[TVXQ SF]Yunho&Jaejoong Love Story

ลำดับตอนที่ #1 : [SF] My Prince ..เจ้าชายของฉัน.., เจ้าชายของคิมแจจุง เจ้าหญิงของชองยุนโฮ

Title:: My Prince ..เจ้าชายของฉัน
Couple: YunJae
Rating: PG-15
Author’s note: เรื่องนี้หวานจนคุณอาจจะต้องงดน้ำตาลไปหลายวัน
สำหรับคนที่รักยุนแจเป็นชีวิตจิตใจ ฝากด้วยนะค่ะ จุ๊ฟ ๆ

เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า...

------------------------------------------------------------------------------------------

 
คอนโดสุดหรู ใจกลางกรุงโซล เกาหลีใต้

ห้อง 1011 จองยุนโฮ กับ คิมแจจุง

ในห้องนอนที่เต็มไปด้วยสีขาว ๆ ร่างเปลือยเปล่าของใครบางคนกำลังอยู่ในห้วงนิทรา

หลังจากพลิกตัวไปมาอยู่ครู่ใหญ่ ร่างเล็กบางก็ได้ฤกษ์ลุกขึ้นมานั่ง

มือเรียวสีขาวเอื้อมไปคว้าเอาเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งที่ตกอยู่ข้าง ๆ เตียงขึ้นมาสวม

ใบหน้าหวาน ๆ ยู่เล็กน้อยเมื่อหันไปมองคนที่ยืนผูกไทค์อยู่หน้ากระจก

"อ้าว ตื่นแล้วหรอคับเจ้าหญิง" ร่างสูงโปร่งเดินเข้ามา คุกเข่าลงตรงหน้า แล้วยื่นหน้าไปหอมแก้มเนียน

หนึ่งที ...เรียกสีแดงเรื่อ ๆ บนใบหน้านั้นได้ดีทีเดียวหล่ะ...

"อือ"



ถ้าคิมแจจุงเป็นเจ้าหญิง ... ก็คงเป็นเจ้าหญิงที่โชคดีที่สุดในโลก ที่มีเจ้าชายอย่างชองยุนโฮเคียงข้าง


"แจจุง นอนต่อก็ได้นะ ผมจะไปทำงานแล้วหล่ะ"

"เอ๋!!!แล้วข้าวเช้าหล่ะ" เสียงหวาน ๆ ท้วงขึ้นอย่างน่ารัก ...ดูสิ เอียงคอให้เขาเสียด้วย...

"อ่า เรื่องนั้น" ยุนโฮทำหน้าเข้าใจแล้วยิ้มออกมาอีกครั้ง "ไม่เป็นหรอก แจจุงนอนต่อเถอะ"

"ไม่ได้นะ ๆ"

ยังไม่ทันจะพูดจบว่าอะไรที่ไม่ได้ เจ้าของคำพูดก็รีบลุกขึ้น กลัดกระดุมเสื้อให้เรียบร้อย ก่อนจะก้าวออก

ไปจากห้องนอนตรงไปยังห้องครัวที่ตกแต่งด้วยสีขาวล้วนอย่างน่ารัก มือเรียวขาวบอบบางนั้นคว้าตะหลิว กะ

ทะ และเครื่องปรุงในการทำอาหารเช้าออกมาจากตู้เย็น แล้วลงมือทำอย่างชำนิชำนาญ ยุนโฮส่ายหน้ากับ

อาการน่ารัก ๆ นั้น แล้วยิ้มอีกครั้ง



...เอ๋ ลืมนับไปเลยแฮะว่า ตั้งแต่ตื่นเช้ามาเนี้ยะ ยิ้มไปกี่ครั้งแล้วน๊า...


"มื้อเช้าเป็นมื้อที่สำคัญที่สุดของวันเลยน๊า เพราะฉะนั้นเป็นตายร้ายดียังไงก็ต้องทานข้าวเช้าก่อนนะ

เข้าใจมั้ยเล่า ไม่อย่างนั้น แจจุงจะไม่ให้ออกไปทำงานจริง ๆ ด้วย" แจจุงว่างอน ๆ แล้วท้าวเอวทำหน้า

พอง ๆ ใส่เขา



ไม่นานนักอาหารเช้าแบบอเมริกันสองจานก็วางอยู่ตรงหน้าเขา เมื่อจานวางลงกับโต๊ะปุ๊บ แม่บ้านเบอร์

หนึ่งของเขาก็กระวีกระวาดหยิบแก้วสองใบ มารินนมรสจืดจากตู้เย็นให้เขา ด้วยเหตุผลน่ารัก ๆ ที่ว่า



"ก็กาแฟมันมีสารคาเฟอีนนี่ มันทำลายระบบประสาท แถมสุขภาพจะไม่ดีอีกต่างหาก อย่าดื่มเลย

ดื่มนมดีกว่า มีแคลเซียมจะได้สูง ๆ ไงยุนโฮ" แถมท้ายด้วยรอยยิ้มพิมใจอีก ...แบบนี้ใครไม่ทำตามใจก็บ้า

แล้วหล่ะ...




"ยุนโฮ ๆ" เสียงหวานเรียกเขาจากภวังค์

"ครับ..."

"วันนี้ยุนโฮจะกลับมากี่โมงอ่ะ"

"เอ่อ...ไม่ทราบอ่า แจจุงมีอะไรหรือเปล่า"

"ไม่มีหรอก" แจจุงยิ้มเจื่อน ๆ ให้ก่อนจะสนใจอาหารเช้าตรงหน้าต่อ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น



....ต้องมีอะไรแหง...


"ไปทำงานดี ๆ น๊า" ร่างบางบอกยุนโฮอย่างน่ารักที่หน้าประตู ก่อนจะเขย่งขึ้นจุมพิตเบา ๆ ที่แก้มขาว ๆ

ของเขาอย่างเช่นที่ทำทุก ๆ เช้า "ตั้งใจทำงาน แล้วก็ขับรถดี ๆ นะ"

ใบหน้าหล่อเหลายิ้มให้อย่างเท่ ๆ ก่อนจะก้มลงสูดเอาความหอมหวานจากแก้มเนียนใสของสุดที่รัก

เสียเต็มปอด แล้วหันไปเดินขึ้นลิฟต์ไป




"เฮ้อ!!!!" ทันทีที่สามีสุดที่รัก (?) จากไป คนสวยของยุนโฮก็ถอนหายใจเสยเฮือกใหญ่



... คนบางคนทำงานจนแทบจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่า วันนี้เป็นวันอะไร...



ร่างเล็กเดินกลับเข้ามาที่ห้องนั่งเล่น ...สถานที่ที่คนบางคนชอบเอางานกลับมานั่งทำที่บ้าน แถมยัง

ชอบวางไว้เกลื่อนอีกต่างหาก



.... เตือนกันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ ชองยุนโฮ กลับมาก่อนเถอะ แม่จะบ่นให้หูชาไปข้าง

เชียว.... แต่ถึงกระนั้นแจจุงก็ยังไม่วายเก็บให้ด้วยความเต็มใจอยู่ดี



... นี่แหละ คิมแจจุงผุ้น่ารัก ... คนที่ขับรถอยู่บนทางด่วน ยิ้มออกมาอีกครั้งอย่างไม่รู้ตัว

ผู้ชายที่กำลังคิดว่าตัวเองโชคดีที่สุดในโลกที่มีเจ้าหญิงแสนสวยอยู่ข้าง ๆ กาย ให้ได้รัก ให้ได้เอาใจใส่

...ถึงจะขี้บ่นบ้างป็นบางเวลาก็เถอะนะ...


ไม่ว่าจะเป็น

'ไม่นอนดึก ๆ ไม่ได้หรอยุนโฮ ปล่อยแจจุงนอนคนเดียวแบบนี้มันเหงานะ' หรือว่าจะ

'กาฟง กาแฟอ่ะ ไม่ต้องกินมันแล้วนะ ไม่ดีต่อสุขภาพเลยอ่ะ เดี๋ยวแจจุงจะไปบอกคุณเลขาให้นะ คอยดู

เถอะ หัวใจชำรุดเมื่อไหร่จะหาว่าไม่เตือน'

'ขับรถอย่าขับเร็วนักซี่ หัดเกรงใจคนที่เค้านั่งคอยอยู่ที่บ้านบ้าง ขับช้า ๆ ก็ได้ ยังไงยุนโฮก็ได้กลับมาหา

แจจุงอยู่แล้วหล่ะ'


ตบท้ายด้วยรอยยิ้มนางฟ้าเหมือนเดิม

....ฮ๊า...วันนี้ชองยุนโฮมีอะไรที่สำคัญกว่างานต้องทำนี่หน่า....

คิดได้อย่างนั้นก็รีบหักเลี้ยวไปทิศทางตรงข้ามกับบริษัททันที


..สายแล้ว..


ดวงตากลมโตเงยหน้าดูนาฬิกาสีฟ้าที่แขวนอยู่บนพนังสีขาว บ่งบอกว่าเป็นเวลาเกือบจะสิบโมงแล้ว

ร่างเล็ก ๆ พลิกตัวไปมาบนโซฟาสีขาว ในมือมีดินสอไม้ที่เจ้าตัวใช้วาดรูปอะไรต่าง ๆ นานาลงบนกระดาษเพื่อ

แก้เซ็งบ่อย ๆ บนโต๊ะตัวเล็ก ๆ ที่วางอยู่ตรงหน้าคือกระดานไม้ขนาดกลางที่มีกระดาษสีขาว ๆ หนีบติดอยู่กับ

มัน



...หมีบ้า... ใบหน้าหวาน ๆ ง้ำงอใส่เจ้าของรูปสเก็ตบนกระดาษ

คนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักของเขานั่นเองไงหล่ะ


แจจุงลุกขึ้นนั่งบนโวฟาแล้ววางดินสอไม้ลงบนโต๊ะ แล้วบิดขี้เกียจหนึ่งที


...ว่างอ่ะ ไปนอนต่อดีกว่า...


คิดได้อย่างนั่น แม่เจ้าหญิงตัวน้อยก็ลุกขึ้นคว้าหมอนนุ่มที่ตัวเองเพิ่งจะพกออกมาจากห้องนอน

แล้วทำท่าจะเดินกลับเข้าไป

ยุนโฮทำงานทั้งวัน วันนี้คงจะกลับดึกอีกหล่ะสิท่า ... คิด ๆ อย่างนั่นแล้วน้ำตามันพาลจะไหลซะให้ได้


...คอยดูนะตาหมีบ้า อย่าให้ถึงคราวแจจุงบ้างจะเอาคืนให้ยุนโฮพูดไม่ออกเลย ฮึ...



..ก๊อก ก๊อก ก๊อก.. เสียงเคาะประตูดังมาจากประตูหน้าทำให้คนขี้น้อยใจต้องหยุดอาการน้อยใจนั้นสักพัก

มือเรียวบางยกขึ้นปาดน้ำตาเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ เดินไปเปิดประตู โดยไม่ได้ดูเลยว่าตัวเองนั้นไม่ได้อยู่ใน

สภาพที่พร้อมจะรับแขกเอาซะเลย ร่างเล็กเขย่งขึ้นมองตาแมวที่ประตู ก่อนจะยิ้มออกมาน้อย ๆ แล้วเปิด

ประตูต้อนรับแขก


"ทำอะไรอยูหา ช้าจังเลย ฉันยืนรอจนจะเมื่อยแล้วนะ" ผู้มาใหม่บ่นแวด ๆ ก่อนจะเดินเข้ามาอย่างไม่เกรงใจ

เจ้าของบ้าน "เพิ่งตื่นนอนหรือไง แจจุง"

คนถูกถามส่ายหน้าเบา ๆ "แล้วจุนซูมีธุระอะไรหรือเปล่า"

"ฉันมาหานายจำเป็นต้องมีธุระด้วยแฮะ ทีหลังต้องนัดกะเลขานายหรือเปล่า"

"อารมณ์ไม่ดีหรือ ทะเลาะอะไรกับยูชอนมาอีกหล่ะ"

"ไม่หรอก อย่างไอไก่หรืออยากทะเลาะกับฉัน"



..นั่นสินะ ยูชอนทะเลาะกับจุนซูทีไร หมอนั่นได้สะบักสะบอม ก็โลมาน้อยเล่นทั้งตบทั้งตีซะน่วมไปทั้ง

ตัวเลยนี่หน่า...


"ไปอาบน้ำไป จะมาชวนออกไปข้างนอกด้วยกันแน่ะ" จุนซูพูดอย่างสบาย ๆ แต่เลยเอาคนถูกชวนงงไป

เหมือนกันแฮะ

"ไปไหน??"

"เดี๋ยวก็รู้ อ่ะ ไปอาบน้ำสิ เดี๋ยวฉันเลือกเสื้อผ้าให้นายเอง"


ถึงออกจะงงนิดหน่อยก็เถอะ แจจุงก็ยินยอมที่จะคว้าผ้าเช็ดตัวเลยเข้าห้องน้ำไป จุนซูมองตามออกไป

เมื่อเห็นเพื่อนซี้เดินลับตาไปแล้วก็คว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดเลขหมายที่คุ้นเคย เมื่อปลายสายรับก็รีบกรอกคำพูด

ไปอย่างรวดเร็ว ...เหมือนมีการวางแผนอะไรบางอย่าง... โลมาน้อยพยักหน้าเข้าใจอยู่สองสามทีก่อนทีจะ

วางสายแล้วลุกขึ้นไปเลือกเสื้อผ้ามาให้แจจุง


เขาเลือกเสื้อเชิ้ตสีดำตัดกับผิวสีขาวและกางเกงยีนส์อย่างง่าย ๆ ให้เพื่อนซี้ ...อันที่จริงอาจจะเป็น

เพราะมันถอดง่ายเสียมากกว่า...[ว่าไงนะ..]


เมื่อแจจุงจัดการแต่งตัวเสร็จสรรพเรียบร้อย ก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าจุนซู แล้วเอียงคอให้เพื่อนอย่างไม่เข้า

ใจ คนตัวเล็กกว่ากำลังถือผ้าสีขาวไว้ในมือ ขนาดของมันสามารถเอาไว้ผูกตาใครบางคนได้สบาย ๆ

...หรือว่า..


"อ่ะ จุนซู ทำอะไรหน่ะ" เสียงหวานร้องเสียงหลงเมื่อจุนซูใช้ผ้าสีขาวในมือนั่นผูกตาของเขาเอาไว้

"อยู่เฉย ๆ แล้วเดินตามมา อ่ะ กุญแจกับสัมภาระนายอยุ่ไหนหล่ะ"

"อยู่ในกระเป๋าทั้งหมดเลย นี่บอกหน่อยสิ จะพาไปไหน"

"เดี๋ยวก็รู้"


ทันใดนั้นจุนซูน้อยจัดแจงลากเพื่อนออกมาจากห้อง(หรือที่แจจุงเรียกว่าบ้าน แต่จุนซูเรียกว่าเรื่อนหออ่ะ ..

ชักไปกันใหญ่แฮะ) คนตัวเล็กดันร่างบางขึ้นรถบีเอ็มดับบลิวสีดำของตัวเองแล้วก็ขับออกไป


สักพักใหญ่รถของจุนซูมาจอดอยู่ที่สถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งแจจุงจะไปรู้ได้ไงว่าที่ไหนหน่ะ ..ก็เขาถูกยัยตัว

แสบจุนซูปิดตาอยู่นี่หน่า...


"เอ้า ยืนตรงนี่นะ แจจุง" ถูกสั่งให้ยืน แจจุงก็ยืนนิ่ง ๆ อย่างว่าง่าย สักพักก็รู้สึกเหมือนตัวเองโดยถอดเสื้อ

ผ้าไปทีละชิ้น เริ่มจาก

"เฮ้ย จะทำอะไรหน่ะ" มือเรียวตะครุบสาบเสื้อ ก่อนที่จุนซูจะมาดึงออกจากมือเขาอย่างขัดใจ

"บอกให้อยู่เฉย ๆ แจจุงอ่ะ"

"ก็มาถอดเสื้อผ้าฉันเพื่อ...หล่ะ"

"น้อง.." จุนซูหันไปหาบุคคลที่สามอย่างไม่ฟังเสียงค้านจากอีกคน "ถอดกางเกงด้วย จัดการทุกอย่างให้

เสร็จก่อนห้าโมงหล่ะ"

"เฮ้ย...จุนซู....."

สั่งการเสร็จสรรพจอมบงการก็เดินออกมาคอยที่ห้องรับรองของร้าน...ร้าน2Gether... หยิบหนังสือขึ้นมา

อ่านเงียบ ๆ


2 ชั่วโมงผ่านไป ร่างบางที่เคยเข้าไปในห้องนั้นด้วยเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนต์เดินออกมากับหญิงสาวพนักงาน
ใน

สภาพของอีกชุดหนึ่ง ใบหน้าหวานสวยถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอย่างบางเบา (ที่ช่างแต่งหน้าแอบกระซิบ

มาว่า..น้องเค้าสวยอยู่แล้ว พี่ไม่อยากแต่งให้บดบังความสวยแบบธรรมชาติของน้องเค้าอ่ะ) แต่ก็ยังมีผ้าผูกตา

ที่จุนซูกำชับหนักหนาว่าห้ามเอาออกอยู่ดี เสร็จแล้ว จุนซูก็คว้าแจจุงขึ้นรถอีกครั้งเพื่อมุ่งหน้าไปยังสถานที่ต่อ

ไป ...



เวลาผ่านไปจนกระทั่งหนึ่งทุ่มตรง รถของจุนซูมาจอดอยู่ตรงหน้าของสถานที่แห่งหนึ่ง(ยังคงไม่ยอมบอกว่า

ที่ไหน) ได้ยินเสียงจุนซูเปิดประตู ยัยนั่น(?)ยื่นอะไรบางอย่างมาให้เขาถือไว้ แถมกำชับว่าต้องถือสองมือ

แล้วค่อย ๆ เดินเข้าไปในนั้นอีกด้วย สั่งเสร็จจุนซูก็แยกตัวออกไปเพื่อยืนอยู่ตรงข้ามกับสุดที่รักที่ยื่นอยู่หน้า

แท่นพิธี ส่งยิ้มให้พลางทำมือโอเคให้พ่อหมีเจ้าของแผนการ ทันทีที่ประตูเปิด ร่างบอบบางในชุดแต่งงานสี

ขาวค่อย ๆ เดินเข้ามาในโบสถ์ ...แต่เจ้าสาวคนสวยไม่ได้รับรู้หรอกว่าตัวเองอยู่ที่ไหน แค่ทำตามที่เพื่อนสั่ง...

แต่ทว่า ทันทีที่เขาก้าวเท้าก้าวแรก เสียงเปียโนหวาน ๆ ก็เริ่มดังขึ้นเป็นเพลงที่เด็กอนุบาลยังรู้เลยว่ามันคือ

... เพลงในพิธีแต่งงาน... คราวนี้คนสวยของเรารับรู้เสียทีว่าอยู่ที่ไหน และกำลังทำอะไรอยู่...



..จุนซูพาเขามาที่โบสถ์..



"เรามารวมตัวในสถานที่แห่งนี้เพื่อเป็นสักขีพยานในความรักของคนสองคน เอาหล่ะ ชองยุนโฮ ลูกจะยินดี

ยอมรับคิม แจจุงเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฏหมาย จะรักและดูแลเธอตราบจนชีวิตจะหาไม่หรือไม่"

"รับครับ" เสียงทุ้ม ๆ ที่แจจุงคุ้นเคยเอ่ยขึ้นมาอย่างหนักแน่น

"แล้วลูกหล่ะ คิม แจจุงจะยินดียอมรับชองยุนโฮ เป็นสามีที่ถูกต้องตามกฏหมาย จะรักและดูแลเขาตราบจน

ชีวิตจะหาไม่หรือไม่"

"รับ.." เสียงหวานเอ่ย


"ถ้าอย่างนั้นพ่อของประกาศให้ชอง ยุนโฮและคิมแจจุงเป็นสามีภรรยากัน รักและดูแลกันและกัน ตราบจน

ชีวิตจะหาไม่ สวมแหวนและจูบเจ้าสาวได้"บาทหลวงพูดทำพิธีกล่าว


ยุนโฮคว้ามือบอบบางขึ้นมาถือไว้ จุมพิตเบา ๆ ลงไปหนึ่งทีก่อนจะสวมแหวนให้

"เอาหล่ะน๊า" มือใหญ่เอื้อมไปแก้ผ้าผูกตาออก ตากลมโตที่กำลังจ้องมานั้น กำลังคลอด้วยน้ำตาแห่งความ

ซาบซึ้ง เขายิ้มให้อย่างอ่อนโยน "ผมรักคุณนะ แจจุง"

"แจจุง..แจจุงก็รักยุนโฮ" คนตัวเล็กโผเข้ากอดอย่างตื้นตัน



...ไม่นานนักเพลงวันเกิดก็ดังขึ้นแทนที่เพลงในพิธีแต่งงาน...


"สุขสันต์วันเกิดคับ เจ้าหญิง" เจ้าบ่าวหมาด ๆ ก้มลงจูบเจ้าสาวของเขาอย่างอ่อนโยนและเนิ่นนาน


..จริง ๆ แล้วพ่อหมีของเราแอบแก้คำสาบานนิดนึง...

..ไม่ใช่คำว่า"ตราบจนชีวิตจะหาไม่" แต่ต้องเป็น "ตราบชั่วนิจนิรันต์"ต่างหากเล่า


END


(เฮ้ย ... เดี๋ยว ยังจบไม่ได้)


เช้าวันต่อมา ร่างเปลือยเปล่าสองร่างกอดก่ายอยู่บนที่เตียงนอนสีขาวสะอาดตา ...เมื่อวานนี้พวกเขา

ทั้งสองคนเพิ่งจะแต่งงานกัน... คนหน้าหวานที่ตื่นก่อนคิดแล้วยิ้ม ก่อนจะเข้าไปซุกไซร้ที่อกกว้างของ

สามีอย่างเป็นสุข

"เอ้า ตื่นแล้วหรอคับเจ้าหญิง" เจ้าของอ้อมกอดพูดอย่างอารมณ์ดี

"อื้ม" แจจุงเงยหน้าขึ้นมองคนพูดแล้วยิ้มให้อย่างน่ารัก "ว่าแต่ว่าใครเป็นคนเลือกชุดเจ้าสาวให้หรอ อย่า

บอกนะ ว่าเลือกเอง"

"อ๊า ... เรื่องนั้น" เขายิ้มออกมา แล้วยื่นมือมาบีบจมูกคนตัวเล็กเบา ๆ "ก็คุณไง"

"เห แจจุงไปเลือกตอนไหน"

"เมื่อสองสามวันก่อน คุณสเก็ตภาพชุด ๆ หนึ่งไว้ แล้ววางไว้บนโต๊ะไงครับ ชุดนี้มีดีไซเนอร์สุดสวยออกแบบ

ให้ ชื่อว่า คิม แจจุง"

"อ๊า....ชุดนั้น ยุนโฮน่ารักจังเลย จุ๊บ" แจจุงยืดตัวไปหอมแก้มหนึ่งที

"อ่ะ ยั่วกันนี่หน่า เดี๋ยวเถอะ" บ่นเบา ๆ แล้วพลิกตัวขึ้นคร่อมอีกคนไว้ ...คราวนี้ภรรยาของเขาเลยหน้าแดง

เถือกด้วยความอายไปหนึ่งที ..น่ารักนะเนี้ยะ เมียเราเนี้ยะ..

"จะทำอะไร"

"ทำตัวเป็นสามีที่ดีไงคับ"

พูดจบก็ซุกไซร้ลงไปที่ซอกคอของคนสวยที่มีร่องรอยแห่งความรักอยู่เต็มไปหมด แจจุงหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะ

คว้าผ้าห่มมาคลุมทั้งสองร่างจนมิด แล้วปล่อยให้ยุนโฮทำตามใจชอบ แม้จะแอบบ่นอุบว่า

...ตาหมีนี่ไม่รู้จักพอแฮะ อิอิ..



26 มกราคม My BirthDay

คิม แจจุง แต่งงานกับชอง ยุนโฮ ความสุขที่สุดในชีวิตคือการที่เรารักกัน และจะรักกันตลอดไป

ใช่มั้ยยุนนี่ แจจุงรักยุนนี่นะ


คิม(ชอง) แจจุง



END