .น่ารัก 0///0 นี่ขนาดในที่มืดยังน่ารักขนาดนี้ ถ้าเห็นชัดๆจะขนาดไหน
"ม..ไม่เป็นไรครับ" ผมเป็นอะไรเนี้ยใจเต้นแบบนี้หรือว่า . . .ผมเป็นโรคหัวใจ -..-
"ไปบ้านผมก่อนนะ" เฮ่ย!! มีชวนไปบ้านด้วยคิดไรปะเนี่ย
"มะ..ไม่เป็นไร แผลแค่นี้เอง" ผมพยายามเป็นอย่างมากเพื่อบังคับเสียงให้หายสั่น แต่ก็ไม่ได้เลย หมดกันผม แวมไพร์มาดเท่ห์ต้องมาหลุดเพราะไอน่ารักที่ไหนไม่รู้
"ไม่เป็นไรได้ไง ดูสิ มาเถอะเดี๋ยวผมทำแผลให้" พูดจบเขาก็ลากผมไปทันที
.
.
junior part
ผู้ชายบ้าอะไรเป็นแผลขนาดนั้นแต่กลับบอกว่าไม่เป็นไร พระเอกรึเกินนะ ตอนนี้ผมรากเขาเข้ามาในบ้านผมแล้ว ผมอาศัยอยู่บ้านหลังเล็กๆ พ่อกับแม่ผมอยู่ปูซาน ส่วนผมมาเรียนต้อในโซลก็เลยต้องอยู่คนเดียว
เมื่อเปิดประตูเข้ามาในบ้านผมก็ลากคนแปลกหน้าที่ช่วยผมไว้ไปนั่งที่โซฟาห้องรับแขกก่อนผมจะลุกไปเอากล่องยามาทำแผลให้
"ถลกแขนเสื้อหน่อย" ผมเอ่ยสั่ง คนแปลกหน้านั่นก็ทำตามอย่างว่านอนสอนง่าย
"โอ้ย!!!" ยังถลกไม่ถึงไหนก็ร้องออกมาแล้ว
"ไหนบอกไม่เป็นไรไง ถลกไม่ได้ก็ถอดออกมา"
"เอ๋!!?!"
"เอ๋เอ๋ออะไรหละ ถลกแขนเสื้อไม่ได้ก็ถอดออกมาเสื้อหนะ" ผมปล่าวคิดอะไรนะ แค่ถลกแล้วลำบากก็ถอดสิ ฮะ!! อะไรผมไม่ได้ร้อนตัวนะ นี่!!เลิกมองผมด้วยสายตาแบบนั้นนะ ชริงอน
" . . ." เขาไม่ตอบอะไร แต่ก็พยักหน้ารับแล้วค่อยแกะกระดุมออกทีละเม็ด แต่เอะนั้นมันเครื่องเเบบโรงเรียนเรานี้ สงสัยเรียนที่เดียวกัน เมื่อถอดออกมาแล้วผมก็หยิบเสื้อนั่นขึ้นมา
"นายเรียนโรงเรียนนี้หรอเอ่อ . . . .มาร์ค" ผมเอ่ยถามก่อนจะ หันไปดูป้ายชื่อ มาร์ค ต้วน หรอไม่ใช่คนเกาหลีหรอเนี้ยว่าแล้วก็ลืม ว่าต้องทำแผล ผมวางเสื้อผ้าที่เปื่อนเลือดบริเวณแขนขวาลงแล้วหันไปหยิบกล่องยามา ก่อนจะนั่งลงข้างหน้านายมาร์ค
0/////0
"นี่นายเป็นอะไรรึปล่าว" เสียงของนายมาร์คเรียกผมออกจากภวังค์ ผมเข้าไปในภวังค์ตอนไหนอะหรอ ก็ตอนนั่งลงข้างหน้านั้นหละ โอ้ววว ผมไม่อยากจะบรรยาย ร่างกายกำยำ กล้ามเป็นมัดๆ กล้ามท้องแบ่งเป็นช่องๆเหมิือนช็อคโกแลต ไวท์ช็อคโกแลตซะด้วย คนบ้าอะไรขาวขนาดนั้ ผมว่าผมขาวแล้วนะนายมาร์คนี้ขาวกว่าอีก ซีดเลยก็ว่าได้ 0//0
"นี่นาย" อ้าาา ผมเผลอจ้องร่างกายนั้นอีกแล้ว ผมไม่ได้ชอบนะก็แค่อิจฉา จริงๆนะ เฮ้ออ พอๆทำแผลดีกว่าเดี๋ยวจะไม่ได้ทำกันพอดี(ทำกัน!!!! : ไรท๋ // ไรท์อย่าทะลึ่งนะ>\\< : เนียร์)
เมื่อทำแผลเสร็จผมก็บอกให้นายมาร์คพักบ้านผมก่อนแล้วพรุ่งนี่ค่อยไปโรงเรียนพร้อมกัน ทีแรกก็เหมือนจะปฏิเสธแต่ก็ตอบตกลง
"เอ่ออ . . . นาย..?"
"ผมปาร์ค จินยอง"
"อ๋อ . . .คือว่าผมเหนียวตัวอะ"
"อาบน้ำไม่ได้นะเพิ่งทำแผลไป"
"แล้ว . ."
"ขึ้นไปรอบนห้องนะ เดี๋ยวผมขึ้นไปเช็ดตัวให้"
ผมคิดไปเองรึปล่าวเขาแลหน้าแดงๆนะ ตั้งแต่ถอดเสื้อ หรือว่าจะป่วย อ่าเขาอาจจะหนาวก็ได้ก็ยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลยนี้ แล้วทำไมผมไม่หาเสื้อให้เขาใส่นะ เฮ่ย!!! ผมไม่ได้ชอบที่เขาถอดเสื้อนะ ก็แค่เอาชุดนักเรียนไปซักเปอะเลือดแล้วมันจะซักออกยาก อะไร ผมร้อนตัวอีกแล้วหรอ ปล่าวนะ!!!
บนห้อง ผมเดินถืออ่างน้ำเช็ดตัว เสื้อผ้าที่จะเอามาให้เปลี่ยน ตรงไปยังห้องนอนของผมมันก็มีห้องเดียวนั้นหละอยู่คนเดียวก็มีห้องเดียวสิ
ก๊อกๆๆๆ
เงียบครับ ผมตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป ก็ผมเจ้าของห้องไม่เห็นเป็นไร เมื่อเปิดเข้าไปก็พบกับ . . . . อร๊ากกกกก น่ารักจัง นายมาร์คนั้นกำลังนอนขดตัวกลมอยู่บนเตียง กอดตู๊กตาตัวโปรดผมเหมือนเด็กเลยยยย
ผมค่อยๆย่างกายเข้าไปข้างเตียง แล้วเริ่มลงมือเช็ดตัวทันที จะว่าไปแล้ว นายมาร์คนี่ก็หล่อดีแฮะ ไม่สิโคตรหล่อเลยอะ หัวแดง จมูกโด่ง คิ้วหนา ดวงตาคม อร๊ากกก นอกจากน่ารักแล้วยังหล่ออีก เฮ่ย!!!พวกคุณอีกแล้วก็บอกว่าไม่ได้ชอบไง ชริ
"อืม . . ." คนบนเตียงขยับกายนิดหน่อย ก่อนที่ดวงตาคมนั่นจะลืมขึ้น
"ฉันทำให้ตื่นหรอ . . ."
"จินยองหรอ . . ."
เมื่อร่างหนาพูจบก็ดึงผมลงไปนอนขั้างๆแล้วใช้แขนกอดลัดผมไว้แทนตุ๊กตา
"นี่ปล่อยฉันนะ" ผมเริ่มโวยวาย
"อื้อ . . . " ดู ดูเขาทำนอกจากจะไม่ปล่อยแล้วยังลัดแน่นกว่าเดิมอีก
"นี่ไม่ใส่เสื้อผ้ารึไง"
"อื้อ . . ."
"นี่!! ฉันไม่ใช่ตุ๊กตานะ"
"อื้อ . . . " เฮ้อหมดความพยายามละ ไม่ว่าจะพูดอะไรร่างหนาก็ไม่ยอมปล่อยผม สงสัยต้องปล่อยเลยตามเลย จะว่าไปนายมาร์คนี่ก็อุ่นดีนะ ว่าแล้วก็ซุกใบหน้าเข้าหาแผงอกนั้นแล้วค่อยๆเข้าสู่ห้วงนิทรา บางทีผมอาจจะชอบนายมาร์คไปแล้วก็ได้
"ฝันดีครับ จูเนียร์ของผม"
talk :: ยู้ฮู มาต่อแล้วน้าาาาาา
น้องเนียร์เริ่มชอบพี่มาร์คแล้ว แล้วพี่มาร์คหละ
อิ____อิ จะรีบมาต่อให้นะรีดเดอร์
thank you all comment ^[++×+]^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น