(ฟิค บารามอส) ความรักของพวกเขา ชาวป้อมอัศวิน

ลำดับตอนที่ #6 : -ข้างในไดอารี่ของนักฆ่าผู้ขี้ลืม-

           แต่งนอกบทให้น่ะค่ะ คือสำนึกผิดง่ะ เลยแต่งทดแทนให้

----------------------------------------

           เมื่อทุกคนเริ่มถยอยออกไปแล้ว ก็คงเหลือแต่เพียงนักฆ่าแห่งซาเรสและเจ้าหญิงแห่งคาโนวาล

           เวลาเริ่มผ่านไป 10 นาที ทั้งห้องยังคงเงียบ และอาจารย์เจ้าชายชามัลเดินเข้าห้องมาอย่างช้าๆ และสั่งงาน 100 หน้าและจากไป โดยที่บอกว่าทั้งสองคนต้องทำกันเองเท่านั้น โทษฐานการโดดเรียนทั้งชั้นปีของป้อมอัศวิน

           และเมื่องานสั่ง การวางแผนก็ดำเนินขึ้น

           "คุณคิลค่ะ ที่ห้องมีหนังสืออะไรก็โกยมาให้หมดเลยน่ะค่ะ แล้วไปทำงานที่ห้องของเรนอน"เรนอนกล่าว และเดินออกไป โดยไม่เปิดโอกาสให้เขาค้านสักนิด และเมื่อคิลเดินกลับห้อง ก็เริ่มโกยหนังสือทุกๆอย่าง ขอย้ำว่าทุกๆอย่างจริงๆ มาจากชั้นหนังสือ และเดินอย่างยากลำบากไปที่ห้องของเจ้าหญิงคาโนวาล

           และทันทีที่เริ่มทำงาน ทั้งสองคนก็ต่างทำงานอย่างเงียบๆ และมีขนมวางไว้ตรงกลาง

           ~แปร๊บ แปร๊บ~ เหมือนไฟฟ้าสถิต ทำให้ร่างของนักฆ่าหนุ่มร้อนระอุ ใบหน้าของเจ้าหญิงร้อนผ่าว เมื่อมือของทั้งสองโดนกันที่จานขนม

           ทั้งสองจ้องตากัน นาน~ แสนนาน จนมีมีดเล่มเล็กถูกขว้างเข้ามาที่แขนซ้ายของนักฆ่าหนุ่ม

           "คุณคิลค่ะ"เรนอนร้อง แลปราดเข้าไปหาทันที เลือดไหลไม่หยุด แม้ว่าจะใช้เวทย์รักษาไปแล้ว ใบหน้าของเขาตอนนี้ก็เริ่มซีด 

           นัยน์ตาสีม่วงที่เคยสนุกสนานมาก่อน เริ่มๆจะหลับลง ทำให้เรนอนต้องเรียกสติ

           "คุณคิลหลับไม่ได้น่ะค่ะ ถ้าหลับก็จะไม่ได้ตื่นมาอีกเลย"เรนอนกล่าว ทำให้ริมฝีปากซีดๆนั้นยิ้มรับตอบ น้ำตาของสาวงามแห่งป้อมอัศวินไหลพราก 

           การตัดสินใจของเธอ ก็คือโน้มตัวลงไปจูบนักฆ่าหนุ่ม ทันใดนั้น แผลก็เริ่มจางหายไปเรื่อยๆ แต่เมื่อแผลหายไปเรียบร้อยแล้ว แต่นักฆ่าจอมเจ้าเหล่กลับไม่ยอมอนริมฝีปากไปจากเธอซะที กลับเริ่มเอามือหนานั่นมาลูบหัวของเธอ 

           ทั้งสองคนจุมพิตกันอย่างดูดดื่มและเนิ่นนาน และทันทีนักฆ่าหนุ่มได้ถอนปากแล้วพึมพำเบาๆว่า

            "ขอโทษ"และรีบโกยหนังสือ เดินไปทันที เมื่อตั้งสติได้เรนอนก็เห็นหนังสือเล่มหนึ่งวางเอาไว้

            เธอก็ถือวิสาสะเปิดดูทันที 

      
      วันที่ 14 พฤษภา

                   ในที่สุดผมก็ควักหัวใจคนออกมาด้วยมือเปล่าสำเร็จ.. 

             ตัวหนังสือยังเขียนต่อไป แต่เรนอนรู้ทันทีว่านี่ เป็นสมุดไดอารี่ของคนที่ฉวยโอกาสเมื่อครู่ ทำให้เธอเปิดไปหน้าสุดท้ายทันที

        วันที่ 28 กรกฎา

                     ความรู้สึกที่ใจเต้น.. ความรู้สึกที่ใบหน้าร้อนผ่าวเมื่อเห็นหน้าเธอ.. การที่ควบคุมตัวเองไม่อยู่เมื่ออยู่ใกล้เธอ.. ตอนนี้ผมรู้แล้วว่ามันคือความรัก


                     รัก...

                หัวใจของเรนอนชาวูบ เขารักใครงั้นเหรอ ทำไมเธอถึงมีความรู้สึกเสียใจขนาดนี้ เขารักใครแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอล่ะ... เจ้าหญิงคนงามยังฝืนใจอ่านต่อ

                     ผมรักเธอเข้าแล้วจริงๆ

                     ..... 

                     .....




                    




                     >>ผมรักเรนอนเข้าแล้วจริงๆเหรอ<<


             รอยยิ้มปรากฎอยู่บนหน้าเจ้าหญิงคนงาม ก่อนจะพึมพำกับตัวเองอย่างแผ่วเบาว่า

             "เรนอนก็รักคิลค่ะ"

---------------------------------

จบแว้วเม้นท์กันเยอะๆน๊า