คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Intro
เพราะเรามีภาระอันใหญ่หลวง
ไม่สามารถมอบเวลาให้กับสิ่งอื่นใดได้
ร่างกายของเราที่เป็นเพียงอณูวิญญาณ
ไม่จำเป็นต้องมีสิ่งนั้นหรอก
สิ่งที่พวกมนุษย์เรียกว่า “ รัก “ น่ะ
รอสักสิบชาติให้ได้ตายแล้วเป็นมนุษย์
ก็ไม่มีวันเข้าใจหรอก
ในเมื่อเราไม่ใส่ใจ…ในสิ่งเหล่านี้
เพราะฉะนั้น…ถึงจะรู้ว่าเป็นแบบนี้น่ะ ก็ดีแล้ว
แต่ว่า…มันเหงาๆ ยังไงไม่รู้แหะ!
ที่ต้องอยู่ แบบอ้างว้างไร้ที่พักพึงแบบนี้…………
คุจิกิ ลูเคีย
.......................................................................................................................................................................................................
ความรักเหรอ ?
ถึงจะเป็นสิ่งที่สวยงาม
แต่ก็ไม่ได้จะเป็นสิ่งที่ใฝ่ฝันหา
ก็ในเมื่ออีกฝ่ายไม่เคยมอง
ไม่เคยเลย…ที่แววตาคู่นั้นจะมองเราเกินเพื่อน
มองแต่มิตรสหาย
แล้วอย่างนี้จะมีไปทำไม..ไอ้ความรักอะไรนั่น
แต่ก็น่ะ…ดีกว่าไม่มี
เพราะว่ามีแล้ว ก็ทำให้เราได้รู้
ว่าความรักมันเป็นยังไง!
ได้รับรู้ความเจ็บปวดได้อย่างหนำใจ
มันน่าสะอิดสะเอียนจริงๆ
แต่ทำไงได้ ก็ใจมันรักยัยนั่นไปแล้ว
คุโรซากิ อิจิโกะ
...........................................................................................................................................................................................................
รักสำหรับใครบางคน คิดว่ามันเป็นสิ่งที่สวยงามมาก
เราคิดเสมอ ว่าถ้าหากเรามอบความรักที่มีให้คนๆนั้น
เค้าอาจจะมองเราบ้างก็ได้
แต่ไม่เลย ไม่มีซักนิดในสายตาของเค้า
เค้ามองเราเป็นเพียงแค่เพื่อน
เพื่อนคนหนึ่งที่ร่วมเรียนสถาบันเดียวกันเท่านั้นเอง…
แต่ไม่เป็นไรหรอก
ก็ในเมื่อเราได้เป็นส่วนหนึ่งในใจเค้าแล้วนิหน่า
ถึงจะเจ็บ เจ็บหัวใจจนเจียนตาย
แต่ก็ดีใจ ที่ได้อยู่เคียงข้างเค้า
ได้มองเค้า…
เห็นเค้าคนนั้นยิ้มและมีความสุขกับคนที่ตนเองรัก
แค่นั้น…ก็เพียงพอที่จะให้มีชีวิตอยู่ต่อไปได้แล้วล่ะ
อิโนะอุเอะ โอริฮิเมะ
....................................................................................................................................................................................................
เจ้าจะรู้บ้างไหม…
ตลอดเวลาที่รู้จักเจ้า ข้ามีความสุขที่สุด
มีความสุขที่ได้เห็นเจ้ายิ้มแย้ม
แต่ก็…เจ้าน่ะ ทั้งๆที่มีข้าอยู่แล้วแท้ๆ
แต่ก็ยัง จะไปคลุกคลีอยู่กับเจ้านั่น
มันยังไงกัน
ทั้งที่ข้ารู้จักเจ้ามากกว่าใครแท้ๆ
รักเจ้ามากกว่าใครแท้ๆ
ทำไมเจ้าถึงไม่มองข้า
ไม่มองเสียงหัวใจที่เรียกร้องหาเจ้า
ที่ยังรอเจ้าอยู่ตรงนี้
มองเจ้าอยู่อย่างนี้
และไม่อาจจะเอื้อมมือถึงเจ้าได้เลย
อาบาไร เร็นจิ
......................................................................................................................................................................................................
ความรักของข้า…เมื่อสายฝนที่กระหน่ำตกลงมา
เหมือนกับมีดอันแหลมคมที่คอยทิ่มแทง
สิ่งนี้น่ะ..ข้าสูญเสียไปหมดแล้ว
ไม่เหลือแม้แต่ร่องรอย
มันหายไปกับเธอคนนั้น
แต่ว่า เธอก็ยังทิ้งสิ่งสำคัญอีกหนึ่ง
ให้เราคอยปกป้อง ดูแล
สิ่งนั้นน่ะ เราต้องรักษาดุจชีวิต
ไม่ให้แตกสลายไปเหมือนอย่างก่อน
จะคอยดูแลอยู่แบบนี้
จนถึงวันที่นางจะได้พบกับสิ่งที่ดีที่สุด
ให้นางพบกับคนที่รักนางมากสุดอย่างแท้จริง
เมื่อนั้นแหละ นกน้อยในกรงคงได้โผยบินเสียที
คุจิกิ เบียคุยะ
..................................................................................................................................................................................
ความคิดเห็น