คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 9 - การทดลองขั้นสุดท้าย (เชิญทิ้งเมล์เคอะ)
LAST
Chapter 9 – การทดลองขั้นสุดท้าย
WARNING : ระวังข้างหลังนะจ้ะ
“ปล่อยฉันลงนะ! ไอ้เด็กบ้า!!!”เขาพยายามร้องประท้วงด้วยความโมโห ในหัวยังคงนึกเป็นห่วงหลานสาวตัวดีที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง ซึ่งไม่รู้ป่านนี้จะโดนพวกรัฐบาลบ้าบอนั่นจับฆ่าตายรึยัง “เอเลน! นายไม่เข้าใจสถานการณ์เลยนะ! ฉันต้องไปหาเจ้านั่น!...ต้องไปหาพวกเขา!”เขาโวยวายใส่เสียงดัง
เอเลนคำรามในลำคอด้วยความไม่สบอารมณ์ ก่อนจะโยนเอาร่างทั้งร่างของรีไวล์ลงบนเตียงอย่างไร้ความปราณี
“อ๋อ....ไม่ใช่แค่คนเดียว แต่เล่นเอาทั้งกลุ่มเลยสินะ?”เอเลนแสยะยิ้มสมเพช เขายืนดูร่างเล็กที่กำลังร้องครางโอดโอยบนเตียงด้วยแววตาโกรธเกลียด “ทีอยู่กับเราล่ะ ทำเป็นเล่นตัว สงสัยจะชอบแบบพวกกุ๊ยข้างถนนมากกว่าผู้ลาภมากผู้ดีสินะ”
รีไวล์ที่ยังคงงงงวยกับประโยคของเอเลนก็ขมวดคิ้วเป็นปมราวกับครุ่นคิด ในใจรู้สึกเหมือนอีกฝ่ายกำลังพ่นคำด่าอันแสนร้ายกาจใส่ตัวเองแต่ก็ยังไม่เข้าใจดี จนเมื่อได้ยินคำพูดแผ่วเบาที่ถูกเอ่ยออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจจากเอเลน เขาก็ถึงกับเลือดขึ้นหน้าด้วยความโมโห
“ร่าน”เอเลนหลุดปากด่าอีกฝ่ายอย่างแรง รู้สึกได้เลยว่าความเป็นผู้ดีของตัวเองเริ่มมลายหายไป และกำลังถูกแทนที่ด้วยตัวตนของนักเลงในสมัยก่อน
“อะไรนะ?....”รีไวล์คำรามเสียงต่ำด้วยความโมโห ใบหน้าเริ่มทะมึนขึ้นเรื่อยๆ “แค่นี้....นายรู้เรื่องเพียงแค่นี้ก็สรุปว่าฉันเป็นพวกสกปรกแบบนั้นแล้วเหรอ?”เขายิ้มเยาะอย่างสมเพช...สมเพชตัวเอง...
ตอนนั้น...ไม่น่าหันกลับไปหามันเลยจริงๆ...
“แล้วจะให้ผมคิดว่ายังไงล่ะ??? ตอนคุณหายตัวไป ผมเป็นห่วงคุณแทบตาย กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ทุกวินาทีเอาแต่คิดถึงความปลอดภัยของคุณ! เป็นห่วงว่าคุณจะโดนทำร้ายมั้ย? โดนทรมานรึเปล่า? จะกลัวมากแค่ไหนกันนะ?”เอเลนตะคอกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แค่หวนนึกถึงใบหน้าเต็มอิ่มของคนที่เขาเป็นห่วงแทบตาย กำลังปั้นสีหน้าเป็นห่วงผู้ชายคนอื่น....เป็นห่วงไอ้บ้าที่ลักพาตัวร่างเล็กมา ผู้ชายอย่างเขาก็อยากจะร้องไห้โฮเสียงดังออกมาซะเหลือเกิน “แต่พอได้มาเห็นคุณจริงๆ...ดูสิ...ถ้าไม่ใช่เพราะเอาตัวเข้าแลกเพื่อให้ได้อยู่ดีกินดี แล้วจะให้คิดว่า....”
พลั่ก!!!!
ยังไม่ทันสิ้นประโยคของเด็กหนุ่ม กำปั้นหนักๆของมนุษย์คนสุดท้ายก็พุ่งเปรี้ยงมาที่แก้มขวาสีแทนของเขาทันที และสิ่งที่ไม่น่าเชื่อมากที่สุด ก็คือแรงที่รีไวล์เค้นออกมาประทุษร้ายอีกฝ่าย มันหนักหนาพอจะทำให้เอเลนหน้าชาไปพักใหญ่
...เจ็บ...
ใช่ เจ็บ... เจ็บทั้งที่หน้าและที่ใจเลยล่ะ
เอเลนยิ้มอย่างเศร้าๆ...
“ดูเหมือน....จะไม่ได้เป็นมนุษย์อ่อนแอเหมือนเมื่อตอนแรกที่เจอกันแล้วนะ”เสียงทุ้มแผ่วเบาลงอย่างน่าตกใจ ใบหน้าหล่อที่ดูอ่อนแสงลงอย่างเห็นได้ชัดนั่นค่อยๆหันมามองรีไวล์ช้าๆ “ตอนนี้คุณดูแข็งแรงมากขึ้นเลยนะ...ขาก็ขยับได้ดีเป็นปกติ แถมยังดูจะคุ้นชินกับสภาพอากาศของที่นี้แล้ว...”เอเลนยิ้ม
คำพูดดูอ่อนโยน แต่รีไวล์กลับรู้สึกใจไม่ดีเลยสักนิด...
“ทุกอย่างดูพร้อมไปหมดแล้วนะครับ”ร่างสูงยิ้มกว้างด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร...ที่เอาไว้หลอกลวงเหยื่อ “งั้นผมก็ไม่จำเป็นต้องรออีกต่อไปแล้ว...”
มือใหญ่คว้าหมับที่แขนของอีกฝ่ายแน่น แน่นจนอีกฝ่ายเผลอครางเจ็บปวด
“มันถึงเวลาสำหรับ...‘การทดลองขั้นสุดท้าย’แล้ว”
____________________________________________________________________
เชิญทิ้งเมล์ไว้ได้เลยค่ะ =.,= จะนักอ่านเงา หรือ ใครก็ตาม ไม่ว่ากันค่ะ เชิญทิ้งเมล์ 5555
ส่งรอบแรก เที่ยงคืนนี้(ถ้ามีคนมาเม้นท์นะ)
ส่งรอบสอง เที่ยงวันพรุ่งนี้
ส่งรอบสาม สองทุ่มค่ะ
ส่วนนอกนั้น แล้วแต่โอกาสว่าเราจะเข้ามาดูเมื่อไร (แต่จะพยายามส่งให้เร็วที่สุดค่ะ -w-/ )
ความคิดเห็น