Fic Sengoku Basara [Keiji&Magoichi]

ลำดับตอนที่ #1 : ความซุ่มซ่ามของเคย์จิ

�
� � � � � �
� "นี่!เมื่อไหร่เจ้าจะเลิกตามข้าเสียที?" หญิงสาวผมสีน้ำตาลแดงเอ่ยถามชายหนุ่มที่เดินตามตนอย่างฉุนเฉียว

� � � � � � � "จนกว่าเจ้าจะยอมรับข้านั่นแหละ"ชายร่างสูง ผมสีน้ำตาลตอบอย่างอารมณ์ดี

� � � � � � � � ให้ตายเถอะ! วันนี้เป็นวันที่นางต้องไปร่วมเจรจากองทัพกับกองทัพตะวันออกแท้ๆ ดันต้องมาดวงซวยเจอเจ้าลิงน่ารำคาญนี่ซะได้ ยังไม่พอ นางเพิ่งรู้มาว่าชายผู้นี้ก็เป็นคนของกองทัพตะวันออกเช่นกัน ดังนั้นนางจึงไม่อาจเลี่ยงการเดินทางไปพร้อมๆกับชายผู้นี้ได้ มีแต่ต้องทำใจแล้วเดินต่อเท่านั้น...

� � � � � � � �"อ๊ะ!ระวัง"ชายหนุ่มผลักเธอออกไป ส่งผลให้เธอเซไปด้านข้าง....ที่เป็นเหว...

� � � � � � � �"เกือบไปแล้วมั๊ยล่ะ เจ้าเกือบเหยียบเปลือกกล้วยเข้าให้แล้วไง ใครกันฟะ กินแล้วทิ้งเรี่ยราด"เขาปาดเหงื่อก่อนจะหันไปหาหญิงสาวแต่ก็ไม่พบ

� � � � � � � �"อ้าว!หายไปไหนซะแล้วล่ะ"เขาหันรีหันขวางก่อนจะหันหน้ามาทางเหล่าทหารเป็นเชิงถามถึงแม่ทัพของพวกเขา แต่คำตอบที่ได้รับคือสีหน้าซีดๆของเหล่าทหารทั้งกองทัพ

� � � � � � � �"ท่านมาเอดะ....ท่านไซกะ...ตกหน้าผาไปแล้ว...ขอรับ"ทหารนายหนึ่งตอบด้วยปากที่สั่นระริก
�
� � � � � � � �"หา!!ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?"

� � � � � � � �"ตั้งแต่ตอนที่ท่านผลักท่านไซกะจนเซถลาไปนั่นแหละขอรับ"ทหารอีกนายเสริม
� �
� � � � � � � � ไม่เจงงงงงงงงงงงงง~~!!!(ขออนุญาตใช้ภาษาวิบัติ เพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่าน)

� � � � � � � � "เพราะท่าน...เพราะท่านแท้ๆท่านไซกะถึงต้องตกเหว! แล้วท่านจะรับผิดชอบอย่างไรกับเรื่องที่เกิดขึ้น ท่านมาเอดะ!"ทหารคนสนิทของมาโกอิจิกล่าวอย่างโกรธแค้น

� � � � � � � � "ข...ข้าจะรับผิดชอบโดยการ....กระโดดลงไปตามหานางเอง พวกท่านรออยู่ที่นี่สักครู่นะ" เขาก้มมองลงไป ด้านล่างเป็นป่าทึบ นางคงไม่เป็นอะไรมาก เขาจะรีบพานางกลับมา

� � � � � � � � "แล้วท่านจะรออะไรอยู่อีกเล่า รีบกระโดดลงไปเซ่!"ทหารหลายคนเริ่มตะโกนเร่ง

� � � � � � � � "ด...เดี๋ยวก่อน พวกท่านมีเชือกที่ยาวพอให้หย่อนตัวลงไปได้มั๊...."ไม่ทันพูดจบ ทหารร่างใหญ่คนหนึ่งก็กระโดด "ถีบ" เขาจนตกลงไป

� � � � � � � � �"ว้ากกกกกกกกกกกกกกก!!!"

� � � � � � � � �"หากพวกเขายังไม่กลับมาภายในเย็นนี้ เราคงต้องระดมพลออกตามหาแล้วล่ะ"ทหารคนสนิทของมาโกอิจิหันไปกล่าวกับพวกพ้อง




� � � � � � � � � � � ตุ้บ!

� � � � � � � � � "เจ็บเฟ้ย! เจ้านั่นถีบมาได้ หลังแทบหัก"เขาลุกขึ้นปัดเศษกิ่งไม้ออกจากตัวก่อนจะมองหาร่างของหญิงสาว

� � � � � � � � � "อยู่ไหนล่ะเนี่ย น่าจะตกลงมาแถวนี้นี่"เคย์จิมองหาหญิงสาว

� � � � � � � � � "เจ้ากำลังมองหาอะไรอยู่?"เสียงของมาโอิจิดังขึ้นจากด้านหลัง เคย์จิรีบหันไปตามเสียงนั้นทันที
� � � � � � � � � ร่างของหญิงสาวมีรอยขีดข่วนเล็กน้อย ผมเผ้ายุ่งเหยิง นั่นทำให้เคย์จิรู้สึกผิดขึ้นมา

� � � � � � � � � "ข้าขอโทษ..."เขากล่าวเสียงแผ่ว�

� � � � � � � � � "ช่างเถอะ รีบออกไปจากที่นี่กันดีกว่า"เธอเดินนำไปข้างหน้า เคย์จิสังเกตได้ว่าขาของเธอมีเลือดไหลซึมออกมา

� � � � � � � � � "ให้ข้าพยุงเจ้าดีกว่า"เขาจับไหล่ของเธอ แต่ก็ถูกปัดออก

� � � � � � � � � "ข้าไม่ได้เป็นอะไรมาก เจ้าน่าจะห่วงตัวเองมากกว่า"�

� � � � � � � � � "ไม่ได้!ข้าสาบานกับตัวเองไว้แล้วว่าจะคอยดูแลและปกป้องเจ้า"

� � � � � � � � � � หญิงสาวนึกขำกับคำพูดของเขา แล้วใครกันเล่าที่ดูแลเธอจนทำเธอตกเหวเนี่ย...

� � � � � � � � � "....งั้นข้าจะนำทางให้ ข้าเดินป่าบ่อย พอจะรู้วิธีออกจากป่า"จริงๆนะ เขาเดินป่ากับโทชิอิเอะและมัตสึอยู่บ่อยๆ...

� � � � � � � � � "ตามใจเจ้า"เธอส่ายหัวเบาๆ

.............................................................
.................................
.........................
...........

� � � � � � � � � "เมื่อไหร่จะเจอทางออกล่ะ"เธอถามเมื่อเห็นว่ามันนานเกิน นานเสียจนพระอาทิตย์จะตกดินเสียแล้ว

� � � � � � � � � "เอ้อ....อีกไม่นานหรอก(มั๊ง)"

� � � � � � � � � "ไหนเจ้าบอกว่าเดินป่าบ่อย ไฉนจึงพาข้ามาหลงป่าเสียแล้วล่ะ"

� � � � � � � � � "ไม่หลงหรอกน่า...."เขาเริ่มเหงื่อตก

� ..........................................................
.................................................
.............................
................

� � � � � � � � � �"นี!ท่าน ยอมรับเสียทีเถอะว่ากำลังหลงป่า ข้ารู้สึกว่าเราจะเข้ามาลึกเกินไปแล้วนะ"

� � � � � � � � � �"....ข้าขอโทษ....จริงๆแล้วที่ข้าบอกว่าเดินป่าบ่อยนั้น ข้าเดินกับโทชิและมัตสึ สองคนนั้น เอ้อ....นำทาง ส่วนข้ามีหน้าที่....ถือของที่เก็บได้ แหะๆ"เขายิ้มเจื่อนๆ

� � � � � � � � � �"........."

� � � � � � � � � ��

� � � � � � � � ��

� � � � � � � � ��

� � � � � � � � ��