คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter1 การพบกันระหว่างผม...และเธอ
[Lenese part]
ผมคือนักโทษ....นักโทษประหารที่ไม่อาจออกไปเห็นอิสรภาพ...เป็นคนที่ไม่สามารถมีอิสระเป็นของตนเอง...
“ตื่นได้แล้ว!! ได้เวลาทำงานแล้ว!!!” เสียงของผู้คุมเรือนจำทำให้ผมตื่นจากห้วงนิทราอันแสนหวานที่ผมใฝ่ฝันมาตอลด ตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมอยากจะนอนแบบไม่ต้องตื่นขึ้นมาเลย....เพราะถ้าตื่นแล้วมาเจอกันฝันร้ายแบบนี้...ผมก็ไม่เอา...
“เอ้า ลุกๆๆๆ ไปทำงานเดี๋ยวนี้!!”เสียงของผู้คุมกระตุ้นผมให้ลุกขึ้นและเดินไปอาบน้ำและกินข้าวเพื่อที่จะไปทำงาน
พลั่ก!
โอ้ย~ ผมไปเดินชนใครเข้าล่ะเนี่ยยยยยยยย
“เฮ้ย! เอ็งหัดเดินดูตาม้าตาเรือหน่อยสิวะ”เสียงของนักโทษเจ้าถิ่นคนหนึ่งพูด ใช่สิ..ผมมันเด็กใหม่เพิ่งเข้ามาได้ไม่นาน ต่อล้อต่อเถียงกับพวกนี้ไม่ได้หรอก ผมจึงเลี่ยงการต่อสู้แล้วเดินไปอีกทาง
“เดี๋ยวเดะ มาเดินชนข้าแล้วจะหนีไปง่ายๆเหรอวะ”
“.....”ผมเงียบทำให้พวกเจ้าถิ่นหมดความอดทน(ที่ไม่ค่อยจะมีอยู่แล้ว) จึงเข้ามาทำท่าจะต่อยผม
พลั่ก! .....พลั่ก!
พวกมันต่อยผมเข้าให้หนึ่งหมัดแต่ผมก็ไม่วายต่อยสวนกลับไปเช่นกัน แต่โชคร้ายก็มาเยือนพวกผู้คุมที่อยู่ที่เฝ้าอยู่มาเห็นพอดีจึงเข้ามาห้ามแต่....
“โอ้ยยยยยย พี่ครับ..มันต่อยผมอ่ะ”ไอ้หัวโจกเจ้าถิ่นลงไปนอนร้องโอดโอยแล้วชี้มาทางผม...ไอ้เวร จบการแสดงมารึไง-*-
“นี่เธอ!เพิ่งเข้ามาก็มีเรื่องแล้วเหรอ” ฮ่วย! ไอ้ผู้คุมซื่อบื่อ มันเล่นละครยังไม่รู้อีกเรอะ! ผู้คุมรุ่นลุงว่าพลางหยิบใบประวัติที่อยู่ในแฟ้มขึ้นมาดู
‘ชื่อ นายลัทลิต ภัทรไพศร
อายุ 20
โทษฐาน........’
“หึ!ติดคุกตั้งแต่ยังเด็กนะแก โทษที่หาเรื่องคนอื่นของสั่นให้แกไปทำสวนที่ข้างเรือนจำคนเดียว! ห้าคนอื่นช่วยเด็ดขาด”ลุงผู้คุมพูดน้ำเสียงเฉียบขาดแล้วเดินไป...ซวยอีกตรู....
ฉึก! ฉึก!
ผมเหวี่ยงจอบเฉาะกับพื้นดินอย่างไม่เกรงกลัวว่ามือของตัวเองจะหลุดไปพร้อมกับจอบนั้น
“เฮ้อออออ-*-“ ผมถอนหายใจพลางเอามือปาดเหงื่อที่มีขนาดเท้านิ้วโป้งเท้า(?)
“ฮิๆ^ ^”ผมได้ยินเสียงคนหัวเราะอยู่ใลก้ๆจึงหันไปหาที่มาของต้นเสียงเพื่อจะต่อว่า...
ผ่าง~
เมื่อผมหันไปก็เจอกับ....เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมคาดว่าน่าจะอายุพอๆกับผม เธออยู่ในชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อนตัดกับเส้นผมสีน้ำตาลยาวสลวยของเธอและใบหน้าที่ดูขาวเนียนไร้สิ่งตกค้างใดๆ เพียงแต่....แววตาของเธอนั้นดูเศร้าหมอง ถึงใบหน้าของเธอจะดูยิ้มแย้มแต่เธอก็ไม่สามารถปิดบังดวงตาที่เศร้าหมองนั้นได้......หากไม่มีรั้วลวดหนามพวกนี้ขวางอยู่ผมอยากจะเข้าไปกอดเธอซะจริงๆ
ฟิ้ววววว~
ระหว่างที่ผมกำลังเหม่อก็มีบางสิ่งบางอย่างตกลงตรงหน้าผม.....
เครื่องบินกระดาษ!?! ผมเห็นเหมือนมีตัวหนังสือเขียนอยู่จึงลองแกะดู
‘สวัสดีจ๊ะ^ ^ เธอเป็นนักโทษอยู่ที่นี่เหรอ ทำไมถึงได้ไปอยู่ในนั้นล่ะ? ’
เธอส่งจดหมายมาให้ผมเหรอ? ผมหยิบปากาและกระดาษที่อยู่แถวๆนั้น(มีด้วย?)มาเขียนจดหมายตอบกลับและพับเป็นเครื่องบินกระดาษร่อนส่งกลับไป...
‘ใช่ ผม...เผลอฆ่าพ่อแม่ตัวเองตายน่ะ แต่ผมไม่ได้ตั้งใจหรอก...ว่าแต่เธอเถอะ ทำไมมาอยู่แถวนี้? ’
เธอได้แต่ส่งยิ้มเศร้าๆมาให้ผมเป็นเชิงว่า ’ เสียใจด้วยนะ ‘แล้วเธอก็พับเครื่องบินร่อนส่งกลับมา.......
‘แย่จังเลยนะ เสียใจด้วย ตอนนี้ฉันต้องไปแล้ว บาย~^ ^’
เธอส่งจดหมายตอบกลับมา ผมเอาจดหมายนั้นไปอ่านแต่พอเงยหน้าขึ้นมา...เธอก็วิ่งหายไปแล้ว...
ผมจึงหากระดาษมาเขียนจดหมายเอาไว้ให้เธอพรุ่งนี้ ผมเชื่อว่าเธอต้องกลับมาแน่ๆ......
‘เธอยังไม่ได้บอกผมเลยนะว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้แล้วที่บอกว่าไปน่ะ...ไปไหน หรือบ้านเธออยู่แถวนี้? ....แต่ผมก็ไม่เคยเห็นบ้านใครอยู่แถวนี้นี่นา หรือเธอเป็นนักท่องเที่ยว? แต่คงไม่มีใครพามาเที่ยวแถวนี้หรอกเนอะ^ ^ ก็ที่นี่น่ะมีแต่ทุ่งหญ้าอย่างเดียวนี่นา....’
“นี่เธอ!”
เฮือกกกกกกก!
ลืมไป ผมต้องทำงานนี่นา!! ผมรีบหยิบจอบขึ้นมาและฟันลงไปในดิน ใบหน้าของผมในตอนนี้กำลังยิ้มแย้มอย่างมีความสุข....ได้คุยเพียงแค่นั้นแต่......ผมรู้สึกว่าผมชักจะเริ่มชอบเธอซะแล้วสิ^ ^.......
--------------------------------------------------------------------------------
บทนี้อาจจะสั้นไปนิดแต่บทอื่นจะพยายามแต่งให้ยาวขึ้นนะ เป็นกำลังใจให้ด้วย
ความคิดเห็น