[SF GOT7] story of :: marknior(ft.jackbam) ::

ลำดับตอนที่ #3 : story 1 :: 바보야...!! (3/3)

바보야...!! (3/3)



 

  junior part


   ตุบ!!


   "จูเนียร์!!??!!"


   ผมไม่อยู่รอให้พี่ม่อนั้นพูดหรือทำอะไรทั้งสิ้น ขาเรียวของผมออกตัววิ่งด้วยความเร็วแสง(?)มุ่งหน้ากลับหอพักทันที



.

.

ณ หอพักของมาร์คเนียร์


   ผมทิ้งตัวนอนลงบนเตียงนุ่มด้วยความเหนื่อยจากการวิ่งออกมาจากที่เกิดเหตุ(?)ด้วยความเร็วจนมาถึงหอ นี่ผมเป็นอะไรทำไมจะต้องวิ่งหนีพี่มาร์คออกมาด้วย หรือว่าสิ่งที่ผมคิดไว้จะเป็นความจริง โอ้ววว ผมชอบพี่มาร์คเหรอเนี่ย!! ไม่นะแต่ตอนนี้ใจผมเต้นไม่หยุดเลยอะ สงสัยจะวิ่งเร็วไปใจเลยเต้นแรง


   ตึงๆ 

   "จูเนียร์!!อยู่ข้างในรึปล้าว!!"


   ". . . . ."


   เสียงเคาะประตูกับ เสียงของคนที่ทำให้ผมต้องวิ่งกลับหอมาดังขึ้นขัดจังหวะความคิดผม 


   "ฉันรู้ว่านายอยู่ข้างในออกมาคุยกับฉันหน่อย" น้ำเสียงนี้มันอะไรกัน ทั้งอ้อนวอน ขอร้องและอ่อนโยน ผมบอกเลยว่าพี่มาร์คไม่เคยใช่้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับผม ให้ตายสิใจผมเต้นแรงอีกแล้วนี่ผมยังไม่หายเหนื่อยอีกเหรอเนี่ย!


   ". . . ."


   "เอาหละไม่ต้องออกมาก็ได้ . . . .แต่ฟังที่ฉันพูดนะ"


   " . . . ."


   "ไหนๆนายก็ได้ยิน สิ่งที่ฉันคุยกับหมาแล้ว . . .ฉันแค่จะบอกว่าสิ่งที่ฉันพูดไป . . . .มัน. . . ." มันอะไร นี่จะบอกว่าสิ่งที่พี่พูดมันเป็นเรื่องก็หกเหรอ!!! แล้วใจผมถึงรู้สึกกระตุกแปลกๆเหมือนจะหยุดเต้นเลย


   " . . . . ."


   "ม้น...มันเป็นเรื่องจริง ฉันหนะชอบ ไม่สิฉันหนะรักนายนะจูเนียร์" อ้าาาา ใจผมเต้นแรงอีกแล้ว นี่ผมเป็นโรคหัวใจรึปล่าวเดี๋ยวก็เต้นแรงเดี๋ยวก็จะหยุดเต้น ต้องใช่แน่ๆเลยแต่ อร๊ากกกพี่มาร์คบอกว่ามันเป็นเรื่องจริงหละ เอ๊ะๆ นี่ผมดีใจหรอ ผมดีใจทำไมกัน


   "แต่เราเพิ่งรู้จักกันเองนะ" และแล้วผมก็พูดออกไป ถึงใจจะคิดแบบนั้นแต่ปากกลับพูดอีกแบบ เฮ้ออ ปากกับใจผมตรงกันรึเกิน


   "เพิ่งรู้จักแล้วไงเล่า ก็มันรักไปแล้วทำไงได้"


   " . . . ." เงียบอีกแล้ว อะไรหลายๆอย่างในตัวผมกำลังตีกันอยู่


   "นี่นายไม่เคยได้ยินรัึไง รักแรกพบหนะ"


   " . . . . ."


   "รึว่านาย . . . กำลังปฏิเสธฉันอยู่หรอ" มาอีกแล้วน้ำเสียงแบบนี้ ใครว่าปฏิเสธกันก็แค่ทบทวนอยู่


   หลังจากนั้นก็ไม่มีเสียงอะไรออกมาจากปากของร่างหนาด้านนอกนั้นอีก เฮ้อออ โล่งจากนี้ผมต้องทบทวนตัวเองดีๆแล้วหละ ผมทิ้งตัวลงบนเตียงอีกครั้งแล้วหลับตาลงทบทวนสิ่งที่พีมาร์คพูดและอาการใจเต้นแรงแปลกๆ กับคำว่ารักของร่างหนานั่น




.

.

   mark part

   
   หลังจากผมสารภาพกับจูเนียร์ออกไปว่า ผมรู้สึกยังไง แต่แล้วก็ไม่มีเสียงตอบรับออกมา แต่ผมก็ยังยืนอยู่หน้าประตูห้องจูเนียร์หวังว่าร่างบางจะเปิดประตูออกมา แต่ความคิดผมก็ต้องพังลงเพราะไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ประตูบานนั้นก็ไม่เปิดออกมา


   จนผมหมดหวังและกำลังจะเดินออกไป แต่แล้วผมก็ต้องชะงัก เพราะเสียงเปิดประตูออกมา พร้อมกับร่างบางของคนที่ผมบอกว่าคือรักแรกพบ


   "คือว่า . . . . ."


   " . . . . ."ผมเงียบเพื่อรอฟัง


   "ผมมีอะไรอยากถามพี่ . ." อร๊ากกกก จูเนียร์เรียกผมว่าพี่ แถมแทนตัวเองว่าผมด้วย คนบ้าอะไรสามารถน่ารักขึ้นได้เพียงเพราะสัพนาม -.,-


   ". . . . ." ผมไม่ตอบแต่พยักหน้าเชิงบอกว้าถามมาสิ


  "เมื่อตอนนั้นที่พี่คุยกับหมาแล้วผมได้ยินพี่บอกว่าชอบผม แล้วผมรู้สึกว่าผมใจเต้นแรง แรงมาก และตอนที่พี่มาบอกผมว่าเรื่องที่ได้ยินมันเป็นจริงใจผมก็ยิ่งเต้นเร็วและแรงขึ้นเรื่อยๆ แต่ก่อนที่พี่จะบอกว่ามันจริงผมคิดว่าพี่จะมาบอกว่าสิ่งที่พี่พูดมันเป็นเรื่องโกหก ใจผมก็รู้สึกโหวงเหวงเหมือนมันจะหยุดเต้นให้ได้ พี่คิดว่าอาการที่ผมเป็น มันคืออะไรครับ" พูดยาวมากก เป็นครั้งแรกที่ร่างบาง พูดกับผมยาวขน่าดนี้ ปกติจะถามคำตอบคำไม้ก็ตอบแบบเชิงโมโหนิดๆ


   "นายรู้อะไรไหม" ผมพูดก่อนจะเดินเข้าไปประชิดร่างบางมากขึ้นจนหลังของร่างบางชนกับบานประตู


   ". . . ."


   "อาการของนายหนะ มันก็เป็นกับฉันเหมือนกัน . . . แต่ก็เป็นเฉพาะเวลาอยู่กับนายเท่านั้นหละ"


   "นี่พี่จะบอกว่า . . . . อาการของผมก็คืออาการของพี่"


   ". . . ." ผมพยักหน้ายิ้มๆ


   "แสดงว่าผมก็ชอบพี่หรอ"


   "เรื่องนั้นพี่ตอบไม่ได้หรอกนะ ลองถามใจตัวเองดูสิ"


   "ยังไงครับ" จูเนียร์พูดครับกับผมด้วยน่ารักกว่าเดิมอีก


   "งั้นเอางี้ ถ้าพี่หายไปนายจะรู้เอง" 


   ผมพูดไว้แค่นั้นก่อนที่ผมจะเดินออกจากหอพักไป ฉันจะหายไปซักพักเพื่อให้นายรู้ตัว ฉันจะรอ รอวันที่นายตอบรับฉัน. . . .






.

.

   junior part


   1 สัปดาห์ผ่านไป


   วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมไม่เป็นอันเรียน หลังจากที่พี่มาร์คบอกว่า ถ้าพี่หายไปนายจะรู้เอง ตอนนี้ผมรู้แล้ว รู้แล้วว่าวันที่ไม่มีพี่มาคอยกวนประสาท วันที่ไม่มีพี่มายุ่มย่าม วันที่ไม่มีพี่มาบ่นนู้นบ่นนี่ มันทรมานแค่ไหน ตลอดหนึ้งสัปดาห์ผมเหงามากเลย เมื่อไหร่พี่จะกลับมา ตอนนี้ผมรู้แล้ว พี่กลับมาได้แล้ว


   "จูเนียร์ โว้ยยยยย!!!"


   "โอ้ย มึงจะตะโกนทำไมวะ"


   "ก็เรียกตั้งหลายรอบ ไม่ได้ยินรึไง"


   "แล้วจะเรียกทำไมวะ"


  "ตอนนี้เลิกเรียนแล้วคุณมึงไม่กลับหอหรอจ้ะ" 


   อ้าวว เลิกเรียนแล้วหรออ ผมต้องรีบกลับบ้าน ทำไมหนะหรอผมหวังว่าเมื่อผมกลับ ผมจะเห็นร่างหนาของคนบางคนนั่งอยู่ที่โซฟาแล้วถามผมว่า 'กลับมาแล้วหรอ' แต่ผมก็หวังแบบนี้มาตั้งอาทิตย์กว่าๆแล้วหละแล้วก็ผิดหวังทุกวันเลย แต่ก็ไม่ผิดใช่ไหมที่คนเราจะมีความหวัง






.

.

   ณ หอพักของมาร์คเนียร์


   ผมยืนอยู่หน้าประตูห้อง ผมไม่กล้าเข้าไปเลย ไม่รู้ว่าจะกลับมารึยังแต่ถ้าไม่เข้าไปก็ไม่รู้ใช่มะงั้นผมจะเข้าหละนะ


   แต่ยังไม่ทันที่ผมจะเข้าไป ประตูบานนั้นก็ถูกเปิดออกโดยคนที่ ผมคิดถึงมาตลอด คนที่ทำให้ผมเหงา คนที่บอกรักผมและคนที่ทำให้ผมรู้ว่าผมรักเขา


   "พี่มาร์ค!!!!!"




   mark part


   เฮ้อออออ กลับมาซักที หวังว่าจูเนียร์ของผมจะตัวเองแล้วนะ ฟังไม่ผิดหรอกครับ ผมกลับมาแล้วหลังจากที่ผมหายไปหนึ่งสัปดาห์เต็มๆ ผมหวังว่าหนึ่งสัปดาห์ที่ผมทนคิดถึงร่างบางจะทำให้ร่างบางรู้ใจตัวเองแล้วตอบรับความรักผมซักที


   นี่ก็เลิกเรียนแล้วทำไมยังไม่กลับ รึว่าเกิดอะไรขึ้นกับจูเนียร์ คิดได้แบบนั้นผมก็รีบลุกขึ้น แล้วมุ่งหน้าไปยังประตูห้องเพื่อจะออกไปตามหา แต่เมื่อผมเปิดประตูออกไปก็ต้องตกใจสะดุ้งทันที


   "พี่มาร์ค!!!!! "


   "จูเนียร์มายืนทำไมตรงนี้ไม่เข้าห้องรึไง รู้ไหมว่าเป็นห่วงเลิกเรียนตั้งนานแล้วทำไมเพิ่งกะ....."


   หมดคำพูดครับ เมื่อร่างบางที่ผมเฝ้าคิดถึงมาตลอดหนึ่งสัปดาห์กระเข้ามากอดผมด้วยความคิดถึง ผมอะคิดถึงแต่ร่างบางเนี่ยผมไม่รํู้


   "คนบ้า!!!! ทำไมเพิ่งกลับมา รู้ไหมว่าผมเหงาแค่ไหน ไหนบอกว่ารักไงหละ แล้วทำไมทิ้งผมไปแบบนี้ ฮึก "


   "จูเนียร์ไม่เอา ไม่ร้องนะครับ" ฮืออออ ผมทำจูเนียร์ร้องให้อะ มือผมค่อยๆขยับไปกอดตอบแล้วลูบหัวเพื่อปรอบประโลม


   "คนบ้า ฮึก"


   "แต่ก็ทำให้ นายได้รู้ใจตัวใช่ไหม" ผมถามออกไปด้วยเสียงที่บ่งบอกว่า ผมกำลังมีความหวัง ผมค่อยๆผละร่างบางออกเล็กน้อย มือเรียวเลื่อนไปซับน้ำตาให้


   "ครับ ผมรู้แล้ว . . ."


   " . . . . ."


   "ผมรู้แล้วว่า ผมมันโง่ โง่ที่ย้ายมาเรียนที่นี่ โง่ที่ไม่รู้จักคำว่ารัก โง่ที่ปล่อยให้พี่หายไป โง่ โง่ ผมมันโง่ที่ไม่รู้ตัวว่า . . .ผมรักพี่"



   พูดจบผมก็ดึงร่างบางตรงหน้ามากอดด้วยความคิดถึง หนึ่งสัปดาห์ที่ผมทนคิดถึง มันได้ผล มันทำให้ผมรักจูเนียร์มากขึ้น ทำให้จูเนียร์รู้ว่าเขารักผมมากแค่ไหน และมันทำให้



 

'เรารักกัน'







---------END---------

 

talk :: เย้ๆๆๆๆๆ จบแล้ววว จุดพลุ
ไรท์จะถามว่าอยากอ่านสเปเชี่ยลกันไหม???
ช่วยกันเม้นติชมด้วยน้าา

ปล.ถ้าไม่เข้าไปเจอคอมเม้นนะ วันนี่้เราก็ยังไม่ได้ลง
ก็แหมสมองไม่แล่น
แต่พปอ่านคอมเม้นปุ๊ป สมองก็ทำงานทันที5555
แล้วจะมาต่อเรื่องอื่นให้