รักร้าย พ่ายเสน่ห์หา

ลำดับตอนที่ #5 : 2 2/4

ตอนที่ 2 2/4

“ฉันขอบคุณมากเลยน่ะค่ะที่ช่วยเหลือ เออ..คุณ”แพรนภาโล่งใจที่มีคนมาช่วยเหลือในสถานการณ์นี้

“ผมพิภัท เรียกผมว่า ภัทก็ได้ครับ แล้วคุณล่ะครับ”พิภัท ชายหนุ่มเจ้าของบริษัทเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ เขาเข้ามาร่วมงานเนื่องจากคุณพ่อของเขาเป็นเพื่อนกับคุณทิพัฒพ่อของภาคิน

“ฉันชื่อแพรนภาค่ะ เรียกแพรเฉยๆก็ได้ถ้าคุณไม่รังเกียจ”

“ไม่เลยครับคุณแพร แล้วผู้ชายคนที่จะทำร้ายคุณเป็นใครหรอครับ เขาทำร้ายอะไรคุณบ้าง”พิภัทถามด้วยความเป็นห่วง

“ฉันไม่รู้จักเขาเลยค่ะคุณภัท สงสัยคนบ้า ฉันขอบคุณอีกครั้งน่ะค่ะ ถ้าคุณไม่มาช่วยฉันคงแย่เลย”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ แล้วคุณมากับใคร ผมจะได้ไปส่ง”

“จริงด้วยฉันมากับเพื่อนลืมไปเลยค่ะ ตายจริงฉันยังตามหาเพื่อนไม่เจอเลยตั้งแต่ที่แยกกัน ทำไงดี”แพรนภาพูดสีหน้าเคร่งเครียด มัวแต่เสียเวลากับคนบ้า ลืมตามหาเพื่อนเลย ไอ้คนบ้าๆ แพรนภาพูดในใจ

“เอางี้น่ะครับเดี่ยวผมช่วยตามหา เพื่อนคุณชื่ออะไรครับ”

“ชื่อ ฟ้าลดาค่ะ คนที่ใส่ชุดราตรีเกาะอกสีน้ำเงิน ผิวขาวๆ หน้าตาสวยๆ รบกวนคุณภัทด้วยน่ะค่ะ ฉันเป็นห่วงเพื่อนมากเลย “แพรนภากังวลว่าเพื่อนเธออาจจะมีอันตราย หรือเป็นอย่างที่คิดฟ้าลดาอาจจะเจอคุณภาคินแล้วถูกเขาทำร้ายหรือเปล่า เธอยิ่งเป็นห่วงกังวลกว่าเดิม อยากมีตาทิพย์ส่องตามหาเพื่อนเธอซะเลย หันไปมาเจอผู้หญิงคล้ายๆเพื่อนเธอ รีบวิ่งเข้าไปหาทันที ทิภัทตามหญิงสาวไปติดๆ

           ณ ชั้น 1 ห้องรับรองแขก ผู้คนเดินเข้าออกโรงแรมมากด้วยชุดราตรี ชุดสูท มีหนึ่งหญิงชายคู่หนึ่งเดินลากกันไปมา ผู้คนผ่านต่างดูทั้งคู่ทำอะไรกันแต่ไม่มีใครกล้าเขาไปทัก เพราะสีหน้าฝ่ายชายหน้าบึ้งตึง รัศมีไม่น่าเข้าใกล้ขนาดนั้น ส่วนฝ่ายหญิงที่ถูกลากก็น่าซีด ขัดขืนเล็กน้อยที่เดินแต่ละก้าว มองผ่านๆเหมือนคู่รักงอลกันไปมา ฝ่ายชายงอลมากกว่า ฝ่ายหญิงก็ไม่พอใจ นั้นคือภาพที่ผู้คนต่างคิด แต่ที่จริงแล้วภาคินกระชากลากถูฟ้าลดาออกจากงานต่างหาก แต่ฟ้าลดากลัวเป็นที่สนใจเลยตามๆเขามา บ้างครั้งภาคินลากแรงไป เธอก็ขืนไว้ ให้เขาคลายหน่อย แต่เขายิ่งลากแรงกว่าเดิม

“ปล่อยน่ะคุณภาคิน จะลากฉันไปหานรกเลยหรือไง”คำที่ออกจากปากฟ้าลดาทำให้ภาคินต้องหยุดเดินแล้วหันมามองทันที ตอนที่เจอภาคินครั้งแรกตกใจตั้งสติไม่ทัน ชายหนุ่มบุกหาตัวอย่างบุ่มบ่ามป่าเถื่อน แต่ครั้งนี้ฟ้าลดามีสติมากยิ่งขึ้นจึงกล้าตอบโต้เพื่อปกป้องตนเองบ้าง

“ฉันจะพาเธอไปยิ่งกว่านรกซะอีก แต่จะทนไม่ได้ก่อนล่ะสิ สิ่งที่เธอทำไว้ต้องชดใช้ ในอดีตเธอตอบแทนความรักของฉัน จนไม่มีทางลืมไปตลอดชีวิตอยู่แล้ว ครั้งนี้ถึงตาฉันบ้าง เตรียมตัวไว้ให้ดีเหอะ”ภาคินบีบไหล่หญิงสาวด้วยอารมณ์เดือดดาล

“โอ้ยฉันเจ็บน่ะ ปล่อย คุณฟังฉันบ้างสิ คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้”

“หยุดไม่ต้องมาแก้ตัว เหอะเมื่อก่อนฉันไม่บอกเธอว่าฉันเป็นใคร เธอคิดว่าฉันจน เป็นไอ้กระจอก หลอกให้ฉันรัก หลอกให้ฉันหลง ยังไม่พอผัวเธอส่งพวกลูกน้องมารุมทำร้ายฉันแทบปางตาย ขโมยเงิน รถ ไปทั้งหมด ทิ้งให้ฉันตายที่บ้านร้าง แต่เสียใจด้วยน่ะที่ฉันรอดมาได้ ตอนที่ฉันนอนรอความตายฉันสัญญากับตัวเองไว้ว่า ไม่ว่ายังไงฉันจะหาเธอจนเจอและเธอต้องได้รับการลงโทษเอาคืนอย่างสาสม ”

“ปล่อยเพื่อนฉันเถอะค่ะคุณภาคิน”แพรนภาเข้าไปกอดแขนเพื่อนตนไว้แน่น

“แพรเรากลับกันเถอะ”ฟ้าลดาไม่สนใจภาคินแม้แต่น้อย ชายหนุ่มขมกรามแน่น  ทั้งเสียใจที่ผ่านมา เธอคงไม่เคยรักเขาเลย ไม่แม้ซักนิด ทั้งหมดคือเรื่องหลอกลวง  ภาคินสบตากับฟ้าลดาแวบแรกทั้งคู่เห็นแววตาเจ็บปวดของกันและกัน เหมือนมีแรงดึงดูดอยากเข้าไปหากัน

*ตอนนั้นฉันรักเธอมาก มากกว่าชีวิตของฉันเอง ทำไมเธอถึงทำแบบนั้นทำไม *

*ฟ้าขอโทษฟ้าไม่รู้ว่าพี่ชายฟ้าจะทำร้ายพี่แบบนั้น ถ้าย้อนเวลาไปได้ฟ้าจะไม่ยอมให้เกิดขึ้น*

ทั้งคู่ต่างพูดในใจเหมือนอยากบอกให้อีกฝ่ายรับรู้ถึงความเจ็บปวดในเรื่องที่ผ่านมา ชายหนุ่มได้สติเปลี่ยนสายตาเป็นโกรธแค้นชิงชัง แล้วหันหลังเดินจากไป ฟ้าลดาน้ำตาร่วงเป็นสายทันทีที่เขาหันหลังไป ไม่รู้เหมือนกันว่ามาอยู่ในรถตัวเองเมื่อไร จนแพรนภาเรียก

“ฟ้า ฟ้าเป็นไรหรือเปล่า  คุณภาคินทำอะไรฟ้าไม”แพรภาเขย่าเรียกฟ้าลดาจนหญิงสาวได้สติ ตอบด้วยความงงงวย

“เรามาอยู่บนรถเมื่อไร”

“แพรพาฟ้ามาเอง ตกลงว่าคุณภาคินทำร้ายฟ้าหรือเปล่า”

“เออ คือ มะ ไม่หรอกเขาไม่ได้ทำอะไร”ฟ้าลดาตอบตะกุกตะกัก หน้าแดง เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ที่ผ่านมา

“แน่น่ะ ทำไมหน้าแดงๆ หรือว่าไม่สบาย”ว่าแล้วขยับเอาหลังมือไปอังที่หน้าฝาก คอเพื่อนสาว

“จริงสิ ไม่มีอะไรหรอก กลับบ้านกันเถอะ พรุ่งนี้ต้องมาทำงานแต่เช้าน่ะ”แล้วสองสาวขับรถออกจากโรงแรมไปทันที ระหว่างที่ขับกลับบ้านแพรนภาก็ถามถึงความเป็นมาของทั้งคู่ ซึ่งฟ้าลดาจำต้องเล่าให้เพื่อนสาวฟังตามสัญญา

         ฟ้าลดารู้หลังจากที่แม่เธอเสียว่าที่ผ่านมาพี่ชายของเธอไปทำร้ายภาคินและขโมยรถของเขามาเพราะไม่มีทางเลือกนำรถไปขายเพื่อเอาเงินไปรักษาแม่ที่ป่วยเป็นมะเร็งนระยะสุดท้าย พี่ชายเธอและฟ้าลดาพยายามหาเงินตัวเป็นเกลียวแต่ก็ไม่พอ ไปยืมกู้เงินกับธนาคารบ้านก็ถูกยึด ตอนนั้นเธอเรียนมหาวิทยาลัยปี 3 เธอจะออกจากมหาวิทยาลัยเพื่อมาหาเงินอย่างเต็มตัวแต่พี่ชายไม่ยอม เงินจากร้านขายอุปกรณ์คอมพิวเตอร์ก็หมุนไม่ทัน ชีวิตตอนนั้นลำบากเลือดแทบกระเด็น เธอมารู้ทีหลัง โกรธพี่ชายอย่างมาก ไม่คุยกับพี่ชายตั้งหลายเดือน แต่ก็ไม่กล้าที่จะไปเจอหน้าภาคินอีก เธอละอายใจอย่างที่สุดกับการกระทำของพี่ชายเธอ

           เมื่อ 6 ปีก่อน ฟ้าลดาและภาคินเจอกันครั้งแรกที่สวนสัตว์ วันนั้นมีการแสดงละครสัตว์ที่ปีนึงจะจัดครั้งใหญ่ หญิงสาวอยากไปตั้งนานแล้วเลยถือโอกาสชวนแพรนภาเพื่อนสนิทไป  ระหว่างการแสดงนกแก้ว ฟ้าลดาเห็นเด็กชายหน้าตาน่ารักคนหนึ่งร้องไห้หน้าแม่ แต่ไม่มีใครสนใจเพราะแต่ละสายตาจดจ่อกับการแสดง เธอจึงเดินไปหาเด็กคนนั้น

“น้องค่ะ/น้องครับ”จู่ๆก็มีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา คมเข้ม สูงใหญ่ พูดเรียกเด็กน้อยพร้อมกับเธอพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย ทั้งเธอและเขาหันมามองกันต่างมีสีหน้าที่แปลกใจ

“คุณเป็นผู้ปกครองของเด็กคนนี้ใช่ไมครับ”หญิงสาวทำหน้าเหลอหลา เด็กก็ยังร้องไห้ไม่หยุด เพราะตอนแรกก็คิดเช่นกันว่าเขาเป็นผู้ปกครองเด็ก แต่คำถามที่เขาถามมาคงคลายข้อสงสัยในใจ

 “ไม่ใช่ค่ะฉันก็กำลังจะมาถามเด็กว่าผู้ปกครองไปไหน เห็นยืนร้องไห้อยู่คนเดียว”ว่าไปชายหนุ่มผู้นั้นก้มลงไปหาเด็กชายน้อยสีหน้าอ่อนโยน และลูบศีรษะด้วยความเอ็นดู  “หนูน้อยคนเก่งหยุดร้องไห้ก่อน เดี่ยวเสือออกมากินเด็กขี้แยน่ะครับ”ได้ผลเด็กชายน้อยหยุดร้องไห้ทันที

“เสือ วายุหยุดก็ได้ฮะ วายุกลัวเสือมากินวายุฮะ”ว่าแล้วเช็ดหน้าเช็ดตา  ฟ้าลดาย่อตัวคุกเข่าข้างชายหนุ่มแปลกหน้าอีกคน ยิ้มหวานถามเด็กน้อย

“หนูชื่อวายุ เหรอจ๊ะ “ เด็กชายน้อยนามวายุ พยักหน้า “แล้วพ่อแม่หนูละจ๊ะอยู่ที่ไหน  ทำไมมาร้องไห้อยู่คนเดียวเอ่ย”

“วายุไม่รู้ฮะ ว่าพ่อแม่อยู่ที่ไหน วายุเห็นพี่ผีเสื้อสวยๆบินผ่าน วายุตามมาอยากรู้ว่าพี่ผีเสื้อจะบินไปไหน  แต่หันไปอีกทีพ่อกับแม่ก็หายไปแล้วฮะ”พูดแล้วทำหน้าจะร้องไห้อีกรอบ

“เอางี้ไม เดี่ยวพี่ทั้งสองคนจะช่วยตามหาพ่อแม่หนูเอง”ชายหนุ่มพูดก่อนที่เด็กน้อยจะร้องไห้อีกรอบ

“จริงน่ะฮะ ตอนนี้ผมอยากกินไอติม พี่คนหล่อ กับพี่คนสวย ช่วยพาวายุกินไอติมได้ไมฮะ”นี้ละน่ะเด็กเมื่อกี่ยังร้องไห้ พอหิวขึ้นมาก็ลืมเรื่องทุกข์ใจไปสิ้น ฟ้าลดาคิดนึกอิจฉาเด็กที่ไม่ต้องมีเรื่องปวดหัวเหมือนผู้ใหญ่

“ได้สิครับสุดหล่อ แต่ว่า ไม่รู้ว่าพี่คนสวยของวายุจะไปด้วยหรือเปล่า”

วายุหันไปจับมือฟ้าลดาทำหน้าขอร้องสุดๆ  “ พี่คนสวยไปด้วยกันน่ะฮะ น่ะ นะ “

เห้อจะไม่ใจอ่อนกับเด็กหน้าตาน่ารักแบบนี้ได้ยังไง

“จ๊ะก็ได้ พอกินแล้วเรามาช่วยกันตามหาพ่อแม่วายุกัน”

“เย้ๆ”วายุกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ ฟ้าลดาและภาคินอดหัวเราะไม่ได้กับความน่ารักของวายุ 

 “ผมชื่อภาคิน แล้วคุณชื่ออะไรครับ”ภาคินหันมามองหน้าฟ้าลดาตรงๆ แล้วพึงพอใจลึกๆ ผู้หญิงคนนี้สวยไม่น้อย ไม่สิสวยหน้าตัวจับยากเลยก็ว่าได้

“ค่ะ ฉันชื่อฟ้าลดา เรียกว่า ฟ้า ก็ได้ค่ะ”ว่าแล้วยิ้มให้อย่างมีมารยาท

หลังจากพากันไปกินไอศกรีมเสร็จ และตามหน้าพ่อแม่ของวายุจนเจอ วายุวิ่งไปหาอ้อมกอดของพ่อแม่อย่างดีใจ ทั้งสามคนกอดกันแน่น  พ่อแม่เด็กตามหาวายุตั้งแต่ที่หายตัวไปอย่างร้อนร้นด้วยความเป็นห่วง

“ผมต้องขอบคุณ พวกคุณมากเลยน่ะครับ ขอบคุณจริงๆ”พ่อเด็กหันมาขอบคุณทั้งคู่

“ขอบคุณอีกครั้งน่ะค่ะ คุณสองคนเป็นคนดีมาก ถ้าวายุไม่เจอคนดีอย่างพวกคุณ ฉันก็ไม่รู้ว่าจะเกิดขึ้นอะไรกับแกบ้าง”แม่เด็กน้ำตาไหลอย่างซาบซึ้ง

“โถคุณลูกเราปลอดภัยดี วันหลังเราจะไม่ประมาทปล่อยลูกให้คลาสสายตาอีกน่ะจ๊ะ”

พ่อเด็กปลอกประโลมภรรยาตนอย่างรักใคร่ จนฟ้าลดาน้ำตาจะใหลไปอีกคน

“ฉันไม่รู้ว่าจะตอบแทนพวกคุณได้ยังไงดี ฉันขออวยพร ให้คุณทั้งสองรักกันนานๆ สร้างครอบครัวที่อบอุ่น มีลูกน่ารักๆ อย่างที่คุณทั้งสองปรารถนาน่ะค่ะ”ฟ้าลดาหน้าแดงจะบอกปัดปฏิเสทไปว่าเข้าใจผิด แต่ภาคินกลับตอบกลับหน้าตาเฉย

“คือมะ”

“ขอบคุณครับ”หญิงสาวหันขวับมองหน้าภาคินทันที ชายหนุ่มยังมีหน้าหันมายิ้มตอบกลับมาอีก

“พวกคุณเหมาะสมกันมากจริงๆ ผมภรรยากับลูกต้องขอตัวก่อนครับ”วายุตัวน้อยยิ้มกว้างโปกมือลาค่อยๆจากไป