คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 3 - อันตรายในห้องน้ำ
LAST
Chapter 3 – อันตรายในห้องน้ำ
“อืม...อย่างนั้นแหละครับ”เด็กหนุ่มเอ่ยเสียงแผ่ว “เอาเข้าจริง...คุณก็เก่งใช่ได้เลยนิ”เอเลนหยอกเย้า พลางก้มลงมองอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
ใบหน้าแดงซ่านที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อผุดพรายนั่นช่างน่ารักเหลือเกิน
“อ...ไอ้บ้า”รีไวล์ด่าเสียงแหบ รู้สึกไม่ค่อยมีแรงจะตอบโต้ร่างสูงเลย เพราะความเหนื่อยที่เขาทั้งคู่ ‘ทำ’มาตั้งแต่เช้ายันจะเที่ยง ร่างบางใช้เล็บจิกเข้าที่แขนแข็งแกร่งด้วยความอดกลั้น “อึก!!! อย่าเร่งสิไอ้เด็กบ้า!!!”เขาร้อง พลางหอบหายใจถี่
เอเลนยิ้มพราย แต่ก็ไม่ยอมหยุดเร่งความเร็วจนกระทั่ง...
“อ๊า!!!”รีไวล์ ‘ตาม’จังหวะของอีกฝ่ายไม่ทัน สุดท้ายเลยต้องทรุดลงไปนอนกับพื้นด้วยความเหนื่อยอ่อน...
....
....
พวกเขาทำอะไรอยู่น่ะเหรอ?
“นี่แก! จะมาช่วยฉันทำ ‘กายภาพบำบัด’ หรือมาทำให้ขาฉันเสื่อมกว่าเดิมวะ!?”ร่างเล็กแว้ดใส่ ด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ พลางใช้มือบางทุบที่เท้าตัวเองเบาๆ “ก็บอกว่าให้ประคองเดินช้าๆไง! เดินเร็วแบบนั้น ฉันเดินตามไม่ทันนะเฮ้ย!”
เอเลนยิ้มให้กับสายตาค้อนควับของอีกฝ่าย
หลังจากเมื่อคืนที่เขาทึกทักไปว่าอีกฝ่ายคิดจะหนี ร่างบางก็รีบแก้ตัวเป็นพัลวันว่าจะลุกไปห้องน้ำเฉยๆ ถึงเขาจะไม่อยากเชื่อปักใจ แต่ก็ยอมอาสาอุ้มอีกฝ่ายไปส่งถึงหน้าชักโครก ซึ่งเขาก็เกือบจะสูญเงินไปอีกครึ่งล้านแล้ว ถ้าไม่รีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำก่อนจะโดนไม้ดูดส้วมอีกอันปาใส่ โทษฐานที่คิดจะยืนเฝ้าอีกฝ่ายทำธุระ
แล้วเมื่อมาถึงเช้าอันสดใส เขาที่เป็นหุ่นยนต์มักจะตื่นเช้าเป็นเวลา พอตื่นขึ้นมาก็พบว่าคนในอ้อมกอดยังหลับพริ้มอยู่เลย ตอนแรกที่เขาพยายามปลุกรีไวล์ ร่างกายที่แข็งแรงปานเหล็กกล้าของเขายังต้องสะเทือนไปถึงตับไตนาโน เมื่อต้องเจอกับลูกหมัดลูกเตะปัดสิ่ง(น่ารำคาญ)จากผู้ชายข้างเตียง แต่พอปลุกได้สำเร็จ(โดยการถีบร่างบางตกเตียง) ก็ได้ความว่า ไอ้เตียงที่เขานอนๆอยู่ประจำน่ะ มันแข็งเกินกว่ามนุษย์ธรรมดาจะนอนหลับได้(ด้วยเหตุฉะนี้นี่เอง...ทีมพัฒนาหุ่นยนต์ของบริษัท Making dear จึงมีงานเพิ่มมาอีกหนึ่งชิ้น ในการผลิตเตียงอ่อนนุ่มชนิดพิเศษสำหรับรีไวล์เท่านั้น(และต้องทำให้เสร็จก่อนคืนนี้ด้วย))
ซึ่งหลังจากการอาบน้ำและทานข้าวเช้า(หุ่นยนต์ก็ทานได้นะครับ) เอเลนก็จัดแจงชุดให้อีกฝ่ายใส่ ด้วยเสื้อทีเชิ้ตคอกว้างสีขาว กับกางเกงขาสั้นครึ่งขาอ่อน สีเทา(ยืมมาจากฝ่ายทีมพัฒนาที่ชื่อ อาร์มิน อัลเรลโต้) ซึ่งดูจะพอดีตัวกับร่างบางเลยทีเดียว
พอจัดการอะไรเสร็จ...ด้วยความกระหายอยากในการทดลองอย่างแรงกล้า เขาไม่อาจจะเสียเวลาไปมากกว่านี้แล้ว เอเลนจึงพา(บังคับ)ให้ร่างบางมาทำกายภาพบำบัดในห้องทำงานประธานบริษัท(ห้องเขาเอง)
...และเขาก็นึกโชคดีจริงๆ ที่พาอีกฝ่ายมาออกกำลังกายที่ห้อง...
เพราะทีแรกที่ร่างเล็กพยายามลุกขึ้น สั่นขา หรือยกขาสูง ถึงแม้เขาจะไม่ใช่พวกมีรสนิยมไม้ป่าเดียวกัน แต่เขาก็ต้องยอมรับเลยว่า ทุกครั้งที่ขาอ่อนเรียวสวยนั่นกระแทกเข้ามาในลูกนัยน์ตา เขาอดไม่ได้เลย ที่จะจินตนาการถึงเรื่องไม่ดี๊ไม่ดีเกี่ยวกับสิ่งที่สูงขึ้นไปกว่าขา และเพื่อตัดปัญหาความฟุ้งซ่านที่ตีกันยุ่งในหัว เอเลนจึงตัดสินใจมาช่วยเขาฝึกใช้กล้ามเนื้อด้วยการประคองเดินไปรอบๆห้อง(จะได้ไม่เห็นขา)
“แต่คุณก็ทำออกมาได้ดีเลยนะครับ...ร่างกายของมนุษย์นี่ ก็ฟื้นตัวได้ไวใช้ได้เลย”เอเลนยิ้มกว้าง ก่อนจะก้มลงพยุงร่างบางให้ลุกขึ้น “แบบนี้ก็ไม่ต้องรอถึงครึ่งเดือนด้วยซ้ำ สักสองสามวันก็น่าจะหายเป็นปกติ”ว่าแล้วก็ทำตาเป็นประกายวิบวับ จนรีไวล์ถึงกับขนตั้งชัน
“นายไม่ใช่มนุษย์สักหน่อย นายจะรู้เรื่องร่างกายของฉันได้ยังไง”เขาเถียง แต่ก็แอบเห็นด้วยกับความคิดนั่นนิดๆ อันที่จริงแล้ว เขาน่ะ เป็นมนุษย์ที่พิเศษกว่าคนธรรมดาทั่วๆไป ร่างกายสามารถฟื้นฟูตัวได้เร็วกว่าคนปกติ เขามีมวลกระดูกหนักและแข็งแรงมาก ถึงภายนอกจะดูตัวเล็กกว่ามาตรฐาน แต่ถ้าพูดถึงศักยภาพทางร่างกายแล้ว เขาสามารถสู้กับผู้ชายรูปร่างกำยำ สูงเกิน180 เซ็นต์ได้อย่างทัดเทียม และด้วยสาเหตุนี้นี่เอง คนมีอาชีพเป็นแค่นักดนตรีกิ๊กก๊อกอย่างเขาถึงได้ผ่านการคัดเลือกสุดหิน มาเป็นตัวแทนของโครงการ ‘เสมือนแช่แข็งมนุษย์’ได้ในที่สุด
“แต่ว่า...ถ้าให้ผมรอตั้งหลายอาทิตย์น่ะ ผมไม่ไหวจริงๆนะ”เอเลนมุ่นคิ้ว ก่อนจะไล่สายตาหื่นกามไปมองร่างเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้า “ยิ่งของ ‘น่ากิน’ มาอยู่ใกล้ตัวซะขนาดนี้”ว่าแล้วก็มาหยุดสายตาที่หน้าอกภายใต้เสื้อสีขาวบางเปียกเหงื่อ ซึ่งมันเปียกพอจะทำให้เห็นวงสีชมพูวับๆแวมๆ
เอเลนแอบเลียริมฝีปาก
“เฮ้ย! แกมองอะไรวะ!?”รีไวล์รีบกอดไหล่ตัวเองทันที ใบหน้าที่แดงเรื่อหลังกิจกรรมเมื่อครู่ ยิ่งแดงจัดเข้าไปใหญ่เพราะความเขินอาย
“อา...ลืมไปเลย ว่าคุณเป็นพวกรักนวลสงวนตน”เอเลนเหน็บใส่
ร่างเล็กพอได้ยินสโลแกนปกป้องพรหมจรรย์ที่ไม่ได้เอาไว้ใช้กับผู้ชาย ก็หันมาแยกเขี้ยวใส่อีกฝ่ายด้วยความโมโห
“...เออนิ แถวนี้มีห้องอาบน้ำรีเปล่า?”รีไวล์เอ่ยถาม พลางทำสีหน้าแหยนิดๆ เพราะเมื่อตอนกอดไหล่ตัวเอง แขนของเขาสัมผัสเข้ากับเสื้อเปียกเหงื่อเต็มๆ ซึ่งมันทำให้ร่างเล็กรู้สึกขยะแขยงสุดๆ
“มีครับ แต่มันเป็นห้องน้ำส่วนตัวของผม แต่ผมจะอนุญาตให้คุณใช้ก็ได้นะ...แต่เสื้อที่ผมหามาให้คุณ มันอยู่ที่ห้องนอนนะครับ”เอเลนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ จนรีไวล์หมั่นไส้นึกอยากเตะก้นอีกฝ่ายแรงๆเสียหนึ่งที
ก็เพราะว่า ตอนที่หมอนี่พาเขามาที่ห้องทำงาน มันไม่ยอมเดินทางมาด้วยวิธีง่ายๆอย่างการเดิน แต่เสือกไปใช้นาฬิกาวาร์ปบ้าบอนั่นแทน พอเขาถามร่างสูงไปว่า
“นายบอกว่าห้องนอนกับห้องทำงานอยู่ในตึกบริษัทเดียวกัน แล้วทำไมไม่เดินไปล่ะ?”
เอเลนเลิกคิ้ว
“แล้วทำให้คุณรู้ที่ทางในบริษัทผมน่ะเหรอ?”เขายิ้มหวาน “ผมไม่โง่นะครับ”
พอฟังคำตอบนั่นเสร็จ ร่างบางก็ถึงกับหลุดสบถคำโตออกมา
‘รอบคอบดีเหลือเกินนะ ไอ้บ้า!’
“แล้วนายไม่มีชุดสำรองของตัวเองหรือไง?”ถ้าถึงขั้นมีห้องอาบน้ำใกล้ห้องทำงาน มันก็ต้องมีชุดให้เปลี่ยนล่ะวะ
“มีสิครับ”เอเลนยักไหล่ “แต่คุณจะใส่เสื้อผ้าของผมได้เหรอ? ไซส์เรามันต่างกันพอสมควรเลยนะ”
รีไวล์รีบหันมาค้อนขวับใส่ต้นเสียงทันที
“ให้ฉันใส่ชุดของไอ้หื่นกามร่างโต ก็ยังดีกว่าทนสกปรก เหนียวเหนอะอยู่แบบนี้”เขาเริ่มขึ้นเสียง จนเอเลนนึกแปลกใจ
‘ว้าว...เป็นคนรักสะอาดซะด้วย นี่ ผู้ชายแท้รึเปล่านะ?’คิดแล้วก็หัวเราะออกมา
“ครับๆ ก็ได้ครับ งั้นเดี๋ยวผมเอาชุดให้”พูดเสร็จ ก็เดินไปเปิดตู้หนังสือขนาดยักษ์ และในทันทีที่เด็กหนุ่มกดสวิตช์บางอย่างที่ข้างตู้ เจ้าสิ่งที่เคยเป็นที่วางหนังสือก็เกิดการปรับเปลี่ยนรูปร่างราวกับหนังทรานส์ฟอร์มเมอร์ที่รีไวล์เคยดูสมัยก่อน มันผ่าแยกออกเป็นสองซีก เผยให้เห็นห้องเสื้อผ้าเล็กๆซ่อนอยู่ในนั้น “เพราะของมันแพง ผมเลยซ่อนไว้จากพวกลูกน้องไม่รักดี”เช่นแจน เป็นต้น “เอ้า! นี่ครับ เสื้อตัวนี้ไซส์เล็กที่สุดในตู้ ส่วนนี่ กางเกงขาสั้นฟรีไซส์ ถึงจะเอวบางแบบคุณก็ใส่ได้”ไม่ว่าเปล่า เอเลนแอบมีเหน็บรูปร่างของรีไวล์นิดๆ
“เออๆ”รีไวล์รับเสื้อผ้านั่นมาอย่างอารมณ์เสีย
“เดี๋ยวผมพาไปห้องน้ำนะครับ เผอิญตอนเที่ยงผมมีนัดประชุมพอดี”
รีไวล์พยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะเดินอย่างยากลำบาก ตามอีกฝ่ายออกนอกห้องไปยังห้องอาบน้ำที่อยู่ไม่ไกลสักเท่าไร และในทันทีที่ร่างสูงเปิดประตูเข้าไป อ่างอาบน้ำติดพื้นก็ปรากฏออกมาอย่างสง่างาม มันดูหรูหราพอๆกับที่มีในห้องนอนของเอเลน ถึงแม้จะขนาดเล็กกว่าก็ตาม
“พออาบน้ำเสร็จก็ให้กลับไปที่ห้องทำงานนะครับ...เอ่อ...แน่ใจนะว่าเดินกลับได้?”เอเลนเลื่อนสายตาไปมองขาเรียวด้วยความชั่งใจ
“ฉันเดินกลับเองได้น่า”ร่างเล็กเอ่ยปัดๆ เขาเชื่อว่าตัวเองเดินกลับเองได้จริงๆ แต่แค่ใช้เวลาเดินนานกว่าปกติก็เท่านั้นเอง
เอเลนถอนหายใจให้กับความดื้อรั้นนั่น แต่ก็อดที่จะเป็นห่วงอีกฝ่ายไม่ได้
“ถ้างั้น ผมไปแล้วนะครับ”ว่าแล้วก็เดินออกจากห้องน้ำทันที เขาแอบเหลือบมองนาฬิกาข้อมือตัวเอง ก็เห็นว่าตัวเองใกล้จะสายแล้ว และมันคงไม่ดีแน่ถ้าคนเป็นประธานเข้าประชุมสายกว่าเพื่อน
พอเห็นว่าร่างสูงเดินออกพ้นประตูไปแล้ว รีไวล์ก็รีบถอดเสื้อผ้าชุ่มเหงื่อของตัวเองออกทันที เขาเดินไปค้นเอาอุปกรณ์ทำควาสะอาดที่จำเป็นทั้งหมด มาวางไว้ข้างอ่างใหญ่ยักษ์ ก่อนจะค่อยๆหย่อนตัวเองลงบนอ่างอาบน้ำเบาๆ รู้สึกถึงความเย็นสดชื่นสาดเข้าหาผิวกายในที่สุด
“อา...บ้านคนรวยมันดีอย่างนี้นี่เอง”เขาพึมพำ พลางหยิบเอาสบู่และอื่นๆอีกมากมายเพื่อนำตัวเองเข้าสู่ขั้นตอนขัดสีฉวีวรรณ
...............................................................................................................
“แกแน่ใจนะว่าจะทำแบบนี้อ่ะ”ชายคนหนึ่งเอ่ยกระซิบถามเพื่อนของตัวเอง
“เออดิวะ...โอกาสแบบนี้จะมีที่ไหนอีก”เพื่อนชายผมสีน้ำตาลตอบด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ “โอกาสที่จะได้สัมผัส ‘อ่างอาบน้ำใหญ่ยักษ์ของประธานบริษัท’น่ะ มันไม่ได้หากันง่ายๆนะเว้ย”ว่าแล้วก็ตบไหล่เพื่อนเพื่อเรียกร้องความเห็นด้วย
ชายผมดำนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง เขาหันมามองเพื่อนด้วยความลังเลนิดๆ แต่พอนึกย้อนไปถึงตอนที่ต้องกลับไปอาบน้ำที่ในอ่างซ่อมซ่อที่บ้าน นัยน์ตาทั้งสองข้างก็ลุกวาวเป็นประกายทันที
“ก็จริงนะ...หุ่นยนต์รวยๆแบบประธานน่ะ ให้พวกเราได้แตะต้องอ่างอาบน้ำล้ำค่าของเขาสักครั้ง มันจะเป็นไรไปกัน”ทอมพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“ใช่ม้า แล้วยิ่งตอนนี้ประธานเขาประชุมอยู่ด้วย ทางโล่งสะดวกสุดๆ”คนต้นเรื่องดี๊ด๊าใส่ “แล้วนี่...เพื่อไม่ให้คนอื่นจับได้ ฉันเลยใช้นาฬิกาวาร์ปมาที่ชั้นทำงานของประธานเค้า นี่ฉันอุตส่าห์ไปจ้างช่างมีฝีมือนอกประเทศมาดัดแปลงนาฬิกา ให้สามารถเจาะรหัสความปลอดภัยทุกชนิดได้เลยนะ!”
“จริงเหรอวะ เจมส์!...ได้ข่าวว่าการจะเจาะระบบนาฬิกาน่ะ ยากสุดๆเลยไม่ใช่เหรอ? แกไปจ้างใครมากันล่ะเนี่ย?”ทอมทำตาโตเมื่อได้ฟังประโยคนั้น ปกติแล้ว เวลาเราจะวาร์ปไปในสถานที่ส่วนตัวของใคร นาฬิกาจะเรียกร้องรหัสผ่านเพื่อความปลอดภัย ซึ่งเวลาจะเจาะเข้าระบบของนาฬิกานั้น มันเป็นอะไรที่ผิดกฎหมายสุดๆ แถมถ้าฝีมือไม่ดีแล้ว อาจโดนรัฐบาลจับได้จนต้องถูกลงโทษโดยการลบไอดี
“คนนี้น่ะ เจ๋งสุดๆ...แต่เอาไว้ค่อยบอกนายล่ะกัน เพราะเวลาเรามีไม่มาก ต้องรีบอาบน้ำก่อนที่ประธานจะประชุมเสร็จ...อีกอย่าง นอกเหนือจากลักเข้าไปในห้องน้ำหรูหราไฮโซนี้แล้ว”เขากระซิบ “ฉันยังมีอีกที่ ที่อยากจะเจาะระบบเข้าไป”พลางยิ้มเจ้าเล่ห์จนเพื่อนผมดำต้องสะดุ้ง
“แกอย่าบอกนะ!!!...ว่าแกจะ...กับมนุษย์คนสุดท้าย!!!”
“ชู่วว!!! เบาๆสิวะ....แต่ก็เออของแก”ชายผมน้ำตาลยิ้มกว้าง “แต่ตอนนี้ ฉันไม่รู้ว่าประธานเอาเขาไปซ่อนไว้ไหน คงอีกนานล่ะ กว่าจะได้แตะต้องคนคนนั้น”เขาทำท่าครุ่นคิดครู่หนึ่ง “แต่ตอนนี้...เราไปอาบน้ำชะโลมกายให้สะอาดกันดีกว่า!!!”ว่าแล้ว ก็จับมือเพื่อนของตัวเอง ก่อนจะพาวาร์ปกันไปในสถานที่ที่ต้องการทันที
“ใครน่ะ!?”รีไวล์สะดุ้งสุดตัว เมื่อได้ยินเสียงบางอย่างอยู่ที่หน้าประตู เสียงกระทบพื้นหนักๆแบบนั้น จะต้องเป็นหุ่นยนต์แน่ๆ
....แต่เป็นใครกันล่ะ?....
“เอเลนเหรอ?”ร่างบางเอ่ยถาม แต่ก็ยังไร้เสียงตอบรับกลับมา คราวนี้เขาชักใจไม่ดี จึงพยายามลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำเพื่อไปคว้าผ้าขนหนูมาพันตัว
ทว่า เสียงคุยของใครสองคนที่ลอดผ่านช่องว่างของประตู(ที่ไม่รู้ว่ามันถูกแง้มออกมาเมื่อไร) ก็ทำให้ร่างกายขาวซีดถึงกับชะงัก
“...ไม่อยากจะเชื่อเลยวะ...แจ๊กพ็อตแตกชัดๆ!!!”
“ส...สุดยอด...ถึงจะเป็นผู้ชายก็เถอะ แต่แบบนี้มัน...”
รีไวล์เริ่มสังหรณ์ใจไม่ดี จึงรีบวิ่งไปคว้าเสื้อผ้าตามสัญชาติญาณทันที แต่เพราะความไม่แข็งแรงของกล้ามเนื้อขา จึงไม่ใช่เรื่องน่าแปลกเลย ที่ร่างเล็กจะสะดุดล้มก่อนถึงเป้าหมายจนขากระทบพื้นเข้าอย่างแรง
“อ๊ะ...โอ๊ย”เขาครางเบาๆ แต่ก็พยายามข่มความเจ็บ แล้วกะจะลุกขึ้นยืนอีกครั้ง
...แต่สายไปเสียแล้ว...
ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ที่จักรกลเพศชายทั้งสองคน มายืนจังก้าขวางทางเขา
“...เอาไงดีวะ เจมส์”ชายผมดำเอ่ยถาม แม้นสายตาจะไม่ยอมเลื่อนออกจากร่างกายขาวซีดน่าหลงใหลนั่น “ถ้าเราทำอะไรไป...ประธานต้องรู้แน่ๆ”
“นั่นสินะ”เจมส์ตอบอย่างเลื่อนลอย เขาจ้องมองคนบนพื้นด้วยสภาพไม่ต่างจากเพื่อนคนข้างๆ “...แต่มนุษย์น่ะ...ได้ข่าวว่าบอบบางกว่าเรามากไม่ใช่เหรอ?”
สิ้นประโยคนั้น รีไวล์ก็ถึงกับตาเบิกโพลง...
“หมายความว่าไง?”ทอมเลิกคิ้ว
“ก็นั่นไง...ก็ถ้าเราคิดจะทำจริงๆ บาดแผลที่มนุษย์คนนี้ถูกเรากระทำ ก็จะไปโผล่ให้ประธานเห็น หรือไม่คนคนนี้ก็จะเอาเรื่องเราไปฟ้อง”เจมส์หันมามองทอมด้วยสีหน้าอันตราย “แต่ถ้าเรา ‘จัดการปิดปาก’เขาเสียก่อน...แล้วเอา ‘ศพ’ไปซ่อน...ก็ไม่มีใครสาวเรื่องมาถึงตัวเราได้หรอก...จริงมั้ย?”
เพียงเท่านั้นแหละ ร่างกายที่เหมือนจะไม่สมบูรณ์พร้อมก็ถูกความกลัวกระชากร่างกายให้ลุกขึ้นทันที รีไวล์ไม่คิดจะหาอะไรมาปกปิดร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเองอีกแล้ว แต่ร่างบางรีบวิ่งหน้าตั้งเพื่อออกไปจากสถานการณ์เลวร้ายนี่ทันที
...แต่อย่างที่เขาเคยพบเจอจากเอเลน ร่างกายของมนุษย์ไม่อาจเทียบเทียมได้กับจักรกลเลยแม้แต่น้อย...
“อึก!”รีไวล์ถูกชายร่างสูงผมดำคนหนึ่งกระชากข้อมืออย่างแรง
“โห...ออกแรงนิดเดียวก็ตัวปลิวแล้ว มนุษย์นี่เหลือเชื่อเลยแหะ”ทอมว่า ร่างกายเริ่มสั่นเทิ้ม เมื่อสายตาไล่ไปทั่วทั้งร่างกายด้านหน้าอันไร้สิ่งปกปิดของอีกฝ่าย “ แถมผิวยังนุ่มสุดๆ...นี่ขนาดเป็นผู้ชายเหมือนเรานะ”
“ไหน ขอจับมั้งดิวะ”เจมส์ที่ยืนมองอย่างกระหายไม่แพ้กัน ก็เดินมาใช้มือปะป่ายไปทั่วร่างกายขาวซีด
รีไวล์พยายามขัดขืนมือทั้งสี่ แต่จักรกลสองตัวนี้ ไม่คิดแม้แต่จะออมแรงใดๆกับเขาเลย
....แตกต่างจากสัมผัสของเอเลนอย่างสิ้นเชิง....
มือหยาบกร้านนั่นบีบคลึงไปทั่วผิวกายอย่างแรง หุ่นยนต์สองตัวนี้ มีแต่ความอยากกระหายแต่ฝ่ายเดียว พวกมันแค่ต้องการปลดปล่อยแรงอารมณ์ใส่ร่างกายที่ไม่เคยพานพบมาก่อน มือทั้งสี่เริ่มไล้ไปทั่วทั้งขาอ่อน รีไวล์พยายามจะยกเท้าถีบพวกมัน แต่หุ่นยนต์ก็ไวตัวทัน คนหนึ่งรีบล็อคขาเขาจากทางด้านหน้า ขณะอีกคนล็อคตัวเขาจากทางด้านหลัง
“ขัดขืนแบบนี้สิ...ฉันชอบ”เจมส์กระซิบที่ข้างหูบาง ก่อนจะกดจูบหนักๆไปทั่วใบหน้าเล็กนั่นเต็มแรง มือหยาบใหญ่นั่น ก็ไล้วนไปทั่วหน้าอกขาว “ฉันขอคนแรกละกัน”เขาเอ่ยพร่า
“เออ แต่เบาๆมือหน่อยละกัน...ฉันกลัวว่าพอแกทำ มันจะไม่มีอะไรเหลือมาถึงฉัน”ทอมว่า ขณะจ้องมองหว่างขาเปลือยเปล่าของร่างบางอย่างไม่วางตา
“ปล่อยฉันนะ!!!”รีไวล์ร้องลั่น เขาเบี่ยงหน้าหนีจากจูบอันน่าขยะแขยง แต่การกระทำนั้น ทำได้แค่ให้อีกฝ่ายรู้สึกรำคาญ ก่อนจะใช้มือใหญ่ดันหน้าสวยนั่นให้เข้าใกล้ริมฝีปากของตัวเองมากขึ้น
รีไวล์เริ่มรู้สึกถึงอาการสั่นของร่างกายตัวเอง ทั้งๆที่พยายามสู้ พยายามขัดขืนแทบตาย...แต่มันก็ไม่เป็นผลอะไรกับไอ้พวกเหนือมนุษย์นี้เลย...
นี่ทุกอย่างมันไร้ประโยชน์มากเลยสินะ
ทั้งๆที่เขาเป็นมนุษย์ที่นับได้ว่าแข็งแรงมาก
...แต่นี่มัน....
สำหรับจักรกลพวกนี้...เขาก็เป็นแค่เศษขยะที่จะกระทำเลวร้ายยังไงอะไรก็ได้
นัยน์ตาสีเทานิลฉายแววเจ็บปวด เมื่อลำคอของตัวเองถูกพวกเลวทรามกัดเข้าใส่อย่างแรง
...ช่วยด้วย....
“ใครก็ได้...ช่วยด้วย”
พลั่ก!!!!
“โอ๊ย!!!!! อะไรวะ!!!!”ทอมร้องลั่นเพื่อถูกฝ่าเท้าของใครบางคนเตะเข้าที่ลำตัวอย่างแรง แขนแกร่งที่เคยพันธนาการขาเรียวของรีไวล์ ตอนนี้ถูกปล่อยวางเพราะความเผลอ
“อะไรวะ! ทอม!!!”เจมส์ที่ได้ยินเสียงสบถของเพื่อนตัวเอง จึงเลิกหน้าขึ้นจากซอกคอหอมกรุ่น เพื่อมามองทอม
....ทว่า ในทันทีที่ชายผมน้ำตาลจ้องเพื่อนเบื้องหน้า เขาก็พบเข้ากับผู้มาใหม่อันแสนน่ากลัว....
“น..นั่นมัน!!!”เจมส์อุทาน พลางเผลอปล่อยร่างเล็กในอ้อมกอดเช่นกัน
รีไวล์ได้จังหวะ จึงรีบย่อตัวคลานหนีทันที
แต่ที่น่าแปลกคือ...จักรกลชายทั้งสองที่เคยคิดจะประทุษร้ายเขา กลับไม่คิดจะตามมาจับตัวเขาเลย
“อั่ก!!!”เสียงเหมือนคนโดนชกหน้าอย่างแรงดังสนั่นไปทั่วห้อง แต่รีไวล์ก็ไม่คิดจะสนใจ เขายังคงหนีต่อไปเรื่อยๆ แม้นว่าเสียงเอะอะมะเทิ่งจะดังขึ้น ดังขึ้น ดังมากกว่าเก่าเป็นเท่าตัว
“...เกิดอะไรขึ้น?”ร่างเล็กเอะใจกับความประหลาดงงงันที่จู่ๆก็เกิดขึ้น เขารีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาห่อตัวอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันไปทางต้นเสียงแห่งความเจ็บปวดด้วยความสงสัย
.....ก่อนที่นัยน์ตาสีเทานิล จะสบเข้ากับนัยน์ตาสีฟ้าสกาว...
“...อั่ก!!!”ทอมร้องลั่นเมื่อโดนหมัดพุ่งตรงมาที่คางตัวเองอย่างจัง
“..ท...ทำไมกัน! ทำไม”เจมส์ที่ใบหน้ายับเยินด้วยแผลฟกช้ำเอ่ยพึมพำ “ทำไม ประธานเอลวิน สมิธ ถึงมาอยู่ที่นี้ได้!!!!”เขาแหกปากลั่น
...สมิธ?...
“....เอลวิน...สมิธ?”ร่างเล็กพึมพำเบาๆ เขารู้สึกคุ้นหน้าคุ้นชื่อนั้นมาก ถึงแม้จะนึกไม่ออกอย่างชัดเจน แต่ก็พอเดาออกว่าน่าจะเคยเห็นในงานประมูล งานแรกที่เขาได้พบกับหุ่นยนต์มากหน้าหลายตา
“แตะต้องของของเจ้านายตัวเอง...”เอลวินเอ่ยเสียงเย็น เขาใช้มือใหญ่นั่นบีบที่คอของชายหนุ่มผมสีน้ำตาลแรงๆ “หมาที่นี่เนี่ย...มันเลี้ยงไม่เชื่องจริงๆเลยนะ”ใบหน้าหล่อราวกับเจ้าชายหยักยิ้มหวาน ก่อนจะจับคนในมือทุ่มลงกับพื้นอย่างแรง!!! ....แรงเสียจนพื้นกระเบื้องข้างใต้แตกร้าวกระจัดกระจาย
“เจมส์!!!”ทอมร้อง กะจะเข้าไปช่วยเพื่อน แต่พอเห็นแรงอันมหาศาลที่ขนาดหุ่นยนต์ด้วยกันยังต้องหวาดกลัว เขาจึงรีบเปลี่ยนใจ คิดจะหนีในทันที
...แต่มันก็สายไปเพียงวินาทีเดียว....
เพราะเอลวินจับจังหวะการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายได้อย่างง่ายดาย มือใหญ่จับหมับเข้าที่ศีรษะของทอมได้อย่างพอดิบพอดี
“...นี่ก็หมาอีกตัว”เขาแสยะยิ้มกว้าง
“อั่ก!!!!!!”ทอมสบถร้องเพียงสั้นๆ ก่อนจะหมดเสียงไปในเวลาไม่ถึงหนึ่งวินาที
...เมื่อเขาถูกอีกฝ่ายบี้หัวจนเละไม่มีชิ้นดี..
รีไวล์เบิกตากว้างกับภาพที่เห็น
“ให้ตายสิ...ทำไมฉันต้องมาจัดการหมาของคนอื่นด้วยนะ”ร่างสูงถอนหายใจ “แต่เพราะเป็นหุ่นยนต์เลยไม่ตาย...เอาแค่สลบก็เพียงพอแล้วล่ะ”เอลวินพึมพำ เขาก้มลงมองจักรกลที่เขาเรียกว่า ‘หมา’ด้วยสีหน้ารังเกียจ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า นอกจากหมาสองตัวที่อยู่ในห้องแห่งนี้ ยังมีมนุษย์อันแสนล้ำค่าอยู่ด้วย
พลันทันใด นัยน์ตาสีฟ้าก็เสไปมองรีไวล์ทันที
“...อ...อย่านะ!”ร่างเล็กขู่เสียงเข้ม เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังเดินมาใกล้ตัวเองจนเกินพอดี เขาอยากจะลุกขึ้นหนี แต่เพราะการออกแรงที่มากเกินไปเมื่อกี้ เลยทำให้ขาเขาอ่อนแรงแบบสุดๆ “ถ้าเข้ามา...ฉันจะ...ฉันจะ”
“จะอะไรงั้นเหรอ?” เหมือนเคยได้ยินประโยคนี้เลยแหะ
“...ถ้านายคิดจะทำอะไรฉันแม้แต่นิดเดียว! ฉันจะฆ่าตัวตายซะ!!!”ในเมื่อเขามีประโยชน์ต่อพวกหุ่นยนต์วิปริตพวกนี้นัก ก็ขู่เอาชีวิตตัวเองมันซะเลย!
เอลวินเมื่อได้ยินประโยคนั้น ก็เบิกตากว้างเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนมาจ้องมองใบหน้าสวยด้วยรอยยิ้มขบขัน
“ฮะๆๆๆ ตลกดีจังเลยนะ...ฆ่าตัวตายเหรอ ฮะๆๆๆ ถ้าหุ่นยนต์เช่นเราฆ่าตัวตายได้ มันคงทำให้เราหนีจากความทุกข์ตรมที่มีอยู่ทุกวันนี้ได้..”เอลวินเอ่ยพึมพำและทำเป็นไม่สนใจสีหน้างุนงงของคนตัวเล็ก เขายิ้มนิดๆที่มุมปาก พลางย่อตัวลงนั่งยองๆเพื่อจะได้มองเห็นใบหน้าของมนุษย์คนสุดท้ายได้ชัดเจน
“...อะไร”รีไวล์หรี่ตาลง รู้สึกไม่ไว้ใจรอยยิ้มหวานของพวกหุ่นยนต์ระดับประธานเลยสักคนเดียว
“เปล่านี่...ฉันแค่คิดว่า เธอดูสวยกว่าตอนที่เห็นบนเวทีอีกนะ”
สิ้นประโยคน่าสงสัยนั่น รีไวล์ก็อ้าปากค้างทันที
“ไอ้พวกหุ่นยนต์เพศชายของโลกนี้ มันวิปริตกันหมดเลยรึไง!!!!”รีไวล์สบถดังลั่น เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเจ้าพวกนี้จะใช้คำว่าสวยกับคนที่มีอะไรๆเหมือนที่พวกมันมี!
“จะเรียกอย่างนั้นก็ได้นะ...แต่เพราะตอนนี้ เธอเป็นสิ่งที่ล้ำค่ากว่าผู้หญิงคนใดในโลกนี้ ทุกคนจึงต้องแย่งชิงแข่งกัน เพื่อให้ได้ครอบครองเธอ...”เอลวินยิ้ม พลางใช้มือใหญ่ของตัวเองคว้ามืออีกฝ่ายอย่างเบามือ
....เบาเสียจนรีไวล์นึกแปลกใจ...
ตลอดเวลาที่ถูกหุ่นยนต์คอยกระชากแขน กระชากมือจนกระดูกแทบหัก
...หมอนี่เป็นคนแรก ที่อ่อนโยนกับเขา...
“เธอเริ่มรู้สึกถึงความแตกต่างแล้วใช่มั้ย?”ร่างสูงเอ่ยแผ่วเบา “เอเลนก็คงไม่ใจดีกับเธอแบบนี้ใช่มั้ย? จะว่าไปแล้ว เพราะใครกันล่ะ ที่ทิ้งเธอให้ผจญกับการเกือบถูกทำร้าย”เขาว่า แอบลอบยิ้มนิดๆ เมื่อเห็นสีหน้าครุ่นคิดของรีไวล์ “ฉันน่ะ...เพราะศึกษาเรื่องของมนุษย์มาดี ฉันจึงรู้เรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ...”ว่าแล้วก็ใช้มืออีกข้างลูบไล้ที่แผลช้ำเลือดบนลำคอขาว “เพราะฉะนั้นฉันจะถาม....
...เธออยากมาอยู่กับฉันมั้ย?”
.........................................................................................................................
อะ หุหุหุ ตอนนี้อีนี่ขอยกป๋าให้เป็นพระเอกค่ะ 5555+ (เด็กอยู่ไหนเนี่ย ปล่อยให้ภรรยาตัวเองเกือบโดนเล่นชู้ XD)
ขอโทษที่มาอัพช้านะคะ –w- จริงๆกะจะมาอัพเมื่อวาน แต่เพราะกำลังเดินทางมาที่ภูเก็ต เลยขอนอนตายหนึ่งวัน XD
>>>>>> โฆษณา <<<<<<<<
ตอนหน้าจะเป็นอย่างไร!?
รีไวล์จะเลือกไปอยู่กับป๋ารึไม่!?
เอเลนจะมาทันห้ามเอลวินรึเปล่า!?
แล้วแจนจะมีบทในเรื่องนี้อีกมั้ย(?)!!!!???
หรือเรื่องนี้มันจะเป็น ERURI แทนที่จะเป็น ERERI หรือว่า JEANRI จะมาแรงแซงทางโค้ง!!!???
โปรดติดตามมมมมมมมมมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
>>>>>>(เค้าล้อเล่นนะตัว ยังไงก็ERERI FOREVER นั่นแหละ 5555+ (แต่ถ้าได้แจนรีจะเป็นอะไรที่สุดยอดมาก XD))
ความคิดเห็น