คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 2 หนี้ท่วมหัว ( เจอไอ้คนบ้าอีกแล้ว )
ตอนที่ 2 หนี้ท่วมหัว ( เจอไอ้คนบ้าอีกแล้ว )
หน้าห้องเก็บของสำหรับห้องจัดเลี้ยง แพรนภากำลังจะผลักเข้าไป แต่จู่ๆก็มีมือใครไม่รู้มาจับกระชากให้เธอหันกลับไป เธอตกใจแปรเปลี่ยนเป็นหงุดหงิด แต่ยังไม่ทันต่อว่าคนกระชากเธอ เมื่อเงยหน้าขึ้นกลับเปลี่ยนเป็นตกใจหน้าซีดทันที
“ปล่อยฉันน่ะ ไม่งั้นฉันจะเรียกยามให้มาลากคุณออกไป”พีรภพมองหน้าสาวสวยน่ารักอย่างขำๆ แต่ไม่แสดงออกมาก
“เรื่องวันนั้นผม”พีรภพกำลังจะกล่าวขอโทษหญิงสาวแต่เธอดันขัดซะก่อน
“ไม่ต้องพูดถึงวันนั้นอีก ฉันลืมๆไปหมดล่ะ และวันหลังถ้าฉันกับคุณได้เจอกันอีก คุณก็ทำเป็นไม่รู้จักฉันก็แล้วกัน อ้อไม่สิเราไม่รู้จักกันเลยต่างหาก ปล่อยฉันได้แล้ว”
“แต่ผมยังจำขึ้นใจเลยน่ะว่าวันนั้นเกิดอะไรขึ้น ระหว่างเราบ้าง”พีรภพพูดหน้ายียวนเน้นคำว่าระหว่างเราอย่างช้าๆ ชัดๆ แพรนภาหน้าแดงขึ้นเมื่อนึกถึงวันนั้น และสะบัดมือให้ออกจากการถูกจับตั้งนานนั้นอย่างแรง ยิ่งสะบัดกลับถูกกระชากให้ติดกับอกแกร่งรัดแน่นกว่าเดิมซะอีก มือพีรภพรัดเอวขอดกิ่ว ตัวติดกันจนแพรนภาอึดอัดเพราะไม่เคยได้ใกล้ชิดกับชายใดมากขนาดนี้มาก่อน
“อ้าย ปล่อยฉันน่ะคนบ้า ฉันอึดอัดหน้าใจไม่ออกอยู่แล้ว”
“คุณก็เลิกดิ้นที่จะหนีผมซักทีสิ”
“ฉันก็ไม่จำเป็นต้องคุยกับคุณอีก ได้ยินไม ฉันไม่มีอะไรจะคุย และปล่อยฉันเดี่ยวนี้”พูดพร้อมมือเรียวเล็กดันอกแกร่งนั้น มันไม่ช่วยอะไรเลย พีรภพไม่สะทกสะท้านซักนิด เหมือนเด็กน้อยดันเขาอย่างนั้นแหละ
“ผมไม่ปล่อยจนกว่าเราจะได้รู้จักกัน ผมยังไม่รู้จักคุณเลย วันนั้นคุณกลับหนีไปก่อน”
“ก็ได้ๆ งั้นปล่อยก่อนแล้วจะบอก”แพรนภาคิดบางอย่าง อยู่ให้โง่น่ะสิ
“ก็ได้ผมจะปล่อยแต่คุณต้องบอกผมว่าคุณชื่ออะไร และมาทำความรู้จักกันดีๆ”พีรภพลองเชื่อเธอดู
เมื่อเขาปล่อย เป็นอย่างที่เขาคิด เธอรีบหันหลังวิ่งหนีเขาไปทันที แต่วิ่งได้ไม่กี่เก้า แพรนภาก็ถูกกอดจากด้านหลังอย่างรวดเร็ว เอาไงดี คราวนี้คงไม่ถูกปล่อยง่ายๆแน่เธอคิด
“ลูกแกะ ถูกจับได้แล้ว คราวนี้ผมคงเชื่อคุณอีกครั้งไม่ได้ ว่าไงล่ะคนสวย ตกลงคุณชื่ออะไร”
“ฉันไม่บอก ไม่อยากรู้จัก คนอะไรหน้าด้าน คนเค้าไม่อยากคุย ก็ขวางอยู่นั้นแหละ”
แพรนภาเริ่มมีน้ำโห
“บังเอิญว่าผมเป็นคนประเภทนั้น เมื่อยังไม่ได้สิ่งที่ต้องการก่อน แค่บอกชื่อทำความรู้จักแค่นี้ไม่ได้หรือไง ทำเล่นตัวไปได้น่า”พีรภพพูดเป่ารดต้นคอแพรนภา เธอรู้สึกเสียวๆที่ต้นคอ
“คุณเลิกพูดเป่ารดต้นคอฉันได้ไม”
“ทำไมล่ะ ผมกอดคุณอย่างนี้จะให้คุยแบบไหน”พูดแล้วยิ่งใกล้คอเธออีก จนจะจูบคออยู่แล้ว
“อ้าย ไอ้คนบ้า ไอ้คนผีทะเล ปล่อยฉันน่ะ ไอ้คนไร้มารยาท ไอ้คนไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ เจอผู้หญิงคนอื่น ก็ทำแบบนี้หรือไง หน้าไม่หล่อและยังนิสัยไม่ดีอีก”เมื่อเจอคำด่าเป็นชุด พีรภพขมกรามแน่นโดยเฉพาะคำว่า หน้าไม่หล่อแล้วยังนิสัยไม่ดี มีผู้หญิงไล่จับเขาตั้งมากมาย แค่สงสายตา พวกเธอก็พร้อมขึ้นเตียงกับเขาแล้วด้วยซ้ำ แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใครถึงได้มาดูถูกลูกผู้ชายที่หน้าตาดี รูปหล่อ พ่อรวย การศึกษาสูงอย่างเขาได้ เธอต้องถูกสั่งสอนซะแล้ว
“คุณคือคนแรกที่กล้าตบผม แล้วยังมาด่าผมเป็นชุดอีก ไม่ถูกสั่งสอนคงไม่หลาบจำ ว่าอย่าได้ดูถูกผู้ชาย โดยเฉพาะ ผม “พูดจบพีรภพจับแพรนภาหันหน้าแล้วดันเธอติดกำแพง เธอสะดุงสุดตัวเมื่อหลังติดกำแพงอันเย็บเฉียบ ไม่ทันหายตกใจ ปากก็ถูกปิดด้วยปากของเขา เริ่มมาซุกไซร้ซอกคอ มือซุกซนลูบไล้ไปทั่ว เธอหายใจหอบแทบไม่ทัน ตัวอ่อนละทวยตั้งตัวไม่ทัน ตัวสั้นเงอะงะ เริ่มมีสติขึ้นรวบแรงทั้งหมดผลักพีรภพอย่างแรง พีรภพเซถอยหลังเล็กน้อย แพรนภารีบวิ่งหนีอีกครั้งอย่างไม่สนอะไรทั้งนั้นขอแค่หนีให้พ้นเขาก็พอ พีรภพรีบวิ่งตาม กำลังจะไปจับแขนเธอ แพรนภากลับชนเข้ากับใครคนหนึ่งอย่างแรงจนเธอกระเด็นหงายหลัง ด้วยสัญชาตญานชายผู้นั้นคว้าตัวเธอไว้กระชากเธอไม่ให้ล้มหงายลงไป คงกระชากแรงไปหน่อย ทำให้อยู่ในท่าที่กอดกันซะแนบแน่น แพรนภาตกใจเช่นกันในจังหวะที่กำลังจะล้มหงายนั้นมีแรงกระชากเธอจึงรีบจับอะไรที่สามารถไม่ให้ล้มได้ เธอหลับตาปี่กอดคอชายผู้นั้นไว้ พีรภพเห็นภาพนั้นแล้วเกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้นอย่างรุนแรง เขาก้ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเกิดขึ้นได้อย่างไร เป็นความรู้สึกเหมือนหึงหวง ดึงแพรนภาออกจากอ้อมกอดจากชายผู้นั้นมาอยู่ในอ้อมกอดของตน แพรนภายังงงๆอยู่ แต่เมื่อลืมตาขึ้นกลับมาอยู่ในอ้อมกอดของคนที่เธอวิ่งหนีมา เธอเริ่มดิ้น แต่พีรภพรัดแน่นกว่าเดิม อีกคนหนึ่งดิ้นเพื่อออกจากอ้อมแขนอีกคนกลับยิ่งรัด
“ปล่อยฉัน”ชายที่อยู่ในเหตุการณ์เห็นท่าไม่ดี และคิดว่าคงเป็นเรื่องของสามีภรรยา เขาจึงเดินจากไป แต่มีเสียงผู้หญิงคนนั้นขอความช่วยเหลือ
“ ช่วยฉันด้วยค่ะ ฉันไม่รู้จักเขา เขาจะข่มขืนฉัน”ชายหนุ่มหยุดกึก หันกลับมามองอีกครั้ง เธอทำหน้าเหมือนเดือดร้อนจริงๆ แต่เขายังไม่แน่ใจ อาจจะโกรธงอลกันอยู่ก็ได้และประชดประชันกัน
“จริงๆน่ะค่ะ ช่วยฉันด้วย”คราวนี้เริ่มมั่นใจขึ้น เขาเลยลองเสี่ยงช่วยเธอดู
“คุณปล่อยคุณผู้หญิงคนนี้เถอะครับ ถ้าไม่คิดจะทำร้ายเธอจริงๆ”พีรภพหันหน้าไปมองชายผู้นั้นอายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับเขา ผิวขาวแต่ไม่ขาวจัดเท่าเขา สูงพอๆกัน หน้าตาคมคายหล่อเหลาไม่น้อย ดูสะอาดสะอ้าน
“คุณมายุ่งอะไรด้วย”พีรภพปล่อยแพรนภาแล้วหันมาตอบชายหนุ่มที่มายุ่งเรื่องของเขาตอนนี้ ชายผู้นั้นขมวดคิ้วมองหน้าพีรภพตรงๆ
“ก็ไม่อยากยุ่งถ้าคุณไม่ทำร้ายคุณผู้หญิงท่านนี้”
“คุณค่ะ ฉันไม่รู้จักเขาจริงๆ ช่วยฉันออกห่างจากไอ้ผู้ชายบ้าคนนี้ด้วยน่ะค่ะ”ชายหนุ่มเริ่มแน่ใจมากขึ้นจึงจับแขนแพรนภาให้มาอยู่หลังตน พีรภพเริ่มโมโห แพรนภายิ่งกลัวจับแขนผู้ชายที่ช่วยเหลือตนแน่น ยิ่งเพิ่มความโมโหมองมือเล็กนั้นเขม่ง
“อ่าว คุณพีช อยู่นี้เอง คุณหญิงตามหาแย่ค่ะ ท่านอยากเจอคุณมาก เลยให้ดิฉันตามหา”มีเสียงหนึ่งเหมือนเป็นระฆังสวรรค์สำหรับแพรนภาเลยทีเดียว ถอนหายใจอย่างโล่งอก
ความคิดเห็น