รักร้าย พ่ายเสน่ห์หา

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 พบกัน ( ไม่เหมือนเดิม )

ตอนที่ 1 พบกัน (ไม่เหมือนเดิม)

-ก่อนอื่นต้องขอสวัสดีเพื่อนๆนักอ่านทุกคนน่ะค่ะ  นิยายเรื่องนี้อ่านแล้วเป็นอย่างไรสามารถแนะนำได้น่ะค่ะ เผื่อผู้แต่งจะได้มีไอเดียใหม่ๆอ่ะค่ะ^^

          ในเวลาช่วงบ่ายของวันนี้  มีการจัดเตรียมงานภายในโรงแรมที่ติด ท็อป 1ใน 5 ของโรงแรม 5 ดาวที่หรูและบริการดีเยี่ยมที่สุด  ชั้นบนสุดของโรงแรมเป็นที่พักของครอบครัวเวษวัชระ ซึ่งเป็นเจ้าของโรมแรมแห่งนี้ ณ ชั้นบนสุดนั้นทางครอบครัวหรือญาติที่สนิทเท่านั้นที่สามารถก้าวขาเข้าไปชั้นนั้นได้  ในห้องจัดเลี้ยงขณะนี้มีคนเดินไปมา ทุกคนทำงานอย่างขมักเขม่น  ภายใต้การดูแลของผู้จัดการสาว  ที่เข้ามาทำงานเพียงไม่กี่ปีก็แสดงความสามารถของตน  ได้ขึ้นตำแหน่งผู้จัดการโรงแรม  มีหลายคนที่มาทำงานตั้งหลายปีแต่ไม่ได้ขึ้นตำแหน่งไวเหมือนเธอ  หลายคนที่รู้จักเธอครั้งแรกมักคิดว่าเธอใช้เส้นหรือเปล่า แต่เมื่อมารู้จักจริง เห็นเธอทำงานอย่างตั้งใจและทุ่มเทมีความคิดไอเดียใหม่ๆ เพื่อให้โรงแรมเป็นที่น่าสนใจต่อลูกค้า เพราะสมัยนี้ การทำธุรกิจทุกชนิดมักมีการแข่งขันที่สูง  เราจริงต้องคิดกลยุทธ์ใหม่ๆอยู่เสมอเพื่อดึงดูดและสร้างความประทับใครต่อลูกค้า  วิธีนี้สามารถสร้างยอดรายได้และการใช้บริการของโรงแรมมากขึ้นกว่าปีที่ผ่านมา 

       ฟ้าลดา  พัฒกิจผู้จัดการสาวสาวย ที่ไม่ใช่แค่มีแต่ความสามารถเท่านั้น แต่เธอมีใบหน้าที่สวยหวาน ปากนิด จมูกหน่อย เหมาะเจาะกับใบหน้างามนั้นอย่างลงตัว หุ่นที่โปร่งบางสมส่วน ผิวขาวชมพูละเอียด เธอกำลังคิดว่าในการจัดงานนี้ยังมีอะไรที่ยังขาดหายไป อยู่ๆก็มีใบหน้าของเพื่อนสนิทลอยขึ้นมาในความคิด  ใช่แล้วดอกไม้ไง ดอกไม้ที่ให้ความรู้สึกสดชื่น ความงดงามของธรรมชาติ ในงานจะได้ดูมีชีวิตชีวามากยิ่งขึ้น  ฟ้าลดาหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าแบรนดังขึ้นมากดหน้าเพื่อนสาวทันที

“แพรวันนี้ว่างไม คือว่าเราอยากให้มาจัดดอกไม้งานต้อนรับท่านประทานคนใหม่ให้หน่อยได้ไม”

“ว่างสิจะให้เราไปจัดที่ไหนหรอ แล้วอยากได้แบบไหนล่ะ จะได้เตรียมดอกไม้ไปถูก”แพรนภาตอบกลับอย่างสดใสตามฉบับนิสัยเธอ

“เราอยากได้แบบสดใส ดูสดชื่น อารมณ์ผ่อนคลาย แต่ก็หรูหรา แพรจัดให้เราได้ไมหรือแพรจะเพิ่มเติมก็ได้น่ะ เราเชื่อฝีมือระดับแพรแล้วไม่เคยทำให้ลูกค้าผิดหวัง”

“แหมเล่นยอกันแบบนี้ไม่รับปากไม่ได้แล้วน่ะเนี้ย ผู้จัดการสาวสวยโรงแรมหรูขอมาขนาดนี้  แพรเพื่อนรักคนนี้จัดให้เลยจ๊ะ  ที่โรงแรมใช่ปะ เดี่ยวไปหาน่ะ”

“จร้าขอบใจแพรมากน่ะ  เราจะรอที่ห้องสัมมนาโรงแรมน่ะ บายจ๊ะ”เมื่อวางสายไปแล้วฟ้าลดาก็เตรียมจัดในส่วนที่เหลือต่อไป

           เมื่อแพรนภามาถึงโรงแรมและต้องถือดอกไม้ช่อใหญ่จำนวนหนึ่งเธอเดินไม่ค่อยเห็นทางข้างหน้านัก  พีรภพกำลังเดินก้มมองดูข้อความมือถือของตัวเองอยู่ ก็มีอะไรมาชนที่อกของเขา แถมยังมีดอกไม้สีขาวกับสีเหลืองจำนวนมากมาชนจมูกจนแสบไปหมด มือถือกระเด็นตกพื้นแตก ดอกไม้ช่อใหญ่นั้นตกลงพื้นอีกข้าง และได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งร้องออกมา

“โอ๊ย เจ็บจังเลย ไอ้บ้าไหนมาเดินขว้างทางเนี้ย  ที่ตั้งกว้างไม่เห็นคนถือของหรือไง น้ำใจมีบ้างไมคนสมัยนี้น่ะ”แพรนภาล้มก้นจ้ำเบ้าผมปกหน้าไปหมด บนอย่างหัวเสีย เจ็บก็เจ็บ เวลานัดเพื่อนก็เรทมานานแล้ว บ้าชะมัด  พีรภพตอนแรกกะจะขอโทษคนที่เขาเดินชนอยู่แล้วเพราะยังรู้สึกผิดที่เดินไม่ได้ดูทางมัวแต่ก้มมองดูโทรศัพท์ แต่พอมาได้ยินเสียงผู้หญิงคนนี้บ่นว่าเขาแล้วทำให้หมดอารมณ์ขอโทษไปเลย ใช่ว่าเขาไม่เจ็บตัวด้วยเสียหน่อยแสบจมูกก็แสบ ยัยบ้านี้ยันมาว่าเราบ้า ไม่มีน้ำใจซะได้  

“นี้คุณเดินถือดอกไม้ช่อใหญ่ขนาดนี้ จะเดินมองทางข้างหน้าได้ยังไง ตัวก็เล็กนิดเดียว และไม่ทราบว่าเดินไม้เยอะขนาดนี้เอาเข้ามาในโรงแรมทำไม จะรีบไปง้อแฟนหรือไง “ พีรภพมองแพรนภาในสภาพนั่งบนพื้นผมปกหน้า เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงกวนๆปนหงุดหงิด แพรนภาอารมณ์เสียของขึ้นทันทีลุกขึ้นใช่มือสางผมปกหน้า  ตอบกลับ

“แล้วคุณล่ะไม่เห็นคนถือดอกไม้หรือไง ไม่คิดหลีกทางให้ฉันเลย ส่วนเรื่องที่ฉันจะเอาดอกไม้มาทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน คุณเป็นเจ้าของโรงแรมหรือไง ถึงมีสิทธิมาห้ามฉันน่ะ”แพรนภาพูดจบตอนที่เงยหน้ามองพีรภพพอดี ทำให้อึ่งเล็กน้อยผู้ชายคนนี้หน้าตาดีเป็นบ้า ตาตี่เรียวคม จมูกโด่งผิวขาวจัด ปากแดงดูสุภาพดี หุ่นสูงใหญ่เหมือนคนที่ออกกำลังกายเป็นประจำ พีรภพก็อึ่งเช่นเดียวกันผู้หญิงคนนี้หน้าตาสวยน่ารัก ตาโต แก้มบุ๋มน่ารักเวลาพูดขนาดอารมณ์เสียหน้าตายังน่ารักขนาดนี้ ปากนิดจมูกหน่อย ตัวเล็ก  ผิวขาวเนียน สเปกของเขาเลย ทั้งคู่สบตากันเหมือนต้องมนต์สะกด  แพรนภาเหมือนได้สติขึ้นก่อนแต่ยังทำฟอร์มทำหน้าไม่พอใจ

“คุณผิดคุณต้องเป็นคนขอโทษฉัน ที่ไม่หลีกทางให้”พีรภพได้ฟังแล้วทำหน้าเจ้าเล่ห์

“ขอโทษยังไงดีล่ะ คุณก็ผิดที่เดินไม่เห็นทาง” แพรนภาชักไม่พอใจมากขึ้น

“เอ๊ะคุณนี้ มีมารยาทหรือเปล่า ทำผิดแล้วไม่ขอโทษสุภาพสตรี ใช่ไม่ได้ ก็ได้ถือว่าวันนี้มาเจอคุณเป็นวันซวยของฉันก็แล้วกัน ฉันรีบไม่มีเวลามาเล่นกับคุณหรอก”พีรภพเดินไปใกล้อยู่หน้าแพรนภา  ทำหน้าตาเจ้าเล่ห์แล้วพูดว่า

“ก็ได้ผมจะขอโทษคุณผู้หญิง ที่ทำให้หกล้ม นี้คือคำขอโทษจากผม”แล้วหอมแก้มแพรนภาอย่างรวดเร็ว แพรนภาอึ่งตัวค้าง ตาโตไป 5 วิ พีรภพยิ้มอย่างพอใจขำๆ

“ไอ้ ไอ้ บ้า แกทำแบบนี้ได้ยังไงคนเลวใครที่ไหนเค้าขอโทษกันแบบนี้ “แพรนภาตวัดมือตบพีภพทันที  พีรภพหน้าหัน กลับมามองแพรนภาขบกรามแน่น

“ไม่มีใครกล้าตบหน้าผมแบบนี้มาก่อน คุณคือคนแรกที่กล้าตบหน้าผม”แล้วกระชากแพรวนภามาแนบอกบดขยี้จูบอย่างโกรธๆทันที

“ออ อื้อ ปล่อยฉันน่ะ คนเลว”แพรนภา ตบหน้าพีรภพอีก คราวนี้ตบแรงกว่าครั้งแรก เขากระชากอีกครั้งและจูบรุนแรง นานกว่าเดิม แพรนภาอ่อนระทวยในอ้อมแขนเพราะไม่เคยโดนใครจูบมาก่อนเงอะงะไปหมด พีรภพรู้ทันทีเลยว่านี้คือจูบแรกของเธอเขาดีใจที่เธอยังไม่มีใคร ยิ่งได้ใจ จากรุงแรงตามอารมณ์โกรธตอนแรกเปลี่ยนเป็นอ่อนหวานดูดดื่มเนินนาน เขายิ่งติดใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนไม่รู้คิดยังไงถึงดึงเธอมาจูบอย่างนี้  แม่สอนเขาเสมอว่าต้องให้เกียรติผู้หญิงที่เป็นเพศแม่เสมอ

แพรนภาได้สติผลักสุดแรง เก็บดอกไม้และรีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว พีรภพวิ่งตามไปแต่ไม่ทันเสียแล้ว เมื่อเธอกดปิดลิพฟ์เสียก่อน เขาจะกดลิฟฟ์ขึ้นตามไปแต่ไม่รู้ชั้นไหนและถึงจะตามไปก็อาจไม่มีประโยชน์เธอคงโกรธเขามากทีเดียว

         ขึ้นมาถึงหน้าห้องสัมมนาแพรนภาก็จัดเสื้อผ้าหน้าผม ทำหน้าปกติ ก่อนเข้าไป เพื่อไม่ให้เพื่อนถามและเป็นห่วงเธอ เปิดประตูเดินเข้าไปหาฟ้าลดา

“ฟ้าเรามาแล้วขอโทษทีน่ะ รถมันติดมากเลย เราออกมาก่อนดอกไม้ที่เหลือเดียวทางร้านเราจะเอามาส่งอีกที”แพรนภาทำหน้าปรับเสียงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“มาแล้วหรอ ไม่เป็นไร ไหนๆก็มาแล้ว เรามาเริ่มจัดดอกไม้เลยดีกว่า แล้วเป้นอะไรหรือเปล่า ทำไมปากแดงๆ”ฟ้าลดาเห็นปากเพื่อนดูแดงๆบวมๆ เลยถามอย่างป็นห่วง แพรนภาตกใจลนลานทันที

“เออ...คือ เมื่อเช้าแปรงยาสีฟันใหม่สงสัยจะแพ้เลยปากบวมน่ะ”บอกเหตุผลไปอย่างเอาตัวรอด 

“งั้นหรองั้นไม่ต้องใช้แล้วน่ะ เดี่ยวไม่สวยน๊า จะบอกให้”

“จ๊ะ เราไม่ใช้มันอีกแล้วล่ะ ไม่อยากเจออีกเลย”นึกถึงไอ้บ้านั้น  สาธุขอให้อย่าได้มาเจอกันอีกเลย ไอ้บ้าๆ

 “โหขนาดนั้นเลยหรอ  ถึงขนาดไม่อยากเจอ คงจะแพ้น่าดูเลย”ฟ้าลดาฟังแล้วแปลกใจ แต่คิดว่าเพื่อนสาวคงแพ้ยาสีฟันนี้มากถึงขนาดพูดแบบนี้  ทั้งคู่เป็นคนรักสวยรักงามอยู่แล้ว เลยไม่ได้เอะใจอะไร

“เรามาเริ่มงานกันดีกว่า ให้เราจัดดอกไม้ตรงไหนบ้างล่ะ “ แพรนภารีบเปลี่ยนเรื่องงานทันที แล้วทั้งคู่ก็ช่วยกันทำงานจนเสร็จเพื่อเตรียมงานเลี้ยงต้อนรับท่านประทานคนใหม่ในคืนพรุ่งนี้      

*พรุ่งนี้มาต่อน่ะค่ะ ฝันดีค่ะทุกคน