(ฟิค บารามอส) ความรักของพวกเขา ชาวป้อมอัศวิน

ลำดับตอนที่ #14 : ~จบการรายงานข่าวป้อมอัศวิน~

         การทัศนศึกษาที่นำตกนั้นเรียกได้ว่าได้ผลอย่างเยี่ยมยอด เมื่อเฟรินและคาโลได้คืนดีกันอย่างเรียบร้อยแล้ว ครี้กับแองจี้ก็ถูกพวกเพื่อนๆป้อมอัศวินหใอยู่ด้วยกัน 2 ต่อ 2 เต็มๆ 1 วัน จนกระทั่งถึงเหตุการณ์นี้

          "ช่วยด้วย ช่วยด้วย"เสียงแองจี้ร้อง ในน้ำตกที่อยู่ในเขตน้ำลึก เฟรินทำท่าจะวิ่งเข้าไปช่วย แต่โดนคาโลฉุดเอาไว้เสียก่อน ทำให้เฟรินหันมามองเจ้าชายน้ำแข็งอย่างฉุนๆ แต่เมิ่อเห็นภาพครี้ดวิ่งกระโดดเข้าไปช่วยจึงหายหน้าบูด

          "แองจี้ แองจี้"ครี้ดเรียก แต่ไม่มีท่าทีที่แม่มดสาวจะฟื้นขึ้น

          "ฉันขอโทษ แองจี้ ฟื้นขึ้นมาเถอะ"ครี้ดร้องเรียก เสียงเจ้าตัวยุ่งประจำป้อมอัศวินก็ร้องขึ้นว่า

          "ไม่ตื่นอย่างนี้ต้องผายปอดเว้ย"เมื่อนักรบตาเดียวได้ยินอย่างนั้น ก็มองหน้าแองจี้อย่างชั่งใจสักพัก ก่อนที่จะโน้มตัวลงไปผายปอดอย่างแนบแน่น ชาวป้อมอัศวินจึงหันหน้าไปมองทางอื่นแทน พร้อมปู้หญิงที่หน้าแดง และเหล่าชายหนุ่ม(ที่มีคู่)ก็หันไปมองว่าที่ภรรยาของตนอย่างมีเหล่นัย

           หลังจากนั้น แองจี้ก็บ้วนนำออกมา พร้อมกับตาที่บวมแดง และหันไปมองครี้ดที่นั่งอยู่ข้างตน

           "ครี้ด.. ฉัน.."ไม่ทันที่แองจี้จะกล่าวจบ ครี้ดก็ถลาเข้าไปกอดแม่มดสาว และพูดอย่างรัวว่า

           "แองจี้ ฉันรักเธอแองจี้ ไม่ว่าเธอจะเห็นฉันเป็นแค่ตัสำรอง หรือ ตัวแทนของใครฉันก็ไม่แคร์ แค่เธอเป็นตัวจริงของฉันก็พอแล้ว เธอจะคิดว่าฉันเป็นไอ้เฟริน หรือใครก็ได้ ฉันรักเธอ แองจี้ ฉันรักเธอ..."ครี้ดกล่าว แองจี้ก็เอื้อมมือไปกอดตครี้ดตอบ และกล่าวว่า

            "ฉันรักนายน่ะครี้ด ฉันไม่เคยคิดว่านายเป็นตัวแทนของใครเลย เชื่อฉันน่ะครี้ด เชื่อฉัน"แองจี้กล่าว เหตุการณ์นี้น่าจะจบอย่างหวานซึ้งถ้าไม่มีคำพูดของเจ้าตุวยุ่งว่า 

             "เดี๋ยวๆ แล้วฉันไปเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย"
 
             ทางฟากของ 2 ผู้คุมกฎ ลอเรนซ์และลูคัส

             "ลอรี่ อยุ่ที่หนายยยย"ลูคัสร้องเรียก โดยไม่มีเสียงตอบ ทั้ง 2 ได้พลัดหลงกันมา 2 ชั่วโมงแล้ว ใบหน้าของซาตานมีความกังวลยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น

             "ลูคัส นายอยู่ที่ไหนกันแน่ อย่ามาเล่นอะไรแถวนี้น่ะ"ลอเรนซ์ซึ่งอยู่ในร่างของเจ้าหญิงแห่งแอเรียส ใบหน้าคมคาย ผมสีทองเปล่งประกาย ตาสีม่วงอเมทัสที่เป็นเอกลักษณ์

             "ลอรี่........"ลูคัสตระโกน ที่จริงทั้งสองไม่ได้หลงไปไกลมากนักแต่สวนทางกันไปมาเท่านั้น เวลาก็ผ่านไป 5 ชั่วโมงแล้ว แม้ใจจะสู้แต่ร่างกายที่ใช้งานหนักก็ไม่อาจรับไหว ทำให้'เธอ' ต้องนั่งพิงต้นไม้อย่างเงียบๆ และในใจก้คิดถึงชายหนุ่มที่คอยกวนเธอตลอด แต่ตอนนี้เขาได้หายไปแล้ว..

              ทางด้านของซาตานหนุ่ม หาทุกที่ไม่ว่าร่างหายจะเหนื่อยเพียงใด ทันใดนั้นเขาก็เหลือบไปเห็นหญิงสาวผมทองนั่งพิงต้นไม้อยู่ นั่นลอรี่รึเปล่าน่ะ แต่ลอรี่เป็นผู้ชายนี่นา ก็นั่นร่างผู้หญิงของลอรี่ไง.. ทั้ง 2 ความคิดของเขาขัดแย้งไปมา แต่ร่างกายก็สั่งให้เดินไปดูให้รู้แล้วรู้รอด

               เมื่อนั่งพักสักพักแล้ว เธอก็เหลือบไปเห็นร่างสูงใหญ่ ผมสีดำกำลังเดินมาทางนี้ นั่นลูคัสรึเปล่าน่ะ เธอจึงยืนขึ้น และค่อยๆเดินไปหาร่างสูงใหญ่นั้นอย่างระมัดระวังตัว เมื่อเข้ามาใกล้ๆแล้ว และเธอแน่ใจว่านั่นคือลูคัส

               ลอเรนซ์วิ่งเข้าไปสวมกอดทันที และปล่อยโฮอย่างกลั้นไม่อยู่ และปล่อยลูคัสยืนตัวแข็งทื่อ ก็เขายังไม่รู้เลยว่านั่นคือลอรี่หรือปล่าว อยู่ดีๆก็มากอดกันซะงั้น แต่คำพูดของเธอก็ทำให้เขาเข้าใจแจ่มชัด และอมยิ้มอย่างมีความสุข
 
               "ลูคัส นายไปไหนมา ฉันหานายตั้งนานน่ะรู้มั้ย ฉันกลัวแค่ไหนรู้รึเปล่า"เมื่อได้ยินอย่างนี้แล้ว ซาตานหนุ่มจึงสวมกอดร่างบางตอบ..

                          -----------------------------------------------------

                ในเวลาต่อมาชาวป้อมอัศวินก็เดินทางกลับป้อมกันอย่างมีความสุขกับเรื่องความรักที่ไม่มีข้อข้องใจอะไรอีก ยกดว้นก็แต่เสนาธิการคนสำคัญ

                 'วิเวียน ความรักของเราก็เปรียบเหมือนเส้นขนานที่ไม่มีทางจะมาบรรจบกันได้ เวนอลยังคงต้องการจักรพรรดินีวิเวียน และเจมิไนยังคงต้องการเจ้าชายโรเวนเช่นกัน'

                 'เจ้าพี่ ความรักของเราจะไม่มีวันเป็นจริงเลยหรือ ฟ้าทำไมจึงดลให้เราเป็นอย่างนี้ ขอให้ท่านเป็นคิงคนสำคัญของเจมิไนต่อไปเถิด หญิงจะเป็นผู้หญิงที่ดีของเจ้าพี่ต่อไป..'


                  บทสรุปความรักของทั้งคู่คงเป็นได้เพียงเท่านี้ ไม่มีสิ่งใดที่จะสมหวังได้ไปหมดทุกเรื่อง...


                   ขอจบการรายงานความรักของชาวป้อมอัศวินไว้เพียงเท่านี้ ขอบคุณค่ะ : - )

------------------------------------------