รักร้าย พ่ายเสน่ห์หา

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 1 พบกัน ( ไม่เหมือนเดิม ) 1/2

ตอนที่ 1 พบกัน (ไม่เหมือนเดิม) 1/2

        แสงแดดจ้ายามเช้าสาดส่องเข้ามาผ่านหน้าต่างอพาร์ทเม้นท์ใจกลางเมืองหลวง  ฟ้าลดาจำต้องตื่นขึ้นด้วยความงัวเงีย  เป็นสาวโสดอยู่คนเดียว นอนคนเดียว กินคนเดียว นี้ช่างเหงาเหลือเกิน แม้จะมีเพื่อนสนิท บางครั้งก็หายเหงาบ้างแต่มันก็ยังเหมือนขาดอะไรบ้างอย่างในชีวิตไป แต่ยังไงเราไม่อยากมีใคร ยังไม่ลืม เขาคนนั้น คนที่ทำให้ไม่เคยลืมแม้แต่วินาทีเดียว คนเคยที่รักสุดหัวใจ แต่เพราะเรื่องในอดีตทำให้เธอไม่กล้ามีความรักครั้งใหม่ ตั้งหน้าตั้งตาทำงานหาเงินเลี้ยงตัวและส่งไปให้ทางครอบครัว  กำลังจะเข้าห้องน้ำ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

“ว่าไงหรอวิน โทรมาแต่เช้าเลย”

“ฟ้าวันนี้ว่างหรือเปล่า เราอยากชวนไปกินข้าวเย็นเป็นเพื่อนซักหหน่อย”

“วันนี้เราไม่ว่างมีงานทั้งวันเลย วันนี้เป็นวันต้อนรับท่านประทานคนใหม่ ยิ่งยุ่งทั้งวันเลย เราขอโทษน่ะวิน”

“ไม่เป็นไรหรอก ฟ้าไม่ว่างจริงๆ งั้นวันหลังห้ามเบี้ยวละกันน่ะ โอเคไม เราอยากเจอฟ้า เราต่างก็มีงานยุ่งตลอด นานๆจะได้เจอกันครั้งนึง”

“ได้สิ วันหลังถ้าวินชวน เราจะไปน่ะ  เพื่อนชวนทั้งที แถมอาหารฟรี ไม่พลาดแน่นอน ”คำว่า เพื่อน ออกจากปากหญิงสาว ทำให้เขาสะอึก ผู้หญิงคนนี้คือคนที่เขาแอบรักตั้งแต่แรกเจอ คิดแล้วตั้งหลายปีโดยไม่ให้เจ้าตัวรู้ เพราะ เคยเห็นผู้ชายที่มาจีบฟ้าลดาเป็นอันกินแห้วกันทุกคน เธอไม่เคยสนใจใคร จนเขาแอบคิดว่าชอบผู้หญิงเหมือนกันเห็นสนิทแต่เพื่อนผู้หญิง ชื่อ แพรนภา  แต่พอรู้จักกันมากขึ้นทำให้เขาเห็นว่า ฟ้าลดาเอาแต่ตั้งใจเรียน หาเงินพิเศษส่งตัวเองเรียน บางครั้งเขาอาษาช่วยเหลือเธอ แต่กลับได้รับคำปฏิเสธทุกครั้ง

ทำให้เขาไม่กล้าบอกเธอ เพราะยังไงก็รู้คำตอบอยู่แล้วว่าเธอต้องปฏิเสธความสัมพันธ์ที่มากกว่าเพื่อน  เขาเลยไม่บอกดีกว่าแต่ค่อยๆปลูกความรู้สึกแล้วความผูกพันกันไปเรื่อยๆ ซักวันเธออาจจะหันมามองและเปิดใจให้เขาบ้าง  

ชายหนุ่มปริศนาคนนี้มีชื่อว่า มาวิน  จุลพัฒ  หรือ วิน  เป็นเพื่อนร่วมเรียนคณะบริหารปริญญาโทของฟ้าลดา ซึ่งเขาเรียนเก่งมากได้เกียรตินิยมอันดับ 1 เหรียญทอง เขามีใบหน้าหล่อขาวสูงหุ่นดี ตามสเปกสาวในฝัน สาวๆติดเขากันตรึม ระหว่างที่เรียนก็ได้เป็นนักบาสของมหาลัยก็ยิ่งป็อปปูล่า ผู้หญิงคนไหนเห็นเขามักจะหลงใหล แต่เขาไม่ค่อยชอบเท่าไร ชอบความสงบมากกว่า เลยมักชอบไปหลบสาวๆที่ห้องสมุด เดินไปเหลียวหลังไปอย่างระแวงไม่มองทางชนเข้ากับชั้นหนังสือจนทำให้หนังสือชั้นนั้นตกกระจัดกระจาย ไม่เพียงเท่านั้นมีเสียงผู้หญิงร้องออกมา เขาตกใจ รีบไปหาตามเสียงนั้น ภาพแรกที่วิ่งไปเห็น ผู้หญิงสวยราวนางฟ้าแม้จะทำสีหน้าเห่เจ็บปวดที่นั่งพับเพียบท่ามกลางหนังสือรอบๆตัวอย่างไม่เป็นระเบียบ บนตัก 3 เล่ม กำลังจับหน้าผากของตนเอง เขาได้สติจับมือเธอออกแล้วมองหน้าผากเป็นรอยช้ำ

“คุณเป็นอะไรบ้างครับ”คำถามแรกที่ออกจากปากชายแปลกหน้า ฟ้าลดาเงยหน้าขึ้นมอง ระยะที่ใกล้กันแบบนี้ทำให้มาวินใจสั่น เท่าที่ผ่านมาไม่เคยใจเต้นแรงกับผู้หญิงแบบนี้เลย แต่ไม่กล้าแสดงออกมาก

“เจ็บน่ะสิ ถามมาได้”คำตอบแรกจากเธอ น่ารักจังแฮะ แต่ท่าทางจะดุ

“ผมขอโทษน่ะครับที่ทำให้หนังสือหล่นใส่คุณ ผมไม่ได้ตั้งจริงๆ “แต่ถ้าไม่มีเหตุการณนี้ผมคงไม่ได้เจอคุณน่ะสิ ขอบคุณความประมาทของผมละคราวนี้

“ทำอิท่าไหนเนี้ยคุณ หนังสือถึงตกใส่ฉันน่ะ”ลูบหน้าผากปอยๆ หนังสือตกใส่เล่มไม่ใช่บางๆเลย

“พอดีผมเดินไม่ระวัง เดี่ยวผมพาคุณไปห้องพยาบาลน่ะครับ”มาวินกำลังจะช่วยจับแขนฟ้าลดาให้ลุกขึ้น แต่เธอไม่ยอม แถมยังทำหน้านิ่ง ปกติผู้หญิงเห็นเขามักจะทำหน้าหลงใหล แต่ผู้หญิงคนนี้ไม่ยอมรับความช่วยเหลือ หน้านิ่ง ไม่สนใจอีกต่างหาก  ทำให้เสียความมั่นใจไปมาก แต่กลับรู้สึกดีใจที่ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ชอบคนที่หน้าตา

“ไม่ต้อง ฉันต้องรีบทำรายงานส่ง เดี่ยวไม่ทัน”

“คุณอยู่คณะอะไรหรอครับ”

“ฉันอยู่คณะโทบริหาร”

“จริงหรอ ผมก็อยู่คณะบริหารเหมือนกัน รายงานพึ่งบอกเมื่อเช้า ทำไมคุณถึงรีบทำจังเลย กำหนดส่งอีกตั้งอาทิตย์หน้า”

“ฉันไม่มีเวลาว่างเหมือนคุณหรอก ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อน”

“เดี่ยวคุณทำรายงานด้วยกันไม เรื่องนี้ทำสองคนได้ไม่ใช่หรอ สองหัวดีกว่าหัวเดียวน่ะ”ในใจมาวินลุ้นแทบตาย เห็นเธอทำหน้าคุ้นคิด คำตอบคือ

“ก็ได้ แต่ถ้าคุณขี้เกียจหรือทำรายงานใช้ไม่ได้ ฉันไม่จำต้องทำรายงานกับคุณ”ดีเหมือนกันมีคนช่วยทำรายงาน เราจะได้มีเวลาทำงานพิเศษมากขึ้น

“ผมไม่แย่ขนาดนั้นหรอก ผมชื่อ มาวิน เรียกผมว่าวิน แล้วคุณล่ะชื่ออะไร”เธอชื่ออะไรกันน่ะ จะชื่อสวยเหมือนเจ้าตัวหรือเปล่า

“ฉันชื่อ ฟ้าลดา เรียกฉันว่า ฟ้า เฉยๆ ก็ได้ “ โหชื่อ ฟ้า ช่างเหมาะกันคุณมากเลยครับคุณฟ้า มาวินเอ่ยในใจ

และนี้คือครั้งแรกที่มาวินและฟ้าได้มาเจอกัน ความเป็นเพื่อนก็เริ่มตั้งแต่นั้นมา มีแต่มาวินฝ่ายเดียวที่คิดเกินกว่านั้น

         ฟ้าลดาอาบน้ำแต่งตัวสูทสีขาวกระโปรงขาวทันสมัยเตรียมไปทำงานเสร็จ มีเสียงโทรศัพท์ขึ้นอีกครั้ง

“ไงจ๊ะ”

“ฟ้าเย็นนี้มารับแพรด้วยน่า คือแพรไม่มีชุดราตรีเลย ขอยืมฟ้าซักชุดนึง”

“โอเคเลย เย็นนี้เราจะไปรับที่ร้านแพรน่ะ”

“จ้า ขอบคุณแพรมากเลยน่ะ ที่ผ่านมาถ้าไม่มีฟ้า ไม่รู้ว่าแพรจะเป็นยังไงบ้าง”ทางบ้าน คุณแม่ของแพรนภาชอบเล่นการพนัน ทำให้มีปัญหาทางการเงิน แพรนภาจึงได้เรียนจบปริญญาตรี ไม่มีเงินเรียนต่อโทกับฟ้าลดาอย่างที่หวังเอาไว้  เจ้าหนี้มักจะมาทวงบ่อย ฟ้าลดาถึงจะมีเงินไม่มาก แต่มักจะช่วยเหลือเพื่อนคนนี้เสมอ

“อย่าพูดแบบนั้นสิ เราเป็นเพื่อนกันน่ะ ต้องช่วยกันอยู่แล้ว ถ้าไม่มีแพรอยู่เคียงข้างฟ้า ที่ผ่านมา ฟ้าคงอยู่ไม่ได้อย่างทุกวันนี้”ฟ้าลดาพูดเรื่องที่ผ่านมาอย่างสะเทือนใจ แพรนภาเข้าใจความทุกข์เรื่องในครอบครัวของฟ้าลดา แต่ไม่เข้าใจทั้งหมดเรื่องผู้ชายคนนั้น    เพราะเธอไม่เอ่ยถึงเลย แต่เธอไม่กล้าถามมาก กลัวเพื่อนเธอจะนึกถึงและเสียใจไปมากกว่านี้

“เรารักฟ้ามากน่ะ เราจะเป็นเพื่อนรักกันตลอดไป”

“จ๊ะ เราก็รักแพร เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป ไม่ว่าปัญหาจะมากและหนักเพียงใด เราจะช่วยกันเสมอ”

       คืนนี้ฟ้าลดาใส่ชุดราตรีเกาะอกที่สีน้ำเงิน กระโปรงยาวถึงข้อเท้า รองเท้าสีน้ำเงินฝังเพรชแวววาวสวยหรู เกล้าผมอวดคอรหงสวย ชุดขับผิดขาวเห็นร่องอกไม่ลึกมากแต่ภาพรวมดูเซกซี่สวยสง่า ส่วนแพรนภาก็ไม่น้อยหน้าเช่น เธอใส่ชุดราตรีสีชมพูสวยเดี่ยวคล้องคอ รองเท้าสีขาวสายรัดส้นฝังมุก ปล่อยผมลอนยาวสยายงดงาม  คนสวยยังไงไม่แต่งก็สวยอยู่แล้ว เมื่อได้แต่งตัวก้ยิ่งสวยไปใหญ่ เมื่อทั้งสองสาวเดินเข้ามาในงาน ก็เป็นที่สนใจของผู้คนที่เดินผ่านทันที โดยเฉพาะหนุ่มๆทั้งหลาย มองจนเหลียวหลัง  ฟ้าลดาและแพรนภา รู้สึกประหม่านิดๆเมื่อตนเป็นที่สนใจของผู้คนขนาดนี้  ทั้งสองมุ่งทางเดินไปหาท่านที่กำลังจะเป็นอดีตท่านประทาน

“สวัดดีค่ะท่านประทาน คุณหญิง สบายดีน่ะค่ะ ” ฟ้าลดาเมื่อไปถึงก็ยกมือไหว้ท่านทั้งสองทั้นที คุณทิพัฒ เวษวัชระ และคุณหญิงสุดา เวษวัชระ เป็นพ่อแม่ของว่าที่ท่านประทานคนปัจจุบัน

“อ่าวหนูฟ้ามาแล้วหรอ สบายดีจ๊ะ “ท่านตอบด้วยรอยยิ้มอย่างเอ็นดู

 “จ๊ะสบายดีจ๊ะหนูฟ้า แล้วสาวสวยที่อยู่ข้างหลังคือใครหรอจ๊ะ”คุณหญิงตอบและหันไปทางอิสราอย่างสงสัยด้วยความเอ็นดู

“อ้อขอประทานโทษค่ะ นี้คือแพรนภาค่ะเพื่อนสนิทของฟ้าเอง ขออนุญาตพามาเป็นเพื่อนฟ้าน่ะค่ะ”แพรนภายกมือไหว้ทั้งสองกิริยาอ่อนน้อม

“มาพอดีเลยพ่อคุณ นี้คือลูกชายของฉัน ภาคิน เวษวัชระ ลูกชายคนโตของฉันที่จะมาเป็นประทานโรงแรมคนใหม่ของเรา” ฟ้าลดาเมื่อหันไปดู ก็อึ่งตกใจแทบเป็นลมเมื่อเห็นหน้าเขา ถอยหลังไปหนึ่งเก้าอย่างหมดแรง จนแพรนภาต้องประคองเอาไว้อย่างตกใจสงสัย  ส่วนภาคินก็ตกใจเหมือนกันภาพในอดีตปรากฏขึ้นมาให้เห็นอีกครั้งเป็นฉากๆ แต่ก็แวบแรกเขารีบเปลี่ยนสีหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่รู้จัก ทั้งที่ในใจเดือดดาลเคียดแค้นแค่ไหน  อยู่ใต้จมูกแค่นี้จะหนีไปไหนไม่ได้แน่ เธอต้องได้รับการลงโทษอย่างสมที่สุด และต้องเจ็บปวดกว่าที่ฉันเจอหลายพันเท่าฟ้าลดา ภาคินหมาดหมายอยู่ในใจ ทั้งคู่สบสายตากัน ฟ้าลดาเห็นสายตาภาคินที่ส่งมาช่างน่ากลัวเหลือเกิน ถึงจะชั่วขณะแวบหนึ่ง คนอื่นคงไม่เห็น คนหนึ่งเกลียดแค้นชิงชัง อีกคนเจ็บปวดละอายใจและยังรัก คุณคงเกลียดฉันมากพี่ภาคิน ฟ้าลดาสัมผัสได้ถึงความอันตรายจากชายหนุ่มที่แผ่ออกมาหาเธอโดยตรง

“ภาคิน นี้คือ ฟ้าลดา ผู้จัดการของโรงแรมเรา”คุณพ่อแนะนำลูกชายตน

 ภาคินทำหน้าไม่รู้จักเดินเข้ามายืนตรงหน้าฟ้าลดา เธอยิ่งใจเต้นแรงมากขึ้น อยากจะตายซะให้แล้วให้รอดตรงนี้ 

“สวัสดีครับคุณฟ้าลดา เป็นผู้จัดการโรงแรม 5 ดาว หรูติด ท็อปไฟล์ของประเทศไทย ตั้งแต่ยังสาวแบบนี้ ไม่ทราบว่าไต่ เอ่ยมาอยู่ตำแหน่งนี้ได้ยังไงหรอครับ”คำพูดภาคินเล่นเอาทุกคนที่อยู่รอบๆ ตกใจไปตามๆกัน แต่เจ้าตัวยังทำหน้านิ่ง เดาอารมณ์ไม่ถูก

ฟ้าลดาหนาซีดกว่าเดิม  ถ้าเป็นลูกค้าหรือคนอื่นเธอคงจัดการไปแล้ว แต่ตอนนี้สมองของเธอไม่แล่นเอาซะเลย  มันอื้อไปหมดตั้งแต่ที่เขาปรากฏตัวตรงนี้

“โถภาคินลูกพูดอะไร หนูฟ้าเค้าเก่งมาก คงไม่ได้รับการยอมรับและแต่งตั้งให้เป็นผู้จัดการหรอก”ทิพัฒรีบอธิบายให้ลูกชายฟังไม่ให้เข้าใจฟ้าลดาผิด

“มันก็ไม่แน่หรอกครับ สำหรับผู้หญิงคนนี้”พูดแล้วมองหน้าฟ้าลดาอีกครั้ง

คุณหญิงสุดาเห็นสถานการณ์อึดอัดผิดปกติเลยรีบแก้สถานการณให้ฝ่ายจัดเริ่มงานทันที

“แม่ว่าถึงเวลางานแล้วล่ะ เราไปนั่งโต๊ะกันดีกว่าน่ะ”ฟ้าลดาหลังจากไปนั่งโต๊ะ หายใจคล่องหน่อยที่แยกจากภาคิน เธอก็เริ่มมีสติ หายใจเข้า ออกช้าๆ เป็นจังหวะเพื่อให้มีสติมากขึ้น  

“คนนี้ใช่ไมฟ้า”แพรนภาถามเสียงจริงจังขึ้นมา

“....... ใช่ “ ฟ้าลดาตอบอย่างเลี่ยงไม่ได้ แสดงชัดขนาดนั้น แพรนภาเป็นคนช่างสังเกตอยู่ด้วย รู้ใจเธอเสมอ

“เรามีเรื่องต้องคุยกันยาวเลยน่ะ สัญญาได้ไมว่าจะเล่าให้ฟังทั้งหมด”แพรนภาพูด้วยสีหน้าเป็นห่วงอย่างมาก

“ก็ได้ถึงเวลาแล้วที่ต้องเล่าให้แพรฟัง”ฟ้าลดาตัดสินใจเด็ดขาด

“เอาละครับตอนนี้ก็ถึงช่วงเวลาที่สำคัญของงานนี้แล้ว  นั้นคืองานประกาศแต่งตั้งท่านประทานคนใหม่โรงแรมของเรา ท่านพึงกลับมาจากประเทสอเมริกาหมาดๆ ด้วยประสบการณ์ทำงานโรงแรม 6 ดาวระดับโลกมาแล้วถึง 2 ปีไม่ใช่ตำแหน่งธรรมดาเป็นถึงผู้จัดการโรงแรมเพียงอายุแค่ 27 หลังจากจบโทบริหารด้วยเกียรตินิยม ผลงานชนะการประกวดแผนการให้บริการลูกค้าด้วยคะแนนสูงสุด ตั้งแต่ยังเรียนอยู่ ทำให้มีโรงแรม 6 ดาวต่างๆมาจองตัวทำงานก่อนจบ  ผมพูดถึงผลงานของท่านคืนนี้ไม่จบแน่ครับ เรามารู้จักกับท่านประธานคนใหม่กันดีกว่าท่านคือ คุณภาคิน เวษวัชระ ประธานโรงแรมคนใหม่ครับ”

เสียงปรบมือกึกก้องไปทั่วบริเวณ  ภาคินขึ้นไปบนเวที พูดกล่าวเล็กน้อย

“ผมขอบคุณทุกคนมากครับสำหรับการต้อนรับที่อบอุ่น  ผมประทับใจมาก โรงแรมของเราจะรักษาคุณภาพและพัฒนาขึ้นไปเรื่อยๆครับ และงานของเราจะประสบความสำเร็จเมื่อทุกคนมีความจริงใจต่อกัน ต่อเพื่อนมนุษย์”หันหน้าจ้องมองไปทาง ฟ้าลดา เธอรู้ตัวหลบตามองต่ำทันที  กล่าวจบทุกคนตบมือให้อีกครั้ง ฟ้าลดารู้สึกแย่เลยของไปทำใจ

“แพร เราไปห้องน้ำก่อนน่ะ”

“ให้เราไปเป็นเพื่อนไม”

“ไม่เป็นไรหรอกเราไปแปบเดียวเดี่ยวก็มาแล้ว เราไม่เป็นไร” แพรนภายิ้มให้กำลังใจลุกไป โดยไม่รู้ว่ามีสายตาหนึ่งที่มองตลอดเวลา เข้ามาในห้องน้ำ

“เจอจนได้ พี่ภาคิน เรายังทำใจไม่ได้จริงๆ พี่คงเกลียดฟ้ามาก ไม่น่ะ แค่นี้ก็รับไม่ไหวแล้ว พี่อย่าเกลียดฟ้าได้ไม”พูดแล้วน้ำตาไหลเป็นสาย  เธอกลัวเพื่อนเป็นห่วงเช็ดหน้าเช็ดตา เติมแต่งหน้าเหมือนเดิม ล้างมือและเดินออกไป ระหว่างทางเดินไปห้องจัดงานเลี้ยง อยู่ๆก็มีใครบางคนกระชากเธอเข้าไปในห้องหนึ่งที่ลับตาคน เธอดิ้นไปมาร้องอู้อี๊แต่ไม่มีใครได้ยินแถมยังดิ้นไม่หลุด เหมือนถูกคีมเหล็กรัด แต่รู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด  พอคีมเหล็กนั้นเผลอปล่อยมือเพราะฟ้าลดาหยุดดิ้น เธอรีบวิ่งออกไป วิ่งไม่กี่ก้าวก็กระชากถูกกอดจากข้างหลังแน่นกว่าเดิม

“ปล่อยฉันน่ะ ปล่อย ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย ใครก็ได้ชะ “เสียงหายไปแทนด้วยความตกใจคนที่จับตัวเธอมาคือ ภาคิน

“ไงล่ะ ไม่ร้องต่อแล้วหรอฮะ ผู้หญิงลวงโลก “ภาคินว่าใส่หน้าฟ้าลดาอย่างอัดอั้นไปด้วยความแค้นและเกลียดชังอย่างรุนแรง จนฟ้าลดาตกใจกลัวร้องไห้โฮออกมา

“ทำไมเธอทำแบบนั้นกับฉันฟ้าลดา ทำไม ตอนนั้นฉันอุสารักเธอหมดหัวใจ แต่เธอกลับทำเหมือนฉันเป็นโง่  หลอกลวง ทรยส เธอทำได้ยังไงฮะ”ภาคินเข่ยาบีบแขนเธอด้วยอารมณ์ล้วนๆ

“พี่ภาคิน ฟ้าเจ็บ หือ ปล่อย ฟ้าเจ็บ”ฟ้าลดาร้องไห้อย่างเจ็บปวด ปวดกายไม่เท่าปวดใจที่สายตาของเขามองมา มันช่างเหมือนฆ่าเธอทั้งเป็น

“พี่หรอ ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเธอ ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าพี่ อยู่ที่นี้กับผัวเธอคงมีความสุขมากสิน่ะ  ต่อจากนี้ไปอย่าหวังว่าเธอจะมีความสุขอีก ฉันจะให้เธอเจ็บอย่างที่ฉันเจ็บเป็นร้อยเป็นพันเท่า  ได้ยินไม”พูดจบภาคินกระชากฟ้าลดามาจูบอย่างรุนแรง ซุกไซร้ซอกคอขยับต่ำเรื่อยๆ  ฟ้าลดายิ่งดิ้นพยายามผลัก ภาคินยกจับสองแขนฟ้าลดายกขึ้นเหนือศีรษะ ขยับแผ่นหลังเธอติดกำแพง

“วันนี้เธอสวยขึ้นมากน่ะ ไม่ได้เจอแค่ไม่กี่ปี ผัวเธอคงให้ถึงใจละสิ มาดูซิว่าฉันกับผัวเธอใครเด็ดกว่ากัน”ภาคินเริ่มแกะเสื้อผ้าเลื่อนเกาะอกถึงเอว เผยหน้าอกเย้ายวนใจ ช่างงดงามเหลือเกินขาวเนียนละเอียด เต่งตึง  ปลุกความเป็นชายของเขาให้ตื่นขึ้นอย่างอดใจไม่ไหว เหมือนเสื้อหิวโซ เขาจับเค้นหน้าทั้งสองเต็มไม้เต็มมือ เลื่อนลงมาเอวบางขอด

“ฟ้าลดาเธอนี้ซ้อนรูปไม่เบา  เห็นตัวเล็กบางๆ แต่เต็มไม้เต็มมือ เย้ายวนจริงๆ”

“ปล่อยน่ะ คุณภาคิน ได้โปรด ปล่อยฉันไปเถอะน่ะ ฉันไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีก ฉันสัญญา แต่ได้โปรดปล่อยฉันไป”ฟ้าลดาร้องไห้อ้อนวอนด้วยความสงสารแต่ไม่อาจทำให้ซาตารคนนี้สงสาร แต่กลับทำให้โกรธกว่าเดิมเมื่อได้ยินคำว่า ไม่มาให้เจอหน้าอีก เขาแทบคลั้ง หยุดทั้งหมดและหันมาจ้องหน้าฟ้าลดาตรงๆ

“อะไรน่ะ  ไม่มาให้เจอหน้าอีก เอาสิฉันจะฆ่าผัวเธอซะ ไม่ฆ่าแบบเฉยๆ ฉันจะทรมาณมันจนตาย”ภาคินพูดเสียงเหี้ยม

“ไม่น่ะคุณทำแบบนั้นไม่ได้น่ะ คุณจะให้ฉันทำยังไงถึงจะปล่อยเราไป”เรา เอาอีกแล้ว  ฉันอยากฆ่าเธอจริงๆ แต่มันง่ายไป หึๆ

“เธอคงรักมันมากสิน่ะ ถึงกับยอมทำทุกอย่างเพื่อมัน ถึงกับยอมทรยส หลอกลวงฉันร่วมมือกับมันหลอกฉัน และทำให้ฉันแทบปางตาย”ว่าแล้วซุกไซร้สำรวดไปทั่วอย่างป่าเถื่อน มือเขาไปที่ไหน ฟ้าลดาเจ็บปวดที่นั้น มือเขากำลังจะปลดชุดท่อนล่างให้หลุดไป  แต่มีเสียงเรียกฟ้าลดาซะก่อน

“ฟ้า ฟ้า อยู่ไหน ฟ้า ได้ยินแล้วตอบด้วย ฟ้า อยู่ไหน ตอบด้วย”แพรนภาตะโกนเรียกหาฟ้าลดาด้วยความเป็นห่วง

“แพร แพรช่วยด้วย”ฟ้าลดาตะโกนสุดเสียง แพรนภาได้ยินมาจากในห้องซ้ายมือแว่วๆ

กำลังจะผลักเข้าไปแต่มีใครคนหนึ่งมาจับมือเธอ

  “เพื่อนเธอเป็นห่วงเหลือเกินน่ะ  คนอย่างเธอมีคนเป็นห่วงด้วยหรอ ไม่น่าเชื่อเลย เพื่อนเธอคงไม่รู้สันดานที่แท้จริงของเธอสิน่ะ”

“ใส่เสื้อผ้าซะ ก่อนที่ฉันจะทนไม่ไว้อีก”เสียดายแต่ถ้าคนอื่นมาเห็นคงไม่ดีแน่  ภาคินเลยยอมปล่อยฟ้าลดาไป