ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter2 ลาก่อน....
Chapter 2 ลาก่อน.....
วันนี้เป็นอีกวันที่ผมออกมานั่งรอเธอคนนั้น.....
"สวัสดีจ๊ะ^ ^"น้ำเสียงหวานใสดังมาจากนอกรั้วทำให้ผมหันกลับไปมอง...เธอคนนั้นกำลังส่งยิ้มให้ผมอยู่ทางด้านนอกของเรือนจำ
"สวัสดีฮะ"ผมพูดพลางส่งยิ้มตอบกลับ
ฟิ้วววววว~
เครื่องบินกระดาษที่เธอพับและร่อนลอยข้ามรั้วมาผมจึงรีบคว้าไว้ก่อนที่มันจะบินเข้าไปข้างในแล้วเจอพวกเจ้าที่(แรง)ของเรือนจำ
หมับ!
ผมคว้าจดหมายแล้วเอามาเปิดดู....
'เราก็รู้จักกันมาเกือบ1เดือนแล้วนะ..ฉันยังไม่รู้จักชื่อเธอเลย'
อืม...นั่นสิ เราแอบมาพบกันก็เกือยเดือนแล้ว..เธอยังไม่รู้ชื่อของผมเลย ผมก็ยังไม่รู้ชื่อของเธอเหมือนกัน......ผมจึงเขียนจดหมายตอบกลับไป
'นั่นสินะฮะ^ ^ ชื่อของผมคือเลน...เลนนีสฮะแต่เรียกเลนนะแหละดีแล้ว แต่ผมก็ยังไม่รู้จักชื่อของเธอเหมือนกันนะ บอกผมได้ไหมว่าเธอชื่ออะไร?^ ^'
เมื่อผมเขียนเสร็จผมก็ร่อนเครื่องบินกระดาษออกไปหาเธอ เมื่อเธอคลี่กระดาษออกดูเธอก็ยิ้มนิดๆแล้วหันมาพูดกับผม....
"เลนนีส? ชื่อเพราะดีนะ"เธอพูดแค่นั้นแล้วหันไปเขียนจดหมายต่อ ตั้งแต่รู้จักกันมาผมคุยกันเธอแต่ละครั้งไม่เคยเกิน5คำเลย!เพราะผมและเธอต่างก็เขียนจดหมายถึงกันตลอด มันแปลกนะ...ทั้งที่เราพูดกันอย่างนี้ก็ได้แต่เราก็ไม่พูดกัน หรือการที่เราพับเครื่องบินกระดาษหากันนั้นจะเป็นสิ่งที่ทำให้เรารู้ว่าตอนนี้เรายังมีกันและกันอยู่และเป็นเครื่องหมายที่แสดงให้รู้ว่า'เราไม่ได้ฝันไป'เรื่องที่ผมและเธอได้เจอกันมันไม่ได้เป็นความฝัน แต่มันเป็นเรื่องจริง..หรืออาจจะเป็นลิขิตของพระเจ้าที่ทำให้เรารู้จักกันก็ได้.....
ฟิ้วววว~
หมับ!
เธอร่อนจดหมายส่งมาแล้วผมจึงรีบคว้าไว้และเปิดดูทันที
'ชื่อเธอนี่เหมือนลูกครึ่งเลยเนอะ^ ^ ถ้าให้ฉันเดาเธอต้องเป็นลูดครึ่งแน่ๆเลย หน้าเธอก็เหมือน ส่วนชื่อฉันน่ะ...ฉันขอเก็บไว้เป็นความลับนะ:P ฮิๆ รู้ตอนนี้มันก็ไม่สนุกน่ะสิ แต่ฉันสัญญา..ฉันจะบอกชื่อให้นายรู้แน่ๆแต่ไม่ใช้ตอนนี้.....ไม่โกรธกันนะ...'
ผมอ่านแล้วแอบอมยิ้มน้อยๆแต่ก็เอากระดาษมาเขียนตอบให้เธอ....
'ใช้ฮะ^ ^...ผมเป็นลูกครึ่งไทย-อิตาลี่ พ่อของผมเป็นคนอิตาลี พ่อย้ายมาอยู่ที่ไทยเพราะมาทำงานแล้วก็ได้พบกับแม่ของผม...เธอยังไม่บอกชื่อผมก็ไม่เป็นไร แต่ต้องสัญญาจริงๆนะว่าจะบอก ไม่งั้นผมโกรธจริงๆด้วย'
ผมร่อนเครื่องบินกระดาษกลับไปให้เธอ เธอเปิดมันอ่านแล้วยิ้ม..รอยยิ้มของเธอดูเป็นประกายสดใส จนผมอยากจะเห็นมันทุกวัน...
"ฉันต้องไปแล้ว"เธอพูดแล้วก็ลุกขึ้นเดินไปเลยปล่อยให้ผมนั่งมองตามหลังเธอไปอย่างนั้น เมื่อไร...ผมจะได้ออกไปเห็นโลกภายนอกอย่างนั้นบ้างนะ...
"ตอนกลางวันนายหายไปไหนมาน่ะ"แจ็ก..เพื่อนคนเดียวของผมที่เรือนจำนี้ถาม
"ไม่ต้องรู้หรอกน่าาาาา"ผมพูดลากเสียงอย่างหน่ายๆ
"...."เงียบ
"เป็นไรไป...."ผมถามแจ็กด้วยความเป็นห่วงเพราะมันดูเงียบกว่าปกติเยอะ(มาก)
"พรุ่งนี้ฉันต้องไปแล้ว..."แจ็กพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
"หมายความว่าไง?"
"นายก็รู้ ฉันไปนะ..."แจ็กยิ้มเศร้าๆให้ผม พรุ่งนี้..เขาก็จะไปแล้ว...ผมควรไปส่งเขาสินะ
วันต่อมา....
เวลา 11.55 น.
"อีก5นาทีสินะ"ผมพูดพลางดึงแจ็กเข้าไปกอด มิตรภาพของเรา..ผมจะไม่ลืมเลย ถึงแม้ว่าจะเป็นในเรือกจำก็ตาม...
"นายอยู่ก็รกษาตัวดีๆล่ะ อย่าไปหาเรื่องใครเขาอีก"แจ็กพูด...คำพูดของเขาทำให้ภาพความทรงจำต่างๆที่เราเคยมีร่วมกันผุดขึ้นมาในสมอง...ภาพที่ผมกำลังมีเรื่องอยู่กับพวกเจ้าที่แต่เขาก็มาห้ามไว้...ภาพที่เขาเข้ามาถามชื่อผมและเราก็นั่งกินข้าวด้วยกันทุกวัน...มันทำให้น้ำใสๆเอ่อล้นออกมาจากดวงตาของผม...นี่ผม...กำลัง..ร้องไห้....
"อืม"ผมตอบรับทั้งน้ำตา เจ้าหน้าที่(ผู้คุม)เดินมาแล้ว...อีกไม่กี่นาที..แจ็กก็จะไม่อยู่บนโลกนี้แล้วสินะ...ผมโผเข้ากอดแจ็กเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เขาจะถูกผู้คุมพาตัวออกไป.....ณ ลานประหาร....
ผมนั่งอยู่ที่สวนหลังเรือนจำ..ที่ที่ผมมักจะมานั่งเพื่อให้ลืมเรื่องร้ายๆที่เกิดขึ้น..และเป็นที่ที่ทำให้ผม...ได้เจอกับเธอเป็นครั้งแรก....
ฟิ้ววววว~~
เครื่องบินกระดาษลอยมาตกอยู่ตรงหน้าผม...
'เป็นอะไรไป'
เธอถามผม ผมจึงเขียนจดหมายตอบกลับไป
'เพื่อนของผมต้องไปแล้วน่ะ..ก็เลยเศร้านิหน่อย'
ผมพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้....
"ร้องออกมาเถอะ...ถ้ามันจะช่วยทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น"เธอพูดกับผม..นี่เป็นประโยคที่ยาวที่สุดเท่าที่จำได้ตั้งแต่คุยกัน นั่นทำให้ผมปล่อนโอออกมาอย่างไม่อายใคร น้ำหยดใสๆไหลรินออกมาจากตาของผมไม่มีท่าทีว่าจะหยุดจนเธอพูดขึ้นอีก....
"เสียใจด้วยนะแล้วก็..ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกเธอ"เธอพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด "ฉันก็อยากอยู่ต่อนะแต่...ฉันต้องไปแล้ว..และคงจะไม่ได้กลับมาอีก เพราะฉะนั้น....ลาก่อน"เธอพูดแล้วหันหลังจะเดินกลับไป
"ถึงเธอจะไม่กลับมาแต่ผมก็จะรอ!!! รอจนกว่า...จะได้พบเธออีกครั้ง!! แต่ก่อนหน้านั้น...ช่วยบอกชื่อให้ผมได้รู้หน่อยได้ไหม?"น้ำตาที่ไหลอยู่แล้วกลับไหลออกมามากกว่าเดินเมื่อได้ยินว่าเธอ..จะต้องไปแล้ว ทำไมกัน..ทำไม...ทำไมคนรอบๆตัวผม...ถึงได้ไปจากผมกันหมด ทั้งพ่อ..แม่...ทั้งแจ็ก..และตอนนี้ก็ยังเป็นเธออีก พระเจ้าจะกลั่นแกล้งกันไปถึงไหน!ถ้ารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้สู้ให้ผมไม่รู้จักเธอเลยดีกว่า!!! น้ำตาหยดเล็กๆไหลออกมาจากดวงตาอันแสนเศร้าของเธอ เธอหันมาสบตาผมแวบหนึ่งแล้วพูดออกมาเบาๆ
"ชื่อของฉันคือ...รีเนส.."เธอพูดแล้วหันหลังเดินจากไปปล่อยให้ผมพึมพำคำพูดอยู่คนเดียว...คำพูด..ที่ผมจะไม่มีวันได้พูดอีกแล้ว....
"ผมรักเธอนะ..รีเนส"
******************************************
และแล้ววันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายของผม...ผม..จะถูกเอาตัวขึ้นลานประหารวันนี้
"อีก2นาทีสินะ"ผมพูดกับตัวเอง วันนี้แล้ว..ที่จะได้ไปจากชีวิตแย่ๆนี้เสียที...
"ไปได้แล้ว!"เสียงผู้คุมพูดจากนั้นก็พาผมขึ้นไปในลานประหาร ลืมบอกไป..ที่นี่เป็นลานประหารที่ทำเลียนแบบต่างประเทศเพราะฉะนั้น...เครื่องมือประหารจึงเป็น"กิโยติน"
พระเจ้า..โปรดรับวิญญาณของผมด้วย
"เดี๋ยวก่อน!!!!"
------------------------------------------------------------------------------------------
ฮูวววว จบบทซะที บทนี้คราม่าเนอะ^ ^ ใครถูกใจใครชอบคราม่าเป็นกำลังใจให้ด้วย>.<
วันนี้เป็นอีกวันที่ผมออกมานั่งรอเธอคนนั้น.....
"สวัสดีจ๊ะ^ ^"น้ำเสียงหวานใสดังมาจากนอกรั้วทำให้ผมหันกลับไปมอง...เธอคนนั้นกำลังส่งยิ้มให้ผมอยู่ทางด้านนอกของเรือนจำ
"สวัสดีฮะ"ผมพูดพลางส่งยิ้มตอบกลับ
ฟิ้วววววว~
เครื่องบินกระดาษที่เธอพับและร่อนลอยข้ามรั้วมาผมจึงรีบคว้าไว้ก่อนที่มันจะบินเข้าไปข้างในแล้วเจอพวกเจ้าที่(แรง)ของเรือนจำ
หมับ!
ผมคว้าจดหมายแล้วเอามาเปิดดู....
'เราก็รู้จักกันมาเกือบ1เดือนแล้วนะ..ฉันยังไม่รู้จักชื่อเธอเลย'
อืม...นั่นสิ เราแอบมาพบกันก็เกือยเดือนแล้ว..เธอยังไม่รู้ชื่อของผมเลย ผมก็ยังไม่รู้ชื่อของเธอเหมือนกัน......ผมจึงเขียนจดหมายตอบกลับไป
'นั่นสินะฮะ^ ^ ชื่อของผมคือเลน...เลนนีสฮะแต่เรียกเลนนะแหละดีแล้ว แต่ผมก็ยังไม่รู้จักชื่อของเธอเหมือนกันนะ บอกผมได้ไหมว่าเธอชื่ออะไร?^ ^'
เมื่อผมเขียนเสร็จผมก็ร่อนเครื่องบินกระดาษออกไปหาเธอ เมื่อเธอคลี่กระดาษออกดูเธอก็ยิ้มนิดๆแล้วหันมาพูดกับผม....
"เลนนีส? ชื่อเพราะดีนะ"เธอพูดแค่นั้นแล้วหันไปเขียนจดหมายต่อ ตั้งแต่รู้จักกันมาผมคุยกันเธอแต่ละครั้งไม่เคยเกิน5คำเลย!เพราะผมและเธอต่างก็เขียนจดหมายถึงกันตลอด มันแปลกนะ...ทั้งที่เราพูดกันอย่างนี้ก็ได้แต่เราก็ไม่พูดกัน หรือการที่เราพับเครื่องบินกระดาษหากันนั้นจะเป็นสิ่งที่ทำให้เรารู้ว่าตอนนี้เรายังมีกันและกันอยู่และเป็นเครื่องหมายที่แสดงให้รู้ว่า'เราไม่ได้ฝันไป'เรื่องที่ผมและเธอได้เจอกันมันไม่ได้เป็นความฝัน แต่มันเป็นเรื่องจริง..หรืออาจจะเป็นลิขิตของพระเจ้าที่ทำให้เรารู้จักกันก็ได้.....
ฟิ้วววว~
หมับ!
เธอร่อนจดหมายส่งมาแล้วผมจึงรีบคว้าไว้และเปิดดูทันที
'ชื่อเธอนี่เหมือนลูกครึ่งเลยเนอะ^ ^ ถ้าให้ฉันเดาเธอต้องเป็นลูดครึ่งแน่ๆเลย หน้าเธอก็เหมือน ส่วนชื่อฉันน่ะ...ฉันขอเก็บไว้เป็นความลับนะ:P ฮิๆ รู้ตอนนี้มันก็ไม่สนุกน่ะสิ แต่ฉันสัญญา..ฉันจะบอกชื่อให้นายรู้แน่ๆแต่ไม่ใช้ตอนนี้.....ไม่โกรธกันนะ...'
ผมอ่านแล้วแอบอมยิ้มน้อยๆแต่ก็เอากระดาษมาเขียนตอบให้เธอ....
'ใช้ฮะ^ ^...ผมเป็นลูกครึ่งไทย-อิตาลี่ พ่อของผมเป็นคนอิตาลี พ่อย้ายมาอยู่ที่ไทยเพราะมาทำงานแล้วก็ได้พบกับแม่ของผม...เธอยังไม่บอกชื่อผมก็ไม่เป็นไร แต่ต้องสัญญาจริงๆนะว่าจะบอก ไม่งั้นผมโกรธจริงๆด้วย'
ผมร่อนเครื่องบินกระดาษกลับไปให้เธอ เธอเปิดมันอ่านแล้วยิ้ม..รอยยิ้มของเธอดูเป็นประกายสดใส จนผมอยากจะเห็นมันทุกวัน...
"ฉันต้องไปแล้ว"เธอพูดแล้วก็ลุกขึ้นเดินไปเลยปล่อยให้ผมนั่งมองตามหลังเธอไปอย่างนั้น เมื่อไร...ผมจะได้ออกไปเห็นโลกภายนอกอย่างนั้นบ้างนะ...
"ตอนกลางวันนายหายไปไหนมาน่ะ"แจ็ก..เพื่อนคนเดียวของผมที่เรือนจำนี้ถาม
"ไม่ต้องรู้หรอกน่าาาาา"ผมพูดลากเสียงอย่างหน่ายๆ
"...."เงียบ
"เป็นไรไป...."ผมถามแจ็กด้วยความเป็นห่วงเพราะมันดูเงียบกว่าปกติเยอะ(มาก)
"พรุ่งนี้ฉันต้องไปแล้ว..."แจ็กพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
"หมายความว่าไง?"
"นายก็รู้ ฉันไปนะ..."แจ็กยิ้มเศร้าๆให้ผม พรุ่งนี้..เขาก็จะไปแล้ว...ผมควรไปส่งเขาสินะ
วันต่อมา....
เวลา 11.55 น.
"อีก5นาทีสินะ"ผมพูดพลางดึงแจ็กเข้าไปกอด มิตรภาพของเรา..ผมจะไม่ลืมเลย ถึงแม้ว่าจะเป็นในเรือกจำก็ตาม...
"นายอยู่ก็รกษาตัวดีๆล่ะ อย่าไปหาเรื่องใครเขาอีก"แจ็กพูด...คำพูดของเขาทำให้ภาพความทรงจำต่างๆที่เราเคยมีร่วมกันผุดขึ้นมาในสมอง...ภาพที่ผมกำลังมีเรื่องอยู่กับพวกเจ้าที่แต่เขาก็มาห้ามไว้...ภาพที่เขาเข้ามาถามชื่อผมและเราก็นั่งกินข้าวด้วยกันทุกวัน...มันทำให้น้ำใสๆเอ่อล้นออกมาจากดวงตาของผม...นี่ผม...กำลัง..ร้องไห้....
"อืม"ผมตอบรับทั้งน้ำตา เจ้าหน้าที่(ผู้คุม)เดินมาแล้ว...อีกไม่กี่นาที..แจ็กก็จะไม่อยู่บนโลกนี้แล้วสินะ...ผมโผเข้ากอดแจ็กเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เขาจะถูกผู้คุมพาตัวออกไป.....ณ ลานประหาร....
ผมนั่งอยู่ที่สวนหลังเรือนจำ..ที่ที่ผมมักจะมานั่งเพื่อให้ลืมเรื่องร้ายๆที่เกิดขึ้น..และเป็นที่ที่ทำให้ผม...ได้เจอกับเธอเป็นครั้งแรก....
ฟิ้ววววว~~
เครื่องบินกระดาษลอยมาตกอยู่ตรงหน้าผม...
'เป็นอะไรไป'
เธอถามผม ผมจึงเขียนจดหมายตอบกลับไป
'เพื่อนของผมต้องไปแล้วน่ะ..ก็เลยเศร้านิหน่อย'
ผมพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้....
"ร้องออกมาเถอะ...ถ้ามันจะช่วยทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น"เธอพูดกับผม..นี่เป็นประโยคที่ยาวที่สุดเท่าที่จำได้ตั้งแต่คุยกัน นั่นทำให้ผมปล่อนโอออกมาอย่างไม่อายใคร น้ำหยดใสๆไหลรินออกมาจากตาของผมไม่มีท่าทีว่าจะหยุดจนเธอพูดขึ้นอีก....
"เสียใจด้วยนะแล้วก็..ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกเธอ"เธอพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด "ฉันก็อยากอยู่ต่อนะแต่...ฉันต้องไปแล้ว..และคงจะไม่ได้กลับมาอีก เพราะฉะนั้น....ลาก่อน"เธอพูดแล้วหันหลังจะเดินกลับไป
"ถึงเธอจะไม่กลับมาแต่ผมก็จะรอ!!! รอจนกว่า...จะได้พบเธออีกครั้ง!! แต่ก่อนหน้านั้น...ช่วยบอกชื่อให้ผมได้รู้หน่อยได้ไหม?"น้ำตาที่ไหลอยู่แล้วกลับไหลออกมามากกว่าเดินเมื่อได้ยินว่าเธอ..จะต้องไปแล้ว ทำไมกัน..ทำไม...ทำไมคนรอบๆตัวผม...ถึงได้ไปจากผมกันหมด ทั้งพ่อ..แม่...ทั้งแจ็ก..และตอนนี้ก็ยังเป็นเธออีก พระเจ้าจะกลั่นแกล้งกันไปถึงไหน!ถ้ารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้สู้ให้ผมไม่รู้จักเธอเลยดีกว่า!!! น้ำตาหยดเล็กๆไหลออกมาจากดวงตาอันแสนเศร้าของเธอ เธอหันมาสบตาผมแวบหนึ่งแล้วพูดออกมาเบาๆ
"ชื่อของฉันคือ...รีเนส.."เธอพูดแล้วหันหลังเดินจากไปปล่อยให้ผมพึมพำคำพูดอยู่คนเดียว...คำพูด..ที่ผมจะไม่มีวันได้พูดอีกแล้ว....
"ผมรักเธอนะ..รีเนส"
******************************************
และแล้ววันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายของผม...ผม..จะถูกเอาตัวขึ้นลานประหารวันนี้
"อีก2นาทีสินะ"ผมพูดกับตัวเอง วันนี้แล้ว..ที่จะได้ไปจากชีวิตแย่ๆนี้เสียที...
"ไปได้แล้ว!"เสียงผู้คุมพูดจากนั้นก็พาผมขึ้นไปในลานประหาร ลืมบอกไป..ที่นี่เป็นลานประหารที่ทำเลียนแบบต่างประเทศเพราะฉะนั้น...เครื่องมือประหารจึงเป็น"กิโยติน"
พระเจ้า..โปรดรับวิญญาณของผมด้วย
"เดี๋ยวก่อน!!!!"
------------------------------------------------------------------------------------------
ฮูวววว จบบทซะที บทนี้คราม่าเนอะ^ ^ ใครถูกใจใครชอบคราม่าเป็นกำลังใจให้ด้วย>.<
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น