(ฟิค บารามอส) ความรักของพวกเขา ชาวป้อมอัศวิน

ลำดับตอนที่ #3 : ~ไข่มุกแสงจันทร์~

     "พี่ชื่ออะไรค่ะ"สาวน้อยแก้มแดงคนหนึ่งถามเฟริน ทำเอาคิลที่ยืนอยู่ข้างๆนัยน์ตาเป็นประกายระริก

     "เฟริน เดอ.."ไม่ทันที่เจ้าตัวจะพูดจบ เสียงที่แสนเย็นชาที่ดังจากข้างหลัง ก็ทำให้เจ้าตัวแทบจะวิ่งไปชกหน้าเจ้าของนัยน์ตาสีฟ้า

     "เฟลิโอน่า เกรเดเวล เดอะปริ๊นเซส ออฟเดมอสแอนด์บารามอส"นัยน์ตาสีฟ้าเรียบเฉย นัยน์สีน้ำตาลดูหงุดหงิด ส่วนนัยน์ตาสีม่วงดูตลกขบขัน

     หลังจากเจ้าชายแห่งคาโนวาลได้วางระเบิดไปแล้ว เด็กสาวแก้มแดงก็วิ่งหนีทันที พวกเขาทั้ง 3 คนจึงเดินไปเรียนวิชาประวัติศาสตร์ กับอาจารย์เจ้าชายชามัล

     "นี่คิล แกว่าอาจารย์แกจะมาไม้ไหนว่ะเนี่ย"เฟรินกล่าว หลังจากรออาจารย์มา 30 นาที อาจารย์เจ้าชายชามัลยังไม่เข้ามา ทั้งๆที่อาจารย์ไม่เคยมาสาย

     "ไม่รู้ ถึงอาจารย์มาหรือไม่มามันก็ไม่ต่างกันไม่ใช่เหรอไง"คิลกล่าว จนเฟรินพยักหน้าหน่อยๆ ก่อนหันไปมองคนข้างๆ

     นัยน์ตาสีฟ้าเรียบเฉย และเย็นชา นั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆเธอ เจ้าชายแห่งคาโนวาลที่เรียกว่าเย็นชาเป็นเอกลักษณ์ แต่มีความอบอุ่นในรูปแบบของมัน
 
     เจ้าตัวก็รู้ว่ามีคนมอง จึงหันมามอเฟรินด้วยสีหน้าคำถาม 

     "ไง ข่าวลือของแกกับเจ้าหญิงประสาทขุนนางเป็นไงมาไงล่ะ"เฟรินพูด เพื่อกลบเหลื่อนความอายที่ตัวเองจ้องมากเกินไป เจ้าของนัยน์ตาสีห้ายังนิ่งเงียบ แต่เจ้าตัวแสบยังพูดต่อไป

     "แต่จะว่าไปแกกับเจ้าหญิงก็เหมาะสมกันน่ะ"เจ้าตัวดีพูดและพยักน้าไปด้วย แต่ทันใดนั้นเสียงของเจ้าชายคาโนวาลก็กล่าวว่า

     "นายไม่มีสิทธิ์ดูว่าฉันเหมาะสมกับใคร เจ้าหญิงเฟลิโอน่า"น้ำเสียงนั้นดูห่างเหิน และเย็นชาจนเจ้าตัวก่อเพลิงเสียวสันหลังวาบ 

     ทันใดนั้นเจ้าชายน้ำแข็งก็เดินออกจากห้องเรียนไป ทิ้งให้เฟรินนั่งอึ้งกิมกี่อยู่ตรงนั้น

     "มันเป็นอะไรว่ะคิล"เจ้าตัวหันไปถามคนข้างๆ

     "นายจะคิดไง ถ้าพระคู่หมั้นไปบอกว่านายเหมาะสมกับคนนี้น่ะ"นักฆ่าแห่งซาเรสยิ้มอย่างมีเล่ห์นัยหน่อยๆ ทำให้เฟรินถอนหายใจ และเดินตามคาโลไป และคนอื่นๆ ก็พากันถยอยออกไปด้วย

     เหลือแต่เพียงเจ้าหญิงเรนอนผู้ทรงแกเรียน และนักฆ่าแห่งซาเรสผู้ทรงแก่หลับ



     "คาโล"เฟรินเอ่ยเรียก แต่ต้องเงียบเมื่อเห็นเจ้าชายคาโลและเจ้าหญิงแห่งปราสาทขุนนางอยู่ด้วยกัน

     เจ้าตัวยุ่งรีบปีนต้นไม้โดยเร็ว เนื่องจากแถวนั้นไม่มีที่บังเลย ไม่พูดอะไรมากความเจ้าหญิงแห่งปราสาทขุนนางก็ดึงคอเสื้อคาโลมาจุมพิตอย่างดูดดื่ม และนัยน์ตาสีฟ้าไม่ได้ขัดขืนสักนิด

     เห็นภาพอย่างนี้แล้ว เจ้าตัวยุ่งก็จะทำท่าปีนลงต้นไม้แต่เมื่อสะดุดขากับกิ่งไม้ เจ้าตัวจึงตกลงบนสนามหญ้าอย่างปริยาย

     เสียแต่ว่าร่างที่ลงมาบัดนี้ไม่ใช่หัวขโมยนามเฟริน แต่เป็นเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์แห่งเดมอส

     ซวยแล้ว!! นี่คือสิ่งเดียวที่เฟรินคิด และทำท่าจะย่องหนี

     "เจ้าหญิงเฟลิโอน่า"

     "เฟริน"เสียงทั้งสองเสียงดังขึ้น เสียงหนึ่งเป็นเสียงที่เธอรัก ส่วนอีกเสียงหนึ่งเป็นเสียงของผู้หญิงแปลกหน้า เมื่อคิดถึงเรื่องนี้น้ำตาของเธอมันพานจะไหล 

     ไอ้คนโกหก ไหนบอกว่ารักมากทึ่สุดไง เฟรินคิด และก้าวขาเดินออกไปอย่างไม่สนใจเสียงเรียกทั้งสอง น้ำตาของเธอไหล มันไหลไม่หยุด คนอย่างเฟริน เดอเบอโรว์ ทำไมถึงร้องไห้แค่เรียกแค่นี้ แต่นี่ไม่ใช่ร่างเฟริน เดอเบอโรว์นี่ เป็นร่างของเจ้าหญิงเฟลิโอน่างี่เง่านี่ เพราะร่างนี้ทำให้เธอและมันผูกพันธ์กันนักหนา

     เมื่อถึงเวลาค่ำ เฟรินเดินกลับเข้าห้องพัก และพบกับคิลเพื่อนรักของเธอ และ ไอ้คนโกหกคนเดิม

    "ทำไมเป็นร่างนี้ล่ะ"คิลทัก

    "อุบัติเหตุนิดหน่อย"เฟรินกล่าว ก่อนเดินไปตรงหน้าเจ้าชายคาโล และถอดไข่มีกแสงจันทร์ลงในมือของเจ้าของนัยน์ตาสีฟ้า

    "ของนี้ท่านจำเป็นต้องให้กับคนสำคัญของท่าน.."เฟรินพูด และเว้นวรรคไปพักหนึ่งก่อนพูดต่อว่า

    "ไม่ใช่เรา"เท่านั้นน้ำตาก็ไหลรินออกมาจากดวงตาของเจ้าหญิงคนสำคัญแห่งเดมอส และเธอก็วิ่งหนีทันที ท่ามกลางสายตาอันงงงวยของนักฆ่าแห่งซาเรส และ เจ้าชายคนสำคัญแห่งคาโนวาล



ลงแล้วน่ะค่ะ 1 ตอน

เม้นท์กันเยอะๆด้วยน๊า