รักร้าย พ่ายเสน่ห์หา

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 2 3/4

ตอนที่  2 3/4

“คุณแม่ค่ะ ทำไมคุณแม่ทำแบบนี้ ทำไมถึงเล่นมันอีก มันสนุกมากจนสำคัญกว่าลูกคนนี้ใช่ไม หนี้สินที่มีอยู่ทุกวันนี้ก็ไม่มีปัญญาจะใช่อยู่แล้ว  บ้านหลังที่เราอยู่นี้คือสมบัติชิ้นสุดท้ายที่คุณพ่อกับคุณแม่สร้างมา ถ้าคุณแม่ยังไม่เลิกเล่นการพนันละก็ เราไม่มีที่ซุกหัวนอนแน่”เช้ารุ่งขึ้นมีเจ้าหนี้มาทวงเงินแต่เช้า แต่ไม่สามารถให้เงินครบกับจำนวนที่ยืมได้ ดอกเบี้ยก็แพงแสนแพงเพิ่มขึ้นทุกวัน หญิงสาวจึงขอคุยกับเจ้าหนี้เย็นนี้ และขอที่อยู่ที่สามารถนัดพบเพื่อเจรจาต่อรองได้  ลูกน้องที่มาทวงหนี้ให้ที่นัดพบไนต์คลับแห่งหนึ่งเวลา 4 ทุ่ม อะไรจะดึกขนาดนั้น แต่จำต้องยอมไป ในเมื่อเลือกไม่ได้ก็ต้องยอมรับแค่เขาให้ไปเจอก็ดีแค่ไหนแล้ว

“คุณแม่ค่ะ หวังว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่คุณแม่จะเล่นพนันอีก ไหนคุณแม่สัญญาแล้วไงค่ะ ว่าจะไม่เล่นมันอีก ”แพรนภาถาม ศริการ มารดาของตน อายุ 42 แต่ยังสาวสวย เดินไปที่ไหนส่วนมากผู้คนจะคิดว่าเป็นพี่น้องกันเท่านั้น แม่แพรนภามีลูกตอนที่ยังเป็นวัยรุ่น พ่อก็เสียไปแล้ว อยู่กับแม่สองคน แต่แม่เธอชอบเล่นการพนัน มักสร้างปัญหาหนี้สินให้เธอตามแก้หลายครั้ง แต่เธอก็ไม่เคยโกรธเกลียดแม่เธอเล่นซักครั้ง

“โถ่แพรแม่เหงา ตั้งแต่ที่พ่อตายแม่ก็ไม่มีใครเลย แพรก็เอาแต่ทำงานไม่มีเวลาให้แม่เลย ครั้งนี้ตอนแรกแม่เล่นได้เยอะมาก แต่เพลินไปหน่อยกลับยืมเงินเรื่อยๆ แม่ คือ แม่ไม่มีทางเลือก แม่เลย เออ”ศริการเสียงตะกุกตะกัก ไม่กล้าบอกลูกสาวตน

“เลยอะไรค่ะแม่ “แพรนภามองอย่างตั้งใจฟัง กลัวจับใจว่าครั้งนี้จะเกิดปัญหาอะไรอีก

“แม่เอาบ้านเราไปจำนองไว้ แต่เขาสัญญาว่าหากเราเอาเงินไปใช้ให้เขาจะคืนบ้านให้”

คำที่ออกจากปากมารดาทำเอาแพรนภาช็อกแทบเป็นลม นั่งเก้าอี้อย่างหมดแรง ครั้งนี้ร้ายแรงกว่าทุกครั้งที่ผ่านมามากนัก ถึงกลับเอาบ้านไปจำนอง

“แม่แพรพยายามหาเงินเพื่อใช้หนี้ให้แม่แต่ละครั้งที่ผ่านมา ถ้าแม่ไม่เล่นพนันเราคงเก็บเงินก้อนได้เป็นล้าน แพรอยากพาแม่ไปเที่ยว เราจะได้มีเวลาให้กัน มีความสุขด้วยกัน นั้นคือสิ่งที่แพรหวังมาตั้งแต่ที่พ่อตาย แต่แม่กลับหาทางออกด้วยการเล่นมันเรื่อยๆ แพรเตือนแม่หลายรอบแล้ว แต่แม่ไม่ฟังแพรบ้างเลย แม่เป็นหนี้เท่าไรค่ะถึงขนาดเอาบ้านเราไปจำนอง”

“เออคือแม่เป็นหนี้เขาอยู่รวมกับบ้านก็ 7 ล้านลูก แม่ขอโทษแพรแม่ไม่ได้ตั้งใจให้เกิดเรื่องแบบนี้เลย”ศริการจับมือลูกสาวน้ำตาไหลด้วยความเสียใจ

“อะไรน่ะ แม่พูดเล่นใช่ไมค่ะ”แพนนภายังไม่เชื่อหูตนเอง

“ไม่ได้พูดเล่นลูก 7 ล้าน เราเป็นหนี้เขา 7 ล้าน “แพรนภาอึงตัวแข็งหน้าซีดทันทีน้ำตาไหลนองหน้า

“เราจะทำยังไงดีแพร เราจะทำยังไง เราต้องตายแน่ๆ”ศริการกอดลูกสาวไว้แน่น แพรนภาพูดไม่ออกอยู่นาน ถ้าเธอไม่ลองสู่ก็ต้องเสียบ้านที่พ่อเธอรัก ที่ท่านสร้างมาด้วยหยาดเหงื่อ ทำงานหาเงินกว่าจะได้บ้านหลังนี้มา และเธอก็รักบ้านนี้มาก

 “แพรจะลองไปเจรจาต่อลองกับเจ้าหนี้ดู ว่าขอเวลาและดอกเบี้ยน้อยลงได้ไม ใครเป็นเจ้าหนี้แม่ค่ะ”

“เจ้าหนี้เราชื่อ คุณพีรภพ เวษวัชระ แต่แม่ไม่เคยเห็นเขามาก่อนส่วนมากเห็นแต่เลขาส่วนตัว ตอนที่แม่ไปกู้เงิน ตอนแรกแม่ก็ไม่รู้จักว่ามีให้ยืมเงินด้วย แต่เพื่อนแม่เขาแนะนำมาว่าคนนี้เขาใจดี ถ้าส่งเงินไม่เป็นไปตามกำหนดเพราะไม่มีเงินจริงๆ เขาจะให้เวลาเราอีกหน่อย และจะไม่ทำร้ายข่มขู่เหมือนเจ้าหนี้นอกระบบอื่นๆ”

แพรนภาคิดว่าเริ่มมีหวัง อย่างน้อยเขาก็ไม่ทำร้ายแม่เธอ เธอจะทำงานให้มากกว่าเดิม

“แม่ค่ะ ครั้งนี้สัญญาได้ไมว่าจะเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ ว่าแม่จะไม่เล่นการพนันอีก สัญญากับแพรน่ะค่ะ”

“จ๊ะลูกแม่สัญญาจริงๆว่าจะไม่เล่นมันอีกต่อไป”ศริการเข็ดแล้วถ้าเธอยังเล่นอีกมีหวังคงตายแน่ๆ ขนาดตอนนี้บ้านยังจะไม่มีอยู่ บ้านที่เคยอยู่นานนับยี่สิบกว่าปี แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ของตนแล้วด้วยซ้ำ คิดแล้วเครียด

         ค่ำคืนที่แสนยาวนานผ่านไป เช้าวันใหม่ ฟ้าลดาต้องรีบอาบน้ำแต่งตัว เพราะเมื่อคืนกว่าจะนอนก็ปาไปเกือบสว่างแล้ว เรื่องในงานเลี้ยงสายตาเขาคู้นั้นสายตาความเจ็บปวด ความเกลียดชัง คือสิ่งที่เธอทำให้เขาเป็นแบบนั้น และวันนี้ต้องไปเจอเขาอีก วันนี้คงมีเรื่องให้อึดอัดวุ่นวายใจแน่ๆ

ขับรถไปได้ครึ่งทางจู่ๆรถก็เสีย อีก 30 นาทีก็ถึงเวลางานแล้วไป หญิงสาวคุ้นคิดก็นึกถึงเพื่อนสาวแพรนภาแต่คงไม่ดีกว่ากว่าเพื่อนเธอจะมาโน่นอีกตั้งเป็น ชั่วโมงแน่ๆ ใช่แล้ว มาวินไง ทำงานไม่ไกลจากโรงแรมที่เธอทำงานมากนัก คิดแล้ว ฟ้าลดาหยิบโทรศัพท์กดโทรหามาวินให้มารับทันที ไม่นานรถสป๊อตสีราคาแพงสีดำมาจอดหน้าฟ้าลดา หญิงสาวแปลกใจว่ารถมาจอดที่หน้าตนทำไม กระจกฝั่งหน้าตนเปิดออก

“ฟ้าขึ้นมาสิ”มาวินชะโงกหน้าบอกให้เพื่อนสาวขึ้นรถ ฟ้าลดารีบขึ้นรถทันที

“อ่าวมาวินเองหรอ นึกว่าใครที่ไหน  ไม่ได้เจอกันนานซื้อรถใหม่เราจำแทบไม่ได้เลย อืมเหมือนจะแก่เอ้ยเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นเลยน่ะเนี้ย”ฟ้าลดาพอขึ้นรถมาก็หยอกเล่นมาวิน

“แหมไม่เจอกันนาน ฟ้านั้นแหละเด๊กเด็กเหมือนเดิมเลยน่ะ “มาวินตอบกลับ ฟ้าลดาทำหน้าแบ๋วใส่ ทั้งคู่หัวเราะเสียงดังคุยหยอกเย้าตามภาษาที่ไม่ได้เจอกันนาน

“แปบเดียวก็มาถึงที่ทำงานฟ้าแล้ว เวลาผ่านไปไว้เหมือนโกหก นานๆเราจะได้เจอกันทีนึง”มาวินอดเสียดายไม่ได้ กว่าจะมีโอกาสได้มาเจอคนที่เขารักได้ ปกติคุยแต่โทรศัพท์ยังไงก็สู่เจอหน้าไม่ได้

“เราก็คุยกันออกบ่อย ไม่ต้องทำเป็นเวอร์เลย เราขอบใจวินมากน่ะที่มาส่ง เราไปล่ะ”

“เดี่ยวฟ้าเย็นนี้เรามารับน่ะ “

“ไม่เป็นไรหรอกเย็นนี้เรากลับเองได้”

“ฟ้าจะกลับยังไง รถเสียอยู่ไม่ใช่หรอ เย็นนี้เรามารับ ตามนี้น่ะ“

“ก็ได้ๆ อย่าลืมก็แล้วกัน  ขอบคุณน่ะที่มาส่ง “ลงมาจากรถมาวินลดกระจกลงแล้วยิ้มโบกมือบายฟ้าลดา เธออดขำไม่ได้จึงยิ้มร่าเริงโบกมือตอบกลับไป โดยไม่รู้เลยว่าสายตาหนึ่งจองเขม่งมองมาอย่างไม่พอใจ

           พอเดินไปถึงห้องทำงานมีสายงานโทรมาบอกว่าท่านประทานของพบที่ห้อง

ฟ้าลดาเตรียมใว้ตั้งแต่แรกว่าวันนี้ต้องมีงานเข้าแน่นอน

เคอะประตู ได้รับเสียงอนุญาตให้เข้าไป หญิงสาวตื่นเต้นมือไม้เย็นไปหมด บรรยากาศน่าอึดอัดใจพิกล ค่อยๆเดินเข้าไปช้าๆ ไม่กล้ามองหน้าเจ้าของห้อง  ใกล้ถึงขอบโต๊ะ

“ท่านประทานมีอะไรให้ดิฉันรับใช้หรือค่ะ”คำแรกที่เอ่ยเสียงไม่มั่นคงนัก อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นไปมองแต่ต้องรีบก้มหน้าแทบไม่ทัน สายตาที่จ้องเขม่งแบบนั้น ถ้าสายตาฆ่าคนได้เธอคงแหลกเป็นชิ้นๆไปแล้ว

“หึ รับใช้อย่างอื่นเธอกล้าไมล่ะ”คำแรกที่ออกจากปากก็หาเรื่องเลยอย่างที่คิดไม่มีผิด

“อะไรหรอค่ะ ถ้าเรื่องงานดิฉันพร้อมปฏิบัติตามคำสั่งทุกอย่างค่ะ ท่านประทาน”ฟ้าลดามองตอบกลับ ภาคินลุกขึ้นจากเกาอี้เดินมาหา หญิงสาวเห็นใกล้เข้ามาเรื่อยๆไม่มีท่าว่าจะหยุด หญิงสาวจำต้องก้าวถอยจนไปติดประตูทางออก ฟ้าลดาเริ่มรนราน จะเปิดประตูออกไปแต่ไม่ทันจะเอือมมือไป ภาคินยันมือกับประตูขังฟ้าลดาไว้ในอ้อมแขนไม่ให้หนี    “คุณจะทำอะไร นี้มันที่ทำงานน่ะค่ะ กรุณาปล่อย”

“ทำไมเธอชอบแบบนี้ไม่ใช่หรอ หือ”ภาคินพูดใกล้หูฟ้าลดา

“คุณจะดูถูกฉันมากเกินไปแล้วน่ะค่ะ ปล่อยฉันเถอะ”

“ฉันดูเธอผิดตั้งแต่แรกต่างหากล่ะ โง่ให้เธอหลอกตั้งหลายปี “นึกถึงวีรกรรมของฟ้าลดาทีไรอารมณ์ขึ้นทุกที ให้ตายสิ เย็นไว้ภาคิน ยังไม่ถึงเวลา

“เดี่ยวนี้พัฒนาจับผู้ชายเก่งขึ้นนิ ผัวคนล่าสุดของเธอดูแล้วรวยดีน่ะ ซึ่งต่างกับฉันเมื่อก่อนลิปลับ “

“ใคร คุณพูดถึงใคร อ้อมาวิน เขาเป็นเพื่อนฉัน”

“มาส่ง อี๊อ๋อกันตั้งแต่เช้า ไม่ใช่แฟน เด็กอนุบาลเห็นแบบนั้นยังไม่เชื่อเลยว่าเป็นเพื่อนกัน”

พูดอธิบายไปภาคินคงไม่เชื่อ ฟ้าลดาเลยปล่อยให้เขาคิดไปเอง “คุณจะคิดยังไงมันก็เรื่องของคุณ  ถ้าคุณไม่มีเรื่องสั่งเกี่ยวกับงานกรุณาปล่อยดิฉันได้แล้วค่ะ”ยันอกชายหนุ่มสุดแรง ภาคินจำต้องปล่อยมือเซเล็กน้อย  

“ทำไมพูดแค่นี้ทำเป็นรับไม่ได้ สดีดสดิ่ง มารยา ”ว่าแล้วกระชากฟ้าลดามาชิดอกแกร่ง หญิงสาวดิ้น ยิ่งรัดกว่าเดิมจนชายหนุ่สัมผัสได้ถึงหน้าอกนุ่มนิ่มของหญิงสาว เกิดอารมณ์บางอย่างขึ้นทันที

“หยุดดิ้น”ภาคินเริ่มเสียงแหบ

“ไม่คุณก็ปล่อยก่อนสิ”ฟ้าลดาไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังปลุกอารมณ์บางอย่างของซาตารขึ้น

“บอกว่าให้หยุด ไม่งั้นฉันจะปล้ำเธอตรงนี้แหละ”ได้ผลฟ้าลดาตกใจคำพูดนั้นหยุดกึกทันที  ภาคินถอนหายใจแต่ไม่อาจหยุดอารมณ์นั้นได้เลย ชายหนุ่มค่อยๆก้มไปใกล้หน้าฟ้าลดาช้าๆ ริมฝีปากบรรจบกับปากเรียวอวบอิ่มของฟ้าลดาอย่างอ่อนหวาน มือเริ่มซุกซนไปทั่ว ยกหญิงสาวไปที่โซฟาตัวยาว แล้วขึ้นไปทับบนตัวซุกไซร้ซอกคอสวยต่ำลงมาที่อก ปลดกระดุมทีละเม็ดๆ ฟ้าลดาตกใจเริ่มดิ้นอีกครั้ง

“ไม่น่ะ อย่า คุณภาคิน หยุด”ภาคินย้ายไปปิดปากหญิงสาวด้วยปากของเขาเอง มือล้วงเข้าไปปลดตะขอเสื้อชั้นใน ดึงออกเผยให้เห็นปทุมงามทั้งสองเต็มตา ฟ้าลดาเห็นสายตากระหายนั้น ยกมือทั้งสองปิดบังหน้าอกตน แต่ก็ถูกรวบมือขึ้นเหนือศรีษะด้วยมือข้างเดียวของชายหนุ่ม หน้าเริ่มซุกไซร้หน้าอกทั้งสองมือบีบเค้น เลื่อนไปที่ท้องและต่ำลงไปเรื่อยๆ จะปลดกระโปรงชิ้นล่าง

“ไม่ อย่า ได้โปรดเถอะค่ะ พี่ภาคิน หือๆ “ชายหนุ่มหยุดชะงัก เธอเรียกเขาว่า พี่ภาคินเหมือนในอดีต

“เมื่อก่อนพี่สุภาพบุรุษไม่เคยล่วงเกินฟ้าแบบนี้ พี่เปลี่ยนไปมาก เกลียดฟ้ามากเลยหรอค่ะ ”น้ำตาหญิงสาวไหลอาบแก้มเมื่อนึกถึงพี่ชายคนเดิมที่ค่อยดูแลปกป้องเธอครั้งในอดีต แต่ตอนนี้เขากำลังจะพรากความบริสุทธิ์ พี่ภาคินคือชายคนที่เธอรักที่สุด เธออยากให้เขาในวันแต่งงาน แต่ตอนนี้เป็นแค่ฝันที่ไม่อาจเป็นจริง ฝันได้สลายไปตั้งแต่วันนั้นแล้ว ไม่ได้คิดด้วยซ้ำว่าจะได้เจอภาคินอีก

“ใครล่ะที่ทำให้ฉันต้องเป็นคนแบบนี้ ใครกันที่ทรยศ หลอกลวงฉัน ไม่ต้องมาเล่นละคร”ภาคินจ้องหน้าพูดอารมณ์โกรธระงับไม่อยู่  รุกล้ำฟ้าลดารุนแรงมากกว่าเดิม

ฟ้าลดาคิดว่าเธอคงไม่รอดแล้วคราวนี้ ใจร้ายเหลือเกิน ไม่เคยฟังกันบ้าง  

 ก๊อกๆๆๆ เสียงประตูดังระรัวขึ้น เสียงเอะอะโวยว้ายหน้าห้องท่านประทานโรงแรม เลขาส่งข้อความผ่านมา

“เจ้านานค่ะเกิดเรื่องแล้วค่ะ คุณลีตารี ขอพบแต่ดิฉันบอกว่าท่านไม่ว่างแต่เธอไม่ฟังค่ะ โวยวายใหญ่ว่าคุณภาคินซุกผู้หญิงไว้ “